Tag archieven: België

Punk uit de Lage Landen

Ik kan niet zeggen dat punk een genre is dat vaak op mijn platenspeler ligt. Dat betekent niet dat ik er niet van kan genieten. Zeker wanneer illustere namen als Adolf Butler en Ping Pong Tactics voorbij komen en deze bands ook nog eens uit oorden blijken te komen niet ver fietsen hiervandaan, zijn mijn oren gespitst. In de maand december van vorig jaar brachten beiden hun debuutalbum uit.

Adolf Butler tast op subtiele wijze de grenzen van de goede smaak af met de vlag van Holland op de lp hoes, Zuid-Holland afgebeeld als belangrijkste rebellenprovincie van Nederland en patriottisch oranje dat regelmatig de kop op steekt. Alvast een flinke schop onder de reet, een uitstekende voorbereiding voor de twaalf tracks waarmee het album Holland mee is gevuld.

Het viertal neemt invloeden uit de punk en combineert deze met smerige doch groovende noiserock, waarbij alle clichés overboord gaan. Het geluid is heavy en meeslepend, maar er wordt vooral geprobeerd er een teringzooi van te maken. Dat lukt maar half, want de muziek van Adolf Butler klinkt gewoon vet en heerlijk compromisloos. Zelfs een belachelijke versie van Madball’s It’s My Life (ik moest het origineel er even bij zoeken) weet de irritatiegrens niet te overschrijden. Overigens komt de lp met een lyrics sheet, maar hecht daar niet teveel waarde aan. Holland wordt uitgebracht door Motorwolf Records, in een editie van driehonderd exemplaren.

De drie sympathieke heren van Ping Pong Tactics komen uit Lembeke. Het zonnige klimaat daar hebben van de gebroeders Huyghe en drummer Dries Dauwe pure melodiefreaks gemaakt, die hun kwajongensstreken echter nog niet verloren zijn. Dit is punk zoals pop hoort te klinken. Of andersom. In ieder geval staat het debuutalbum zonder titel bol van de aanstekelijke liedjes. Luister maar eens naar het magische Magic, France of de hit Pocahontas, de laatste terecht gebruikt voor een videoclip.

Het sterke punt van Ping Pong Tactics is, naast het talent lekkere deuntjes te schrijven, hun mix van stijlen. Punk, no wave, new wave, lo-fi, indie- en noiserock, en natuurlijk gewoon pop zijn met een beetje fantasie in één of meer van de acht nummers terug te horen. Gelukkig staat het kaalgeplukte, rommelige geluid een knieval naar de commercie in de weg. En anders doet de op-het-randje-van-vals liggende zang van Bert Huyghe dat wel. De hoofdmoot blijft tenslotte wel punk. De lp is te bestellen bij Smoke And Dust.

Köhn – Random Patterns

Jürgen de Blonde – beter bekend als Köhn – verraste in 2009 vriend en vijand met zijn geweldige We Need More Space In The Cosmos. Hij ging aan de slag met vintage synthesizers, haalde zijn inspiratie uit de kosmische muziek dan wel de Berlijnse (kraut)school, en creëerde een retrofuturistisch meesterwerk dat menig luisteraar in gewichtloze toestand bracht. Maar wie dacht dat Köhn hiermee een definitieve stijlkeuze had gemaakt, komt bedrogen uit.

Op Random Patterns, soloalbum nummer vijf alweer, breekt Köhn met enige traditie en stort zich ditmaal op minimalisme en een oud Italiaans elektronisch orgel (de Armon P200s). Het uitgangspunt is een simpel toetsenpatroon, dat langzaam vervormd, en zo nauwelijks merkbaar overvloeit in weer een nieuw patroon. Met onder meer Steve Reich als inspiratie laat hij de subtiele transformaties in de toetsencombinaties over aan het toeval, willekeurige ingevingen of gewoon het gevoel. Het is de meest pure manier van componeren, live opgenomen, en gunt ons daardoor een blik in de ziel van de maker.

De minimale orgelklanken zijn opgedeeld in vier nummers, welke in de titel elk weer een anagram vormen van Random Patterns. De langste daarvan is Armon Dates Ptrn, dat met ruim twintig minuten de gehele A-kant van het vinyl bedekt. In dat tijdsbestek luisteren de variaties op het patroon als een illusie, die voor een ontspannen en meditatieve luisterervaring zorgt. De kortere stukken zijn hierin wat directer, maar door weer wat andere effecten aan de tonen toe te voegen voelen deze minstens zo warm en relaxed aan. Een mooi voorbeeld hiervan is Mantra Portends, dat in combinatie met de door de Vlaming zelfgemaakte video met het brein van de kijker / luisteraar lijkt te spelen.

Köhn laat met Random Patterns zien dat hij een muzikant is die zichzelf steeds opnieuw weet uit te vinden. Het is een knap en gedurfd concept waarin hij zich meer blootgeeft dan ooit. Vergeet ik nog bijna te vermelden dat het ook gewoon mooi klinkt. Random Patterns is uitgebracht op het Belgische KRAAK label.

Preview: Graag Traag festival

Zaterdag 22 oktober wordt er weer een nieuw hoogtepunt aan het festivalseizoen van 2011 toegevoegd: Graag Traag #2. Dit bijzonder kunstzinnig en avontuurlijke feestje wordt samengesteld door Bart de Paepe van het Belgische cassettelabel Sloow Tapes en vindt plaats in Hasselt. We schakelen even een versnelling lager en duiken in de fascinerende line-up van psychedelica, acidfolk, drones, improvisatie en andere al dan niet minimale experimentele muziek.

