Tag archieven: Dolphins Into The Future

Dolphins Into The Future – Canto Arquipélago

Het moet een inspirerende omgeving zijn, archipel de Azoren. Grillig gevormde vulkanische eilanden, doorlopend geteisterd door de woest beukende golven van de Atlantische oceaan, en bedekt met wilde natuur. Een geïsoleerde plek, waar het omringende water zowel vriend als vijand is. Schoonheid en drama gaan hier hand in hand. Iemand die het kan weten is Lieven Martens, die recent een aantal maanden verbleef op de vulkanische kegel Pico. Als Dolphins Into The Future brengt hij met het zijn nieuwste album Canto Arquipélago een heus eerbetoon aan de eilandengroep.

Door middel van field recordings ademt het album al direct in de openingstrack Jardim Dos Tufãos het klimaat van de Azoren. We horen hoe de oceaan meedogenloos op de kust slaat, de briesende wind en regen, maar verderop ook hoe de kleurrijke natuur (vogels, krekels) tevens rustgevend kan zijn. Het versterkt de new age elementen waarmee deze plaat doorspekt is. De elektronische effecten die schijnbaar spontaan uit de synthesizer komen borrelen en vanaf het begin het geluid van Dolphins Into The Future kenmerken en van een uniek geluid voorzien, zijn alom aanwezig. Ze zorgen onherroepelijk voor een meditatieve staat, of in ieder geval een heerlijk slaperig gevoel waarbij je jezelf op een exotisch eiland waant.

In vergelijking met eerder werk van Dolphins Into The Future, wordt er op Canto Arquipélago meer gebruik gemaakt van percussie. Niet zozeer om een ritme aan te duiden als wel om een gevoel van traditie over te brengen. Het nummer Verde gaat hierin nog iets verder dan het eerder genoemde openingsnummer. De omgevingsgeluiden nemen eveneens een prominentere plek in dan voorheen en we horen zelfs een soort vertraagde zang voorbij komen. Of dit een bewust pad is dat Lieven Martens heeft gekozen, zal de toekomst uitwijzen. Het helpt hem hier wel te slagen in dit eerbetoon aan de Azoren.

Na het beluisteren van Canto Arquipélago vraag je jezelf af waarom niet meer muzikanten verlichting zoeken op deze eilanden. Het licht lekker centraal in de Atlantische oceaan en je kunt er gewoon met euro’s betalen. De fenomenale natuur en de afgezonderde ligging doen je ongetwijfeld nadenken over het nietige bestaan van de mens, doch ook hoe volhardend men kan zijn in overleven. Bij mrbungle.nl staat in ieder geval een bezoekje aan de Azoren direct bovenaan de verlanglijst. Tot dan, droom ik lekker weg met deze lp op Underwater Peoples Records.

Over kunst en vooroordelen

Ik ben geen kunstkenner, zou mezelf zelfs geen liefhebber willen noemen. Om de soms absurdistische tekeningen van ene Gerard Herman, die regelmatig in het Ruis magazine te zien zijn, moet ik weliswaar gniffelen, maar pas wanneer er muziek bij wordt gemaakt spits ik mijn oren. Als de lp van Vlaamse oorsprong blijkt te opereren in een wirwar van antimuzikale genres en ook nog eens verschijnt op het door mij zo goed als aanbeden KRAAK platenlabel duiken er verschillende vooroordelen de kop op: Fêta Justice draagt bij voorbaat mijn goedkeuring weg. Terecht?

Eerst maar eens wat verdieping voordat er een objectieve mening – taalkundig al een gruwel – gevormd kan worden. Gerard Herman dus. Twee voornamen. Er moet haast wel iets aan de hand zijn. En jawel, volgens de biografie heeft hij de dagen zielig huilend op zijn zolderkamer doorgebracht toen niemand zijn noise cd-r wilde luisteren. Primordia cuncta pavida sunt, ook voor muzikanten. Hij vond onderdak bij de eveneens Vlaamse freejazzmaniakken van Sheldon Siegel, waar hij met zijn fietswiel, gevonden voorwerpen en krijsende saxofoon niet eens opvalt.

Op Fêta Justice doet hij het allemaal alleen. Het is immers onderdeel van zijn afstudeerproject aan de kunstacademie in Gent. Over de term “kunst” valt wederom te twisten. De twee nummers Prostitute’s Permit en Cage Fighters With Dental Insurance zijn rommelige collages van geluiden uit al dan niet zelfgemaakte instrumenten, field recordings, fragmenten uit zijn radioshow (De Vogelen Des Velds), musique concrète, poëzie en ander richtingloos knip- en plakwerk. Er is geen touw aan vast te knopen. Toch intrigeert Fêta Justice wel degelijk: als uniek individualistisch document van iemand met een hoop durf, toewijding en creativiteit, van iemand die weigert paden, laat staan gebaande, te volgen. En ik moet er ook weer om gniffelen. Nee, sterker nog, ik ga er breeduit van lachen.

