Tag archieven: Dolphins Into The Future

Kwartaalcijfers

Kwaliteit is belangrijker dan kwantiteit. Iedere welopgevoede Nederlander die pretendeert smaak te hebben weet wel wat hij moet zeggen. Dat de twee woorden wel degelijk zijn te combineren is afgelopen drie maanden wel gebleken. Er zijn dermate veel goede releases uitgekomen, dat ik het bijna niet aangeluisterd kreeg.

Gelukkig startte het muziekjaar 2010 al in 2009. Teen Dream van Beach House lekte voortijdig, maar de droompop van het duo staat eind maart nog steeds als een huis en mag zich favoriet noemen voor menig jaarlijstje. Ook Odd Blood van Yeasayer was één van de eerste albums van dit jaar die op het internet was te vinden. Deze plaat bewijst nog maar eens een keer dat je als muzikant de inspiratie moet zoeken in Brooklyn. De explosieve en kleurrijke psychedelische pop van deze band stijgt op dit album boven het debuut uit.

Bij The Courage Of Others van Midlake waren de verwachtingen ook hooggespannen. Voor een album dat vier jaar in de maak is geweest valt de indiefolk nu toch een beetje tegen. Maar voorganger The Trials Of Van Occupanther was dan ook schier briljant. Er zijn meer bands die het niveau van de vorige plaat niet wisten te evenaren. De poprock van Spoon’s Transference en de vrolijke indierock van Shout Out Louds vallen hier onder. Het zijn desondanks zeer vermakelijke albums, anders zou ik deze hier niet noemen.

Aanraders in het weidse “indie” genre zijn onder andere Shearwater (The Golden Archipelago), Efterklang (Magic Chairs), Frightened Rabbit (The Winter Of Mixed Drinks) en Broken Bells, een opmerkelijke samenwerking tussen Dangermouse en de zanger van The Shins. Bijzonder is ook het debuutalbum van de Zweedse zusjes First Aid Kit (waarvan één zestien jaar jong). Mooie liefdevolle en vooral talentvolle folkmuziek die net wat meer weet te raken dan de gemiddelde plaat met diezelfde soort muziek. Van First Aid Kit is het gemakkelijk overstappen naar The Living Sisters. Het zijn stiekem geen zusjes, doch Inara George (The Bird And The Bee), Becky Stark (Lavender Diamond) en Eleni Mandell passen bij elkaar zoals geen ander vrouwenfolktrio dat doet.

Joanna Newsom is niet alleen de mooiste dame van de folk qua uiterlijk, haar driedubbelalbum Have One On Me overtreft werkelijk alle verwachtingen. Met een harp, piano en haar stem weet ze tomeloze creativiteit om te toveren in absolute schoonheid. Het lijkt mij sterk dat een ander album dit meesterwerk gaat overtreffen in 2010, of in wat voor jaar dan ook. Owen Pallett, bekend van Arcade Fire, is ook zo’n speler op de markt die met klassieke instrumentatie een ongelooflijk mooi album weet neer te zetten. Meer prijzenswaardige solowerken – al dan niet met begeleiding – komen van Basia Bulat (folk/singer-songwriter), Blaudzun (Nederlands trots op singer-songwriter gebied), Burzum (come-back old-skool black metal), Zola Jesus (gothic-electro-ambient) en Johnny Cash (wie kent ‘m niet).

In de elektronische muziek (in de breedste zin van het woord) waren de werken van Four Tet en Pantha Du Prince uitschieters afgelopen drie maanden. Met minimale beats en allerlei organische belletjes en ambientklanken weten beiden de luisteraar constant te amuseren. Bij Oversteps van oudgedienden Autechre is de aandacht wat moeilijker vast te houden. Dat neemt niet weg dat dit hoofdstuk in de discografie een enorm intrigerende en uitdagende luisterervaring met zich mee brengt. De electropop van Lindstrøm, met in de hoofdrol de zwoele, geile stem van Christabelle, is beter verteerbaar. Bedwelmende en stroperige melodieën brengen je in een heerlijke roes. Volgens last.fm heb ik in het eerste kwartaal qua elektronische muziek het meest geluisterd naar Ceephax Acid Crew. Dat zegt meer over welke muziek er niet via de cd-speler wordt gedraaid: nostalgische acidhouse met een stuiterend modern randje. Ik ga het meteen weer opzetten.