Het Graag Traag festival draait dit jaar om de veelzijdige artiest Angus MacLise, niet alleen de eerste drummer van The Velvet Underground, maar tevens muzikant, dichter, beeldend kunstenaar en allround avant-gardist. MacLise overleed in 1979 in Nepal, maar zijn invloed op de hedendaagse kunst en muziek wordt vandaag de dag steeds meer erkend. De retrospectieve tentoonstelling Dreamweapon: The Art and Life of Angus MacLise (1938-1979) opent dat weekend voor het eerst in Europa zijn deuren. Het biedt de bezoekers een blik op zijn werk en leven, waarbij unieke documenten, foto’s, tekeningen, tijdschriften, gedichten en tapes van Angus MacLise – geschonken door zijn vrouw Hetty – te zien en te horen zullen zijn. De muziek op het festival zal op één of andere manier gelieerd, geïnspireerd of beïnvloed zijn door MacLise.

Het funeral folk collectief Sylvester Anfang II verzorgt de opening van het festival in het Kunstencentrum België, en wel op gepaste wijze. De groep waarvan de bezetting altijd weer een verrassing is, zal met psychedelische jams de korte film The Invasion Of Thunderbolt Pagoda van een nieuwe soundtrack voorzien. De oorspronkelijke versie van die soundtrack staat op naam van MacLise, en hij speelde ook een rolletje in deze film uit 1968, net als onder meer Fluxus adepten Henry Flynt en Tony Conrad. Met deze trip zal menig bezoeker alvast goed in de stemming komen voor de rest van de dag.

De productieve en in vele bands actieve Japanse gitarist/vocalist Junzo Suzuki is de volgende die de bezoekers van Graag Traag #2 vertwijfeld zal doen achterlaten met zijn kaalgestripte blues en onvoorspelbare uitbarstingen op de gitaar. Snel daarna zal het de beurt zijn aan Steve Gunn, die samen met drummer John Truscinski zijn combinatie van Appalachain folk, Indiase ragas en blues uit de John Fahey-stal live ten gehore zal brengen.

Steve Gunn & John Truscinski – Taksim II

Het festival verplaatst zich vervolgens naar de expositieruimte CIAP, in de voormalige gelatinefabriek. Onder toeziend oog van MacLise’s werk zullen in deze ruimte vier soloartiesten ook muzikaal voor een avant-garde sfeer zorgen. Manuel Padding uit Den Haag, bekend van het cassettelabel Silver Ghosts, zal als City Hands alledaagse geluiden middels elektronica omvormen tot meditatieve, verlichtende huis-, tuin- en keukendrones. Louise Landes Levi, waarvan recentelijk nog een tape uitkwam op het Sloow label, was in de jaren zestig actief in The Floating Lotus Magic Opera Company, waar ook Angus MacLise onderdeel van uitmaakte. Op de sarangi wikkelt ze haar zweverige gedichten in een deken van Oosterse klanken. Next up: Head of Wantastiquet, het project van Paul Labrecque (The Beautiful Band, Sunburned Hand Of The Man). Ook hij heeft een alternatieve soundtrack voor The Invasion Of Thunderbolt Pagoda op zijn naam staan. Solo maakt hij dronefolk op gitaar en banjo, dat inderdaad als een film langzaam voorbij trekt. De uit Ierland afkomstige Cian Nugent, één van mijn favoriete jonge gitaristen van dit moment, tapt uit het vaatje van minimale folk, vermengd met Takomablues. Hij sluit aan het begin van de avond het gedeelte in CIAP af.

De meute keert daarna weer terug naar het Kunstencentrum voor één van de hoogtepunten: een optreden van Tony Conrad en Charlemagne Palestine. Beiden waren goed bevriend met MacLise en bij elkaar opgeteld zitten ze al 75 jaar in de (minimale) muziek. Conrad experimenteert vooral met langgerekte vioolklanken die een soort trance moeten oproepen bij de luisteraar. Palestine weet met zijn rituele piano- en klaviercomposities een intense beleving teweeg te brengen, mede veroorzaakt door zijn expressieve performance. In het verleden liet hij zich op het podium regelmatig omringen met knuffelbeesten; of hij deze avond genoeg heeft aan Tony Conrad zullen we spoedig weten.

Het is de moeite waard om de rest van de avond ook uit te zitten; er volgen nog eens vier shows, waarvan Ralph White de eerste is. Eenzame free folk met gitaar, banjo, viool, accordeon, kalimba en zijn stem, en bovendien diep geworteld in de aloude Americana- en bluegrasstraditie. Nogal een overgang naar het navolgende Tonton Macoute. Als dit Franse trio live net zo klinkt als op de debuutplaat Mureedil dan zal dit een uitstekende wake up call zijn: intense noisy drones, weirde elektronica en vuige gitaarjams zijn hier de sleutelwoorden. Over Gangalai & Gourabai kan ik vooralsnog weinig vertellen. Blijkbaar gaat het hier om Benjamin Franklin en Christophe Piette, beide eerder actief in de Belgische band R.O.T. Ergens heb ik al gelezen dat dit ongeveer klinkt als een rehearsal uit de moeilijke beginjaren van de Pet Shop Boys. Dat belooft wat.

Het optreden waar ik het meest naar uitkijk, is de afsluitende van Charalambides. Even geleden sprak ik al mijn bewondering uit over het nieuwe album Exile (hier om precies te zijn). Als Christina en Tom Carter live de magie van dat album (of één van de vele voorgaande) weten over te brengen dan zien we het concert van het jaar. Er is in 2011 geen band dat met verstilde pracht zoveel gevoel kan overbrengen.

Maar we gaan natuurlijk ook naar Hasselt voor de überrelaxte sfeer. Het heet niet voor niets “Graag Traag”…