Tag archieven: experiment

Beyt Al Tapes – Desenrascar

Niels Latomme schuimt al een tijdje rond in de Belgische muziekwereld. Na eerst bij Netwerk – het centrum voor hedendaagse kunst in Aalst – werkzaam te zijn geweest nam hij nog niet zo lang geleden het stokje over als verantwoordelijke voor het door mij altijd maar bejubelde KRAAK label. Onderdeel van zijn frisse wind is onder andere de radioshow De Neus Van God op Radio Panik, dat iedere keer weer een onorthodoxe selectie biedt van muziek van nu en vroeger, interviews en hilarisch interessante gesprekken. Ik heb inmiddels ook al wat cassettes van Niels’ eigen label Beyt Al Tapes in de kast staan, een naam waaronder hij ook optredens organiseert en zijn eigen muziek uitbrengt. Het wordt dus zo onderhand tijd dat er op mrbungle.nl eens aandacht wordt besteed aan zijn werk.

(Foto: Mark Rietveld)

Het recente Desenrascar is zover ik weet het eerste wapenfeit van Beyt Al Tapes dat op een ander label uit komt. Pauwel de Buck – nog al zo’n muzikant uit België die we in de gaten moeten blijven houden – heeft met deze tape de eerste release van zijn label Meat Based Leftovers in handen. Het verhaal erachter is dat Beyt Al gedurende in trip in het relaxte Portugal – waar hij deze opnames maakte – terugkeerde tot een  bewustzijn als dat van een kind; een staat van vrijheid als ook die van nutteloosheid. Alle gedachten blijven onbestemd, zoals hij in de notities die bij deze tape worden geleverd beschrijft.

Al snel wordt duidelijk dat dit geen cassette is waarvan er dertien in een dozijn gaan. Met een niet zelden verhoogd stemmetje horen we verknipte teksten, bizarre poëzie dat als puzzelstukjes uiteen ligt. Op verontrustende en getroebleerde wijze geven de opduikende woorden en halve zinnen een gevoel van onbalans, en toch weten gemanipuleerde field recordings en lo-fi tape collages de ogenschijnlijk scherpe bochten die er genomen worden een ontspannen natuurlijke draai te geven. Gebiologeerd door het gezegde en de zonderlinge geluiden waarmee het gepaard gaat, blijf ik een half uur aan het cassettedeck gekluisterd.

Desenrascar biedt een kijkje in de excentrieke gedachtenwereld van de maker, en is daarmee wellicht een zeer persoonlijk document. Toch blijkt maar weer eens dat juist dit soort zeer individuele uitgaven mij het meest kunnen bekoren. Het is immers uniek, bijzonder en op een bepaalde manier openhartig. De vlezige restjes van Beyt Al Tapes zijn daarom alleszins voedzaam. Hij bewijst hiermee wederom zijn creativiteit en doet mij meteen uitkijken naar de volgende release, een split tape tussen Beyt Al en Simon Marius van Maan!

Cameron Jamie, Cary Loren & Dennis Tyfus – Cannibal

Ik maakte voor het eerst kennis met Cameron Jamie toen enkele van zijn korte films werden getoond in mijn woonplaats Middelburg, alweer meer dan tien jaar geleden. The Melvins verzorgden toen een oorverdovende soundtrack bij onder andere Kranky Klaus en BB (ik schreef hier een terugblik op die avond). Door te focussen op bepaalde sociale groepen en culturele aspecten die je als outsider zou kunnen bestempelen, kon hij rekenen op lovende kritieken uit het alternatieve circuit. Zijn latere werk lijkt zich te richten op sculptuur- en tekenkunst, waarbij zijn semi-abstracte inkttekeningen positief opvallen.

Cary Loren begon in de vroege jaren zeventig met het publiceren van zijn eigen magazines en richtte niet veel later met onder andere zangeres Niagara en Mike Kelley het ”anti-rock” collectief Destroy All Monsters op. Dat Destroy All Monsters – geïnspireerd door onder andere Sun Ra, Warhol, psychedelica, Flaming Creatures, monsterfilms en futurisme – bij het eerste optreden Black Sabbath’s Iron Man naspeelde met een stofzuiger en een koffiekan en al na tien minuten werd weggestuurd zegt eigenlijk alles over het eigenzinnige karakter van deze noiserock band. Zonder echt een album te hebben uitgebracht (Thurston Moore’s label zorgde nog wel voor een compilatie) viel de groep langzaam uit elkaar. Cary Loren woont vandaag de dag nog steeds in Detroit en heeft daar zijn eigen winkel met boeken en visuele kunst.

Dennis Tyfus is Vom Grill, een soloact waarvan regelmatig uiterst eigenaardige albums verschijnen, niet zelden keelzang, grunts en een hoop lawaai bevattend. Dennis Tyfus is ook illustrator, visueel artiest, radiomaker en concertorganisator in Antwerpen. Maar vooral is hij bekend van zijn inmiddels al vijftien jaar jonge label Ultra Eczema. Daarop ziet zonder uitzondering bijzondere muziek het levenslicht, vaak van artiesten uit de bruisende creatieve scene van Antwerpen. De uitgebreide catalogus van Ultra Eczema bevat onder andere magazines, poeziëvoordrachten op vinyl, lp’s met titels als Mag Ik Eens Even in Uw Broek Pissen, Dreaming Of Being A Tampon en I Hate Music!!!!!!!!, t-shirts, bierglazen, een tattoo en een zaalvoetbalteam.

