Tag archieven: Blues

Forklong Daruplat & Ōgon Batto

Dat het Antwerpse Hare Akedod label kwaliteit brengt, vertelde ik al een jaar geleden. Zo snel als het label in de beginperiode de cassettes uitbracht, zo stil was het in de maanden erna. Een periode die overigens zonder klagen werd overbrugd dankzij de eerste vijf tapes. Maar nu de temperaturen weer stijgen mocht ik opnieuw twee prachtige tapes ontvangen uit Antwerpen.

De zesde release op het label is van de Belgische gitarist Forklong Daruplat, en misschien wel de meest toegankelijke tot nu toe van Hare Akedod. In tegenstelling tot de exotische improvisatie of analoge elektronica wat het label ons tot nu toe bracht, hebben we nu te maken met wat het beste valt te omschrijven als American Primitivism. Met het soort instrumentale avant-garde composities met traditionele country-elementen die John Fahey in vroegere tijden naar een hoger plan tilde, kun je vandaag de dag nog makkelijk mee thuis komen.

De acht nummers op deze cassette houden het midden tussen improvisatie, traditionele folk en de wat meer compactere liedjes, waarbij allen geheel instrumentaal blijven. Soms kan juist het wegstrepen van alle andere instrumenten en zang behalve de akoestisch gitaar een album naar een hoger plan tillen, en dat is wat er op het ruwe en primitieve titelloze debuut van Forklong Daruplat gebeurt. Hij kan daarmee zo aansluiten bij artiesten als Robbie Basho of – meer hedendaags – Daniel Bachman en Cameron Deas. Dat mag je gerust een compliment noemen.

Ōgon Batto is een creatie van Bent Von Bent, naast David Edren zelf ook verantwoordelijk voor het Hare Akedod label en enkele eerdere werken die het label uitbracht. Het gouden omhulsel van deze cassette oefent al gelijk een mysterieuze aantrekkingskracht uit, en dat wordt er met de muziek niet minder op.

Wanneer we het instrumentarium opnoemen (synthesizer, elektronische gitaar, zither, reel-to-reel tape, piano, contrabas, hoorn, percussie en field recordings uit China en Japan) dan lijken de acht nummers met bijzondere titels te ontaarden in een wilde veelkleurige mix, maar niets is minder waar. Ōgon Batto is een harmonieuze reis langs spirituele licht en duisternis, waar lo-fi blues op luchtige wijze wordt afgewisseld met kosmische elektronica. In drie kwartier weet Bent Von Bent de muziekbelevenis weer naar een hoger bewustzijn te tillen.

Zoals gebruikelijk zijn de releases van Hare Akedod gratis en voor niets te downloaden op Bandcamp. Liefhebbers van cassettes en uitstekend verzorgd artwork bestellen natuurlijk the real deal.

Sky Needle – Debased Shapes

Het optreden van de Australische band Sky Needle op het Tilburgse Incubate Festival, afgelopen september, staat bij mij in het geheugen gegrift. Het inmiddels zeven-koppige collectief was duidelijk niet de halve aardbol rondgereisd om alleen maar een beetje cultuur te snuiven. Met een brok energie waar je de hele outback mee zou kunnen verlichten bespeelde de verwilderd uitziende bandleden hun nog bizarder uitziende zelfgemaakte “unstruments” alsof hun tweede plaat Debased Shapes hun zwanenzang zou zijn.

sky needle

Het ziet er in de eerste instantie maar een beetje gekunsteld uit: voetpompen met toeters eraan bevestigd; gitaren van een speakerbox, duct tape en wat metalen draden; percussie instrumenten die je doorgaans alleen in de keuken ziet; en tenslotte een bont stel Australiërs waar de nonchalance vanaf straalt. Het maakt Sky Needle volstrekt uniek nog voordat ze één noot hebben gespeeld.

Debased Shapes is de opvolger van Rave Cave, het eerste album van Sky Needle uit 2012 als we de cassette Neckliner even niet meetellen. Het geluid van deze nieuwe plaat ligt in het verlengde van de vorige: knotsgekke improvisatie dat aan wilde freejazz doet denken, ware het niet dat we door het instrumentgebruik ons in een geheel andere dimensie lijken te bevinden. Het is frontvrouw Sarah Byrne die met nerveuze, veelal onverstaanbare vocalen een lijn trekt door het rommelige, tegelijkertijd hypnotiserende gebeuren.