Gerard Herman – Comeondear

De kunst van Ada van Hoorebeke is van een ander type, het kleurrijke en meer abstracte. Althans, die conclusie trek ik bij het aanschouwen van het artwork van Eternal Landscapes, een lp die het geluid draagt die speciaal voor twee van haar exposities is gemaakt. En wel door Lieven Martens, beter bekend als Dolphins Into The Future en tevens vriendjes met het KRAAK label. En zo is het oordeel weer reeds geveld.

Muziek maken dat bij ondefinieerbare visuele kunst past, is misschien nog wel lastiger dan andersom. Martens doet er niet moeilijk over en blijft redelijk dicht bij zijn tropische new age die we van zijn alter ego gewend zijn. Borrelende keyboardklanken, allerlei natuurgeluiden en uitheemse ritmes doen de luisteraar wegdoezelen maar nooit helemaal in slaap vallen. Alsof je naar een ongrijpbaar schilderij zit te kijken. In die zin past het perfect bij de kunst van Ada van Hoorebeke. Zij zal in september overigens ook exposeren op het Incubate festival in Tilburg, onderdeel van het programma in de NS16, dat gecureerd wordt door KRAAK. Ook Gerard Herman zal er een performance verzorgen, op zaterdag 17 september. Ondanks mijn misschien gebrekkige kunstzinnige vorming zal men daar ondergetekende zonder twijfel tegenkomen.

Dolphins Into The Future – Ke Ala Ke Kua

Lieven Martens uit Antwerpen opereert al een aantal jaren in de experimentele muziek scene van België onder diverse namen en hij is tevens verbonden aan enkele kleine labels. De laatste twee jaar lijkt hij zich te concentreren op zijn alter ego Dolphins Into The Future. De diverse cassettes en vooral The Music Of Belief langspeler van vorig jaar staven die stelling. Recentelijk dook de opvolger van laatstgenoemde op boven de zeespiegel, en wel met een sticker van het alom bejubelde Kraak platenlabel. Waar u op moet Googlenen? Ke Ala Ke Kua.

Ke Ala Ke Kua is – zo vertelt het almachtige internet – de naam van een plek horend bij Big Island, Hawaï, en staat vooral bekend om de baai waar James Cook is vermoord. Interessanter is echter dat er nog geen tweeduizend mensen verblijven en dat de kust een heus kuuroord lijkt voor allerlei walvisachtigen. Martens hallucineerde regelmatig over deze plek, getuige het uitgebreide verhaal dat de lp vergezelt. Toen hij er daadwerkelijk arriveerde begin dit jaar moet het gevoeld hebben als thuiskomen. En dat geeft inspiratie.

De “bovenkant” van de plaat brengt ons het titelnummer van ruim een kwartier met allerlei zwevende geluiden, waaronder inheemse vogels en brekende golven, wiens oorsprong op de eerder genoemde locatie ligt. Door middel van additionele gemanipuleerde cassetteopnames met verwrongen slierten ambient – die met de deining op en neer gaan – zuigt Martens de luisteraar in een diepe trance. Althans, het eerste deel van het stuk, want halverwege lijkt het ritualisme en historie van het eiland opeens een hoofdrol op te eisen. Om vervolgens weer te eindigen in natuurgeluiden die van een andere planeet lijken te komen, zonder dat er sprake is van cohesieverlies.

De term “new age” is inmiddels bijna vijftig jaar oud. Dat het muziekgenre nog steeds dat eerste woord mag gebruiken is te danken aan Dolphins Into The Future die het weer van een modern randje voorziet. Op de B-kant van de lp neuzelen de verlichtende synths namelijk ongegeneerd door, aangevuld met de spirituele geluiden die een ontmoeting met dolfijnen en bultruggen teweeg bracht bij Martens. Getuige de titel bezit Ho’okena Halawai een uitstekend strand om een dergelijke ontmoeting met zeewezens te bewerkstelligen. En/of om in hoger bewustzijn te geraken.

Ko’okika Moku’aina, deel twee van de achterzijde, is als een muzikale ansichtkaart van het orchidee-eiland. Met saxofoon, cassette en samples van vogels en stromend water borrelen de esoterische sferen als een ongevaarlijke vulkaan omhoog, uiteraard met onderhuidse spanning en gevoel van ondergeschiktheid. Toch heel wat anders dan de walviscd’s die je gratis van de Kruitvat ontvangt bij twee pakken Witte Reus.

Goed, ik ben een fan van het Kraak label én van Belgische muzikanten. Bovendien kunt u mij geen kenner in het new age genre noemen. Toch wil ik even kwijt dat Dolphins Into The Future mij rust, spanning, een bovengemiddelde interesse in zwemmende zoogdieren en de wil om bij een vulkaaneiland te spartelen brengt. Je kunt Ad Visser’s Brainsessions nu wel weg doen.