Tag archieven: festival

KRAAK festival 2016: preview

kraak festival 2016

Ik mis café De Scheepvaart nu al. De iconische, nooit verzakende stamgasten met hun onverstaanbare moppen (ach, Roland is niet meer), de immer vriendelijke madam achter de bar met de foto’s van al haar 14 voormalige echtgenoten uitgestald, de ondraaglijke spanning tijdens het golfbiljart, de honderden heksenpoppen aan het plafond, prachtige posters aan de muur en de uitmuntende muziekkeuze. Het was de perfecte uitvalsbasis voor het KRAAK festival in Aalst.

Nu moet ik naar de grote stad, want na zes jaar keert KRAAK terug naar Brussel. En hoe. Liefst drie dagen worden er uitgetrokken om op twee locaties weer de meest uitlopende genres in de off-stream muziek te presenteren. Als je denkt dat je alles wat ooit op een podium heeft gestaan al gezien hebt, dan zet de line-up je zoals gewoonlijk met beide benen op de grond. Met wiebelende knieschijven welteverstaan; een blik werpen op de namen op het programma en je voelt je een ontdekkingsreiziger wiens lot al is bezegeld. Het is ploegen op de rotsen, maar ik ga toch een muzikaal beeld proberen te vormen van wat ons in het laatste weekend van februari te wachten staat.

Het KRAAK festival trapt dit jaar af op vrijdag 26 februari in de Beursschouwburg in Brussel. De avond belooft alles behalve een opwarmertje te worden. Wat te denken van het Volmacht-duo: best-of-Antwerp Floris Vanhoof (synth en film) en Dennis Tyfus (Ultra Eczema) gaan de grenzen verkennen tussen power electronics en slapstick, en gezien de reputatie van de twee moeten we dit niet lichtzinnig opvatten. Het Deense Timeless Reality laat op diezelfde avond zijn compromisloze garagerock horen, terwijl we van Che Chen expressieve gitaarriffs kunnen verwachten. Hoogtepunt op vrijdag is misschien wel de samenwerking tussen bekende Vlamingen Bart “Sloow Tapes” de Paepe en Timo “Af Ursin” van Luijk als Ilta Hämärä. Psychedelica en improvisatie is de enige stempel die ik er op dit moment op durf te plakken, maar een afdruk zal dit optreden zeker achterlaten.

Het uit Newcastle afkomstige Yeah You doet een soort kaalgestripte electro-versie van het oudere werk van U.S. Girls, wat op het eerste gehoor een behoorlijk verfrissend geluid oplevert voor Noord-Engeland-begrippen. Dit zijn het soort nieuwe artiesten die je nergens anders tegenkomt, en waar je lang over zult napraten. De benaming DJ Kerm mag men letterlijk nemen; het Gentse cassettelabel achter de draaitafels zal vrijdag proberen iedereen al headbangend de dansvloer op te krijgen alvorens het publiek de korte nacht in gaat (met hopelijk de Kerm-tape van Godfried-Willem Raes gloednieuw in de broekzak).

De zaterdag wordt een drukke dag in de Beursschouwburg met een bont internationaal gezelschap. Zo kunnen we onder andere twee acts uit Polen verwelkomen: de Slavische folklore van Księżyc en het minder bekende duo Widt, dat met hun gelijknamige audiovisuele concept bizarre opera vocalen met psychedelische beelden combineert. Thuisland België is uiteraard ruim vertegenwoordigt. Shetahr – de vaandeldrager van de Brusselse crapwave (of trashpop, noem het wat je wilt) – zal ongetwijfeld doelbewust wat publiek wegjagen, terwijl liefhebbers van bliepjes en brommende beats aanhaken bij Carrageenan aka Matthieu Levet. Ik kijk echter het meest uit naar het optreden van Viper Pit. Leden van Bear Bones Lay Low en Weird Dust slaan de handen ineen om onder deze naam op én voor het podium een Satanische chaos te creëren met het soort crust punk dat wijlen Anton LaVey nog niet in huis zou durven te halen.