Daar waar Sky Needle tijdens het optreden in de Paradox de verf van het plafond schreeuwde, is Debased Shapes luchtiger en meer gebalanceerd. Het laat doorschemeren dat ondanks alle atonale experimenten en gebrek aan techniek de muziek gewoon goed gecamoufleerde popmuziek is. Alsof ze de belichaming van DIY zelf zijn, laten de Australiërs in veertig minuten hun visie horen op diverse welbekende stijlen, door de filter van een koortsdroom.

De vorm van creativiteit dat Sky Needle laat horen zal ongetwijfeld tot gevolg hebben dat enkelen Debased Shapes naast The Greatest Hits van het Jostiband Orkest in de kast plaatsen. Weet je echter de wonderlijke wereld van deze band binnen te dringen, dan openbaart zich een even bizar als opwindend schouwspel in de perverse pop. Zowel het optreden als de plaat behoort dan ook in mijn beleving tot het beste van 2013.

Ignatz – Can I Go Home Now?

Mocht u ‘m nog niet kennen: Ignatz is Bram Devens, België’s voornaamste bluesheld sinds halverwege het vorige decennium, toen zijn debuut verscheen bij het KRAAK label. Sindsdien lijkt er op het eerste gehoor weinig veranderd te zijn in zijn muziek, dat vooral naam maakte met donkerte en korrelige opnamekwaliteit. Uit de nog te lezen tekst hieronder valt echter op te maken dat er heus wel wat meer te vertellen valt over Can I Go Home Now?, Ignatz’ vijfde of misschien wel zevende plaat, en de eerste op het Finse Fonal Records.

De hoes van Can I Go Home Now? toont tekeningen van een hond uit Bram Devens’ jeugd, die kwam te overlijden tijdens een vakantie in Hongarije. Omdat ze het beestje niet wilden achterlaten, werd hij in plastic gewikkeld en boven op het dak van de auto terug vervoerd naar België. De reis terug naar huis werd een onhandige en tragische en duurde in de geest waarschijnlijk veel te lang. Ikzelf heb meer iets met katten. Toch is mijn medelijden met de betrokkenen niet minder dan met Krazy Kat, de door Ignatz de muis geterroriseerde hoofdpersoon uit de gelijknamige strip van George Herriman.

Op het Naast de Kwestie feestje van KRAAK, onlangs in Antwerpen, gaf Ignatz een optreden met De Stervende Honden (Tommy Denys van Sylvester Anfang II op bas en Erik Heestermans van Sheldon Siegel op drums), zodat hij zich alleen maar met de gitaar hoefde bezighouden. Hij is niet per se meer de loner die met loops en samples z’n moderne outsider blues naar een hoger plan tilt, maar meer dan ooit een getergd klinkende muzikant die zich met rauwe gitaar-georiënteerde songs helemaal happy voelt.

Bram Devens verhuisde niet zo lang geleden van het stinkende Brussel naar het rustige Landen, wat – mijn bespiegelingen over I Hate This City teruglezend – enigszins valt te begrijpen. Het achterlaten van de metropool – of misschien al de gedachte er aan – zou een reden kunnen zijn voor meer liedjes en minder krakende semi-improvisatie. Aan de andere kant komen veel nummers vanwege de to the point-benadering ook harder binnen, met meer voltage. Uiteindelijk kun je overal iets achter zoeken. Feit blijft dat Certainty en She Gets All That She Wants (waar kennen we die laatste van?) bijna als vrolijk aangemerkt kunnen worden in vergelijking met zijn vroegere albums.

Ignatz is al jaren één van mijn favoriete muzikanten. Niet vanwege zijn originaliteit (Jandek anyone?), hoogdravende techniek of filosofische teksten. Juist de eenvoud en lo-fi stijl van zijn albums zorgt voor een vertrouwd gevoel, een behaaglijke plek waar je steeds naar wilt terugkeren. Een thuis. Can I Go Home Now? is wat dat betreft misschien wel de kortste route naar zo’n plek sinds zijn debuut.

Foto © Mark Rietveld