Tag archieven: 3voor12/Zeeland

Record Store Day


Specialistische platenzaken zijn naast de supermarkt eigenlijk het enige soort winkels waar ik kom. In de supermarkt voel ik mij zelden thuis, maar in eerstgenoemde des te meer. Doorgaans worden dit soort etablissementen enkel bevolkt door muziekliefhebbers, waarmee je zonder ze te kennen met gemak uren over de nieuwste releases kunt ouwehoeren. Een platenzaak (en dan bedoel ik niet Van Leest of de Free Record Shop) is meer dan alleen een winkel waar je muziek koopt; het is een ontmoetingsplek voor gelijkgestemden. Een plek waar je meer uitwisselt dan euro’s en een cd’tje. Kom, kom, nu niet weer sentimenteel worden. Het is tenslotte Record Store Day!

Althans, dat was afgelopen zaterdag. Deze Amerikaanse traditie is dit jaar ook eindelijk serieus overgewaaid naar Nederland (en andere Europese landen) zodat er in vele kleine en grote winkels gratis optredens plaatsvonden en exclusieve releases waren te krijgen. Zelfs in Middelburg. De Drvkkery en Platenzaak Spin waren toneel voor optredens van Danny Vera, Stöma en Moss, aangevuld met workshops voor muzikanten. Gezien het aanwezige publiek was het een succes. Ondanks dat ik in de eerste instantie een hele andere Stoma verwachtte, heb ik het uitermate naar mijn zin gehad op die dag. Dat valt ook terug te lezen in dit verslag van ondergetekende op de site van 3voor12/Zeeland.

Er waren vele al dan niet exclusieve releases verkrijgbaar deze dag, sommigen in gelimiteerde oplagen. Ergens heb ik spijt dat ik er geen heb gekocht, maar internet helpt mij toch de beste te selecteren uit een lijst die tien A4tjes beslaat. Bovenaan staat het gruizige Doe Deer van Crystal Castles. Het nummer is een dikke “fuck off” naar mensen die mooie muziek maken. De Beach House EP Zebra keek ik erg naar uit, maar bevat eigenlijk weinig bijzondere tracks. Net als de MGMT single Siberian Breaks. De 7” single van Fanfarlo bevalt mij wat dat betreft beter. Ook interessant zijn de reissues van Vanguard, ter ere van de zestigste verjaardag van dat label. Onder andere John Fahey, Doc Watson en Joan Baez krijgen op deze dag een heruitgave met origineel artwork.

Een herdruk op zwaar vinyl is er ook voor Confusion Is Sex en Evol, maar aangezien ik deze albums al in mijn bezit heb vond ik het niet de moeite om daar moeite voor te doen. Diegenen die niet weten over welke band ik het heb, moeten nodig gaan googelen. Mijn luiheid openbaart zich verder doordat ik het op Record Store Day uitgekomen geweldige album van Caribou genaamd Swim, pas later ga ophalen bij Platenzaak Spin. De instore optredens vandaag in die winkel waren overigens de laatste ooit. Zeker niet de beste ooit, maar gelukkig kunnen we nog uitgebreid afscheid nemen tijdens het Spin Closingfestival in De Spot, op zestien mei.

Motel Mozaïque vs. Avonduren

Een bezoek aan Rotterdam was voor mij alweer een tijd geleden, maar dit jaar kon ik er niet meer omheen: het Motel Mozaïque festival. Omdat de angst door Sparta supporters belaagd te worden altijd rondhangt in de havenstad, besloot ik voorzichting de boel af te tasten en slechts één dag van dit festival te bezoeken, namelijk de vrijdag. De grootste reden hiervoor was Mumford & Sons, die met hun geweldige debuutalbum nog de nummer twee spot wist te behalen in mijn jaarlijst 2009. ’s Middags al konden we de Britten aanschouwen, nog voordat de polsbandjes om waren gedaan. Ik heb zelden zo’n rij gezien voor een kerk, die was neergezet door 3voor12. In drie nummers tijd wisten de heren met hun popfolk het gehele publiek aan het springen te krijgen. Dat beloofde wat.

