Tag archieven: Burial

Februari 2012

Het is frappant dat de beste albums van de maand februari – afgezien van Jozef van Wissem en Jim Jarmusch – terug grijpen naar het verleden. Om te beginnen twee re-releases van essentiële albums, in twee uiteenlopende genres. Niente van Gruppo di Improvvisazione Nuova Consonanza (met helden als Ennio Morricone en Egisto Macchi in de gelederen) werd in 1971 opgenomen, maar krijgt nu pas een vinyl release. Het is een fantastisch document die de groep laat horen op top van hun kunnen; ongedwongen freejazz, ingewikkeld en spannend doch ook enorm sfeervol. Die andere is Twilight Peaks van Robbie Basho, van origine een cassette uit 1985, en één van zijn laatste werken. Het Belgische label Smeraldina-Rima heeft deze American Primitivism-klassieker terecht op vinyl laten persen en van prachtig artwork voorzien.

Ook de geweldige Lixiviation verzamelaar van Suzanne Ciani, die deze maand uitkwam, blikt terug. En wel op de periode 1969 tot 1985, muziek van vóór haar doorbraak, en toen ze net was uitgeleerd bij pionier Don Buchla. Betoverende synthesizermuziek, maar ook vooruitstrevende geluidseffecten en reclamejingles komen langs. Biosphere houdt het met de Compilation 1991-2004 wat dichter bij het heden. Er staan al dan niet zeldzame compilatietracks op, die zowel de dance-achtige beginjaren als de verstilde ambient van later in zijn carrière omvatten.

Gloednieuw, doch voorzien van een oldskool sound is Morinde, het nieuwe album van de Vlaamse black metal band Alkerdeel. De sfeervolle, slepende tracks zou je ook kunnen betitelen als doom; het is het smerige geluid van de gitaren die meer aan Noorwegen anno begin jaren negentig doet denken. De leden van deze band zouden buren kunnen zijn van de heren van Sylvester Anfang II. Ook dit ensemble heeft in februari een nieuwe release aan de discografie mogen toevoegen, net als het gerelateerde Hellvete en Bear Bones, Lay Low. Uitgebreide beschrijvingen van die titels volgen in maart.

Het was heus niet allemaal nostalgie wat de klok sloeg in februari. Zo was ik zeer te spreken over het recente Muzika Electronic van Frak. Je zou deze obscure Zweden kunnen betichten van (te)veel luisteren naar de Detroit ambienttechno van Drexciya, ware het niet dat Frak eerder rondliep, en inmiddels alweer een kwart eeuw meegaat. Een beter voorbeeld van een hedendaagse sound is het album Abtu Anet van Gultskra Artikler. Hier gaat de Russische Alexey Devyanin achter schuil, en op zijn fantasierijke, melancholische collages van drones, folk, ambient, modern klassiek en field recordings is geen genrestempel te drukken.

Probeer ook eens de cassette Whalley Range van de Britse act Le Drapeau Noir aan een genre te koppelen. Deze bevat een korte registratie van het optreden van deze band (met leden van Part Wild Horses Mane On Both Sides) in september vorig jaar. Meditatie, rituelen, noise, feedback, hippiefolk, drones, vrij improvisatie en vervormde vocalen die recht uit het slachthuis lijken te komen. Nee, dan zet Disappears met Pre Language ons wel weer met beide benen op de grond. Vuile Sonic Youth-gitaren en ritmes die uit de krautrock lijken voort te komen; het mag voor nu naast de energydrinks in de schappen staan.

De meest gehypte release van de laatste weken is ongetwijfeld Kindred van Burial. Ik hou eigenlijk geen hypes bij, dus het is maar een gokje. Gezien de kwaliteit van deze ep kan ik mij het echter goed voorstellen. William Bevan heeft van iets wat ooit dubstep heette eigenzinnige, donkere muziek weten te maken omgeven met mysterie en met ijzersterkte beats en ijzige ambient. De gelijknamige dubbel cd van Blondes is wat minder duister maar bevat desalniettemin niet minder vette beats. De singles van dit minimale electro duo zijn hierop verzameld, plus een cd vol remixes.

Ja, het is weer moeilijk kiezen deze maand voor muziekliefhebbende alleenstaande moeders in de bijstand. Een uitkomst zou A Victim Of Stars 1982-2012 van David Sylvian kunnen bieden, een compilatie die voor een schappelijk prijsje een soort van best-of moet voorstellen. Of, voor de meer beweeglijke mens onder ons, de Shangaan Shake compilatie. Hierop wordt de muziek behorende bij de snelste streetdance ter wereld (uit Zuid-Afrika) geschikt gemaakt voor het Europese publiek. Een prima opwarmertje voor de komende zomer, maar het verhitte origineel Shangaan Electro is uiteraard beter.

