Tag archieven: bluegrass

Nathan Bowles – A Bottle, A Buckeye

Toen Nathan Bowles in 2005 Mike Gangloff van Pelt en The Black Twig Pickers tegen het lijf liep, ging er een wereld voor hem open. Vanaf dat moment staat zijn muzikale interesse in het teken van folk, drones, improvisatie en tradities uit de Appalachen. Dat de banjospeler, percussionist en leraar zelf ook in de bergen van zuidwest Virginia woont, helpt natuurlijk wel een handje mee. De belangrijkste carrièremove maakte Nathan Bowles echter dit jaar, toen hij zich ging toeleggen op solo performances. Na een aantal optredens en een geweldig nummer op de dubbele 7” God Damn, I Hate The Blues komt binnenkort zijn eerste album uit bij Soft Abuse, genaamd A Bottle, A Buckeye.

Nathan Bowles hanteert slechts een handgemaakte banjo – de Buckeye nummer 101 – met vijf snaren en een open achterkant, gemaakt door zijn buurman Greg Galbreath van Buckeye Banjos. Met enige hulp van een fles Elmer T. Lee en Jason Meagher nam hij de elf nummers live op in de inmiddels gesloten Black Dirt Studio, een plek waar al eerder prachtige albums werden geboren. Met deze informatie in het achterhoofd, zou je kunnen vermoeden dat A Bottle, A Buckeye een rauw en eenzijdig gevoel met zich mee brengt, maar niets in minder waar. Bowles weet het minimale palet van geluiden tot het uiterste te benutten en creëert zo een gevarieerd album met verschillende texturen.

In een kenmerkende clawhammer-stijl speelt Bowles een mooie mix tussen oud en nieuw,  rustig en gejaagd, eigen werk en dat van iemand anders. Zo is Lick Mountain Ramble een bewerking van het nummer van de helaas veel te vroeg overleden Jack Rose, mede-oprichter van het eerder genoemde Pelt. Nog eens vier tracks zijn traditionals en verder covert Bowles Elk River Blues van de befaamde fiddler Ernie Carpenter. De banjo kent natuurlijk zijn beperkingen in het benaderen van dat soort geschiedenis, doch door deze mede als percussie-  en strijkinstrument te gebruiken weet hij feilloos een eigen interpretatie over te brengen zonder de originele elementen uit het oog te verliezen.

Nathan Bowles maakte eerder dit jaar al indruk op de hier besproken EP van The Black Twig Pickers; met A Bottle, A Buckeye gaat hij daar op glorieuze wijze overheen. Als eerste solo werk is het een belangrijk hoofdstuk in zijn discografie; een introductie die hongerig maakt naar het volgende. Daar hoeven we gelukkig niet lang op de wachten: eind deze maand brengt Mie Music het nieuwe album van Pelt uit.

The Black Twig Pickers – Whompyjawed

Het trio The Black Twig Pickers, gevormd door Mike Gangloff, Nathan Bowles and Isak Howell, heeft een opmerkelijke status. Als voorvechters van muzikale tradities uit de Appalachen en het boerenleven in Virginia, zijn ze verrassend geliefd onder een “alternatief” hedendaags publiek, een publiek dat niet terugdeinst bij experimentele en avant-garde muziek. Ze zijn dan ook de spreekwoordelijke vreemde eend op het Thrill Jockey label, maar daar trekken ze zich niets van aan. Sterker nog, op de 12” EP Whompyjawed gaan ze nog een stap verder. Of moet ik zeggen, een stap terug?

Aan het begin van Merry Mountain Hoedown wordt meteen duidelijk dat The Black Twig Pickers zich richten op het platteland, ouderwetse bluegrass festivals en kleine plaatselijke barretjes, waar tuinbroeken en strohoeden nog in de mode zijn. Net als buck dancing en flat footing. In een moordend tempo gaat fiddler Gangloff van start, geholpen door de uit de square dance scene opgedoken Sally Morgan. Als niet veel later de banjo in zet, is er geen houden meer aan. Dit is muziek om op te dansen, te feesten. Sam Linkous en Joe Dejarnette op gitaar and bas maken de party compleet. In de dertien minuten dat het nummer duurt kan men de “yeehaa’s” dan ook niet onderdrukken.

Hoe ongedwongen de sfeer op deze EP ook mogen zijn, The Black Twig Pickers nemen hun werk zeer serieus. Dat blijkt ook weer uit de andere zijde van het vinyl, Brushy Fork Of John’s Creek. Opnieuw is dit een bewerking van een klassiek fiddle nummer, uit lang vervlogen doch niet vergeten tijden. De Twig Pickers houden de traditionele speltechnieken in ere, zonder ook maar een steekje te laten vallen. Met Nathan Bowles (in oktober komt zijn soloplaat uit bij Soft Abuse) op zijn fantastische wasbord en Isak Howell op gitaar en mondharp, is het nummer ook knap gelaagd. Maar het is natuurlijk vooral het ritmische stampvoeten dat de aandacht trekt.

Met Whompyjawed hebben The Black Twig Pickers een enorm aanstekelijk en vermakelijk mini-album neergezet, waarbij veel respect wordt getoond voor de oorsprong en tradities van dit soort muziek. Van een “frisse wind” wil ik niet spreken, omdat deze plaat net zo goed voor de Eerste Wereldoorlog gemaakt zou kunnen zijn. Toch schreeuwt Whompyjawed om meer, het liefst in een live uitvoering natuurlijk. In een boerenschuur.

La La Blues

Na drie albums wordt het misschien wel eens tijd dat Pokey Lafarge en zijn band de grote oversteek vanuit St. Louis gaan wagen en Europa kennis laten maken met hun swingende en überaanstekelijke muziek. En verdomd, het gaat nog gebeuren ook! Op 11 juni 2011 speelt de band zelfs om de hoek, in De Piek in Vlissingen. De mix van country, folk, bluegrass en blues zal erin gaan als koek. Nog eentje dan maar?