Maand: augustus 2011

Ganglians – Still Living

Op het Le Guess Who festival vorig jaar viel mij al op dat Ganglians zonniger klonk dan ze zich voordoen op het album Monster Head Room (en dat in november). Althans, dat probeerden ze, want tijdens het optreden ging er van alles mis, vooral op technisch gebied. Toch was dit een teken aan de wand dat een vervolg minder “rock” en “lo-fi” zou worden, en wat meer “pop” en “surf”. Ja, ook de heren van Ganglians worden blijkbaar ouder, al zijn ze volgens de titel van het nieuwste werk nog Still Living.

De dubbele lp staat in het teken van harmonieuze samenzang, zomerse melodieën en aanstekelijke pop met een scherp randje. Waar hebben we dat eerder gehoord? Het gehele jaar worden we werkelijk overspoeld met platen die met diezelfde middelden (of andere) een loom, zomers gevoel door je strot willen duwen. De meeste bands vallen daarbij teveel in herhaling, of verdrinken in een zee van zoetsappigheid en overproductie. Er wordt angstvallig en te geforceerd teruggegrepen naar lang vervlogen tijden, het zogenaamde nostalgiegevoel. Ganglians niet. Natuurlijk zijn daar de Beach Boys-verwijzingen, maar de kwaliteit van de drugs in Californië is in de loop van de jaren flink gestegen: de dosis psychedelica is op het randje. De band lijkt soms bewust foutjes te maken, al verdwijnt veel onder de deken van de galmende en ruisende productie. Voor sommigen een minpunt, voor mij de reden om Still Living aan te schaffen en de Fleet Foxes te laten liggen.

Toch weet Ganglians ook fris te klinken. Hitsongs als Sleep en Jungle zijn onmiskenbaar de soundtrack voor een lange vakantie aan de surfvriendelijke Westcoast; niet te complex (hoewel de teksten heel wat hoofdbrekens kunnen kosten) en met een heerlijk catchy refrein. De overige tien nummers liggen in het verlengde daarvan, experimenterend met de hoeveelheid gitaren, synthesizers en reverb. Eindelijk een album dat de cocktails onder de palmboom eens echt goed laat smaken! Still Living is vanaf vandaag verkrijgbaar via Souterrain Transmissions.

Nieuw seizoen

De zomer in Zeeland was lang, nat en stil. De hoogste tijd dus voor een ommekeer: iets wat hopelijk een mooie, muzikale nazomer gaat worden. Het startsein is in ieder geval al gegeven. Afgelopen zondag konden we genieten van een vervolg op het strandfeest van vorig jaar, georganiseerd door PopAanZee. Hoewel ik van mening was dat de beste muziek van die dag afkomstig was van de dj’s, was het misschien nog wel leuker dan vorig jaar. Het strand bij Domburg heeft blijkbaar een ontspannen uitwerking op het publiek. Zoveel zelfs, dat er spontaan een dansfeestje ontstond. Het wil wat zeggen dat ik daarin meedeelde.

Ik typte een wat uitgebreider verslag voor 3voor12/Zeeland. Dat is hier te lezen. Bij de beeldvorming van al die gezelligheid hoort ook een fotoset. Met dank aan Niels voor zijn kiekjes, inclusief bovenstaande.

En verder: wie zich afvraagt of al dat geleuter over muziek op waarheid berust, mag gerust een kijkje nemen in mijn platenkast. Mede-muziekfreak Marco Kalnenek heeft daar een uitstekende plek voor opgericht: platenkasten.nl. Een site die ik graag wat vaker aangevuld zou willen zien met wat voor collectie dan ook, groot of klein, cd’s, vinyl of cassettes. Bij dezen dus een aanmoediging om foto’s en bijbehorend verhaaltje in te sturen naar info@platenkasten.nl.

3x Richard Youngs

Het blijft een lastig te volgen muzikant, die Richard Youngs. Maar voor een verzamelaar als ik zorgt hij ook voor een heerlijke uitdaging. Drie verschillende releases binnen een maand tijd is namelijk geen uitzondering, zo is afgelopen maand gebleken. Eerder dit jaar prees ik op site al Atlas Of Hearts en een split 10” met Annelies Monseré.

Jagjaguwar is een beetje het thuislabel geworden van Youngs, waarop we minstens één keer per jaar een release mogen verwelkomen. Dit jaar is dat Amplifying Host, een album dat de elektronica op de voorganger op dit label (Beyond The Valley Of Ultrahits) verder achter zich laat dan je zou verwachten, en eerder terugkeert naar de bluesgeïnfecteerde folk van pakweg zeven jaar terug. De gitaar is als zodanig terug te horen, en wordt nu eens een keer niet tot microscopisch kleine details ontleedt. Die ogenschijnlijk simpele begeleiding, waarin ook drummer Damon Krukowski (Galaxie 500) een bescheiden rol speelt, leidt de aandacht in de eerste instantie af van wat Youngs’ platen zo bijzonder maken. Zijn manier van zingen lijkt soms willekeurig en expres buiten de door de instrumenten gebaande paden te treden, maar in werkelijkheid zijn de twee elementen onlosmakelijk met elkaar verbonden, zij het met een dunne draad. Op Amplifying Host daagt hij zichzelf constant uit om met zijn door arpeggio’s gevormde, abstracte stem te reageren op de muziek en andersom. Zeker niet altijd gemakkelijk voor de luisteraar, tenzij een geduldig type. Want Youngs levert met dit album wederom een prachtig gedetailleerd werk af, dat met de afsluiter This Is The Music zijn hele oeuvre lijkt te willen concluderen met de woorden “This is the time of fulfillment”.

