Tag archieven: festival

Kraak festival 2012: preview

Traditioneel kunnen we ons begin maart weer verheugen op het leukste festival van het jaar. Niet op een zomerse, hip gesponsorde weide, maar in het doorgaans futloze en grauwe Aalst, in het midden van België. Een stad die zo rond carnaval een kleurrijke gedaanteverwisseling ondergaat, en dankzij KRAAK de belangrijkste artiesten van verleden en heden herbergt. Traditioneel ook, duik ik met een nieuwsgierig en onderzoekend oor de line-up in, de taart proevend voordat deze wordt aangesneden.

Meer dan ooit staan er artiesten op het KRAAK festival die in meer of mindere mate mijn muziekdragers al bevolken. Iemand als Alvarius B. bijvoorbeeld, stond bij menig kenner hoog in de jaarlijstjes vorig jaar met zijn album Baroque Primitiva. Als medeoprichter van Sun City Girls (volgens de website dé favoriete band van minstens de helft van het KRAAK festivalpubliek) zou hij een perfecte headliner zijn, ware het niet dat het festival niet met headliners werkt. Verwacht avant-garde singer-songwriter muziek met humor en exotica.

Amen Dunes oftewel Damon McMahon is een artiest wiens laatste album Through Donkey Jaw misschien wel mijn meest onderschatte plaat van vorig jaar is. Een uniek stemgeluid en zwevende jams op de echoënde gitaar laten de emmer van melancholie en psychedelica overstromen als de Dender een paar jaar geleden. Angels In America is een duo uit Brooklyn en ook zij komen uit bij geestverruimende muziek, al is de weg ernaar toe hier meer elektronisch van aard. Wavepop in slowmotion, en door een noisefilter.

De tot seksuele zelfhulp gedoemde leden van het Deense Girlseeker mochten vorig jaar in huize mrbungle de wisselbeker ophalen voor de prijs van coolste band. Ze kwamen niet opdagen, maar met de gedachte in het achterhoofd dat ze diezelfde beker in 2012 niet hoeven in te leveren, is dat ook niet erg. Het KRAAK festival vormt namelijk decor voor de re-release van hun album 1-800-GREED op vinyl (goddank geremastered). Girlseeker staat garant voor cheesy popmuziek zoals u nog nooit gehoord heeft, en lachstuipen.

Ik noem nog een act die ik eerder op mrbungle.nl heb besproken: de kosmische neger Jamal R. Moss, bekend als Hieroglyphic Being. Mijn recensie van zijn laatste album op audioMER moet voldoende zijn om u ervan te overtuigen dat deze Sun Ra-adept een niet te missen act is. Wat ik ook niet wil missen is (Tom) Darksmith. De noisy tape collages en ruisende field recordings zijn op zich niet zo bijzonder, maar de agressieve performance zal menigeen achteruit doen deinzen. Darksmith koestert een diepe haat tegen live optredens; hij scheldt uit volle borst, gooit met wat voorhanden is en nog niet zo lang geleden kwam hij met een hand in het gips thuis van een show.

Het KRAAK festival staat ook altijd garant voor verrassende ontdekkingen. Mijn favoriet is ongetwijfeld Lukas Ligeti, zoon van de vermaarde Gyorgy Ligeti. Op het album Afrikan Machinery op Tzadik bijvoorbeeld, laat de componist/percussionist zijn talent voor experiment en polyritmiek horen op de marimba lumina, een midicontroller met ingebouwde synthesizer. Wie ook gegarandeerd de wenkbrauwen gaat doen fronsen, is de Utrechtse kunstenaar Peter Fengler. Zijn optreden in de Vleeshal in Middelburg heb ik helaas moeten missen, maar ik mag nog een poging wagen. Misschien luisteren we het hele optreden wel naar een tikkende metronoom, maar wie daar de humor van inziet, zal ook het kunstzinnige ervan kunnen waarderen.

