Tag archieven: Bob Dylan

The War On Drugs – Slave Ambient

Stel jezelf eens voor. Ergens in Amerika, achter het stuur van een roestige Cadillac, de blik op het lege asfalt gericht. Het beeld vervormd door de droge hitte. Wind door de haren. Een gevoel dat Amerikanen zouden omschrijven als “onafhankelijk” en “rock ‘n’ roll”. Welnu, voor dat gevoel hoef je helemaal niet meer naar de andere kant van de wereld te reizen. Slave Ambient, het tweede volledige album van The War On Drugs, geeft precies hetzelfde euforische gevoel van over highways denderende vrijheid. Voor je het weet ben je slaaf van die vrijheid. Want Slave Ambient voedt onbegrensd de behoefte meer kilometers te maken.

Waar de verslavende factor precies vandaan komt, is moeilijk te zeggen. The War On Drugs strooit dan ook met allerlei invloeden. Stompende rock, de sound afkomstig van Amerikaanse songwriters als Dylan, Springsteen en Young en country vind je er in terug. Er is ook iets moderns aan, een industriële revolutie in de Americana. Metersdikke lagen synthesizers en orgels zorgen voor een koortsachtige warmte en in de drumpatronen van Mike Zanghi (The Violators) zijn zelfs motorik en kraut ritmes te herkennen. Luister bijvoorbeeld maar eens naar Baby Missiles (die kippenvel bezorgende harmonica!) of Come To The City.

De teaser EP Future Weather deed heel even vermoeden dat The War On Drugs weer twee goede liedjes op een album ging zetten en voor de rest aan het experimenteren zou slaan. Slave Ambient overtreft wat dat betreft alle verwachtingen; er staan alleen maar hits op. Dat “ambient” in de titel is dan ook alleen maar in de achtergrond terug te horen, of het moet te maken hebben met de authentieke laidback sfeer. Frontman Adam Granduciel is hier duidelijk op z’n gemak, en dat terwijl het schrijven ervan toch een aantal jaren in beslag nam. Het zal de lucht zijn in Philly.

Tsja, The War On Drugs was toch altijd “de band waar Kurt Vile in speelde”. Wat ik allang wist, wordt met Slave Ambient op uitmuntende wijze bevestigd: de band is ook zonder hem in staat een geweldig album neer te zetten dat zich met groots gemak aansluit bij de coolste platen van het jaar. Een hedendaags rock ‘n’ roll monument. Aanschaffen dus, die hap. En ik hoop jullie in september allen naast mij vlak voor het podium te zien staan, die maandag op het Incubate festival.

Jaarlijst 2008: #5

Tegenwoordig is iedere singer-songwriter Robert Allen Zimmerman. Of wil als hem klinken. Hoewel hij waarschijnlijk met zijn lengte zijn naam geen eer aandoet, is er in dit jaar één iemand geweest die met kop en schouders boven de Bob Dylan-navolgers uitstak. Zijn naam is Kristian Matsson, ook wel bekend als The Tallest Man On Earth. Zijn afkomst is Zweeds net als het label Gravitation dat eerder al een EP uitbracht gelijknamig de artiest. Scandinavische labels staan jammer genoeg niet bekend om hun uitstekende distributie daarbuiten. Het is dan ook voor de gemiddelde muziekliefhebber een hel om The Tallest Man On Earth te pakken te krijgen.

Toch weet zijn debuutalbum Shallow Grave zijn weg aardig te vinden naar de internationale pers. Dat wil toch wat zeggen. De langste man is dan ook wel iets meer dan alleen maar een Bob Dylan imitator. Het Spartaanse, frugale vingergepluk aan de akoestische gitaar of banjo is volledig om Matsson’s stem en teksten heen gebouwd en lijkt slechts te fungeren als achtergrond. De enorme lo-fi productie, alsof op het op een willekeurige walkman uit de jaren 90 is opgenomen, versterkt dit idee. Heeft dit ook niet de charme van een oude troubadour die de middeleeuwse dorpjes langsgaat om de bewoners te vermaken met zijn muziek? De muziek van The Tallest Man On Earth heeft meer onderhuids. Zijn simpele folk is springerig en bij vlagen zelfs vrolijk van melodie (Pistol Dream, Honey Won’t You Let Me In). Middelburgers moeten nu niet denken aan de eveneens springerige neger die weleens op zaterdagmiddag in de binnenstad staat te dansen en één gitaarakkoord maar liefst zes uur achter elkaar kan herhalen.

Wat Bob Dylan’s ongecompliceerde muziek zo bijzonder maakt, is de stem en het poëtische talent van de zanger. Kristian Matsson verdient ook op dit gebied lof. Zijn raspende, door de neus klinkende vocalen hebben veel melodie en variatie en doen daarmee ook denken aan Deer Tick. Wat vooral doet verwonderen is het dichterschap van de beste man. Een ruwe bolster met een blanke pit. Zijn metaforen zijn goed gekozen en fantasievolle rijmen passen goed bij het beeld van de essentie van de natuur ten opzichte van de mens. Blijkbaar rent hij graag terug naar die natuur om zich in stilte te verbergen, lijkt hij in de ijzersterke opener I Won’t Be Found te willen zeggen. Geen tranentrekkend treurspel, maar welgemeende misantropie. Natuurlijk moeten er ook – in de beste Dylan traditie – sociaalkritische teksten voorkomen. Kristian Matsson bewijst eveneens op dit gebied geen lachertje te zijn.

The Tallest Man On Earth mag hij dan wel niet helemaal zijn, Kristian Matsson is als muzikant volgroeid. Het gitaarspel en teksten klinken volwassen alsof Shallow Grave veertig jaren geleden is opgenomen. Een prachtige, minimalistische kampvuurplaat.

#05. The Tallest Man On Earth – Shallow Grave (Gravitation)
#06. Kiss The Anus Of A Black Cat – The Nebulous Dreams (Conspiracy)
#07. Bowerbirds – Hymns For A Dark Horse (Dead Oceans)
#08. Bon Iver – For Emma, Forever Ago (Jagjaguar)
#09. Mrs Jynx – The Standoffish Cat (Planet Mu)
#10. Frightened Rabbit – The Midnight Organ Fight (FatCat Records)