Richard Youngs – Tessallations

Gelukkig is Richard Youngs nog niet aan het einde van zijn inmiddels meer dan twintig jaar durende carrière. I Dream Of Mezzanine / Cloudplanes zou zijn veertigste soloalbum kunnen zijn, talrijke samenwerkingen niet meegerekend. Maar eigenlijk is iedereen de tel allang kwijtgeraakt, vermoed ik. In ieder geval heeft het kleine label The Spring Press uit New York er behoorlijk werk van gemaakt. Een prachtige foto van Tierney Gearon siert de hoes, met de artiest en titel in reliëf gedrukte gouden letters. De pikzwarte kleur van de 200 grams plaat vertelt dat we hier met “virgin” vinyl te maken hebben, geperst zonder bijmening van oud, hergebruikt vinyl. Dat kwaliteitskenmerk is één van de redenen dat ik I Dream Of Mezzanine / Cloudplanes in huis heb gehaald. Vanzelfsprekend scheppen deze aspecten hooggespannen verwachtingen voor de muziek. Die worden helaas niet geheel waargemaakt. Op beide zijden experimenteert Youngs met lo-fi elektronica als tegenhanger voor zijn zuchtende en steunende vocalen, vervormd door de pitchshifter, soms woordeloos, soms eindeloos zinnen herhalend. Vooral in I Dream Of Mezzanine ontaart die combinatie niet zelden in een chaos, met broken beats uit een goedkoop klinkende drumcomputer en allerlei schijnbaar willekeurige clicks & cuts. Zeker geen onbekend terrein voor Youngs, maar het mist hier zijn uitwerking. Op de kant van Cloudplanes gaat hij meer bedeesd te werk, en dat heeft een hypnotiserend effect. Dit nummer klinkt meer naar onze hoopvolle verwachtingen, maar weet het onbevredigde gevoel niet geheel te compenseren. Aan de andere kant weet je nooit wat je van Richard Youngs kan verwachten, en dat maakt hem ook zo bijzonder.

De Amerikaanse singer-songwriter Simon Joyner bracht in het verleden enkele albums uit op het eerder genoemde Jagjaguwar en runde een platenlabel genaamd Sing, Eunuchs! Records. Die laatste hobby bleek echter financieel niet haalbaar en het label stopte nog in de vorige eeuw. Joyner heeft echter een nieuwe manier gevonden om muziek aan de man te brengen. Samen met Ben Goldberg (Ba-Da-Bing Records) startte hij de Grapefruit Record Club, waar het gelimiteerde vinyl alleen verkrijgbaar is via een exclusief abonnement. Eén van de vier artiesten die dit jaar meedelen in het project is Richard Youngs, met Long White Cloud. Het is een album geïnspireerd door zijn rondreis op de twee eilanden van Nieuw-Zeeland, en als zodanig ook opgedeeld in een noord- en zuidkant. Na een a capella intro op het noordelijkste puntje wordt al snel duidelijk dat Youngs hier een volksverhaal wil vertellen, het verhaal van zijn reis: de mensen, geschiedenis, natuur en landschap van het land. Daar heeft hij weinig middelen voor nodig. Zijn altijd bijzondere stem wordt in dit geval begeleid door hoofdzakelijk de akoestische gitaar of piano (in Big Waves Of An Actual Sea), alsof hij bij een laat kampvuur liedjes uit zijn mouw schudt. Het experiment blijft – relatief gezien – achterwege. De nummers klinken poppy vergeleken met zijn andere werken en Long White Cloud zou daardoor kunnen doorgaan voor een echt singer-songwriter album. De zuidkant is echter een stuk ruwer, en de zang lijkt een bezwerend ritueel van de Maori’s te willen nabootsen. Een zin als Rotor-Manga-Papa-Maru bijvoorbeeld, blijft maar in je hoofd hangen. Het hoogtepunt is afsluiter Mountains Into Outer Space, waarop Youngs zowel de gitaar als zijn stem (door middel van echo) meer ruimte geeft. En dat in wat een rommelige opname mag heten, want Long White Cloud is live opgenomen in een kast op een 4-track recorder, in de lo-fi sfeer van kiwipop eind jaren negentig. En dat hoor je.

Richard Youngs – Rotor-Manga-Papa-Maru

Twee uit drie, dan sta je nog steeds op winst, toch? Eigenlijk gelden dat soort scores niet bij Richard Youngs. Elke stukje van zijn discografie is er één met een achterliggende gedachte, en niet op kwantiteit gericht. Hij behoort tot mijn favoriete artiesten omdat hij op eigenzinnige en onvoorspelbare wijze zijn stem dan wel muziek op zoveel verschillende wijzen profileert, en dat ook aan het publiek laat horen, wetende dat het niet in ieders straatje gaat passen. Om die reden alleen al vind ik de aanschaf van alles met zijn naam erop gerechtvaardigd. Hopelijk kan ik die smoes dit najaar nog steeds gebruiken; dan komt er weer een album uit op het Root Strata label…