Wat deze drie heren allemaal met elkaar te maken hebben? In ieder geval de lp Cannibal, dat recent verscheen bij Primary Information. Deze non-profit organisatie publiceert vooral boeken (van Genesis P-Orridge onder andere) maar baarde ook al opzien met een plaat van Rhys Chatham. Het debuut van het bovengenoemde trio lijkt ook prima tussen de kunstzinnige uitgaven van het label te passen.

Dat Cameron Jamie’s werk Tonal Collision de cover van dit album siert kan geven toeval zijn. Cannibal is een botsing van stijlen, een verwarrende dialoog tussen drie energieke artiesten die zich graag op de voorgrond laten horen. Met ruisende elektronica en noise, een harmonica, mondharp, onorthodoxe zangtechnieken, psychedelische rockpartijen, vreemde poëzie en samples die uit obscure films of van goedkope rommelmarktplaten lijken te komen ben je als luisteraar al snel de weg kwijt, om vervolgens gebiologeerd te raken van het onbekende muzikale landschap waar je doorheen reist.

Het drietal vreet elkaar echter niet op. De agressie op Cannibal bestaat in de radicale manier van het mengen van stijlen, de wil om de boel te laten exploderen, de neiging om uit te barsten in een chaos en de spanning die ontstaat wanneer de artiesten elkaar aangelijnd laten om dit slechts in beperkte mate te laten gebeuren. De vaak bizarre soundscapes op deze plaat zijn daardoor meer een avontuurlijke trip dan een onbeluisterbaar experiment en zodoende zou ik het helemaal niet erg vinden wanneer deze drie generaties kunstenaars in de toekomst weer samen komen.

3x Timo van Luijk

Timo van Luijk kan bij mij niet veel fout doen. Zijn solo platen onder de naam Af Ursin zijn instant classics (zie de jaarlijst 2012: #2 en dit eerdere bericht), zijn samenwerkingen zijn om van te watertanden en met zijn label La Scie Dorée en Metaphon haalt hij respectievelijk bezwerend minimalisme en fascinerende archiefopnames uit de (vooral Belgische) experimentele muziek naar de oppervlakte. Recent verschenen er drie platen waarop zijn naam prijkte, en mrbungle.nl luisterde ze allemaal aandachtig.

Elodie is één van de langer lopende samenwerkingen van Timo van Luijk, met de welbekende Andrew Chalk, wiens uitgebreide discografie ook op mijn goedkeuring kan rekenen. Traces Ephémères is de vierde release van het duo, en met achttien nummers en drie kwartier de meest uitgebreide tot nu toe. Wat stijl betreft is er echter weinig veranderd sinds het eerste album, uitgebracht iets meer dan twee jaar geleden.

8307_10151760864871659_1768893860_n

De muziek is instrumentaal en licht: een rustieke balans tussen akoestische instrumenten en – duidelijk op de achtergrond gepositioneerd – elektronische effecten. Veel verschillende instrumenten komen voorbij, waaronder een klarinet (gespeeld door Jean-Noel Rebilly),  piano en koto (Tom James Scott). Traces Ephémères is als een soundtrack voor een film; een surrealistische cinema die met korte fragmenten een warm maar ook melancholisch beeld schetst. Die voorstelling zal zich afspelen in je hoofd wanneer je de prachtige klanken van deze plaat met je ogen dicht op je laat af komen.

La Poupée Vivante is in tegenstelling tot Elodie een nieuw project van Timo van Luijk, waarbij poëzie centraal zou moeten staan. De voordracht door Frédérique Bruyas en Arlette Aubin wordt gestuurd door electro-akoestische improvisatie, dat eigenlijk een groot deel van het album in neemt. Het zijn meer scherven van onverstaanbare gedichten die de bij vlagen noise-achtige muziek aankleden. Ik had persoonlijk graag wat meer van die echoënde Franse stemmen horen weerklinken tussen het geritsel, gesis en gekraak. Toch bieden de vrije bewegingen van de muziek ook zonder vocalen genoeg vertier; met minimalistische golfbewegingen houdt ook La Poupée Vivante je klemvast in haar duisternis.

large_FuchsHeemannLuijk

De beste van de drie lp’s is voor mij Macchia Forest, gemaakt door een gloednieuw trio bestaande uit Limpe Fuchs, Christoph Heemann en Timo van Luijk. Eerstgenoemde Duitse kunstenares (geboren 1941 en wellicht bekend van het man/vrouw duo Anima) neemt in de drie nummers het voortouw met haar zelfgemaakte percussie instrumenten en bijzondere zang, waarop Timo en Christoph electro-akoestische muziek en analoge elektronica uitbroeden. Het in drie stukken opgedeelde samenspel wringt zich in allerlei bochten, waarbij we onder meer een marimba, trompet, piano, viool en autoharp voorbij horen komen. Die veelzijdigheid fungeert als contragewicht voor het minimalisme, waarmee Macchia Forest perfect in balans is.

Het vinyl van Elodie en La Poupée Vivante zijn verschenen op Timo van Luijk’s label La Scie Dorée. Macchia Forest is te verkrijgen via Streamline, het label van Christoph Heemann en tegenwoordig opererend onder de vleugel van het befaamde Drag City. Eerst een beetje luisteren kan bij La Scie Dorée of bij bijvoorbeeld Boomkat.