De koek is nog niet op. Voor het zwaardere gitaarwerk kunnen we bij The Dillinger Escape Plan met hun Option Paralysis terecht. Voor wie mathcore niet gek genoeg is kan ik gerust verwijzingen plaatsen naar de band Shining met Blackjazz. Wat dat betreft spreekt de titel boekdelen: donkere metal gemengd met evenzo duistere jazz. Ook veel gitaren, maar dan psychedelisch en sferisch uitgesponnen, vinden we terug bij de overdonderde Canadese band The Besnard Lakes met Are The Roaring Night. Jazz met wat minder gitaren kan overigens ook: luister maar eens naar het vierde album van het tienkoppige Jaga Jazzist, One Armed Bandit.

Last.fm zegt dat ik het afgelopen kwartaal op de pc het meest heb geluisterd naar Washed Out. Dat is een release uit 2009, dus noem ik nu dan maar – in hetzelfde chillwave genre – Toro Y Moi met zijn album Causers Of This. Ook erg rustgevend is de new-new-age muziek van Dolphins Into The Future: kosmisch en spiritueel. Diezelfde eigenschappen, en eigenlijk alle eigenschappen die je maar kunt verzinnen, zijn van toepassing op het exotische knip-en-plak album van Gonjasufi. Eén grote jamsessie lijkt het wel, waarin alle soorten muziekgenres voorbij komen.

De vooruitzichten voor het tweede kwartaal zijn ook weer gunstig. Jónsi (Sigur Rós) staat op het punt zijn debuut te lanceren; ondertussen zetten we de single van Ariel Pink’s Haunted Graffiti op repeat, in afwachting van een compleet album. We krijgen verder nieuw werk voorgeschoteld van Caribou, Flying Lotus, Delorean, Band of Horses, The Tallest Man On Earth, Sleepy Sun, Blitzen Trapper en ongetwijfeld veel meer. Niks mis met kwaliteit plus kwantiteit dus.

Kraak festival 2010

Op 6 maart is het weer zover: het jaarlijks terugkerende Kraak festival. Voor de 12e editie wijkt het bescheiden feestje voor de avant-garde muziekliefhebber uit naar Aalst, in de plaats van Brussel. Ondanks deze verandering van locatie, weerhouden logistieke problemen mij opnieuw aanwezig te zijn. De beweegreden om er dan toch een stukje over te typen is het feit dat er in het programma altijd weer een paar juweeltjes te ontdekken zijn. Zo doken tijdens het doorspitten van de line-up in 2009 zomaar Wavves en Köhn vanuit het niets mijn hitlijsten binnen. En dan heb ik het nog niet eens over de almachtige Kurt Vile, die sinds deze blogpost nog steeds niet onttroond is als mijn favoriete artiest van het moment.

Het Kraak platenlabel, waaromheen dit festival wordt gebrouwd, staat bekend om zijn eigenzinnige keuzes in artiesten en acts. Het zal menigeen dan ook niet verbazen dat het programmaboekje er een tikkeltje anders uitziet dan het schema van Pinkpop. De eerste editie van dit decennium haalt onder andere fluxusavantgarde, etnofieldrecordings, improv, new age, avant-pop en no-fi punk naar het beloofde land voor de experimentele muziekliefhebber. Als vanouds is er een combinatie van nog te ontrafelen hypes en gevestigde geniesoldaten.

In de twaalf uur dat het festival duurt, komt onder andere het Noord-Engelse Bong voorbij. Een goed gekozen naam, want luisteren naar de doom van dit viertal levert je geheid een trip op. Dreigende uitgesponnen drones à la Sunn O))) worden aangevuld met trage drums en Indiase instrumenten zoals een sitar en een shahi baaja. Je moet het maar verzinnen. Voor betoverende psychedelica is men op 6 maart sowieso aan het goede adres, mits natuurlijk aankloppend bij Netwerk. Het duo Peaking Lights is daar ook weer bewijs van. Een rommelige maar bezwerende combinatie van kraut, potten- en pannennoise en jaren zeventig lsd-muziek.