Eerst nog even Johnny Flynn bekijken in de Rotown. Hoewel zijn laatste EP Sweet William een beetje tegenvalt, heeft de jonge troubadour uit Londen een streepje voor bij mij dankzij het album A Larum. In juni komt er een nieuw album uit, en het is te hopen dat daar weer springerige maar soms ook gevoelige countryfolk met een hoop swing op te vinden is. Dat is in ieder geval wat hij vanavond speelt; zijn meest aanstekelijke liedjes komen allemaal voorbij. Gitaar, banjo, trompet en acteren (Kruistocht in spijkerbroek) zijn allen geen probleem voor Johnny Flynn. Helaas was dat optreden ook meteen het hoogtepunt van de avond.

Mumford & Sons zijn inmiddels zo populair geworden dat er al een hoop zenuwachtige mensen voor, op, naast en in de Rotterdamse schouwburg zijn te vinden, één uur voor aanvang van de show. De show begint keurig op tijd, maar de zaal is dan al een tijdje vol. En wachten duurt lang. Als dan het eveneens Londense viertal op het podium verschijnt, ben ik al niet meer enthousiast te krijgen. De liveshow heeft wat mij betreft weinig extra’s ten opzichte van het album, maar getuige de deinende menigte bij Little Lion Man delen weinigen mijn mening. Mij bekruipt steeds meer de gedachte dat ik bij de Fuck Buttons in Watt had moeten staan. Dat is altijd een nadeel van festivals: keuzes maken. Na Mumford & Sons maak ik de keuze helemaal nergens meer naar toe te gaan. Om na drie uur rusteloze slaap de terugreis naar Zeeland te wagen.

Thuis in Middelburg was er ’s avonds weer een vertrouwde Avonduren in de galerie naast de beste – en enige – espressobar die de stad rijk is. Ik heb nog geen enkele editie gemist, en dat zegt genoeg. Het is natuurlijk niet te vergelijken met een groots opgezet festival als Motel Mozaïque. Sterker, het is eerder het tegenovergestelde. Het is er doorgaans rustig, knus en iedereen kent elkaar. Vanavond is geen uitzondering hierop, doch is het wel een beetje speciaal omdat er dit keer geen verstilde folk weerklinkt in de achterkamer. In de voorkamer staan de versterkers de oorschelpen al voor aanvang venijnig aan te staren. Capital Sentimental trakteert het aanwezige publiek op een harde psychedelische spacerockshow; voorbijgangers kijken verbaasd naar binnen. Zie je wel, er gaat niets boven thuiskomen. Lees mijn verslag van deze avond bij 3voor12Zeeland hier. En mocht je je aanstaande zondag op het Roadburn festival bevinden, ga die band zien!

Pasen

Pasen is niet echt aan mij besteed. In plaats van uit de dood op te staan, kom ik er eerder dichterbij in dat lange weekend. Datzelfde weekeinde was dit jaar toneel van een tweetal concertbezoeken van mijn kant, een beetje gerommel langs de Bluesroute daarbuiten gelaten. Vrijdagavond in de Spot beloofde een stevig psychedelisch rockavondje te worden, maar het geringe aantal bezoekers deed bij de band verre van vuurwerk ontstaan. Mijn verslag voor 3voor12/Zeeland (hier te lezen) is dan ook niet sprankelend enthousiast te noemen. En dat terwijl de TV Buddhas elders de hemel in geprezen worden voor hun energieke liveoptredens. Ik zet de cd nog maar eens op.

De zondagmiddag van Avonduren; een beetje tegenstrijdig, maar het werkte prima. Het daglicht in de inmiddels welbekende achterkamer maakte allerlei blije lentegevoelens los. Of kwam dat door de muziek? Ik had het album van My Bubba & Me reeds in mijn bezit, maar na dit optreden kan ik nog meer genieten van de lieflijke folk. Bovendien konden de aanwezigen een Zeeuws talent toevoegen aan de gezien/gehoord-lijst. Janine, daar gaan we nog meer van horen. Het typwerk van deze middag is verder hier te lezen.