Tag archieven: elektronica

David Sylvian – Sleepwalkers

Over David Sylvian heb ik het al vaker gehad. Zijn post-Japan werk, en in het bijzonder de laatste twee albums Blemish en Manafon, staan bij mij in hoog aanzien. Vooral vanwege het experiment en de drang naar improvisatie. Met stilte muziek maken, het clichématige zoeken naar de grenzen van wat nog “muziek” genoemd mag worden. Het is eigenlijk best snobistisch om die genoemde albums zonder blikken of blozen briljant te noemen. Het is kamermuziek voor in een isolatiecel, afstandelijk en leeg. Onhoorbare genialiteit en het toch willen benoemen is vragen om scheve gezichten. David Sylvian maakt het mij nu een stuk makkelijker met zijn nieuwste release Sleepwalkers.

Nieuw mag Sleepwalkers eigenlijk niet heten, en eigenlijk geldt voor de meeste nummers ook geen “nooit eerder verschenen”. Het is een verzameling van samenwerkingen met andere muzikanten, verloren gegane nummers van voorgaande releases, van origine geschreven tussen 2003 en 2009. Sleepwalkers bevat voor de purist of verzamelaar weinig nieuw materiaal, maar veel nummers zijn anders opgenomen, geremixed, geremastered of licht aangepast en hebben daarom toch een meerwaarde.

De titeltrack, tevens het openingsnummer, was reeds te horen op de cd die als bonus bij het The World Is Everything fotoboek verscheen. Deze komt nog het dichtst in de buurt van het minimale geluid van Manafon, maar bij het tweede nummer Money For All wordt al snel duidelijk dat de sfeer op deze compilatie van een heel andere aard is. Kenners herkennen natuurlijk direct de single van Nine Horses, het relatief opgewekte en dynamische drietal dat naast Sylvian uit Steve Jansen en Burnt Friedman bestaat. Een toegankelijke toon is meteen gezet.

Zojuist genoemde Steve Jansen is tevens de broer van Sylvian (beide dragen artiestennamen). Hij staat schijnbaar toch wat anders in het leven, mocht dat een weerspiegeling zijn van de muziek die ze maken. Rijker in geluid en beslist traditioneler in compositie luisteren deze nummers gemakkelijker weg, zo ook Ballad Of A Deadman. Een samenwerking met het Noorse elektronische jazzensemble Punkt valt daar overigens niet onder.

Hoogtepunt is de versie van World Citizen, een samenwerking met de Japanse geweldenaar Ryuichi Sakamoto. De breekbare piano, fragiele stem en kille effecten versus warme keyboards zorgen voor kippenvel. Toch is het weer geen nieuwtje; het was al te horen op het Chasm album van Sakamoto, dat iedere muziekliefhebber natuurlijk allang in de kast heeft staan. Wel gloednieuw is Five Lines, de eerste vrucht geplukt van het muzikale partnerschap met klassieke componist Dai Fujikura. De zenuwachtige strijkers gooien wellicht roet in het eten voor wie zachtaardige klanken had verwacht.

En zo wisselt David Sylvian de diverse collaboraties keurig af op dit album. Pure Genius met Tweaker is een andere die er uit springt, met onconventionele zanglijnen en elektronica die zich laat omarmen met gemanipuleerd gitaargeluid. Ergens in het nummer Transit (van Christian FenneszVenice album) zijn ook gitaren gebruikt, al zijn die bijna niet terug te horen. Dit occasionele duo behoort tot mijn favorieten; ondanks ontelbare luisterbeurten zal ik deze track daarom niet snel skippen. Dat zal ik overigens ook niet doen met Thermal, een gedicht voor zijn dochter (met Arve Hendriksen op trompet) en Trauma, de afsluitende track die alleen op de Japanse editie van Blemish verscheen.

Sleepwalkers is door de variëteit en toevoeging van albums die niet tot zijn eigen discografie behoren, een erg veelzijdige en plezierige luisterervaring. Geïnteresseerden die gestopt zijn bij Japan hebben hiermee een mooi instapmoment gekregen om kennis te maken met de hedendaagse David Sylvian, zonder dat de liefhebbers van zijn nieuwerwetse geluid in de kou moeten staan.

PVT vs. !!!

De ietwat vreemd geplaatste leestekens in de titel van dit stukje doen terecht vermoeden dat het nog steeds elektronische muziek is wat de scepter zwaait in huize mrbungle (beloofd: komende maand weer meer folk-achtige muziek). Ditmaal twee acts van het befaamde label Warp Records dat getuige de huidige verzameling artiesten (onder andere Grizzly Bear, Jamie Lidell, Gonjasufi) al lang niet meer gezien kan worden als een puur elektronica label.

Het Australische PVT droeg eerder de naam Pivot totdat een enigszins labiele Amerikaanse band met een rechtszaak ging dreigen. Church With No Magic is het derde album en opnieuw kiest de groep een pad dat nog niet eerder bewandeld is, althans door hun zelf. De elektrorock van het debuut is zeker aanwezig, maar synthipop krijgt meer de overhand zonder dat dit direct oubollig aandoet. Ook nieuw is de zang van bandlid Richard Pike, opnieuw een referentie naar de jaren tachtig, aangezien hij wel wat weg heeft van pakweg Dave Gahan. Dan wel de Dave Gahan in zijn “moeilijke” periode, want de teksten worden desolaat en met een hint naar zelfmoordneigingen voorgedragen.

