Tag archieven: FatCat

U.S. Girls – GEM

De naam doet anders vermoeden, maar U.S. Girls is toch echt Megan Remy in d’r eentje. In 2008 begon ze thuis met microfoons, een kapotte drummachine, cassettedecks en een reel-to-reel tape recorder te rommelen. Inmiddels zijn we een aantal sterke platen verder. Vorig jaar kwam ik al nauwelijks van mijn verslaving aan U.S. Girls On KRAAK af; een doorbraak zat in het verschiet. Met de promomachine van het FatCat label nu achter zich, ligt de wereld aan haar voeten. Terecht, want haar nieuwste, GEM genaamd, is opnieuw een pareltje.

Het is dat je weet dat U.S. Girls een historie heeft in genres die in de marge opereren, anders zou je zweren dat we hier te maken hebben met een opgefriste versie van The Shangri-Las. Remy is een ster in het verknippen van retro popmuziek, en geeft er bij het hergebruik van melodieën en ritmes gelijk haar eigen bijzondere draai aan. Een prachtig voorbeeld is Jack, een bewerking van het gelijknamige en minstens zo geweldige nummer van Danava, waarbij ze in de huid kruipt van de getormenteerde Jack The Ripper. Down In The Boondocks was een hit van Billy Joe Royal in 1965, waar Remy in 2012 moeiteloos mee wegkomt. Als we aangekomen zijn bij afsluiter North On 45 wordt duidelijk dat Remy simpelweg het reukvermogen van een speurhond heeft als het aankomt op vinden van aanstekelijk beats, zanglijnen en radiovriendelijke refreinen. Het maakt haar niet uit of dit resulteert in een ballad, rock-‘n-roll of melodramatische girlpower.

De hulp die ze krijgt van producer Slim Twig heeft ze naar eigen zeggen kilometers vooruit geholpen. Daar heeft ze gelijk in als ze hiermee bedoelt dat invloeden van meidengroepen uit de sixties en r&b muziek van circa twee decennia terug beter hoorbaar zijn. De ruisende en soms  heerlijk rommelige opnamekwaliteit van albums als Introducing en Go Grey zijn nu toch echt verdwenen, en dat bracht ook een gevoel van spontaniteit met zich mee. Maar hoewel in bejaarde kringen soms anders wordt beweerd, is niet alle vooruitgang een slechte zaak.

Megan Remy komt op GEM steeds dichter bij het geluid dat past bij de naam van haar alter ego. Ze omhelst pop meer dan ooit, en maakt opnieuw een stap verder richting dat volmaakte liedje. Geen zorgen echter voor de fans van het eerste uur, want ondanks dat de termen lo-fi, distortion en experiment verder naar de achtergrond zijn gedrongen is Remy is nog steeds de dame met de DIY-charme waar je zomaar verliefd op zou kunnen worden.

Klassieke recensies: Xinlisupreme

Eens in de zoveel tijd duikt het opeens weer op in mijn playlist: Xinlisupreme. Deze mysterieuze Japanse groep sloeg negen jaar geleden in als een atoombom, had nog een stuiptrekking in 2005 maar loste de torenhoge beloften evenwel niet in. Natuurlijk dé manier om je band als legendarisch te laten bestempelen. Dat is misschien wat overdreven, maar toch, releases als Tomorrow Never Comes en Murder License zijn voor een flinke dosis energierijke noiserock nog altijd welkom in de cd speler. Een goede reden om middels deze recensie uit 2002 de band nog eens onder de aandacht te brengen. De originele tekst is terug te vinden bij Musique Machine.

Na het succesvolle Tomorrow Never Comes heeft het Japanse Xinlisupreme alweer een prachtige release samengesteld, dit maal in de vorm van een EP met zeven nummers, genaamd Murder License. Met titels als I.T.D.O.O.M., Count Down en daarnaast een verscheurde Amerikaanse vlag op een achtergrond van uitgesmeerd bloed op de cover, kan men zich wellicht indenken waar de Japanners hun inspiratie vandaan halen. Toch zijn “geweld” en “kracht” niet de enige trefwoorden die de muziek van Xinlisupreme omschrijven, voor zover dat al mogelijk is. De groep uit Oita (in het zuidwesten van Japan) heeft het vermogen om deze woorden te combineren met “teder”, “bevreemdend” en “spiritueel”. Als er zoiets bestaat als pop noise, dan zal Xinlisupreme het wel hebben uitgevonden. Aan de ene kant is Murder License compleet onluisterbaar, aan de andere kant wil je er op dansen…

Het titelnummer begint met zware percussie en noisy feedback in de achtergrond, maar net als op de vorige release duikt er even later een warrige keyboardmelodie op, zonder dat de harde en intense sfeer verloren gaat. Een gek klinkende en onverstaanbare stem vult deze track verder op. Het woord “noise” is zeker van toepassing voor het volgende nummer I Drew A Picture Of My Eyes. Loodzware en oor splijtende geluiden worden ondersteund door dito percussie, redelijk rustig eindigend met een piano verdrinkend in Merzbow-klanken. Front Of You rockt als een Mötorhead cover; dansbare beats verstrooid over onbeschrijfelijke geluiden en opnieuw een mysterieuze stem die hier en daar opduikt.

