Tag archieven: Blues

MV & EE – Fuzzweed

Met een discografie die inmiddels – met alle cdr releases op hun eigen label Child Of Microtones / Heroine Celestial Agriculture meegerekend – de honderd bijna aantikt is het flink zoeken naar het juiste album. Een album dat zowel de mogelijkheden in de studio laat horen als de vrijheid van de live optredens. Kortom, het beste wat Matt Valentine, zijn partner Erika Elder en de vele gastmuzikanten die met MV & EE optrekken, te bieden hebben, compact samengevat.

Vorige maand mocht ik de Zebulon Residency boxset ontvangen. Een fantastische uitgave die er toe doet, maar deze is met z’n zes cd’s en vijf en een half uur niet bepaald compact te noemen. Daarnaast kunnen er maar 99 liefhebbers van dit handgemaakte juweeltje genieten. Het gloednieuwe album Fuzzweed is daarom een betere optie, om verzekerd te zijn van heerlijke lazy psychedelische folk met fuzzy bluesriffs en bedwelmende ritmes en zang.

Kant A begint met het in Londen opgenomen Environs, waarop Mick Flower op shahi baaja en Andy Ramsay op tabla en synthi de langzame slide gitaar licks een raga drone ondergrond bieden. Het daaropvolgende Turbine is een opvallende; akoestisch gitaarspel wordt langzaam overspoelt met kosmische distortion en elektronische percussie, waaronder zelfs handgeklap. De hemelse duozang maakt het hippiegevoel helemaal af, en dan hebben we de mondharmonica aan het einde nog niet eens gehad.

Trailer Trash is misschien wel het beste nummer van deze plaat. Met vierdubbele zang roept dit herinneringen op aan harmonieuze muziek van de West Coast uit de begin jaren zeventig, onbezorgd doch met een redelijke geniale gitaarsolo slingerend op de achtergrond. De laatste track voordat de plaat omgedraaid moet worden – Jacked Up – gaat nog een versnelling lager, richting het toppunt van luiheid, zonder dat de prachtig samenvallende melodieën daar onder hebben te lijden.

Kant B is met het bijna twintig minuten onafgebroken drieluik Poor Boy Excursions groots. Het start met typische Mississippi blues, een met respect voor de traditie zingende Erika, terwijl elektronische drones een en ander lijken op te jagen. MV & EE laten zich echter niet van de wijs brengen en wacht rustig totdat ze los kunnen gaan op het tweede deel, A Long Way From Home. Dit experimentele stuk klinkt als een uit de hand gelopen jamsessie met misvormde gitaarklanken, de nergens zich van aantrekkende drummer Smokehound en de wilde bassist Coot Moon, die we nog kennen van het Space Homestead album. Het slotstuk Environments brengt met Indiase instrumenten weer een beetje rust in de tent.

Met een nagenoeg onveranderde stijl door de jaren heen kun je jezelf afvragen of een nieuw hoofdstuk in het dikke boek van MV & EE nog wel nodig is. Maar de muzikale wiet van het duo is nog lang niet uitgewerkt, en ook Fuzzweed biedt wederom zeer prettig bewustzijnsveranderende effecten. Het album evenaart hun beste werk als Bollywoe, Drone Trailer en het meer recente zusteralbum Country Stash, en laat daarnaast een lichte beweging richting het voor MV & EE zeker nog niet ontgonnen gebied van de blues.

Fuzzweed verschijnt bij Three Lobed, en vroege vogels krijgen met een beetje geluk ook   de bonus cd Fantasy Set er bij; een beknopte samenvatting van de eerder genoemde Zebulon Residency set. Het lijkt mij meer dan genoeg reden deze vroege favoriet van dit jaar in huis te halen.

Junzo Suzuki – Ode To A Blue Ghost

Toen Majutsu No Niwa nog gewoon Overhang Party heette, speelde gitarist Junzo Suzuki in één van de hardste psychedelische Japrockbands op aarde. Vandaag de dag is hij actief in onder andere het duo 20 Guilders en Miminokoto, maar vooral ook solo. In 2009 bracht hij op zijn eigen label Plunk’s Plan Ode To A Blue Ghost uit op cdr, en deze krijgt nu geheel terecht een heruitgave op Utech Records, met prachtig nieuw artwork.

