Tag archieven: experiment

Died in the wool

Het laatste album van David SylvianManafon – is sinds ik mijn bevindingen op deze site ventileerde alleen maar gegroeid. Een hoogtepunt in zijn al lange carrière misschien wel, dat uitblinkt in minimalisme. Antimuziek, dat desondanks overeind blijft vanwege Sylvian’s unieke voordracht en ingenieuze speldenprikken in de achtergrond. Een vervolg heeft zodoende te maken met hooggespannen verwachtingen.

Maar mag Died In The Wool wel een echte opvolger heten? Het bevat voornamelijk variaties op nummers van Manafon, plus een aantal nieuwe stukken die voortborduren op hetzelfde thema, hierbij geholpen door componist Dai Fujikura. Deze jonge musicus kwamen we al tegen op de vorig jaar uitgebrachte verzamelaar Sleepwalkers, ook al een “bijeengeraapte” serie samenwerkingen. Toegegeven, Sleepwalkers beviel uitstekend, zoals hier is te lezen. Dus wellicht is dit veredelde remixalbum ook wel goed te pruimen.

Het eerste dat opvalt – naast de prachtige verpakking – zijn uiteraard de nummers die ook al op Manafon aanwezig waren. Tegen de verwachting in zijn deze van rijke arrangementen voorzien. Op Manafon werd de aanwezigheid van de diverse muzikanten uit de improvisatiehoek nogal eens ondergesneeuwd door de hoofdrol die Sylvian’s stem opeiste, nu lijkt Fujikura zich op dezelfde lijn als Sylvian te nestelen. Zonder het kale en soms kille minimalisme is Died In The Wool een stuk beter te behappen dan zijn prequel. Natuurlijk blijft het kenmerkende aspect van Sylvian’s latere werk – geen duidelijke structuur of opbouw – wel gehandhaafd.

Hongerig als ik ben naar nieuwe muziek, zijn de andere zes – ongehoorde – nummers in de eerste instantie het meest interessant. Hier wordt Sylvian onder andere geholpen door elektronica artiesten Jan Bang, Erik Honoré (oprichter van het Punkt festival) en Christian Fennesz, allen reeds door de wol geverfd, ook in collaboraties met elkander. Vooral I Should Not Dare springt eruit, met zijn prachtig gitaareffecten en knisperende glitch, nog eens aangevuld door Ståle Storløkken (Supersilent) op keyboard. Zowaar lijkt dit voor het eerst sinds lange tijd weer eens op een echt liedje en komen de vervlogen romantische tijden in Sylvian’s loopbaan bovendrijven. Een goed teken? Ja en nee. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat hij minder geïnspireerd en creatief klinkt dan voorheen. Van Sylvian verwacht ik progressie, geen terugkeer. Ook de teksten baseren op gedichten van Emily Dickinson zouden kunnen worden uitgelegd als “gemakzuchtig”.

I Should Not Dare by Samadhisound

Misschien ben ik te kritisch, te begerig naar vooruitgang en verwacht ik te veel. Sylvian maakte met The Good Son vs. The Only Daughter immers ook een vervolg op Blemish en toen hoorde je mij ook niet klagen. Bovendien bevat de box van Died In The Wool ook nog eens een extra cd, met daarop de audio van de installatie When We Return You Won’t Recognise Us. Opnieuw in de beste traditie van Manafon spelen onder leiding van Fujikura muzikanten uit de hoogste laag van de improvisatiescene samen: John Butcher, Arve Henriksen, Günter Müller, Toshimaru Nakamura en Eddie Prévost. Alleen al op papier een veelbelovend sextet. Ik leg me er daarom maar bij neer dat deze uitgave zonder meer de moeite van het aanschaffen waard is.

Da Capo

Soms kom je van die kleine, schattige releases tegen die je meteen in je hart wilt sluiten. Neem nu de split series van het vrij onbekende Zwitserse Three:Four records. Deze is in mei aan zijn derde editie toe, verpakt in een 10” vinyl lp met diervriendelijk artwork, waarbij repetitie een belangrijke plaats inneemt.