Bezoekers zonder gehoorbeschadiging gaan tijdens Guttersnipe wellicht een rookpauze inlassen, ik zoek een plekje aan het podium voor een vurige set van gitaar-drum noise. Uit hetzelfde Yorkshire komt Mark Fell, een favoriet van de lange termijn sinds hij met SND tikkende minimalistische IDM-techno voortbracht. Hij presenteert op het KRAAK festival de installatie Skydancers. Om nogmaals de veelzijdigheid aan te duiden vinden we die dag aan de andere kant van het muzikale spectrum Au Bout De Mon Sang. Volgens de aankondiging hebben ze met potten, pannen en een banjo de onwaarschijnlijke verbinding tussen trash metal en ragtime muziek gevonden. Bewonderaars van vreemde samensmeltingen kunnen tevens hun hart ophalen bij de afstandelijke noise en Catalaanse poëzie van Coàgul.

En dan ben je net over de helft, want in ieder geval staan ons zaterdag nog het Amerikaanse 75 Dollar Bill en Three Legged Race te wachten. Eerstgenoemde tweetal speelt het soort avant-garde blues dat liefhebbers van experimenteel fingerpicking wel zal aanspreken, de andere act is een soloproject van Robert Beatty (Hair Police) waarmee hij door middel van spooky synthesizers en schrapende industrial sferen uit de luidsprekers probeert te persen die het beste omschreven kunnen worden als stoned en surrealistisch. Oudgediende Lino Capra Vaccina komt zaterdag ook om te hoek kijken, een exclusief concert in Europa. Zijn composities met vele verschillende percussie-instrumenten en keelzang zijn het tegenovergestelde van chaos; de Italiaan verzon eind jaren 70 een eigenzinnige versie van het minimalisme en new age. Mark Harwood verzon in zijn plaats het geweldige Penultimate Press, en laat hopelijk in zijn dj-set het beste van het label horen.

Op zondag 28 februari zijn we getuige van een bijzondere afsluiter. De 77-jarige Oostenrijks kunstenaar Hermann Nitsch (bekend van zijn Orgien-Mysterien-Theater, waar schilderkunst, theater, muziek, dans en rituele slachtingen samenkomen) zal in de Begijnhofkerk het orgel bespelen. Minimalisme tot de laatste toets, doch dermate indringend dat de oren zelfs na de overdaad van de dagen ervoor gespitst blijven. Ik pak in elk geval mijn plaat met de live registratie op het Incubate festival – een bloederig bezoek aan Brabant – er weer eens bij ter voorbereiding.

Donald Trump noemde de Belgische hoofdstad recentelijk een hellhole. Ik vind het de meest levendige en gevarieerde stad van België. Met het KRAAK festival op Brusselse grond wordt er op muzikaal gebied nog eens een schepje bovenop gedaan. Tickets en info op de KRAAK festival website.

KRAAK festival 2015: preview

Het is een jaarlijks terugkerend gebeuren waarbij alle andere bij in het niet vallen: het door het Belgische KRAAK label georganiseerde festival in het in het centrum voor hedendaagse kunst, Netwerk. Het programma is ook dit jaar weer zonder uitzondering een excentrieke en nooit vervelende puzzeltocht waarbij zowel geroutineerde luisteraars als de groentjes op het gebied van avant-garde en outsidermuziek als winnaars uit de bus komen. Deze zeventiende editie heeft het in zich uit te groeien tot een persoonlijke favoriet, want een aantal acts die op 7 maart aanstaande present zullen zijn, werden afgelopen jaar op mrbungle.nl reeds flink bejubeld.

kraak festival 2015

In november organiseerde KRAAK het gloednieuwe en succesvolle volksfeest Eastern Daze; als er één artiest is die hier perfect bij aansluit, is het Lachen Akil wel. Net als de afsluiters toen – The Master Musicians Of Jajouka – specialiseert De Marokkaan zich in traditionele berbermuziek. Met zang en een zelfgemaakte lothar (een soort luit) zijn de liedjes eenvoudig, maar als we afgaan op bijvoorbeeld zijn split lp met het jazzy Louis Minus XVI Duo kunnen we een alleraardigst optreden verwachten.

Via datzelfde Eastern Daze komen we ook alweer vlot uit bij Razen. De band die nog maar kort geleden met hun interpretatie van moderne deep listening de plaat van jaar neerzette, zal op het festival Bryan Lewis Saunders bijstaan. Deze befaamde spoken-word artiest is vooral bekend van zijn serie zelfportretten Under The Influence, telkens gemaakt onder invloed van een andere drug. Hoewel nog niet direct duidelijk is hoe deze Vlaams-Amerikaanse combinatie er uit gaat zien dan wel klinken, kunnen we er gerust van uit gaan dat enige geestverruimende effecten zullen optreden.

