Tag archieven: festival

Vermakelijk weekend

Zullen we het weer eens over Deer Tick hebben? Al sinds 2007 loop ik te gillen dat dit zo’n geweldige band is. Dat ze dan een aantal jaar later, afgelopen vrijdag, gewoon voor mijn neus staan te spelen in Middelburg, dat mag een klein wonder heten. Als fanboy van het eerste uur moet dat een onvergetelijke ervaring zijn geweest, niet? Viel dus wel mee, wel was het optreden erg “vermakelijk”. Dat woord “vermakelijk” zie ik mezelf steeds vaker gebruiken voor het weergeven van mijn subtiele afkeer of teleurstelling. Het voorprogramma Caitlin Rose verdiende dat woord niet eens, dus daar gaan we verder ook geen woorden meer aan vuil maken. Die staan hier namelijk al.

Zullen we het eens over het Incubate festival hebben? Want toen ik afgelopen zaterdag voor het eerst tijdens dit bonte feestje voor onafhankelijke kunst en cultuur rondliep in Tilburg, kon ik mezelf alleen maar voor m’n kop slaan dat ik dit nooit eerder heb gedaan. Het is een festival waar ik mezelf meteen thuis voelde. Je kunt je eigen gang gaan met de diverse locaties in de binnenstad van Tilburg en de line-up is om van te smullen. Bovendien is het vanuit Zeeland met de trein nog goed te doen, al stelde de NS dan wel ProRail de bezoekers uit de provincie danig op de proef door snelbussen in te zetten, de sloomste vervoersmiddelen die je kunt bedenken.

De goede oude 013. Zo oud is die inderdaad niet, maar ik heb heel wat uurtjes al dan niet beneveld doorgebracht aan de bar in de kleine zaal of de Batcave. Dit doorgaans tijdens optredens van obscure metalbandjes uit de krochten van de aarde. Het was dan ook een aangename nostalgische ervaring om als binnenkomer de band This Will Destroy You lawaaiige gitaarmuren te zien optrekken die de trommelvliezen eens goed schoonspoelden. De postrock band viel wel wat veel in herhaling in de vier lange nummers die er gespeeld werden, maar die gehoorbeschadiging was in ieder geval al binnen.

Dat was maar goed ook, want bij het optreden van Psychofagist is het aan te raden de schelpen te bedekken. De extreme grindcore van de Italianen in de Batcave is eigenlijk ronduit belachelijk. Dat je overal maar breaks, tempoversnellingen, onnavolgbaar geschreeuw en een piepende trompet ingooit betekent nog niet dat je technische jazzgrind speelt. De extremiteit was echter van een dermate absurd niveau, dat ik Psychofagist dan toch als “vermakelijk” classificeerde.

Ik kwam natuurlijk voor het optreden van Richard Youngs in de Pauluskerk. Net toen ik op het punt stond om deze website om te toveren in een fanpage voor de Britse muzikant, deed hij mij tegen alle verwachtingen in daarin twijfelen. In de muisstille kerk trad hij namelijk op met zijn stem als enige instrument. Spelend met de stiltes en de sfeer in Gods huis bracht hij geïmproviseerde a capella versies van nummers die zijn hele carrière omvat. Dat leverde voor het publiek soms ongemakkelijke momenten op. Halverwege het optreden was de helft van de zaal al vertrokken, maar Youngs hield vast aan zijn bijzondere concept. Met een stylofoon bepaalde hij tussendoor de toonhoogte van zijn stem om daarna wederom op hypnotiserende wijze zijn teksten voor te dragen. Ik ben nog steeds een beetje van slag.

Dat maakte wel dat ik het optreden van Circle – de Finse band die alle genres afloopt – heb gemist. Gelukkig kon ik mij ook amuseren bij The Skull Defekts, terug in de Batcave. De Zweedse band is er eentje waarmee je de buren uit huis jaagt. Met noisy avantgarde rock, primitieve drums en elektronische effecten maken ze er een behoorlijke brij van die ook een vleugje no-wave in zich heeft. Over wave gesproken: beneden verschenen de Noren van Serena Maneesh op het podium. Shoegaze zoals dat hoort, met een hoop lawaai en toch herkenbare liedjes.

