Tag archieven: België

Mittland Och Leo

In het kader van “pak eens wat vaker het openbaar vervoer” schrapt de NS in december de internationale trein die van Amsterdam naar Brussel sjeest. Dat betekent voor Zeeuwen als ik, die op een enigszins vlotte manier naar Antwerpen willen reizen, eerst een enkeltje Rotterdam. Dat is net zoiets als naar Denemarken rijden wanneer je in Zuid-Frankrijk de vakantie gaat vieren. Desalniettemin is er geen enkele reden de leukste band van Antwerpen van dit moment mis te lopen: Mittland Och Leo.

Mittland Och Leo is het stelletje Joke Leonare en Milan Warmoeskerken. Ze maken instrumentale nummers met zwaarmoedige orgel- en casioklanken, echo’s en een ritmebox. Een beetje diezelfde aandoenlijk lieve deuntjes als Au Revoir Simone, maar dan monddood en zonder die hippie-achtige blijheid. De muziek zit ogenschijnlijk eenvoudig in elkaar, misschien wel de reden dat deze psychedelische orgelexotica zo heerlijk fris het brein binnen komt vallen.

Bovenstaande omschrijving baseren we op één enkele 7” single, Myland And Lion, die dit jaar het levenslicht zag op het Ultra Eczema label. Vier nummertjes, allen met dezelfde insteek, maar vervelen doet het nergens. Nee, we willen alleen maar meer van dit. Voorlopig zal er om meer hypnotiserende nummers van Mittland Och Leo te luisteren, een bezoek moeten worden gebracht aan Antwerpen voor een optreden van dit duo. Met de trein, of anders. We hebben het ervoor over.

Vlaams trio

Nog niet zo lang geleden vond er een zogenaamde “Vlaamse avond” plaats in Middelburg. Het programma bood helaas niet de door mij graag geziene Edgar Wappenhalter, Urpf Lanze of Hellvete. Daardoor moet ik achteraf schaamtevol bekennen dat ik de hele Europese tournee van dit illustere drietal aan mij voorbij heb moeten laten gaan. Gelukkig houdt Morc Records de gedachte springlevend door een split ep uit te brengen waarop alle drie de Vlamingen aan bod komen.

De enige die nog niet in mijn collectie aanwezig was mag de aftrap verzorgen. Urpf Lanze dus, in het echte leven Wouter Vanhaelemeesch (geinig interview hier), tekenaar en onder meer verantwoordelijk voor het label audioMER. Het nummer The Wandering Sick is op het eerste gehoor net zo vervelend als elke keer Urpf Lanze moeten typen. Men neme een valse gestemde gitaar, legt die op schoot en men gaat vervolgens een beetje willekeurig de snaren lopen slopen. Maar echt, de zeven minuten vliegen voorbij als je ernaar luistert alsof het interessant is hoe de primitieve, repeterende outsiderfolk zich een vijandig patroon laat aanmeten en uiteindelijk vervaagd tot in de eeuwigheid.

Edgar Wappenhalter is duidelijk mijn favoriet. In dezelfde stijl als zijn geweldige plaat On The Beach maakt hij hier zomerse drones, ontsproten aan gitaar en echoënde effecten. Heerlijk luchtig, en perfect om bij weg te dromen. Ondanks dat de cd speler slechts één track aangeeft horen we even later heel iets anders van de bijna-beroemde Belg. We ontwaren verknipte samples, die ergens uit een ver land ten Oosten van ons lijken te komen, borrelende tapeloops en keyboardverkrachting. De man behoort tot het beste wat de Vlaamse underground te bieden heeft.

Hellvete’s lp De Gek uit 2009 draait nog regelmatig zijn rondjes op mijn platenspeler. Het is dan ook niet onterecht dat dit lid van de funeral folk groepering Sylvester Anfang II de meeste ruimte krijgt op deze ep. Hij maakt een mix van oude folk en drones, onder meer door een banjo als strijkinstrument te gebruiken. Droomoog meandert langs minimalisme en intensiteit, met middeleeuwse psychedelica als rode draad. Wat mij betreft bewijst de kwaliteit dat het weer eens tijd is voor een volledige lp.