Räjäyttäjät is gemakkelijker te typen dan uit te spreken. Gelukkig is het Finse trio geen band om over te discussiëren, maar om van uit je plaat te gaan. Onvervalst effectieve en rommelige lo-fi rock-’n-roll. Waar ook ongebreideld gejamd wordt, is in het Wild Classical Music Ensemble. Muziek door mensen met écht een verstandelijke beperking; iedere muzikant die denkt dat een zorgvuldig uitgedachte compositie het summum is, zal lelijk op zijn neus kijken. Paul Dutton behoort niet tot die groep; de Canadese schrijver staat bekend om zijn geïmproviseerde stemkunst. Zonder instrumenten zal hij menigeen versteld doen staan met zijn diversiteit aan klanken.

Roscoe Mitchell (1940) mag gerust één van de beste saxofonisten ter wereld genoemd worden. In de jaren zeventig en tachtig maakte hij furore in het Art Ensemble Of Chicago, doch ook solo zal hij ongetwijfeld zijn legendarische status bevestigen en het festival naar een climax leiden. Als Rodger Stella zijn bizarre noise op het publiek loslaat, ontstaat er misschien wel een anticlimax. Deprimerende scapes die het brein uithollen is de specialiteit van dit voormalig lid van Macronympha, dat bekend stond om de gewelddadige en obscene act.

We zijn nog niet klaar. Gelukkig maar, want de droneblues van Keijo willen we niet aan ons voorbij laten gaan. Zijn vele releases kenmerken zich met klagelijke keelzang en een primitieve combinatie van traditionele en hedendaagse elementen. Op het festival zal hij vergezeld worden door de psychedelische Finse all-star band The Rambling Boys. Van de audiovisuele kunst van Sally Golding is het een kleine stap naar het filmprogramma, dit maal in handen van Cinema Nova. Er zijn ook nog tentoonstellingen en kunstenaar Joris van de Moortel laat zijn rijnaak nog even in de Dender liggen voor onder meer zijn Audi 80 installatie. Genoeg te beleven dus.

De veertiende editie zal op 3 maart aanstaande plaatsvinden in het centrum voor hedendaagse kunst, Netwerk. Via de website zijn op het moment van spreken nog kaarten verkrijgbaar, doch zou ik iedereen willen aanbevelen niet te lang te wachten met bestellen. De kans bestaat dat u heel 2012 weer achter de feiten aan rent wat betreft relevante muziek en een aantal onwaarschijnlijke shows mist.

Jaarlijst 2011: Live

Meer dan ooit heb ik mijn heil op het gebied van livemuziek buiten de provincie moeten zoeken. Een dure grap voor iemand uit Zeeland die weigert zijn rijbewijs te gebruiken en zich te goed voelt voor shabby pensions. Meer dan ooit ook, heb ik goede optredens gezien. Een top 3.

1. Kraak Festival, Aalst, België, 5 maart 2011. Voor de oorverdovende kennismaking met France (de band); Iasos; het slagveld in de zaal na de show van Iasos; diezelfde Iasos die na het optreden uitlegt dat hij 12 jaar heeft gestudeerd op zijn visuele kunsten; diezelfde Iasos die de volgende ochtend aan het ontbijt in het hotel rustgevend zwaait; een gesprek proberen aan te knopen met Arthur Doyle; diezelfde Arthur Doyle die de volgende ochtend in het hotel weer een heel verhaal probeert te vertellen; Twinsistermoon; een lief optreden van Bridget Hayden; het publiek bij The Beautiful Band; alle artiesten kunnen meemaken; de algehele sfeer; de kapstok die pas na acht uur opduikt; Duvel; Vlaamse fritten; café De Scheepvaart; etc. Lees het preview & verslag op mrbungle.nl.

