Tag archieven: 3voor12/Zeeland

Black Diamond Heavies

De vakantieperiode is weer afgelopen. Voor veel mensen is dat een teken om in een tien maanden durende depressie te geraken, doch voor mij betekent dat het concertseizoen op het punt staat het tweede deel van het jaar in te gaan. Geenszins een reden voor neerslachtigheid, hoewel de zanger van de Black Diamond Heavies, afgelopen zaterdag in Kaffee ’t Hof, alles behalve vrolijke teksten opdreunt.

Het Amerikaanse duo uit Nashville is er eentje die zwaar tilt aan het geloof. Wat wil je, met een zoon van een predikant als zanger. De andere helft van het tweetal komt overigens uit een familie met whiskystokerijen, wat een licht ontvlambare combinatie oplevert. Het meest opvallende aan de Black Diamond Heavies is toch wel de opstelling en instrumentatie: een Fender Rhodes, een tweede klavier en een drumstel. Dat er toch een degelijk vol geluid wordt uitgeperst is vooral te danken aan het enthousiasme waarmee de blues, gospel en singer-songwriter muziek aan de man wordt gebracht. Dit tezamen met een stem die Tom Waits doet verbleken, maakte het optreden uitermate vermakelijk.

Lees mijn verslag voor 3voor12/Zeeland hier.

Begrafenismuziek

The Dead Brothers zijn een bijzonder collectief: de bandleden zijn namelijk allen dood. Althans, dat beweren ze. Door allerlei spookachtige rituelen van het platenlabel Voodoo Rhythm is alleen hun muzikaliteit weer tot leven gewekt, om voor eeuwig een ode aan de dood te brengen op plaat en podium. Omdat dat ze toch oneindig de tijd hebben, deden The Dead Brothers, lang geleden geboren in Zwitserland, afgelopen zaterdag zelfs Middelburg aan. In een door Kaffee ’t Hof georganiseerde avond in De Spot bracht het tot een viertal gereduceerde ensemble begrafenismuziek doordrenkt met diepe droefenis.

De “Death Blues” van de act heeft vandaag de dag weinig meer met blues te maken, of het moet de melancholie en wanhopigheid die deze stijl met zich meebrengt zijn. Op het vijfde album The 5th Sin-Phonie staan de strijkers als cello en viool op de voorgrond dat de stemming toch wat anders doet voorkomen dan de blazers die we gewend waren in de muziek van The Dead Brothers. De band doet weliswaar z’n best om af en toe vergelijkbare geluiden er uit te persen, maar de burleske circusmuziek – New Orléans in het dode achterhoofd – heeft duidelijk plaatsgemaakt voor een minder jazzy aanpak. Dat is niet per se minder goed. Wanneer muzikanten Bela Lugosi’s Dead van Bauhaus nadoen, al dan niet in een nagenoeg onherkenbare versie (afgezien van het refrein), dan hebben ze bij mij al een dikke streep voor.

Ik bedenk iedere week weer een andere setlist voor mijn eigen begrafenis. Dat komt omdat er week in week uit goede muziek voorbij komt. Nu is dat even The 5th Sin-Phonie van The Dead Brothers. Dit ondanks dat het optreden niet echt levendig was te noemen, maar wil je met een stel doden op het podium. De grootste zombie van de avond stond echter in de zaal notities te maken. Lees mijn verslag voor 3voor12/Zeeland hier.

Slim Cessna’s Auto Club

Als ik op dit moment één countryband zou moeten aanbevelen, dan is het wel Slim Cessna’s Auto Club uit Denver, Colorado. Hoewel, country? Slim Cessna en zijn band zijn een ware carrousel van muziekstijlen, waarbij punk, gothic, folk, americana, rockabilly, surf, gospel en het eerder genoemde country in voorbij komen. Volgens cultfiguur en eigenaar van het platenlabel waarop het zestal huist, Jello Biafra, is Slim Cessna’s Auto Club “the country band that plays the bar at the end of the world.”

Eind maart zag een nieuwe plaat het daglicht, Buried Behind The Barn. Het woord “nieuw” lijkt in de eerste instantie een verkooptruc, aangezien dit album nummers bevat die ruim tien jaar uit zijn en slechts zijn verschenen op obscure cdr’s en in andere versies op oudere releases. Totdat je de muziek hoort. Ik dacht dat het vorige album Cipher niet te overtreffen zou zijn, maar deze tracks zijn misschien nog wel sterker. Ieder van de acht is enorm aanstekelijk, zit technisch knap in elkaar en geeft een klap energie, vooral afgespeeld op hard volume.

Maar het kan nog beter. Live is de band niet minder dan magistraal. Met de producer van Woven Hand’s aankomende plaat op pedal steel en keyboard, wordt de dubbele zang verder strak begeleid met banjo’s, een dubbele gitaar en een begaafd drummer. De symboliek met veel beweging bezongen door Slim en zijn compagnon Munly maakt van een liveoptreden een onvergetelijke ervaring. Of je nu wordt gezegend door Slim of naar de hel verbannen door Munly, je blijft in verbazing en geluk achter. Dat kunstje deed Slim Cessna’s Auto Club vorig jaar al in Middelburg, maar afgelopen vrijdag deden ze dat nog een dunnetjes over. Lees hier mijn tweede verslag voor 3voor12/Zeeland en ga morgen dat album aanschaffen.