Op de A-zijde een artiest die bij mij eerder indruk maakte door een samenwerking aan te gaan met Jessica Bailiff: de Belgische zangeres Annelies Monseré. Dat ze ook op diverse instrumenten uit de voeten kan bewijst ze met vijf verschillende versies van hetzelfde nummer, Sand. Ze varieert met tempo, intensiteit en arrangementen. Zo duren de versies met melodica en cello nog geen minuut en bevatten ze geen zang. Dat is snel overschakelen dus naar haar ideeën met de gitaar en orgel, waarbij wel enige begeleiding is te horen. Haar zang is mysterieus, zachtjes zwevend over de instrumentatie. Dat komt het beste tot zijn recht met de piano, vind ik persoonlijk. Een fascinerend experiment met een mooi resultaat.

Een artiest waar ik simpelweg alles van aanschaf, Richard Youngs, staat aan de andere kant van het vinyl. Hij kiest voor één lang nummer van net geen tien minuten, waarop herhaling en manipulatie van geluiden centraal staat. De Brit is bekend vanwege zijn experiment, dus wat dat betreft geen verassing. Be Brave, This World draait om pulserende ritmes, ontsproten aan de gitaar, doch nauwelijks herkenbaar als zodanig. Daarboven op de zich herhalende stem van Youngs, het midden houdend tussen zingen en praten. Het zou eindeloos kunnen voortkabbelen. Dit nummer haalt gerust het niveau van zijn meer toegankelijke releases, wat menigeen relatief zal moeten interpreteren.

De Three:Four Records split series volume 3 is vanaf vandaag te bestellen via het label, en hieronder alvast te streamen.

three:four split series volume 3 by three:four records

Recept

Hoewel de meeste schrijfsels op deze blog over muziek gaan, worden de recepten voor Hongaarse goulashsoep en kabeljauw met zuurkool het best gelezen. De markt voor kookinstructies is blijkbaar groter dan die voor obscure herrie. Tijd dus voor een nieuw recept, al was het maar om de bezoekcijfers maar weer eens een beetje op te krikken. Sorry Allerhande-lezers, deze is alleen voor gevorderde koks.

Ingrediënten voor 1 persoon:
Folky gitaargetokkel, grof gesneden
Half-om-half akkoorden (half akoestisch, half elektronisch)
2 teentjes echoënde effecten, verkruimeld
3 flinke eetlepels improvisatie
Geraspte schil van de relatie tussen mens en natuur
2 eetlepels onverwachte wendingen
1 eetlepel distantie
5 theelepels Britse traditie
1 ½ bol onnavolgbare zang, in dunne plakjes
Halve pot melancholische mijmeringen (verkrijgbaar bij de plaatselijke toko)
Snufje jazz en blues

Bereidingswijze:
Prepareer de effecten, improvisatie, schil, wendingen en distantie met behulp van een vijzel en meng dit met het folky gitaargetokkel en de half-om-half akkoorden. Kneed de smurrie tot het één grote klont vormt. Gebruik een deegroller om er een ronde plak van te maken van ongeveer zes millimeter dik. Verdeel er met een zeef zorgvuldig de Britse traditie over en leg de plakjes onnavolgbare zang daarbovenop. Smeer alles dicht met de melancholische mijmeringen, waarbij geen stukje overgeslagen mag worden. Maak het af met een snufje jazz en blues “on top”. Laat het geheel ruim twintig jaar rijpen op een gematigde temperatuur. Houd het geheel vochtig door er af en toe water en wijn aan toe te voegen; het gerecht is klaar wanneer er een grove, lichtblauwe korst vormt. Snij het in zeven stukken van bij elkaar iets meer dan een half uur. Serveer op een platenspeler van goede kwaliteit, stofvrij en in een onverstoorbare omgeving.

Het recept draagt de naam Atlas Of Hearts. De reacties zijn niet te versmaden; overal likkebaardende liefhebbers. Vijf sterren! (Mede mogelijk gemaakt door Apollalaan Recordings.)