2. Lustmord, Incubate festival, Tilburg, 18 september 2011. Brian Williams trad voor het eerst op in Nederland, sinds zijn carrière in 1980 begon. Het was het wachten waard. De pikzwarte ambient kwam – verrassend genoeg – uitstekend tot zijn recht in de grote zaal van de 013. Mede dankzij het volume en de loodzware set; zelfs de muren leken mee te bewegen. De indrukwekkende visuals deden de apocalyptische sfeer (mede veroorzaakt door stoelen neer te zetten) tot een ongekend hoogtepunt stijgen. We zullen waarschijnlijk nooit te weten komen of Williams gewoon stond te patiencen achter zijn laptop, maar goed, we kwamen toch voor de muziek. Dank u, Incubate.

3. John Maus, Le Guess Who festival, Utrecht, 27 november 2011. Dé held van 2011 in Nederland; daar moest ondergetekende natuurlijk bij zijn. Ondanks heel wat tegenwerkingen (de afstanden tussen de verschillende locaties in Kutrecht, het deurbeleid van de Ekko, hipsters van wie je niet uit de plaat mag gaan) toch een memorabel optreden. John Maus weet namelijk als geen ander zijn tomeloze energie over te brengen op het publiek, ook al is zijn zweterige uiterlijk na slechts twee nummers meer te danken aan het water dat hij over zich heen gooit dan aan zijn wilde performance. Dat hij meezingt met een zelf gestart cassettebandje maakt hierin niks uit. Luister hieronder de liveset eerder dit jaar bij Incubated.

Honorable mention: de aanwezigheid van Girlseeker op het Incubate festival. Voor de “ik ben in een ander universum aanbeland”-blik in hun ogen. Lees hier de preview op mrbungle.nl.

Preview: Graag Traag festival

Zaterdag 22 oktober wordt er weer een nieuw hoogtepunt aan het festivalseizoen van 2011 toegevoegd: Graag Traag #2. Dit bijzonder kunstzinnig en avontuurlijke feestje wordt samengesteld door Bart de Paepe van het Belgische cassettelabel Sloow Tapes en vindt plaats in Hasselt. We schakelen even een versnelling lager en duiken in de fascinerende line-up van psychedelica, acidfolk, drones, improvisatie en andere al dan niet minimale experimentele muziek.

Het Graag Traag festival draait dit jaar om de veelzijdige artiest Angus MacLise, niet alleen de eerste drummer van The Velvet Underground, maar tevens muzikant, dichter, beeldend kunstenaar en allround avant-gardist. MacLise overleed in 1979 in Nepal, maar zijn invloed op de hedendaagse kunst en muziek wordt vandaag de dag steeds meer erkend. De retrospectieve tentoonstelling Dreamweapon: The Art and Life of Angus MacLise (1938-1979) opent dat weekend voor het eerst in Europa zijn deuren. Het biedt de bezoekers een blik op zijn werk en leven, waarbij unieke documenten, foto’s, tekeningen, tijdschriften, gedichten en tapes van Angus MacLise – geschonken door zijn vrouw Hetty – te zien en te horen zullen zijn. De muziek op het festival zal op één of andere manier gelieerd, geïnspireerd of beïnvloed zijn door MacLise.

Het funeral folk collectief Sylvester Anfang II verzorgt de opening van het festival in het Kunstencentrum België, en wel op gepaste wijze. De groep waarvan de bezetting altijd weer een verrassing is, zal met psychedelische jams de korte film The Invasion Of Thunderbolt Pagoda van een nieuwe soundtrack voorzien. De oorspronkelijke versie van die soundtrack staat op naam van MacLise, en hij speelde ook een rolletje in deze film uit 1968, net als onder meer Fluxus adepten Henry Flynt en Tony Conrad. Met deze trip zal menig bezoeker alvast goed in de stemming komen voor de rest van de dag.

De productieve en in vele bands actieve Japanse gitarist/vocalist Junzo Suzuki is de volgende die de bezoekers van Graag Traag #2 vertwijfeld zal doen achterlaten met zijn kaalgestripte blues en onvoorspelbare uitbarstingen op de gitaar. Snel daarna zal het de beurt zijn aan Steve Gunn, die samen met drummer John Truscinski zijn combinatie van Appalachain folk, Indiase ragas en blues uit de John Fahey-stal live ten gehore zal brengen.