De beste tracks van het album – het titelnummer, Crimson Swan en Window – klinken als een uitgeklede Holy Fuck, weer aangekleed met een truttig gebreid truitje en vocalen. Dat is heus niet zo lullig bedoeld als het klinkt. Church With No Magic is een prima album zonder uitschieters. De Australiërs kunnen zich gerust meten met de internationale top en dat maakt een plekje op het Warp label gerechtvaardigd.

Van !!! weet iedereen inmiddels dat je de bandnaam uitspreekt als “Chk Chk Chk”. Wat veel mensen niet weten is dat de groep al twee van zijn originele drummers is verloren door noodlottige ongevallen. !!! heeft zicht daardoor allerminst uit het veld laten slaan. Het vierde album Strange Weather, Isn’t It? zou weleens het beste tot nu toe kunnen zijn van de dancepunk act. Dancepunk die gelukkig wat meer kwaliteit en inhoud heeft te bieden dan bijvoorbeeld The Infadels.

!!! speelt meteen aan het begin van de plaat zijn troefkaart uit met de single AM/FM. Het wordt daardoor wel direct duidelijk dat er flink is geoefend om de typische zweverige Warp-elektronica te combineren met enorm funky dansmuziek. Voor dat laatste kenmerk betaalden ze overigens wel een hoge prijs: ze moesten op tournee met de Red Hot Chili Peppers. Ook het tweede nummer The Most Certain Sure is een meezinger en –danser, maar verderop raakt het album zijn kracht en enthousiasme een beetje kwijt. Net als PVT weet ook !!! weet helaas geen album vol te proppen met hits.

De winnaar van deze tweestrijd? Ik zou zeggen een gelijkspel met veel doelpunten maar ook veel kaarten en blessures. Vermakelijk voor de neutrale toeschouwer, dus.

Andere planeet

Planet Mu is al sinds jaar en dag één van m’n favoriete labels op het gebied van dubstep, breakcore, acid en andere nostalgische dan wel moderne elektronica muziek. Eind jaren negentig bouwde oprichter Mike Paradinas, tevens befaamd als muzikant onder de naam µ-Ziq, gestaag zijn reputatie op met als resultaat dat vandaag de dag de teller op circa driehonderd releases staat, waarvan een aantal als serieuze klassieker in het genre beschouwd mag worden. Artiesten als Venetian Snares, Ceephax Acid Crew, Shitmat, Neil Landstrumm en Duran Duran Duran hebben er hun thuis gevonden. Een korte impressie van een aantal nieuwe releases.

The Gasman oftewel Christopher Reeves brengt met enige regelmaat zijn zelf geschreven tribute albums aan de rave uit de jaren negentig uit. Geen enkel moment schuwt hij om de cheesy melodieën uit de welbekende Roland 303 te laten weerklinken. De klanken van The Gasman zijn derhalve zeer vertrouwd. Daar waar oude rave het vooral van herkenbare en dus gemakkelijke wijsjes moest hebben, maakt deze Engelsman er wel degelijk sfeer mee. Soms duister, soms clownesk. Het nieuwste album Power Points is daar geen uitzondering op. De release is de eerste in de zogenaamde Mu Editions serie, wat zoveel betekent dat deze exclusief via Planet Mu verkrijgbaar is. Bij het luisteren van Power Points kan ik maar één conclusie trekken: typisch, maar voorgangers Audiogold en Superlife waren absoluut van een hoger niveau.

Oriol is een verse toevoeging aan Planet Mu. Het is ook een bijzonder toegankelijke en vrolijke release voor het label uit Kent. Oriol is de naam van een de uit Barcelona afkomstige liefhebber van tropische tunes, funk, boogie en ouderwetse electro. Die weet hij op zijn debuut album Night And Day uitstekend te combineren. Sterker nog, dit zou zomaar één van de beste dancealbums van het jaar kunnen worden. In ieder geval heeft het de potentie om op stranden waar de bikini’s kleiner zijn dan mijn zonnebrilpoetsdoekje een gigantische klapper te worden. Ik draag weliswaar geen bikini’s en regen vaker nat dan de gemiddelde Bengaal tijdens de Moesson, maar ook op mijn geluidsdragers wordt er met volle teugen van Oriol genoten.

Solar Bears wordt gevormd door John Kowalski and Rian Trench, die elkaar ontmoetten op de Pulse Sound Engineering School. De Ieren zijn één van de vele nieuwe artiesten die Planet Mu uit het niets laat opduiken. De eerste single Inner Sunshine heeft inmiddels het daglicht gezien, en eind september mag het volledige album She Was Coloured In op de platenspeler gelegd worden. Solar Bears klinkt inderdaad een beetje als de troetelbeertjes “from outer space”. Lieflijke, bijna pastorale synthmelodieën voeren de boventoon, met een stroperige kosmische kraut saus. In de eerste instantie doet dat een beetje aan saaie loungemuziek denken, maar het ongebreidelde gebruik van akoestische instrumenten, keyboards en tape recorders maken van Solar Bears toch een aangename luisterervaring.

Leukste van het stel is toch wel Mrs Jynx. Hannah Davidson uit Manchester weet namelijk als geen ander het retrogressieve geluid van de acid en elektronica van begin jaren negentig te reproduceren. Dat betekent dikke keyboardlagen en zweverige sferen die ondersteund worden door subtiele beats op de achtergrond. Haar debuutalbum The Standoffish Cat riep zelfs dermate nostalgische gevoelens van welbehagen op dat deze het tot de top tien van 2008 wist te schoppen. Opvolger Shark Carousel is minder goed, terwijl er eigenlijk niets in veranderd: nog steeds lijkt het alsof we in 1993 naar Aphex Twin zitten te luisteren. En soms zitten we daar op te wachten, ja.