Maand: maart 2011

Maart 2011

De derde maand van dit jaar was een ongekend drukke met betrekking tot releases, althans, welke ik tot mij genomen heb. Ik neem aan dat ik Bibio, Eleanoora Rosenholm, Niggas With Guitars, Rene Hell, Kreidler, Bridget Hayden en Kurt Vile niet meer hoef te noemen? In het begin van de maand zag ook het album Civilian van Wye Oak het levenslicht, een van de weinige indie albums die mij de laatste tijd nog heeft weten te bekoren. Vooral het titelnummer maakt duidelijk dat de derde plaat vooralsnog de beste is van het Amerikaanse duo.

Als we het toch over genres hebben die ik vooral in het verleden kon waarderen, dan kan ik Burzum ook nog wel even noemen. Fallen bevat old skool black metal met toch een soort van progressief tintje, zeker voor Varg Vikernes-begrippen. Verleden versus heden is ook van toepassing op Toomorrow van Wagon Christ (oftewel Luke Vibert). We praten hier echter wel over een heel ander genre: bij vlagen luistert dit als het knutselwerk van een 2-jarige met een serieuze vorm van ADHD, maar uiteindelijk doet deze energieke mix van acid house, hiphop, funk, jazz en allerhande bizarre samples de mondhoeken omhoog krullen. Luister hieronder maar eens naar de minimix van het album:

Bij Not Not Fun brengen ze de laatste tijd regelmatig releases uit die mijn goedkeuring kunnen wegdragen. Zo levert de plaat Vibrant New Age van Psychic Reality een hele hoop “fun” op. Psychedelische taferelen worden op dit debuutalbum vermengd met retro housemuziek en dub. Maria Minerva uit Estland gebruikt wat minder wilde elektronica; haar vertraagde slaapkamerpop op Talinn At Dawn is niettemin een evenzo welkome aanvulling op de al niet minne lijst van artiesten op het genoemde platenlabel.

Misschien niet direct geschikt voor de slaapkamer, maar dan in ieder geval voor op de veranda is het eerste akoestische studioalbum van J Mascis, Several Shades Of Why. De man die bekend staat om zijn vuige noisy rock zoekt het nu eens in de hoek van Neil Young en andere jaren zeventig folkrock. Subtiel tokkelend en zonder begeleiding van gitaarversterkers of een drummer zingt hij klagend over onderwerpen die al een eeuwigheid bij dit soort muziek horen. Het is weer eens wat anders dan de gehoorbeschadiging die we bij Dinosaur Jr. gewend waren.

J Mascis – Not Enough

De Zweedse kunstenaar Carl Michael von Hausswolff doet het nog rustiger aan. Op zijn debuut voor het Touch, 800 000 Seconds in Harar, duikt hij in het afgelegen gebied rond de Ethiopische stad om daar geluiden en inspiratie te zoeken voor de soundtrack bij het leven van de dichter Arthur Rimbaud. Dat levert uiteindelijke een prachtige plaat op met vredige ambient en fieldrecordings, die ondanks het minimalisme een maximaal resultaat in luisterplezier behalen.

Dat singles ook een maximale uitwerking kunnen hebben bewijst Von Spar met Soarex, een nummer dat zo op dat geweldige album Foreigner zou passen. Kosmische pop, dikke krautsynths en een snufje disco. Bijna dansen deden we ook op Burial’s eerste 12” in vier jaar tijd, Street Halo. Of je het nu dubstep wil noemen of niet, de rollende beats en duistere sferen missen het doel niet (in tegenstelling tot de samenwerking met Thom Yorke en Four Tet).

Voor meer kleinere releases konden weer zoals vertrouwd bij Machinefabriek terecht. Apollo en Bad Fortune halen allebei nauwelijks twintig minuten, maar lijken tijdloos door de minimale elektronische muziek. Voor nog meer Machinefabriek kon je afgelopen maand ook nog aankloppen bij Staalplaat. Het label zorgde ervoor dat een oudere jamsessie samen met Peter Broderick, Nils Frahm en de gebroeders Kleefstra op cd uitkwam, in de inmiddels welbekende Mort Aux Vaches serie. Ook was Machinefabriek nog te horen op de fascinerende compilatie Minute Papillion, bestaande uit 60 nummers van 60 seconden, in totaal 60 minuten dus.

