Diversen

Facelift

Net als Marijke Helwegen heeft ook mrbungle.nl zo nu en dan een nieuw gezicht nodig. Vandaar deze make-over. Ik hoop dat ik niet de enige ben die graag eens ergens anders tegen aan kijkt. Nieuw is de pagina met een overzicht van mijn online artikelen elders, en als je goed zoekt is het vanaf vandaag zelfs mogelijk mij via de site een e-mail te sturen. Opmerkingen, verbeterpunten, irritaties, problemen en ander gezeik graag in de comments. Feed-lezers: neem gerust een kijkje.

Sinds ik ergens in februari honderd procent meer ben gaan bloggen (uitgezonderd mijn kortstondige vakantiestop), heb ik vijftig procent meer bezoekers. Een zinloze investering? Dat gevoel heb ik niet. Volgens de statistieken heb ik een groep trouwe lezers (dank), die zeker wanneer enkele belichte muziekstijlen in ogenschouw genomen worden, “relatief groot” genoemd mag worden. Ik zal mede daarom gewoon op dezelfde voet verder gaan met deze site. Niet al mijn reflecties over mijn favoriete muziek kan ik namelijk kwijt op Twitter. Zolang er muziek blijft uitkomen die mijn interesse wekt, zal ik door blijven typen. Wat in ieder geval betekent dat het einde nog lang niet in zicht is.

De Subjectivisten

Sinds kort zijn enkele schrijfsels van mijn hand ook te vinden op de site van De Subjectivisten. Een Nederlandse website, eind 2001 opgericht door Ariën Rasmijn, waarbij het “persoonlijke” in de popjournalistiek centraal staat, aldus Wikipedia. Ik voelde mij al jaren thuis op de website vanwege de stijl waarin geschreven werd. Die is heel divers, omdat iedereen zijn eigen draai aan de term “subjectivisme” geeft. Bovenal druipt de liefde dan wel obsessie voor muziek (ook films, cultuur) bij de schrijvers ervan af. Zonder concessies.

Tussen de vele (voormalige) schrijvers kom ik veel bekenden tegen: Theo Ploeg, Guuz Hoogaerts, Martijn Busink – collega ten tijde van MusiqueMachine – en Jan Willem Broek, om maar eens een kleine selectie op te dreunen. Met gepaste trots doe ik daarom in ieder geval mee met Het Schaduwkabinet, een wekelijks terugkerend overzicht van de beluisterde platen door middel van een korte recensie, of eerder een impressie. Tussendoor kan men er van alles tegenkomen: recensies, terugblikken, zomaar een filmpje of serieuze opinie. Maar altijd subjectief.

Wat ik met het schrijven voor De Subjectivisten wil toevoegen, aangezien op deze site ook al over muziek wordt getypt, en bovendien met dezelfde vrijheid? Afwisseling misschien, maar vooral inspiratie opdoen door je in een groep te begeven met andere liefhebbers. Schaduwkabinet week 35 staat hier, week 36 hier. Een betoog over de 4-cd box van Motorpyscho’s Timothy’s Monster uit deze zelfde digitale pen is alhier te lezen. Update your bookmarks, zou ik zeggen!

Dijkshoorn in Middelburg

Nico Dijkshoorn was gisteravond in de Zeeuwse Bibliotheek. Om voor te lezen. De laatste keer dat iemand mij voorlas droeg ik nog een Bert en Ernie-pyjama en lag ik nog voordat het jeugdjournaal begon onder de wol. Ik had wel zin om oude tijden te laten herleven. Bovendien kan ik goed lachen om de schrijfsels van die man. Alleen kon ik die pyjama nergens meer vinden.

Je moet van ver komen, wil je op een dag in die groenblauwe aula van de Zeeuwse Bibliotheek voor honderd belangstellenden verhaaltjes kunnen voorlezen. Nico is het gelukt. Bijna een kwart procent van de provinciehoofdstad is uitgelopen om hem te zien en te horen voordragen uit eigen werk, ter promotie van zijn nieuwe boek met de spitsvondige titel “Dijkshoorn”.

De stijl van zijn schrijven bevalt me. Het is fel, actueel, scherp en venijnig. Hier en daar cynisch, recht voor z’n raap en beledigend. En bovenal erg grappig. De eerste duizend gedichten onder het pseudoniem P. Kouwes is mijn vaste toiletboek. En tijdens de lunchpauze probeer ik net als Kuif met een voetbal twee suikerklontjes van een richel af te schieten, precies in de koffiekopjes van twee collega’s. Is me nog niet gelukt overigens. De lezing van vanavond biedt mij dan ook weinig verrassingen. Van de meeste gedichten, columns en bladzijden die hij opleest, weet ik het einde al. Desalniettemin blijven ze vermakelijk.

Ik was mezelf vooral aan het verbazen over het aanwezige publiek. Hoe ze reageren op iemand als Dijkshoorn. Hij legt zijn leesbril op de lessenaar. Pakt een boek. Iets doodgewoons. Er stijgt gegniffel op uit de meute toehoorders. Na een paar zinnen voorlezen zie ik een rood aangelopen koeienkop met dode schapenkrullen erop zijn maagkrampen in bedwang proberen te houden. Alsof ieder leesteken van zichzelf al een dodelijke lading humor herbergt. Is dit een vorm van seniele beleefdheid, soms? Het moet als voordragende schrijver dan wel dichter afschuwelijk zijn om geen enkele reactie uit het publiek te krijgen, maar de omgekeerde wereld is minstens zo abject.

Na afloop was er gelegenheid tot vragen stellen. Die uitgemolken gewoonte mogen ze van mij ook afschaffen. Wat voor meerwaarde krijgt een boek als je erachter komt dat de zoon van de schrijver twee jaar de jeugdopleiding van AZ heeft doorlopen? Interviews met vragen van dit niveau kwam je voorheen alleen in de Break Out! tegen. De geveinsde journalisten in de blauwe stoelen wisten van geen ophouden en presteerden het steeds suffere zinnen te bouwen voor het vraagteken. “Wat vindt Mart Smeets grappig?” Waarom zou je dat in godsnaam willen weten? En sterker: waarom zou Nico Dijkshoorn dat moeten weten? Wielrenners. Dat vindt Mart Smeets waarschijnlijk grappig. Maar dat vraag je je niet af.

Ik had gehoopt dat Dijkshoorn dit tomeloze Hollandse kuddediergedrag genadeloos zou afstraffen. Een keiharde opmerking richting die brildragende keutel. Een sarcastisch betoog voor die oude tang met een lompe vraag. Honend en spottend die ene eeuwige student schetsend. De onwetendheid en onnozelheid eens lekker onder hun neus wrijvend. Maar nee, alle vragen werden netjes en geduldig beantwoord. Er werd met mensen gepraat en met zichtbaar plezier boeken gesigneerd. Die Dijkshoorn is eigenlijk een hele aardige kerel.