Teen Radiation

Als ik deze release in een anonieme envelop zou hebben ontvangen, zou het een lastige opgave worden te achterhalen met wie we nu van doen hebben. Het glossy boekje op A5 formaat toont slechts caleidoscopische plaatjes en voorkant noch achterkant of cd vertellen iets over deze uitgave. Het heeft wel iets mysterieus. Het vermijdt ook vooroordelen zoals “on-Hollands goed”. Want jawel, Teen Radiation is van Nederlandse bodem.

Over de omschrijving van de muziek kun je lang uitweiden. We horen borrelende elektronica en allerlei zweverige effecten, maar de hoofdmoot wordt gevormd door psychedelische stoner- en dronerock met lekker overdreven veel feedback, herinneringen ophalend aan Japanse klassiekers in het genre. Wijds mag je de zeven nummers in ruim een uur ook gerust noemen. De riffs zijn ellenlang uitgesponnen, zodat er geen enkel misverstand kan bestaan over de dromerige en bedwelmende werking van het album dat blijkbaar de naam Time Keeps Making Time Keeps Making draagt.

Percussie is er sporadisch te horen, wel komt er een aantal keer pratende zang voor. Dat kan ik niet direct een toegevoegde waarde vinden; ik laat mij liever meevoeren op de hallucinerende jams van bijvoorbeeld Nobody Is Living In The Past Nobody Is Living In The Future. Toch moet ik toegeven dat een track als Surfer’s Paradise zo in de stonerrock hitparade kan.

Time Keeps Making Time Keeps Making wordt uitgebracht bij Snug Life en is onder meer verkrijgbaar via Boomkat. Ook is er een gratis bonusdisc beschikbaar, voor diegenen die graag willen voorproeven. Als onderstaande prachtige video van Spread Motion Design nog niet genoeg is.

God Damn, I Hate The Blues

Ik weet het, 2012 is inmiddels al aan de gang, maar deze release van vorig jaar mag niet aan uw aandacht ontsnappen. Het is namelijk één van de meest verrassende en fabuleuze compilaties die in 2011 het levenslicht zag. Het mag tevens een prijs ophalen voor het artwork. Want het zijn de evenzo bizarre als prachtige collages van Line Vangrunderbeeck die als eerste de aandacht opeisen, voordat de titel van deze dubbele 7” dat doet. Coveren hier zes artiesten I Hate The Blues van Dead Moon? Of gaan we nu echt eens horen hoe belangrijk blues is in de hedendaagse experimentele muziek? Luistert u maar mee.

Op kant A van de eerste 7” vinden we Amen Dunes, zeker geen onbekende aangezien Damon McMahon onlangs het geweldige Through Donkey Jaw uitbracht. Wat hij hier laat horen is daarmee niet direct te vergelijken, mocht u al opspringen. Ethio Song is een interpretatie van een traditioneel Ethiopisch nummer, vermengd met McMahon’s kenmerkende psychedelische jams. Het is echter de emotionele, naar waanzin neigende zang die hier voor kippenvel zorgt. Meteen behorend tot het beste van Amen Dunes, en dé hit voor de aankomende “horror winter”.

Warm Climate is Seth Kasselman, die we vorig jaar mochten aanschouwen op de door het KRAAK label versierde zaterdag op het Incubate festival. Met het korte doch krachtige Tourmaline Witches wikkelt hij de luisteraar net als op de Pigeon Brides Weigh In tape in een deken van psychedelische lo-fi folkrock. Hij moet snel plaats maken voor de nieuwste tranentrekker van de held van de Belgische blues, Ignatz. She Gets All She Wants is het krakende resultaat van Bram Devens’ switch naar country muziek. Als dit de weg is die hij vanaf nu gaat bewandelen, dan reserveer ik vast wat euro’s voor toekomstige albums.

Marisa Anderson haalde met The Golden Hour keihard mijn persoonlijke top 10 van 2011. De track Heat Lap had daar gemakkelijk op gepast. Rigoureuze improv-jams die maar naar één stijl zijn terug te voeren: gore deltablues uit lang vervlogen tijden. Ook Nathan Bowles heeft traditie hoog in het vaandel staan. De banjospeler van de Black Twig Pickers soleert met Alabama Girls naar grote bluesgrasshoogten. Bridget Hayden besluit deze ode aan bluesmuziek met de lichtvoetige folksong. Dat de Britse meer kon dan venijnige drones liet ze al een klein beetje doorschemeren op haar album A Siren Blares In An Indifferent Ocean. Aye Fond Kiss, een gedicht van Robert Burns, krijgt een spaarzame uitvoering met galmende zang en begeleiding op de akoestische gitaar. Een zalvend uiteinde.

Deze dubbele 7” komt uit bij KRAAK.

Jaarlijst 2011: #1

1. John Maus – We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves
In juni probeerde ik al iedereen te overtuigen van John Maus’ kwaliteiten. Hij staat ook in mijn jaarlijst bij de beste hits en liveoptredens, dus een hoge notering kon gewoon niet uitblijven. Maar nummer één is erg hoog voor een plaat die de meesten onder het kopje “eighties cheesy new wave synth music” zullen opbergen. Eigenlijk is het zo verrassend niet; Ariel Pink’s Haunted Graffiti eindigde vorig jaar op de hoogste positie en nu de voormalige toetsenist van diezelfde band. Is mijn smaak zo weinig veranderd? Ja en nee. In 2011 is de liefde voor improviserende muzikanten definitief doorgebroken, doch blijf ik een sucker voor popmuziek, met een voorliefde voor de jaren tachtig. Het zal wel met mijn jeugd en opvoeding te maken hebben. Ik geniet er met volle teugen van.