Daar houdt de bijdrage uit Vlaanderen gelukkig nog niet op; Mathieu Serruys zal in Aalst zijn kunsten met reel-to-reel tape opnames en vintage synthesizers laten horen. Als het in de buurt komt van zijn prachtige debuutplaat On Germaine Dulac (2014) dan worden we ongetwijfeld meegezogen in zijn beeldende wereld van donkere drones. In hetzelfde genre, maar dan lichtvoetiger, vinden we de Amerikaanse Madalyn Merkey. Zij maakte vorig jaar met Valley Girl een wonderlijke soundtrack voor de landschappen en agricultuur van Oakland, op een bijna academische manier gebruikmakend van elementen uit de sci-fi, new age en synth exotica.

Eind 2014 bombardeerde ik zeer enthousiast Grå Våg Gamlestaden tot het beste debuut sinds 2013, en nog steeds is het luisteren van deze lp alsof alle blije grootstedelingen een genadeloos harde trap in het gezicht geplaatst krijgen. Het Zweedse duo Neutral is met hun combinatie van no wave, tape experimenten, gitaarnoise en industrial verantwoordelijk voor deze schop. Eentje die ze hopelijk ook in Aalst zullen uitdelen.

Bijkomen kan men wellicht bij de lome dub electronica van Sea Urchin. De cassette Solar Hype Dance op Stenze Quo is een verademing vanwege de frisse doch ook mysterieuze manier waarop genres worden samengevoegd. De occulte mix van de Egyptische Leila Hassan en de Italiaanse Francesco Cavaliere was in ieder geval nog niet zo lang geleden een dikke aanrader. Nieuw-Zeelander Pat Kraus is alweer een favoriet aangestipt op de kalender van de voorgaande jaargang. Zijn nog verse Interior Castle is een prima introductie in de wereld van zelfgemaakte synthesizers, primitieve drums, orgels en bamboefluiten. Kraus staat voor een compleet verwarrende luisterervaring waar barok, futurisme en gesloopte popmuziek hand in hand gaan.

Ondanks allerlei verwijzingen naar releases van vorig jaar is die ene zaterdag in maart allesbehalve een gelopen koers. Sterker, het is dé plek om nieuwe dingen te ontdekken. Zo zijn Vex Ruffin en zijn onafscheidelijke SP 303 sampler bij mij vooralsnog onder de radar gebleven. Onterecht misschien wel, want zijn minimalistische new wave met punk- en hip-hop invloeden biedt welkome afwisseling op het programma. Dat is ook het geval bij het Portugese duo Yong Yong. Het thuisland hebben ze al veroverd met hun abstracte lo-fi hip-hop, dat prettige gelijkenissen toont met het werk van Hype Williams / Dean Blunt.

Geen KRAAK festival zonder oudgedienden, zo leert ook deze editie ons. Ver achter het IJzeren Gordijn is Rodion Ladislau Roșca en zijn band Rodion G.A. recentelijk uit de vergeetput opgevist, waar hij sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw bivakkeerde. In die tijd ging de Roemeen vanuit zijn schuurtje met geavanceerde apparatuur en dito opnamemethodes werken aan zijn visie op de toekomstmuziek. Zijn meesterwerk Behind The Curtain sloeg een buitenaardse brug tussen krautrock, synthprog en krakende psychedelische disco en staat vandaag de dag nog steeds als een huis. We geven voor het gemak Nicolae Ceaușescu de schuld voor het feit dat hij veertig jaar geleden geen doorbraak beleefde.

young marble giants

De grote publiekstrekker – voor zover daar al sprake van kan zijn – is toch wel Young Marble Giants. Colossal Youth – het enige album van het drietal uit Cardiff – was in 1980 een toevluchtsoord voor sereniteit tijdens de grote post-punk en new wave golf. Ook in 2015 hebben de kaal gestripte en uiterst sobere songs met slechts gitaar, bas, drumeffecten en een occasioneel orgeltje een zeer behaaglijke uitwerking. Dat kunnen we natuurlijk grotendeels op het conto schrijven van zangeres Alison Statton, die zweverig en broos haar stem laat vertellen dat de emoties van toen eigenlijk niet zoveel verschillen van die van nu. Ik ben zeer benieuwd of Young Marble Giants het onweerstaanbare charisma van hun plaat meer dan drie decennia later ook live nog over weten te brengen.