Voor wat minder zware kost kan men bij Lieven Martens terecht. Onder de naam Dolphins Into The Future leidt deze Belg de luisteraar ver omhoog naar verlichtende new age collages, dat ondanks deze omschrijving een stuk meer magisch klinkt dan de gemiddelde Kruitvat cd. Te ontspannen? Dan is Voice Of The Seven Thunders wellicht iets. De psychacidrock van Rick Tomlinson grijpt veel terug naar de jaren zeventig, maar heeft ook diverse wereldse invloeden. Alsof Comets On Fire in een Turks theehuis staat te spelen.

De vervormde etnische fieldrecordings van Harappian Night Recordings heeft afgezegd voor het festival, maar vervanger Donato Epiro doet er met zijn rituele folkdoom niet voor onder. Als een door de wereld reizende medicijnman strooit deze Italiaan met middeltjes waarvan je nog nooit hebt gehoord. Enigszins vergelijkbare folk, doch meer rustiek en lieflijk, komt van het vanuit Amsterdam opererende collectief The Wolf, Death & The Acorn. Het is de soort van folk dat klinkt bij een geestenverdrijvend ritueel in een donker bos. Nog meer folk, maar nu met een hoger popgehalte, komt van The Doozer. Deze beste man heeft op het gehoor net iets te goed naar het drugsgebruik van zijn landgenoot Syd Barrett gekeken, maar verder staat een doorbraak hem nergens in de weg.

Punk? Punk! Noteer maar vast, de geflipte wijven van Pens behoort tot het beste wat melodische no-fi versie van dit genre op dit moment te bieden heeft. Voor diegenen die wat meer decennia hebben meegemaakt, zal The Homosexuals bekend in de oren klinken. Deze postpunkterrorband uit de late jaren zeventig is als herboren en zal live een onvergetelijke indruk achterlaten. Dat brengt ons meteen bij een aantal oudgedienden, waaronder Strapping Fieldhands. Wie dacht dat men in 2003 verlost was van deze compromisloze no-wave indieband, heeft het laatste van de groep uit Philadelphia nog niet gezien. Dan hebben we nog Bill Orcutt, een punknoisepionier (zie Harry Pussy) die nu experimenteert met een krakkemikkig akoestisch gitaar en keelgeluiden.

De Japanse Yoshi Wada loopt ook al wat langer mee en hoewel punk niet zijn terrein is, zijn de muziekinstallaties en composities van zijn hand grote doe-het-zelf-mentaliteit en is de man wars van trends. Verwacht geïmproviseerde, minimale drone-achtige ambient. Speciaal voor dit festival componeerde hij een nieuw stuk. Morphogenesis gaat nog een stap verder wat improvisatie betreft. Deze groep muzikanten, gestart begin jaren tachtig, maakt veelal met zelfgemaakte instrumenten onnavolgbare elektroakoestische klanken, als een geraffineerde muzikale reis zonder einddoel. Misschien komen we op die trip nog wel Bugskull tegen. Deze Amerikaan knipt en plakt op een pure, lo-fi manier tapeloops, samples en ambientgitaarpop aan elkaar.

Ondanks dat hij moest afzeggen voor dit festival, wil ik Marc Richter a.k.a. Black To Comm toch nog even noemen. Zijn recente Alphabet 1968 LP is namelijk een briljante mengelmoes van allerlei spontane geluiden, die laagje voor laagje op elkaar zijn gezet met als resultaat een samenhangend, neoklassiek, minimaal elektronica album. Mocht de bezoeker het even allemaal niet meer weten, dan kan deze zich nog vergapen aan diverse films van onder meer de UNiversal Articulate Interdimensional Understanding of Science -groepering.

Tickets, carpool en couchsurfing via de site. Ach, gaf het Kraak label maar eens een keer een dikke fuif bij mij om de hoek…