Zoekresultaten voor: roman hiele

Hiele – Essential Oils

hiele essential oils

Sinds enige tijd hebben we weer een nieuwe held aan het Belgische front voor elektronische muziek: Roman Hiele. Vorig jaar dook hij ineens op met zijn gelijknamige debuutalbum; nog geen jaar later geeft mij met Essential Oils een vervolg aan de plaat die kon rekenen op lovende kritieken uit hoeken die het kunnen weten.

Hiele stuitert bedachtzaam tussen ambient, acid, idm en diverse analoog aandoende elektronica, zwervend in het gebied tussen ontspanning en dans. Uit de synthesizers rollen louter warme melodieën, die maar al te graag geprikkeld worden door dubby beats, speelse breaks, jazzy ritmes en clicks & cuts. Hiele gaat hierin gedoseerd te werk, zodat het nergens overweldigd wordt en zodoende ook zichzelf een eigen stijl weet aan te meten. Eén van de acht nummers aanwijzen als een hoogtepunt zou de andere tracks te weinig eer aandoen; Essential Oils werkt vooral prima als een in elkaar overvloeiend geheel.

Voor wie het eerste album van Hiele al kent, zijn er niet veel verrassingen. Wellicht mag je bij deze opvolger spreken van een iets moderner geluid, dat minder doet denken aan de jaren negentig (wie weet hoe lang de tracks op zijn debuut op de planken hebben gelegen?). Four Tet duikt in elk geval eerder op als referentie dan Rephlex of Warp anno twee decennia terug. Liefhebbers van een nostalgisch geluid hoeven echter geen moment te treuren: Selected Ambient Works-adepten zullen genoeg momenten vinden om aan hun aloude trekken te komen.

Verantwoordelijk voor de releases van Hiele tot nu toe is het jonge Antwerpse label Ekster, het geesteskind van Victor Robyn. Zijn ervaring als grafisch ontwerper komt prima van pas, afgaande op de uitvoering van de hoes van Essential Oils. Er is daadwerkelijk voor gezorgd dat het artwork iets extra’s biedt bovenop de toch al bijzondere muziek, genoeg reden om één van de vijfhonderd exemplaren van het vinyl fysiek aan te schaffen.

Ssaliva – We Never Happened / Elko B. – I Bambini Di Basilisco

Noem mij gerust een fanboy als het gaat om het Antwerpse platenlabel Ekster. Het geesteskind van grafisch designer Victor Robyn en producer Roman Hiele (laatstgenoemde kwam al eerder voorbij op mrbungle.nl) hebben in de enkele jaren van het bestaan kwaliteit, creativiteit en durf getoond als het aankomt op albums in meestal de elektronische hoek. Mijn favoriete voorbeelden zijn Hantrax, de platen van Roman Hiele zelf, een fabuleuze soundtrack – Saints – en een tweetal prachtcompilaties genaamd EXO. In dit nog verse jaar zijn er al twee releases op de wereld gezet en ik had uiteraard weer driftige haast om er iets van te vinden.

Ssaliva is het pseudoniem van de Luikse producer François Boulanger (niet te verwarren met die gloeiend irritante presentator van Lingo), die met We Never Happened al aan zijn zesde album toe is. Eerder verschenen er al prachtige 10″ platen op het Brusselse Vlek label en een 12″ minialbum op Ekster; een nieuwkomer is hij dus niet bepaald.

Dat hij ervaring heeft in de elektronische muziek horen we ook in zijn invloeden terug. Bij de meest prille luisterbeurten duiken namen als Orbital, Aphex Twin en Autechre op. Toch is zijn sound verre van typisch Brits; warme en exotische klanken die uit het verre oosten lijken te komen voeren net zoveel de boventoon in Ssaliva’s retrospectieve kijk op toekomstige dansmuziek. Melancholisch uitdijende symfonische synthpartijen, doezelende chillwave en haperende acid gaan in twaalf nummers moeiteloos samen.

Wie de Antwerpse muziekscene een beetje volgt moet welhaast Elko Blijweert kennen. Alles opnoemen is geen doen, maar hij is onder andere betrokken – al dan niet geweest – bij bands als Dead Man Ray, Kiss My Jazz, Gruppo Di Pawlowski en The Tone Zones als gitarist, toetsenist en/of componist. Maar gek genoeg bestond er in de vijftien jaar dat hij nu zo ongeveer actief is, nog geen soloplaat. Achter de afkorting Elko B. kan hij zich echter niet verbergen, I Bambini Di Basilisco is zijn debuut waarop hij alle soorten stijlen waarmee hij heeft geschermd, bijeen laat komen.