“More tbc” zegt de Facebook-pagina van dit feestje, maar het lijkt me dat het bovengenoemde al genoeg reden is om op 7 maart naar Aalst af te reizen. En anders kun je altijd nog naar de expo Orkest! of de collectie aanvullen op de platenbeurs. Tickets en alle info zijn te vinden op de festival website.

Eastern Daze festival: preview

Als er een festival is waar je volgende week niet omheen kunt, dan is het wel Eastern Daze, dat 15 november plaatsvindt in Gent. In samenwerking met het kunstencentrum Vooruit presenteert het KRAAK label daar een fabelachtige line-up die een brug moet slaan tussen etnische folktradities en de hedendaagse underground. Normaal gesproken is het februari als ik weer eens in de festivalsferen duik voor een preview van het KRAAK festival, maar voor deze gelegenheid is mrbungle.nl graag een seizoen of wat te vroeg.

Het optreden van de Franse band France op het KRAAK festival in 2011 staat nog steeds in het geheugen en gehoor gegrift. Zodoende is ook ieder project van draailierspeler Yann Gourdon al bij voorbaat interessant. Onder de naam Toad heeft hij een nieuw trio gevormd met Pierre-Vincent Fortunier en Guilhem Lacroux. De drones gespeeld op traditionele Occitaanse instrumenten zullen ondanks dat Toad in het middagprogramma is geplaatst ongetwijfeld een evenzo traditionele moshpit en run naar de merchandise tafel veroorzaken.

Eveneens onderdeel van de middag op het Eastern Daze festival is de uit Lissabon afkomstige gitarist Norberto Lobo. Hij presenteert hier zijn vijfde solo album Fornalha, waarop hij prachtige experimentele akoestische psychedelica laat horen. Zijn muziek heeft een wijds bereik waarin we referenties als Steve Reich, Jim O’Rourke, John Fahey en folk, samba en bossa tegenkomen, en Lobo schroomt niet om alle invloeden te gebruiken. Dan weer zorgen gitaren bespeeld met een strijkstok voor harmonieuze drones, een moment later luisteren we naar een aardig traditioneel warm akoestische nummer. Zijn gecombineerde stijl lijkt gemaakt te zijn voor dit festival.

Aanstaande zaterdag beleven we in Gent tegelijkertijd nog eens een primeur: het geniale album Remote Hologram van het Belgische duo Razen wordt deze dag officieel uitgebracht. Dat de dubbele lp een niet te missen release is, is terug te lezen in het vorige bericht op mrbungle.nl. Live zijn ze net zo goed niet te versmaden; hun akoestische minimalisme op veelal Middeleeuwse instrumenten is op z’n minst zeer fascinerend te noemen.

Het avondprogramma wordt afgetrapt door de Amerikaanse bassist Joshua Abrams. Hij werkte eerder met legendarische figuren als Henry Grimes en Roscoe Mitchell, maar klinken zoals freejazz doet zijn muziek weinig. Abrams heeft zich de laatste tijd toegelegd op Noord- en West-Afrikaanse folkmuziek versmolten met Westerse improvisatie en Arabische muziek. De Natural Information Society, bestaande uit drummer Frank Rosaly en Lisa Alvarado op gong en harmonium, staat Abrams deze avond bij.

Vervolgens mogen we ons verheugen op een toch wel zeldzaam optreden van Pelt op het Europese vasteland. Mijn mening over de beste plaat van 2012Effigy – is nog niet veranderd en diverse solo projecten van enkele leden hebben de band bij mij alleen maar in aanzien doen stijgen. Wederom kunnen we een even prachtig als hypnotiserend samengaan tegemoet zien van traditionele fiddle, banjo, gamelan en wat meer hedendaagse improvisatie-, raga- en minimalistische dronemuziek. Alleen in de voorpret al een hoogtepunt!

Maar de terechte afsluiters van de avond zijn The Master Musicians Of Jajouka. Onder leiding van Bashir Attar brengen deze Marokkaanse Berbers en sufi-trance muzikanten eeuwenoude muziek die van vader op zoon werd doorgegeven ten gehore. Veelgebruikte instrumenten zijn de lira (een traditionele fluit), de rhaita (een soort hobo) en de tebel (een drum gemaakt van geitenhuid). William Burroughs omschreef hun muziek al eens als “4000 jaar oude rock-‘n-roll” en daar is eigenlijk geen spelt tussen te krijgen.

Bekijk nog wat video’s en bestel kaarten voor het Eastern Daze festival op de website van Vooruit.