De vierde track Sakae is meer in de stijl van de traditionele Japanse noise, waar sommigen bekend mee zullen zijn. Repeterend lawaai, loops en gitaarfeedback in nog geen drie minuten gepropt; deze zal hoog eindigen in de top 10 van meest intense songs ooit. Dat is niet het geval met I.T.D.O.O.M., een spookachtig ambient stuk met een maximum aan sfeer. Zou de huidige idm-scene wat minder star zijn, dan zou het lange Count Down hier een hoop punten scoren. De beats zijn bijna dansbaar, Autechre-achtige bliepjes doen de rest. Maar noise wordt niet vergeten, en dat maakt dit niet voor iedereen geschikt. Murder License eindigt met Nameless Song, niet te verwarren met het nummer met dezelfde naam op het volledige album; deze verschilt wel degelijk. De kalme piano staat in schril contrast met de andere nummers op de schijf, maar het geeft even lucht en tijd om na te denken over het voorgaande.

De band lijkt niet om promotie van hun muziek te geven. Geen remixen, live optredens of foto’s… De interviews die ze geven ontaarden in hilarische conversaties dankzij de eigenzinnige antwoorden en de onwil om in duidelijk Engelse taal te communiceren. Onlangs wezen ze een live show met Andrew Weatherall in Tokio af, met 1,200 potentiële bezoekers. In plaats daarvan werkten ze aan nieuwe nummers; drie nieuwe singles en een tweede album zijn klaar om uitgebracht te worden in de nabije toekomst.

Ondanks het feit dat deze EP slechts zeven nummers en dertig minuten muziek bevat, overstijgt Murder License het volledige album Tomorrow Never Comes met gemak. Zeker op het gebied van productie is de EP een stuk beter, maar daarnaast is ook goed te horen dat de jongens hun capaciteiten in het schrijven van muziek hebben ontwikkeld. De originaliteit en het vreemde van Xinlisupreme is bewonderenswaardig en verfrissend voor iedereen die graag de abstracte muren van de experimentele muziek verkend. Of moeten we dit “kunst” noemen? Kunst dat nu misschien als controversieel wordt gezien, maar later als een historische mijlpaal. Uit op 7 oktober 2002 bij FatCat.

Jaarlijst 2008: #10

Afgezaagd, voor nerds, een momentopname. Ja, ik weet het. Jaarlijstjes zijn niet meer van deze tijd, maar iets voor Radio 2. Toch is het voor mij een instrument waarmee ik uit misschien wel meer dan duizend gehoorde albums in één jaar de beste eruit kan pikken. En vooral wil ik een traditie in stand houden. Begin van dit decennium leverde ik mijn jaarlijstjes al in bij de lokale platenboer, De Waterput, en nu bij De Spin. Ook op de website waar ik voorheen mijn schrijfsels publiceerde, MusiqueMachine, sierde enkele jaren mijn bevindingen in de decembermaand.

Bij het opstellen van een top 10 zijn er veel afvallers. De nummer 10 op de lijst is er altijd eentje die in een andere bui gemakkelijk vervangen kan worden door een andere plaat. Op deze plek zouden makkelijk MGMT, M83, Bohren Und Der Club Of Gore, Ignatz, A.A. Bondy, Conor Oberst, Blitzen Trapper, Black Mountain, The Welcome Wagon en nog vele anderen kunnen staan. Maar een top 100 samenstellen vind ik geen kunst. Ik heb gekozen voor Frightened Rabbit omdat ik nu het idee heb dat de muziek van deze band beter geschikt is om een relatief lange tijdslijn te omvatten, daarmee rekening houdend met mijn eigen muzieksmaak. Zo´n jaarlijst blijft tenslotte altijd persoonlijk.

De Schotten hebben hun debuut Sings The Greys ruim overtroffen. Het debuutalbum had vooral last van een rommelige productie, dat mij deed afhaken, waar het label – een van mijn favorieten FatCat – ook  The Twilight Sad bood met hun eveneens Schotse accent. Die wisten het zelfs tot mijn jaarlijst van 2007 te schoppen (#5). Afgezien van de soms onverstaanbare Schotse uitspraak hebben de bands weinig gemeen, muzikaal gezien. The Twilight Sad moet het vooral hebben van post-rock en shoegaze gitaarmuren. Folk neemt dit jaar een prominentere plek in op mijn jaarlijst en daar legt Frightened Rabbit meer de nadruk op.

Dankzij producer Peter Katis (o.a. Interpol) klinkt The Midnight Organ Fight een stuk beter dan het debuut. Speerpunt is de naar het einde snakkende stemgeluid van bandoprichter Scott Hutchison, en natuurlijk scoort het Schotse accent punten op het gebied van originaliteit ten opzichte van Amerikaanse collega’s. Voor mij is echter het sterkste punt de drumpartijen van Scott’s broertje Grant. Niet vanwege de technische hoogstandjes; de kwaliteit is juist de eenvoud en de ritmiek waarmee hij het soms tegendraadse gitaarwerk bijeenhoudt. De wat stevigere uptempo nummers worden zorgvuldig afgewisseld met wat meer rustigere, gevoeligere liedjes. Old Old Fashioned vertelt precies waar het in deze band om draait. Een traditioneel gevoel van vroeger, verpakt in een modern catchy indierock jasje.

Hoewel te vergelijken, denk ik niet dat Frightened Rabbit de reputatie van bijvoorbeeld een Okkervil River kan evenaren, daarvoor zullen ze nog meer moeten groeien. Ze zijn desondanks al verschenen in de welbekende serie Grey’s Anatomy, waarvan ik overigens persoonlijk nog geen seconde heb gezien. En ik vind ze vermakelijker. De progressie ten opzichte van het debuutalbum is bij dezen een plaats in mijn top 10 van 2008 waard.

#10. Frightened Rabbit – The Midnight Organ Fight (FatCat Records)