Maart 2011

De derde maand van dit jaar was een ongekend drukke met betrekking tot releases, althans, welke ik tot mij genomen heb. Ik neem aan dat ik Bibio, Eleanoora Rosenholm, Niggas With Guitars, Rene Hell, Kreidler, Bridget Hayden en Kurt Vile niet meer hoef te noemen? In het begin van de maand zag ook het album Civilian van Wye Oak het levenslicht, een van de weinige indie albums die mij de laatste tijd nog heeft weten te bekoren. Vooral het titelnummer maakt duidelijk dat de derde plaat vooralsnog de beste is van het Amerikaanse duo.

Als we het toch over genres hebben die ik vooral in het verleden kon waarderen, dan kan ik Burzum ook nog wel even noemen. Fallen bevat old skool black metal met toch een soort van progressief tintje, zeker voor Varg Vikernes-begrippen. Verleden versus heden is ook van toepassing op Toomorrow van Wagon Christ (oftewel Luke Vibert). We praten hier echter wel over een heel ander genre: bij vlagen luistert dit als het knutselwerk van een 2-jarige met een serieuze vorm van ADHD, maar uiteindelijk doet deze energieke mix van acid house, hiphop, funk, jazz en allerhande bizarre samples de mondhoeken omhoog krullen. Luister hieronder maar eens naar de minimix van het album:

Bij Not Not Fun brengen ze de laatste tijd regelmatig releases uit die mijn goedkeuring kunnen wegdragen. Zo levert de plaat Vibrant New Age van Psychic Reality een hele hoop “fun” op. Psychedelische taferelen worden op dit debuutalbum vermengd met retro housemuziek en dub. Maria Minerva uit Estland gebruikt wat minder wilde elektronica; haar vertraagde slaapkamerpop op Talinn At Dawn is niettemin een evenzo welkome aanvulling op de al niet minne lijst van artiesten op het genoemde platenlabel.

Misschien niet direct geschikt voor de slaapkamer, maar dan in ieder geval voor op de veranda is het eerste akoestische studioalbum van J Mascis, Several Shades Of Why. De man die bekend staat om zijn vuige noisy rock zoekt het nu eens in de hoek van Neil Young en andere jaren zeventig folkrock. Subtiel tokkelend en zonder begeleiding van gitaarversterkers of een drummer zingt hij klagend over onderwerpen die al een eeuwigheid bij dit soort muziek horen. Het is weer eens wat anders dan de gehoorbeschadiging die we bij Dinosaur Jr. gewend waren.

J Mascis – Not Enough

De Zweedse kunstenaar Carl Michael von Hausswolff doet het nog rustiger aan. Op zijn debuut voor het Touch, 800 000 Seconds in Harar, duikt hij in het afgelegen gebied rond de Ethiopische stad om daar geluiden en inspiratie te zoeken voor de soundtrack bij het leven van de dichter Arthur Rimbaud. Dat levert uiteindelijke een prachtige plaat op met vredige ambient en fieldrecordings, die ondanks het minimalisme een maximaal resultaat in luisterplezier behalen.

Dat singles ook een maximale uitwerking kunnen hebben bewijst Von Spar met Soarex, een nummer dat zo op dat geweldige album Foreigner zou passen. Kosmische pop, dikke krautsynths en een snufje disco. Bijna dansen deden we ook op Burial’s eerste 12” in vier jaar tijd, Street Halo. Of je het nu dubstep wil noemen of niet, de rollende beats en duistere sferen missen het doel niet (in tegenstelling tot de samenwerking met Thom Yorke en Four Tet).

Voor meer kleinere releases konden weer zoals vertrouwd bij Machinefabriek terecht. Apollo en Bad Fortune halen allebei nauwelijks twintig minuten, maar lijken tijdloos door de minimale elektronische muziek. Voor nog meer Machinefabriek kon je afgelopen maand ook nog aankloppen bij Staalplaat. Het label zorgde ervoor dat een oudere jamsessie samen met Peter Broderick, Nils Frahm en de gebroeders Kleefstra op cd uitkwam, in de inmiddels welbekende Mort Aux Vaches serie. Ook was Machinefabriek nog te horen op de fascinerende compilatie Minute Papillion, bestaande uit 60 nummers van 60 seconden, in totaal 60 minuten dus.

En over compilaties gesproken, wat te denken van Benefit For The Recovery In Japan? Maar liefst 64 verschillende artiesten werkten hier aan mee, velen met exclusieve tracks. Met bijna vijf uur aan muziek is het de $15 meer dan waard, waarvan de volle 100% naar het Japanse Civic Force gaat. Het is alleen jammer dat je na het verkrijgen van al die genoemde releases niet gratis de tijd erbij krijgt om er naar te luisteren. Ach ja, slapen is eigenlijk ook maar zonde van de tijd. Kom er maar in, april!

(En dan ben ik Josh T. Pearson nog vergeten te noemen.)