Tag archieven: Antwerpen

Ssaliva – We Never Happened / Elko B. – I Bambini Di Basilisco

Noem mij gerust een fanboy als het gaat om het Antwerpse platenlabel Ekster. Het geesteskind van grafisch designer Victor Robyn en producer Roman Hiele (laatstgenoemde kwam al eerder voorbij op mrbungle.nl) hebben in de enkele jaren van het bestaan kwaliteit, creativiteit en durf getoond als het aankomt op albums in meestal de elektronische hoek. Mijn favoriete voorbeelden zijn Hantrax, de platen van Roman Hiele zelf, een fabuleuze soundtrack – Saints – en een tweetal prachtcompilaties genaamd EXO. In dit nog verse jaar zijn er al twee releases op de wereld gezet en ik had uiteraard weer driftige haast om er iets van te vinden.

Ssaliva is het pseudoniem van de Luikse producer François Boulanger (niet te verwarren met die gloeiend irritante presentator van Lingo), die met We Never Happened al aan zijn zesde album toe is. Eerder verschenen er al prachtige 10″ platen op het Brusselse Vlek label en een 12″ minialbum op Ekster; een nieuwkomer is hij dus niet bepaald.

Dat hij ervaring heeft in de elektronische muziek horen we ook in zijn invloeden terug. Bij de meest prille luisterbeurten duiken namen als Orbital, Aphex Twin en Autechre op. Toch is zijn sound verre van typisch Brits; warme en exotische klanken die uit het verre oosten lijken te komen voeren net zoveel de boventoon in Ssaliva’s retrospectieve kijk op toekomstige dansmuziek. Melancholisch uitdijende symfonische synthpartijen, doezelende chillwave en haperende acid gaan in twaalf nummers moeiteloos samen.

Wie de Antwerpse muziekscene een beetje volgt moet welhaast Elko Blijweert kennen. Alles opnoemen is geen doen, maar hij is onder andere betrokken – al dan niet geweest – bij bands als Dead Man Ray, Kiss My Jazz, Gruppo Di Pawlowski en The Tone Zones als gitarist, toetsenist en/of componist. Maar gek genoeg bestond er in de vijftien jaar dat hij nu zo ongeveer actief is, nog geen soloplaat. Achter de afkorting Elko B. kan hij zich echter niet verbergen, I Bambini Di Basilisco is zijn debuut waarop hij alle soorten stijlen waarmee hij heeft geschermd, bijeen laat komen.

Elko componeerde onder andere soundtracks voor een moderne dansvoorstelling en een poppenspel voor de kleintjes, iets wat zich op deze plaat vertaald in kinderlijk vrolijke melodieën en vloeiend, expressionistisch gitaarspel. Maar ook filmmuziek uit een klassieke Western of John Carpenter-achtige synthesizermist komt voorbij. En passant gooit hij er nog wat verwijzingen naar het tropische dierenrijk doorheen met titels als Krokodil en Afrikakat en verfrissende laid-back elektronica die je normaal gesproken in een andere continent plaatst. Met zo’n omschrijving weet je niet meer in welke genrebakken je dit vinyl moet gaan zoeken, toch past het gehele geluid van “de kinderen van de basilisk” verrassend goed bij elkaar.

Een groot pluspunt van Ekster’s output zit hem onder meer in het visuele gedeelte dat zonder precies consequent te zijn altijd bijzondere vormen aanneemt. Zo kwam er al eens een vacuümverpakte 10″ uit met een theezakje uit China, en zijn de genoemde twee lp’s voorzien van bedrukte transparante platenhoes. Ssaliva pronkt met artwork van Charles-Henry Sommelette, Elko B. doet er zelfs nog een schepje bovenop door de plastic bescherming van een glow in the dark-effect te voorzien, waardoor de hagedis op de cover je ook ’s nachts aan de draaitafel gekluisterd houdt.

C. Young – Daily’s

Het was alweer een tijdje geleden dat ik Mittland Och Leo – het stelletje Joke Leonare en Milan Warmoeskerken – het leukste muzikale duo van Antwerpen noemde. Afgezien van een nummer op de Cassette van Antwerpen compilatie hebben we alweer drie jaar niet veel meer gehoord van het tweetal. Zou het misschien komen omdat Milan bezig was met spelen in bands als Flying Horseman, Condor Gruppe, Blackie & The Oohoos, Tone Zones, Beach, onder de naam Milan W. en met zijn nieuwste project Crumar Young?

Van gebrek aan creativiteit kun je Milan W. in ieder geval niet betichten, zijn naam opduikend bij zoveel bands. Het is echter geen kwaliteit verdelen. Hij lijkt net zo makkelijk de gitaar ter hand te nemen als de drums, of in dit geval een Crumar vintage analoge synthesizer, waar natuurlijk ook de naam van dit project naar verwijst. Al dan niet aangekleed met een elektrische bas en een drumcomputer maakt Crumar Young met een 10” EP genaamd Daily’s zijn debuut.

