Tag archieven: Afro Noise

Cut Hands – Black Mamba

William Bennett is terug met een vervolg op zijn absoluut verpletterende Afro Noise album, dat het vorig jaar nog schopte tot de zevende plek in mijn jaarlijst. Met een nieuw album vernoemd naar één van de meest giftige slangen in Afrika, de Dendroaspis Polylepis, kunnen we ons weer opmaken voor een uiterst agressief voodooritueel. Gewapend met inheemse percussie instrumenten, bewerkt met elektronica, gaat Cut Hands op jacht naar een verse trofee.

Black Mamba begint in ieder geval goed: een ijzingwekkende monoloog van Mimsy DeBlois (die ook al het artwork verzorgt) – afkomstig van het twee uur durende stuk Extralinguistic Sequencing – leidt het album in. Het navolgende titelnummer kenden we al van de gelijknamige single op Blackest Ever Black, zij het in een iets andere uitvoering. Metalen tribal drums, bellen en Haïtiaanse polyritmiek worden in een nietsontziend tempo afgevuurd, nemen bezit van de geest en dwingen vanwege de intensiteit de luisteraar tot muzikale claustrofobie.

Wat opvalt ten opzichte van het debuut, is dat de productie meer lagen heeft gekregen. Het geluid is minder vuil en meer klinisch en elektronisch, het beeld versterkend dat hier helemaal geen boze Afrikanen aan te pas zijn gekomen (wat we natuurlijk allang wisten van de live optredens). Opeens is duidelijk hoorbaar dat Cut Hands eigenlijk simplistische ritmes over elkaar legt, en deze steeds op dezelfde manier op- en afbouwt. Het venijn duikt af en toe op in een milliseconde power electronics, doch het schokeffect dat Bennett in een nog niet eens zo ver verleden feilloos aan zijn muziek wist te koppelen, blijft ditmaal achterwege.

Ook nieuw: de gestoorde ritmische nummers worden op Black Mamba bijna zonder uitzondering afgewisseld door sinistere ambient en drone, waarbij de percussie veelal naar de achtergrond wordt verwezen, of in ieder geval in een lagere versnelling opereert. Cut Hands doet in deze rustige tracks vooral denken aan een neutrale versie van Muslimgauze. Een track als Krokodilo (soundtrack voor een documentaire over het gebruik van de gelijknamige drug in Rusland) is prachtig en mysterieus, maar blijft verstoken van de kwaadaardigheid die nu juist Cut Hands bovengemiddelde waarderingen opleverde.

Ik hou een beetje een dubbel gevoel over aan Black Mamba. William Bennett heeft terecht beseft dat hij met een exacte herhaling van Afro Noise krediet zou gaan verspelen. Het succes van dat album heeft hem echter in een hoek geplaatst waar het lastig vandaan te kruipen is. Dat hij die beproeving aangaat valt misschien te prijzen; dat Black Mamba uiteindelijk een slap aftreksel blijkt te zijn, niet.

Jaarlijst 2011: #7

7. Cut Hands – Afro Noise I
William Bennett is een naam die je in de noisescene met dikke vette hoofdletters schrijft. Als oprichter van Whitehouse zette hij begin jaren tachtig power electronics voor het eerst op de kaart en wist hij extremiteit in muziek en bijbehorende beelden naar een hoger plan te tillen. Op het album Bird Seed – uitgebracht in 2003 na een inactieve periode – kwam al naar voren dat Bennett meer in zijn mars had dan alleen maar lawaai maken. Afrikaanse polyritmes en uitheemse klanken gaven de ruisende noise een nieuwe dimensie mee. Met Cut Hands gaat Bennett nog een stap verder.

Afro Noise (Vol. 1) is een agressieve en bovenal onheilspellende plaat waarop voodoo percussie dikwijls boven de piepende electronics worden geplaatst. Het zijn oerklanken die het gevecht aangaan met de hedendaagse mogelijkheden in de muziek waarbij geen klassieke instrumenten worden gebruikt. Welke triomfeert wordt niet duidelijk, maar het is zonder meer een wedstrijd waarbij het publiek winnaar is. De energie spat ervan af; zij het negatieve. Want Bennett weet als vanouds het gevoel van geweld en onrust van het Afrikaanse continent om te zetten in een pikzwart album.

Afro Noise zou de mooiste dubbel vinyl release van 2011 kunnen zijn, ware het niet dat deze pas volgend jaar uitkomt… Tot dan doen we het met de cd.