Steve Gunn & John Truscinski – Taksim II

Het festival verplaatst zich vervolgens naar de expositieruimte CIAP, in de voormalige gelatinefabriek. Onder toeziend oog van MacLise’s werk zullen in deze ruimte vier soloartiesten ook muzikaal voor een avant-garde sfeer zorgen. Manuel Padding uit Den Haag, bekend van het cassettelabel Silver Ghosts, zal als City Hands alledaagse geluiden middels elektronica omvormen tot meditatieve, verlichtende huis-, tuin- en keukendrones. Louise Landes Levi, waarvan recentelijk nog een tape uitkwam op het Sloow label, was in de jaren zestig actief in The Floating Lotus Magic Opera Company, waar ook Angus MacLise onderdeel van uitmaakte. Op de sarangi wikkelt ze haar zweverige gedichten in een deken van Oosterse klanken. Next up: Head of Wantastiquet, het project van Paul Labrecque (The Beautiful Band, Sunburned Hand Of The Man). Ook hij heeft een alternatieve soundtrack voor The Invasion Of Thunderbolt Pagoda op zijn naam staan. Solo maakt hij dronefolk op gitaar en banjo, dat inderdaad als een film langzaam voorbij trekt. De uit Ierland afkomstige Cian Nugent, één van mijn favoriete jonge gitaristen van dit moment, tapt uit het vaatje van minimale folk, vermengd met Takomablues. Hij sluit aan het begin van de avond het gedeelte in CIAP af.

De meute keert daarna weer terug naar het Kunstencentrum voor één van de hoogtepunten: een optreden van Tony Conrad en Charlemagne Palestine. Beiden waren goed bevriend met MacLise en bij elkaar opgeteld zitten ze al 75 jaar in de (minimale) muziek. Conrad experimenteert vooral met langgerekte vioolklanken die een soort trance moeten oproepen bij de luisteraar. Palestine weet met zijn rituele piano- en klaviercomposities een intense beleving teweeg te brengen, mede veroorzaakt door zijn expressieve performance. In het verleden liet hij zich op het podium regelmatig omringen met knuffelbeesten; of hij deze avond genoeg heeft aan Tony Conrad zullen we spoedig weten.

Het is de moeite waard om de rest van de avond ook uit te zitten; er volgen nog eens vier shows, waarvan Ralph White de eerste is. Eenzame free folk met gitaar, banjo, viool, accordeon, kalimba en zijn stem, en bovendien diep geworteld in de aloude Americana- en bluegrasstraditie. Nogal een overgang naar het navolgende Tonton Macoute. Als dit Franse trio live net zo klinkt als op de debuutplaat Mureedil dan zal dit een uitstekende wake up call zijn: intense noisy drones, weirde elektronica en vuige gitaarjams zijn hier de sleutelwoorden. Over Gangalai & Gourabai kan ik vooralsnog weinig vertellen. Blijkbaar gaat het hier om Benjamin Franklin en Christophe Piette, beide eerder actief in de Belgische band R.O.T. Ergens heb ik al gelezen dat dit ongeveer klinkt als een rehearsal uit de moeilijke beginjaren van de Pet Shop Boys. Dat belooft wat.

Het optreden waar ik het meest naar uitkijk, is de afsluitende van Charalambides. Even geleden sprak ik al mijn bewondering uit over het nieuwe album Exile (hier om precies te zijn). Als Christina en Tom Carter live de magie van dat album (of één van de vele voorgaande) weten over te brengen dan zien we het concert van het jaar. Er is in 2011 geen band dat met verstilde pracht zoveel gevoel kan overbrengen.

Maar we gaan natuurlijk ook naar Hasselt voor de überrelaxte sfeer. Het heet niet voor niets “Graag Traag”…