Met zijn Fender Stratocaster en Gibson Les Paul start Suzuki in de eerste instantie subtiel. Het duurt ruim zes minuten voordat we een variatie horen op zijn minimale getokkel, dat klinkt als een soundtrack voor een donkere, mysterieuze film. Maar het geluid zwelt aan in deze twintig minuten durende openingstrack, waarbij agressief en nerveus gitaarspel langzaam een muur van noise optrekt. Naar het einde toe heb je zelfs de neiging het volume naar beneden aan te passen, zo’n contrast vormt het met de start van het nummer.

Het tweede bedrijf Beyond The Yellow Clouds trekt de lijn door waarmee het album was gestart: met sfeervolle drones die een onderhuidse spanning met zich meedragen, gevoed door venijnige, uit de maat springende riffs. Over riffs gesproken, Shivering Larry’s Last Freak Out is er vol van. Dit is waar we Junzo Suzuki van kennen uit het verleden: maniakaal repeterend, psychedelisch en snoeihard. Oorsmeer maakt plaats voor een gigantische golf feedback die ruim acht minuten aanhoudt. Het afsluitende Studies For Three Broken Canes Of Dr. Dream moet het juist weer hebben van ambient en drone, waarbij het klinkt alsof Suzuki zijn gitaar met de strijkstok bespeeld. In dertien minuten laat de Japanner wederom horen hoe goed hij is in spanningsopbouw en het creëren van een pikzwart muzieklandschap.

Ode To A Blue Ghost is een album geïnspireerd door de klassieker Blue Ghost Blues van Lonnie Johnson, pionier in de jazz- en bluesmuziek, uit circa 1927. De raakvlakken worden misschien niet direct duidelijk, hoewel er legio zijn te vinden. De muziek van de Japanner is allesbehalve vrolijk bijvoorbeeld, en draagt dikwijls een donkere, spookachtige sfeer met zich mee. En zoals blues draait om repetitieve akkoorden, zo creëert Junzo Suzuki ook massieve soundscapes met behulp van repeterende aanslagen en effecten. Ja, ik zou een walvis nog met een banaan kunnen vergelijken. Feit blijft, dat Ode To A Blue Ghost een album is dat in iedere kast van de experimentele muziekliefhebber niet zou misstaan.

Pretty Lightning – There Are Witches In The Woods

Het Finse Fonal platenlabel van Sami Sänpäkkilä staat bekend om releases van artiesten exclusief uit eigen land, die vaak een rare mix bevatten van experimentele elektronica, Scandinavische mystiek en folkpop. Releases van onder andere Kemialliset Ystävät, Islaja, Paavoharju, Eleanoora Rosenholm en Tuusanuuskat koop ik vanwege dat feit blind. Wanneer iemand zou beweren dat hetzelfde label een plaat ging uitbrengen van een bluesband uit Zuid-Duitsland, zou ik m’n iPhone al paraat hebben voordat diegene was uitgepraat. Om dit persoon vervolgens eens flink uit te kafferen vanwege de vertoonde onkunde…

Pretty Lightning is de naam waaronder jeugdvrienden Christian Berghoff en Sebastian Haas, beide ook actief in Datashock, sinds 2007 muziek maken. De heren komen uit Saarbrücken, en brengen 28 maart hun debuutplaat uit bij Fonal. Een verassende zet dus van het label, doch niet helemaal onbegrijpelijk. Het drum/gitaar duo weet namelijk een gezonde dosis kraut psychedelica en freakfolk-passages aan de swampy bluesrock toe te voegen. Sommige catchy riffs mag je gerust poppy noemen, nog eens een overeenkomst met enkele Fonal acts. Maar een excuus is eigenlijk niet nodig, want There Are Witches In The Woods is gewoon een heerlijke plaat.

Bij een line-up van enkel gitaar en drums en de term bluesrock opgestempeld, worden er al snel vergelijkingen gemaakt. Pretty Lightning is inderdaad niet de meest originele band, maar hun mix van stijlen geeft ze wel iets eigens. Er wordt ruw gerockt alsof ze in een hardrockcafé staan te spelen (Blazing Bright, The Wizard), afgewisseld met meer meeslepende, geestverruimende drone passages waarbij bands als Sleepy Sun en Wooden Shjips boven komen drijven. Vooral See No Evil valt op, een nummer waarbij de zang als belangrijkste instrument geldt.

Pretty Lightning heeft met There Are Witches In The Woods een debuutalbum van allure neergezet, dat wat mij betreft qua kwaliteit prima bij Fonal past. Het blijft daar een beetje de vreemde eend in de bijt, maar dat heeft dan vooral met hun afkomst te maken. Geen probleem, als je bedenkt dat voor hetzelfde geld Zuid-Duitsland in dit geval in de Mississippi delta had kunnen liggen.