Dovemansoren

Terwijl iedereen naar die oppervlakkige plaat van James Blake luistert, zet ik het langverwachte Owl Splinters van Deaf Center op. Die bevalt een stuk beter. Het is alweer een tijd geleden dat het Noorse duo, bestaande uit Erik Skodvin en Otto Totland, van zich liet horen. Het lange wachten op de opvolger van Pale Ravine uit 2005 blijkt gelukkig de moeite waard. Meer dan ooit zoeken de heren de confrontatie tussen pikzwarte ambient en neoklassieke klanken van piano en cello op; een tweestrijd tussen onheil en fortuin, gespeeld met intense droefenis over datzelfde gevecht.

Owl Splinters is opgenomen in de studio van Nils Frahm dat op het eerste gehoor vooral de piano beter naar voren laat komen. Ook klinken de ambientstukken minder dof, iets wat ik overigens niet als storend ervoer op de inmiddels zo goed als legendarisch mooie voorganger. Ik moet echter toegeven dat de betere productie het geluid van Deaf Center aangenaam breder maakt. Het album is krachtiger dan ooit tevoren en roept daardoor nog meer beelden op van schemerige en verlaten plekken, al dan niet in de natuur van Noorwegen. Owl Splinters zou de soundtrack kunnen zijn van een onberekenbare film zonder acteurs, spraak of kleur. Net nu de dagen weer langer worden.

Let ook op hoe het aantal luisteraars op Soundcloud afneemt naarmate het album vordert.

Deaf Center – Owl Splinters by _type

Pure X

Deze middag bracht de postbode de 12” Chain Reflection van Pure X, de band uit Austin die eerder bekend stond als Pure Ecstasy. Ruim tien maanden geleden sprak ik hier al hooggespannen verwachtingen uit over het debuutalbum. Zover is het helaas nog niet, maar Chain Reflection blijkt een prima zoethoudertje.

Het doorzichtige, labelloze vinyl is verpakt in losse vellen vellum en karton, wat onhandig is maar dan in ieder geval bijzonder. Zo ook de muziek. Wie verwacht dat de band voortborduurt op de spaarzame singles Easy en Alexandria komt bedrogen uit. De beide kanten worden gevuld door langgerekte jams van een minuut of elf met weinig structuur, ritmes of zang. Van de beoogde hazy popliedjes is in ieder geval nog weinig te merken. Wat blijft is Pure Psychedelica. Losjes gespeelde akkoorden met veel echo, dromerig en rustig voortkabbelend. Hopelijk een voorzichtige blauwdruk van hoe het uiteindelijke debuutalbum gaat klinken. Proef alvast de sfeer op soundcloud.

Chain Reflection 1 by PURE X
Chain Reflection 2 by PURE X

Januari 2011

De eerste maand van het jaar zit er weer op. Januari is doorgaans niet de meest blije maand van het jaar, maar toch hebben er een aantal releases het daglicht gezien die mij aardig wisten op te vrolijken. Naast het experimentele geneuzel van Ignatz en Richard Youngs (zie voorgaande berichten) kwamen bijvoorbeeld The Decemberists met een terugkeer naar de “roots” op het album The King Is Dead. Schijnbaar beïnvloed door het bluegrass zij-project Black Prairie en de achteraf matige ontvangst van de overdreven rockopera The Hazards Of Love spelen country en roots nu weer een grote rol. Zo hoor ik ze toch liever.

Iemand die zich steeds meer van zijn roots verwijderd is Iron & Wine, het pseudoniem voor de singer-songwriter Sam Beam. Waren de liedjes vroeger van zijn eerdere albums kaal, klein van productie en neerslachtig in sfeer, op Kiss Each Other Clean maakt hij er een kleurrijke en feestelijke luisterervaring van. Onder andere saxofoon, koortjes en funky baslijnen zijn aan de instrumentatie toegevoegd. Ook een liefhebber van zijn oudere werk als ik kan deze nieuwe plaat uitstekend waarderen. De draagkracht van de gevoelige stem van Sam Beam is nog steeds groots, wat van Kiss Each Other Clean een logisch en welkom vervolg op zijn eerdere albums maakt.

Verrassing in januari was toch wel de kwaliteit waarmee Destroyer aan kwam zetten op zijn negende plaat Kaputt. De Canadese Dan Bejar stond bekend als een lo-fi slaapkamerfolk solobandje, geëvolueerd door aanwezigheid in bands als The New Pornographers en Swan Lake. Nu kan hij zo op de radio met zijn softpop van het ergste soort. Zwoele melodieën, geile duetjes, vloeiende deuntjes vanaf de saxofoon, het is allemaal aanwezig. Maar het klinkt allemaal zo verdomd lekker.

Nog meer lekkers komt onder andere van Ducktails, Jürgen Paape en de verzamelaar Hidden Landscapes. Eerstgenoemde doet dat met het derde album III: Arcade Dynamics, dat bol staat van Hawaiiaans getokkel en tropische sferen, verpakt in lo-fi psychedelica. Bij mede-oprichter van het Keulse label Kompakt, Jürgen Paape, werd het weleens tijd dat er een album uitkwam. Kompilation verzamelt tien jaar productiewerk in de minimal house-stal van dat label, wat dit album direct tot een klassieker maakt. Hidden Landscapes is een verzamelaar van het Audio Gourmet netlabel dat voor de verandering van een fysieke release wordt voorzien. Ambient en elektronica geïnspireerd door de winter doch verwarmend door de mooie klanken. M. Ostermeijer, Nicola Ratti, Martin Herterich en het Nederlandse Machinefabriek bevinden zich onder de bijdragen.

De leukste ontdekking van januari was Boy Friend, een duo dat wordt gevormd door de twee dames Christa Palazzolo en Sarah Brown, die eerder bij Sleep∞Over waren te horen. Ik wacht met smart op ander werk van Memoryhouse, één van mijn favoriete chillwave acts. Met deze digitale ep Boy Friend moet ik die tijd wel kunnen overbruggen: heerlijke dromerig, volgepropt met echoënde keyboards en lieflijk hypnotiserende zang. Luister hieronder.