Elko componeerde onder andere soundtracks voor een moderne dansvoorstelling en een poppenspel voor de kleintjes, iets wat zich op deze plaat vertaald in kinderlijk vrolijke melodieën en vloeiend, expressionistisch gitaarspel. Maar ook filmmuziek uit een klassieke Western of John Carpenter-achtige synthesizermist komt voorbij. En passant gooit hij er nog wat verwijzingen naar het tropische dierenrijk doorheen met titels als Krokodil en Afrikakat en verfrissende laid-back elektronica die je normaal gesproken in een andere continent plaatst. Met zo’n omschrijving weet je niet meer in welke genrebakken je dit vinyl moet gaan zoeken, toch past het gehele geluid van “de kinderen van de basilisk” verrassend goed bij elkaar.

Een groot pluspunt van Ekster’s output zit hem onder meer in het visuele gedeelte dat zonder precies consequent te zijn altijd bijzondere vormen aanneemt. Zo kwam er al eens een vacuümverpakte 10″ uit met een theezakje uit China, en zijn de genoemde twee lp’s voorzien van bedrukte transparante platenhoes. Ssaliva pronkt met artwork van Charles-Henry Sommelette, Elko B. doet er zelfs nog een schepje bovenop door de plastic bescherming van een glow in the dark-effect te voorzien, waardoor de hagedis op de cover je ook ’s nachts aan de draaitafel gekluisterd houdt.

KRAAK festival 2017: preview

Zelf ben ik nog duizelig van de line-up, de moshpits, speciaalbiertjes en de trappenhuizen van vorig jaar, maar ondertussen staat de 19e editie van het jaarlijkse KRAAK festival alweer voor de deur. Tijd voor de traditionele vooruitblik. Of misschien eerst een korte terugblik: in 2016 keerde het circus na zes jaar Aalst terug naar Brussel in de Beursschouwburg, en werd tegelijkertijd uitgebreid naar drie dagen in plaats van één. In het eerste weekend van maart wordt dit recept herhaald, dus ik kan mij wederom opmaken voor een uitgebreide muzikale en lichamelijke beproeving.

De vrijdag schuif ik direct aan, want de openingsdag geldt niet als opwarmronde gezien de artiesten die er op het programma zijn te vinden. Het uit Toulouse afkomstige duo Nibul heb ik een paar maanden terug kunnen aanschouwen op het Eastern Daze festival en daar waren ze één van de hoogtepunten. Een vreemde combinatie van percussie, sax en elektronica ontaard in een boerderij-versie van opzwepende traditionele dronefolk. Mocht je het nu afvragen, het is geen uitzondering dat er voor het KRAAK festival diverse nieuwe genrebenamingen moeten worden uitgevonden. Bij Johns Lunds worden de termen minimalisme, klassieke muziek, improvisatie en freejazz van stal gehaald. Met zijn verschillende soorten saxofoons heeft de Deen al een scala aan platen uitgebracht waar hij het beste van genoemde genres hermaakt in wat een serie bizarre ademhalingsoefeningen lijkt na te bootsen.

Op zijn meest recente soloalbum Nadir grossiert Steven Warwick – graag geziene gast op het gerenommeerde PAN-label en lid van Birds Of Delay – in geniale elektronische samplepop cq huiskamerhouse, alsof DJ Shadow naar een duistere futuristische wereld is gekatapulteerd. Ik ben de laatste tijd volledig verslaafd aan zijn platen, dus ook benieuwd wat hij er live van gaat bakken. De verwachtingen bij de voorstelling van Roman Hiele en Lieven Martens zijn minstens zo hooggespannen. De Antwerpenaren zijn immers verantwoordelijk voor een paar van de mooiste Belgische releases van de afgelopen paar jaar. De energieke onbevangenheid van Hiele en de exotische composities van Martens moeten samen voor vuurwerk gaan zorgen. Afsluiters zijn de Portugezen Von Calhau!, die vanachter de draaitafels zorgen dat de avond niet met een sisser afloopt.

De zaterdag verliep 12 maanden terug enigszins chaotisch. Niet helemaal vertrouwd met de zalen en routes in de Beursschouwburg kwam ik menigmaal in een andere ruimte (meestal: het café) terecht dan ik eigenlijk van te voren had bedacht. Mijn enige goede voornemen voor dit jaar is in Brussel beter mijn best doen om zo min mogelijk van de optredens en het filmprogramma (waar zouden we zijn zonder Floris Vanhoof?) te missen. Hoog op mijn verlanglijstje staat de uitvoering van Zweeds geluidskunstenaar Johannes Bergmark. Met zijn lichaam in een soort ruimtepak, hangend aan pianosnaren boven het podium, zoekt hij de verborgen klanken op in alledaagse attributen. Dat wordt ongetwijfeld een onwerkelijk schouwspel.