En over compilaties gesproken, wat te denken van Benefit For The Recovery In Japan? Maar liefst 64 verschillende artiesten werkten hier aan mee, velen met exclusieve tracks. Met bijna vijf uur aan muziek is het de $15 meer dan waard, waarvan de volle 100% naar het Japanse Civic Force gaat. Het is alleen jammer dat je na het verkrijgen van al die genoemde releases niet gratis de tijd erbij krijgt om er naar te luisteren. Ach ja, slapen is eigenlijk ook maar zonde van de tijd. Kom er maar in, april!

(En dan ben ik Josh T. Pearson nog vergeten te noemen.)

Bibio – Mind Bokeh

Vanaf morgen ligt hij in de winkels, Mind Bokeh van Bibio, waarachter de Engelse producer Stephen Wilkinson schuilgaat. Hoewel dit alweer zijn vijfde album betreft, beleefde hij bij zijn vierde pas zijn doorbraak. Ambivalence Avenue uit 2009 was zijn debuut op Warp Records en scoorde overal hoog in diverse jaarlijstjes, inclusief de mijne. Het was dan ook een vernuftige combinatie van analoge elektronica, hiphop en rechtschapen folk en funky soul muziek, waar beats, samples, zang en warme melodieën elkaar haarfijn aanvulden. Dat hadden we nog niet eerder in een dermate hoge kwaliteit gehoord. Op Mind Bokeh is duidelijk gekozen voor de makkelijke weg, namelijk het continueren van datzelfde geluid. De nieuwigheid is daarmee wel weg, maar dat betekent allerminst dat dit album tegenvalt. Nog steeds drijft Bibio regelmatig weg van teveel commercie door zijn onconventioneel geplaatste broken beats en dromerige keyboards. Als tegenhanger daarvan horen we prachtige melodieën en zanglijnen die perfect in het plaatje passen. Luister bijvoorbeeld naar Anything New:

Bibio – Anything New

Eleanoora Rosenholm

Ergens in het oosten van Finland ligt het dorpje Lampila, waar in het begin van de twintigste eeuw een groot aantal brute moorden zouden hebben plaatsgevonden. De vermeende dader zou de huisvrouw Eleanoora Rosenholm zijn, althans als we de leden van de gelijknamige band moeten geloven. Waarschijnlijker is dat het project van Noora Tommila, Pasi Salmi and Mika Rättö (ook bekend van Circle) dit personage zelf verzonnen hebben, dat als een symbool verbonden is aan de dramatische, donkere en vooral mysterieuze muziek. Vorige week werd het derde album Hyväile Minua Pimeä Tähti uitgegeven door het evenzo bijzondere label Fonal.

Hoewel Eleanoora Rosenholm misschien wel de meest toegankelijke act op het Finse label is, zal menig recensent een zware dobber hebben aan het omschrijven van de muziek. Ergens waar pop ophoudt en exotische klanken uit de folk samensmelten met ‘80s electro en een nog te componeren soundtrack voor een duister sprookje dekt de lading ook niet helemaal. Zangeres Noora zingt als een Sirene: prachtig en aanlokkelijk, doch uiteindelijk dodelijk. Meer nog dan op de twee voorgangers weet de band de fascinerende belevingswereld van de door haar gecreëerde moordenares een kleurrijke muzikale omranding mee te geven, die verrassend genuanceerd wordt gebracht.

In een fictieve afscheidbrief schrijft Eleanoora Rosenholm over de sterren, en dat ons tragische lot daar in staat geschreven. Ik hoop niet dat dit betekent dat Hyväile Minua Pimeä Tähti tevens het afscheid van de band is. Na beluistering en daarop volgende betovering wil je namelijk alleen maar meer.