Stadsleven

Leven in de stad: minstens de helft van de wereldbevolking is er mee bezig. De meesten vrijwillig. Uit angst om van de mentale landkaart te verdwijnen wanneer op het platteland wordt geleefd, bang voor het gebrek aan moderne uitvindingen die het leven er nog nuttelozer op maken, de verslaving aan een gecontroleerd en voorspelbaar leven zonder verrassingen. Existentie in de metropool. Dat is zeker in Brussel – de lelijke eend van België, de stuurloze en grauwe immigratiestad die Walen en Vlamingen splijt en toch bijeen houdt – geen pretje. De tranen der acacia’s speelt zich wat mij betreft dan ook in een andere plaats af. Daadwerkelijk is een dergelijk vervuilde bak ellende wonen, moet haast wel het meest pessimistische en hopeloze in iemand naar boven brengen. Brusselaar Bram Devens (met de gitaar vast noemt men hem Ignatz) weet dat gevoel ook nog eens op vinyl vast te leggen.

I Hate This City is de titel van de nieuwste plaat van Ignatz. Voor het gemak ga ik er maar even van uit dat hij nog steeds in Brussel woont en niet op het platteland, anders zou dit stukje nergens over gaan. Maar waar gaat de muziek van Ignatz eigenlijk over? Blues zeggen ze, waarschijnlijk vanwege het feit dat die muziekstijl geboren is om lijden uit te drukken. Aan de andere kant is blues herkenbaar aan de ritmiek en akkoorden, en daar breekt Ignatz op gewelddadige wijze met de traditie.

De tien composities lijken elk motorisch gestoord te zijn, aritmisch voortkabbelend door een bruinzwarte laag bluesmodder. Wil Ignatz de luisteraar moedwillig het leven zuur maken door oeverloos de snaren van zijn gitaar aan te raken op het moment dat je het niet verwacht? Moet dat nou, die overstuurde orgeltjes die klinken alsof de bejaarde buurman voor het eerst in zestig jaar weer de toetsen beroerd? Is het expres, dat de opnames klinken naar een dronken jamsessie in een openbaar toilet? Het zijn retorische vragen voor wie reeds bekend is met de vaandeldrager van de Belgische droneblues. Het maakt dat zijn albums blijven boeien en qua originaliteit niet snel worden ingehaald door genregenoten, al dan niet afkomstig van het platteland.

Met een speelduur van nog geen veertig minuten is I Hate This City de meest compacte plaat van Ignatz tot nu toe. En wanneer we nog eens een oude plaat van hem ernaast leggen, komen we tot de ontdekking dat ergens tussen die lagen ruis en bewust weggemoffelde geluiden iets te vinden is wat voor “liedje” zou kunnen doorgaan. Dance For Two Hundred (Or A Drink) is voorzien van meeslepend, met miserie doordrenkt getokkel, niet lang daarna passeert de naald het bijna swingende “I Hate This City” Boogie. Meer dan tevoren houdt de onverstaanbare zang – hulpkreten in het luchtledige – van Bram Devens de nummers bijeen, maar ook bij instrumentaal gedwarrel blijft de herkenbaarheid en uniciteit moeiteloos overeind.

De mens is van nature een zoön politikon en kan alleen in een polis-gemeenschap zijn volmaaktheid vinden. Een stad biedt misschien wel daarom de beste mogelijkheden tot ontwikkeling, groei en inspiratie. Bram Devens heeft zichzelf wel flink lopen pesten door in Brussel te blijven wonen, maar dat heeft wel het beste in hem als muzikant naar boven gehaald. I Hate This City, ik houd ervan.