Wanneer we dan toch buiten gebaande muzikale paden treden, dan kan meteen Festoen genoemd worden. Ik weet niet wat ik kan verwachten; de omschrijving meldt dat deze twee dames uit Gent staan voor een bevreemdende theatervoorstelling waar lichaamsbeweging centraal staat. Weer eens wat anders dan een moshpit. De metalliefhebbers onder ons hoeven gelukkig niet te wanhopen. Het Finse Pymathon combineert de vuilste, smerigste, meest ruwe black metal met noise. Elementen uit de improvisatie staan een goed ritmegevoel voor het zwaaien van de haardos misschien in de weg, maar daar heb ik de gemiddelde Anton Lavey-adept nooit over horen klagen.

Aan de andere kant van het muzikale spectrum vinden we Ánde Somby. Zijn plaat Yoiking With The Winged Ones – waarop hij de aloude vocale muziek van de Sami laat echoën in de fjorden van de Noorse Lofoten eilanden – belandde net buiten de top tien in mijn jaarlijst. De stijl is even extreem als natuurlijk. Ietsje lager in de jaarlijst (doch nog steeds heel erg goed) stond Annelies Monseré met haar vierde album Debris. Het is alweer de stem die betovert, fluisterzacht en met gevoel voor de Britse folktraditie, begeleid door een vertraagde somberheid uit kale keyboard-, melodica-, cello- en pianoklanken. Mijn voorspelling is dat dit een erg goed optreden gaat worden. Een andere dame op het podium van het KRAAK festival is Beatriz Ferreyra. Met haar tachtigste verjaardag in aantocht is ze van een heel andere leeftijd. Het is een bekend kenmerk van het KRAAK festival, dat altijd zoekt naar een balans tussen figuren die de weg allang hebben gevonden en karakters die geen idee hebben welke kant ze überhaupt op willen gaan. Desalniettemin moet gezegd worden dat deze kranige pensionado nog altijd op zoek is naar nieuwe geluiden sinds ze een halve eeuw geleden assistent van Pierre Schaeffer mocht zijn in de befaamde GRM-studios. Elektro-akoestisch, kosmisch en musique concrète zijn de hashtags hier.

Een absolute must-see is Frank “gangsta folk” Hurricane. Deze unieke, zelden zwijgende verhalenverteller schut een aardig potje psychedelische folk uit de mouwen en die combinatie drijft  menig genre-tagging fanaticus tot wanhoop. Sinds de afmelding van Lil B in 2011 waren we niet meer zo dichtbij rap op het KRAAK festival. Eveneens solo brengt beeldend kunstenaar en componist Henry Andersen een bezoek aan de beursschouwburg in zijn hometown Brussel. Of de tekst op de festival website enig beeld vormt van zijn performance en de debuut plaat op het KRAAK label later dit jaar, is vooralsnog een verrassing.

De zaterdag is lang niet klaar; bekende muziek- en kunstkenners zoals Dennis Tyfus, Gerard Herman en Spencer Clarke spelen voor discjockey, al dan niet bewust opererend onder schuilnamen. Op het podium brengt de chaotische Franse act Zad Kokar & Les Combi Beyaz – compleet met gekke kostuums – springerige en schreeuwerige no wave, wiens energie compleet opgezogen wordt door de eigen lo-fi attitude. Bij het Amerikaanse duo Inhalants houdt men net zo min van een opgepoetst geluid. De ruwe techno is doordrenkt met ruis, tegendraadse ritmes en analoge synthesizers. In diezelfde electronicahoek vinden we last but not least Moleglove. Wie kent het Berlijnse Column One nog? De heren van dit legendarisch collectief gaan onder de nieuwe naam voor een abstract, geïsoleerd en puur geluid dat gezien de reputatie climax van de dag moet worden.

Waar de zondag vorig jaar één show omvatte, kunnen we nu spreken van een aanzienlijk uitgebreider programma. De  relatief rustige stijl op de afsluitende dag is perfect geschikt om weer een beetje tot bezinning te komen. Brecht Ameel bijvoorbeeld, kennen we van Razen en Br’lâaB; hij speelt op gitaar en mandoline een voorproefje van zijn aanstaande solo lp. Het Franse Accident Du Travail zal het inmiddels in trance verkerende publiek verder in vervoering brengen met langgerekte geluiden uit de ondes martenot en harmonium. Ik hoop daarbij hun lp Très Précieux Sang te scoren want die valt in het genre moderne droneklassieker. Geheel exclusief en buitengewoon speciaal is de aanwezigheid van Brunhild Meyer, de vrouw van componist Luc Ferrari. Wellicht altijd in de schaduw van, produceerde ze zelf bijzonder verfijnde tapecollages, dikwijls met geluiden uit de archieven van haar man als basis. Zeker de moeite waard dus om het volle weekeinde uit te zitten.

Tickets, previews, interviews en alle info kun je terug vinden op de KRAAK festival website.