Jaarlijst 2011: #5

5. Julian Lynch – Terra
Julian Lynch – een doctor in de ethnomusicologie – heeft met zijn derde album Terra wederom een heerlijk relaxed en kleurrijk album neergezet. Met een mix van folk, pop, jazz, americana, psychedelica, ambient en Oosterse klanken kun je gerust stellen dat hij in het bezit is van een unieke sound. Nergens is het een volgepropt rommeltje echter; de tien songs zijn goed uitgedacht en gebalanceerd. Wat Terra ook sterk maakt is de ultiem ontspannen sfeer die het luisteren ervan oproept. Heerlijke zondagsmuziek dus (ook voor door de week). Terra kwam eind april uit bij Underwater Peoples Records, en toen schreef ik er dit over.

In 2010 schopte Julian Lynch met het Mare album het tot nummer zes, dit jaar met Terra dus een trede hoger. Dat zegt terecht dat Julian Lynch progressie boekt, zijn sound verfijnt, en hopelijk een glorieuze toekomst tegemoet gaat.

Jaarlijst 2011: #6

6. Grouper – A I A
Twee albums eigenlijk, die echter zo duidelijk bij elkaar passen dat we deze als één release kunnen zien. Alien Observer en Dream Loss, zoals de platen afzonderlijk worden genoemd, zijn album nummer vijf en zes voor Liz Harris. Ze laten aan de ene kant een vertrouwd geluid horen; aan de andere kant lijkt de stijl van Grouper meer richting liedjes op te gaan, zeker wanneer we de later dit jaar uitgebrachte 7” Water People/Moving Machine nog eens opzetten. Relatief natuurlijk, want de ruimtelijke, bijna buitenaardse gitaardrones die al jaren het geluid van Grouper kenmerken, blijven gewoon bestaan. En dan is tachtig minuten helemaal niet zo lang.

In april van dit jaar was Grouper nog de grote favoriet om bovenaan te eindigen in deze top 10, zoals hier is terug te lezen. Zover kwam ze niet, maar bij de beste platen van 2011 hoort A I A zonder meer thuis.

Jaarlijst 2011: #7

7. Cut Hands – Afro Noise I
William Bennett is een naam die je in de noisescene met dikke vette hoofdletters schrijft. Als oprichter van Whitehouse zette hij begin jaren tachtig power electronics voor het eerst op de kaart en wist hij extremiteit in muziek en bijbehorende beelden naar een hoger plan te tillen. Op het album Bird Seed – uitgebracht in 2003 na een inactieve periode – kwam al naar voren dat Bennett meer in zijn mars had dan alleen maar lawaai maken. Afrikaanse polyritmes en uitheemse klanken gaven de ruisende noise een nieuwe dimensie mee. Met Cut Hands gaat Bennett nog een stap verder.

Afro Noise (Vol. 1) is een agressieve en bovenal onheilspellende plaat waarop voodoo percussie dikwijls boven de piepende electronics worden geplaatst. Het zijn oerklanken die het gevecht aangaan met de hedendaagse mogelijkheden in de muziek waarbij geen klassieke instrumenten worden gebruikt. Welke triomfeert wordt niet duidelijk, maar het is zonder meer een wedstrijd waarbij het publiek winnaar is. De energie spat ervan af; zij het negatieve. Want Bennett weet als vanouds het gevoel van geweld en onrust van het Afrikaanse continent om te zetten in een pikzwart album.

Afro Noise zou de mooiste dubbel vinyl release van 2011 kunnen zijn, ware het niet dat deze pas volgend jaar uitkomt… Tot dan doen we het met de cd.