Enige Suicide-invloeden zijn hem niet vreemd: de verleidelijke eenvoud, de romantiek en het drama die Alan Vega en Martin Rev in de jaren zeventig op ons loslieten zijn duidelijk terug te horen. Maar ook het relaxte dansgevoel van een vroege Washed Out en de speelsheid van natuurlijk Mittland Och Leo komen terug in de zes nummers die deze EP rijk is. Nog eens een zeer prettige referentie is Hailu Mergia & His Classical Instrument, een plaat die hij onder andere noemt in zijn interview in de laatste Gonzo (circus). Daily’s combineert melancholie en een hoop spelplezier. Powermelancholia noemen ze dat.

Daily’s start met orgelklanken en lome beats, maar weet al snel naar een euforisch moment toe te werken. Net als op Big Choice en Cindy Supermarket trouwens. World Communication is het meest meeslepende nummer op de plaat, aan het begin van kant B: heerlijke warme toetsen blijven hangen op ritmes van de oude school. Sowieso lijkt de plaat naar het einde toe zich meer toe te leggen op nostalgische electro, de nagenoeg beatloze en bijna spookachtige afsluiter Palm Café daar buiten gelaten. In deze minimale opstelling qua instrumenten is het toch een knap gegeven dat er voldoende afwisseling is te horen. De gehele plaat is overigens instrumentaal, wat variëren nog gemakkelijker maakt: de sfeer op de dansvloer opvijzelen is een kwestie van de pitch subtiel verhogen.

Daily’s is uitgebracht bij het in januari door Joke Leonare & Jozefien Gruyaert opgerichte JJ Funhouse. Dicht bij huis dus, en die liefde is ook aan de verpakking van de 10” te merken. Het is in ieder geval een label die de komende tijd nauwlettend in de gaten wordt gehouden op de radar van mrbungle.nl, want ze hebben al aangekondigd dat de volgende release de heuse debuut lp van Mittland Och Leo gaat worden. Tot die tijd gaan we ons uitstekend vermaken met C. Young.

Forklong Daruplat & Ōgon Batto

Dat het Antwerpse Hare Akedod label kwaliteit brengt, vertelde ik al een jaar geleden. Zo snel als het label in de beginperiode de cassettes uitbracht, zo stil was het in de maanden erna. Een periode die overigens zonder klagen werd overbrugd dankzij de eerste vijf tapes. Maar nu de temperaturen weer stijgen mocht ik opnieuw twee prachtige tapes ontvangen uit Antwerpen.

De zesde release op het label is van de Belgische gitarist Forklong Daruplat, en misschien wel de meest toegankelijke tot nu toe van Hare Akedod. In tegenstelling tot de exotische improvisatie of analoge elektronica wat het label ons tot nu toe bracht, hebben we nu te maken met wat het beste valt te omschrijven als American Primitivism. Met het soort instrumentale avant-garde composities met traditionele country-elementen die John Fahey in vroegere tijden naar een hoger plan tilde, kun je vandaag de dag nog makkelijk mee thuis komen.

De acht nummers op deze cassette houden het midden tussen improvisatie, traditionele folk en de wat meer compactere liedjes, waarbij allen geheel instrumentaal blijven. Soms kan juist het wegstrepen van alle andere instrumenten en zang behalve de akoestisch gitaar een album naar een hoger plan tillen, en dat is wat er op het ruwe en primitieve titelloze debuut van Forklong Daruplat gebeurt. Hij kan daarmee zo aansluiten bij artiesten als Robbie Basho of – meer hedendaags – Daniel Bachman en Cameron Deas. Dat mag je gerust een compliment noemen.

Ōgon Batto is een creatie van Bent Von Bent, naast David Edren zelf ook verantwoordelijk voor het Hare Akedod label en enkele eerdere werken die het label uitbracht. Het gouden omhulsel van deze cassette oefent al gelijk een mysterieuze aantrekkingskracht uit, en dat wordt er met de muziek niet minder op.

Wanneer we het instrumentarium opnoemen (synthesizer, elektronische gitaar, zither, reel-to-reel tape, piano, contrabas, hoorn, percussie en field recordings uit China en Japan) dan lijken de acht nummers met bijzondere titels te ontaarden in een wilde veelkleurige mix, maar niets is minder waar. Ōgon Batto is een harmonieuze reis langs spirituele licht en duisternis, waar lo-fi blues op luchtige wijze wordt afgewisseld met kosmische elektronica. In drie kwartier weet Bent Von Bent de muziekbelevenis weer naar een hoger bewustzijn te tillen.

Zoals gebruikelijk zijn de releases van Hare Akedod gratis en voor niets te downloaden op Bandcamp. Liefhebbers van cassettes en uitstekend verzorgd artwork bestellen natuurlijk the real deal.