Hoewel het programmaboekje vol staat met acts die de avond nog meer hoogtepunten brengen, gebiedt het programmaboekje van de NS dat de reis naar Zeeland moet worden ingezet. Met lichte weemoed verlaat ik het meer dan vermakelijke Incubate festival. En toch, vijf acts zien op een festival is in ieder geval al een persoonlijk record, dat ik volgend jaar ga proberen te verbreken.

Een muzikaal weekend

Zonder dat je in een tent hoeft te slapen en in Dixies moet kakken, toch drie dagen met kwaliteitsmuziek meemaken. Dankzij een combinatie van Avonduren, een middagoptreden in de Drvkkery, een Folk festival in de Spot en een uitstapje naar FabrIQ in Den Bosch werd dit werkelijkheid. Ik zag artiesten als Jay Minor, Cedarwell, Tiny Vipers, Bosque Brown, The Tallest Man On Earth, Megafaun en nog veel meer. Voor de vrijdag en zaterdag verwijs ik graag naar 3voor12Zeeland.nl: hier mijn verslag van Avonduren, de zaterdagmiddag staat hier en tekst voor en over De Spot staat hier en hier.

Bij artiesten van dit kaliber is het helemaal niet erg om ze twee keer achter elkaar te aanschouwen. Bovendien had het nieuwe festival FabrIQ Den Bosch nog net iets meer te bieden dan De Spot. Nog niet helemaal bekomen van de afsluitende handstand-circus dj’s Betonnie en Bartcore,  schuifelde een gezellige groep Middelburgers daarom zondagochtend de trein in richting het verre Brabant.

Eenmaal aangekomen deed ik nog even snel een sneakpeak bij een rehearsal in de diepe kerkers van de W2, waar Zonderland, een absoluut geen onaardige post-rock / ambient driemansformatie, zijn kunsten vertoonde. Even daarna vulde de zaal zich snel bij Awkward I, met de Hospital Bombers als begeleidingsband. Ik moet altijd even wennen aan zittende concerten, zo ook in de Verkadefabriek. Het is echter een goede manier om het publiek zich te laten concentreren op de muziek, in plaats van op sociale activiteiten. Nadat de Tindersticks het concert in de Effenaar om die reden hadden afgebroken is het weer helemaal een issue, ouwehoeren tijdens een concert. Ook de dag ervoor had ik het even niet meer met al die eikels die het optreden van Bosque Brown verpestten. Maar bij Awkward I was het redelijk stil, zodat ik in alle rust van de prachtige muziek kon genieten.

Tiny Vipers had mij de dag ervoor al verrast met een krachtig en ijzersterk optreden. Dat maakte het niet minder erg dat ik vanwege de drukte driekwart van het optreden aan de verkeerde kant van deur heb gestaan. De drie nummers die ik dan toch nog mocht aanschouwen, deed dat gegeven snel weer vergeten. Met haar slobbertrui en vieze haar is ze mijn favoriete onmodieuze dame van vandaag en morgen. Cedarwell zette Middelburg al op z’n kop, en herhaald dat kunstje in Den Bosch. De zittende optredens schuiven we aan de kant, het is nu feesten in de W2.

Stiekem is de act waarvoor we allemaal zijn gekomen The Tallest Man On Earth. De Zweed van amper 1 meter 30 heeft inmiddels een grootse reputatie. De vergelijking met Bob Dylan moet je niet helemaal vergeten, maar de beste man een (goede) kopie noemen doet zijn muziek geen eer aan. Hij bewijst met zijn tweede album The Wild Hunt, uit op 13 april, dat hij zijn eigen stijl heeft gevonden (mensen die problemen hebben met mijn downloadgedrag mogen mijn originelen komen tellen). Zo is een nummer als You’re Going Back melodieuzer dan ooit, en heeft King Of Spain briljante poëtiek. Kristian Matsson, zoals hij heet, weet gevoelige, emotionele kampvuurliedjes op energieke wijze  over te brengen op het publiek. Een optreden met kippenvel.

Megafaun zijn  wat mij betreft de nieuwe Fleet Foxes. Waarom de drie heren niet in mijn jaarlijst van 2009 zijn terug te vinden is me een raadsel. Gather, Form & Fly is een album die niet alleen mooie meezingfolk ten gehore brengt, maar ook het experiment niet schuwt. De banjo wordt net zo makkelijk ingeruild voor een laptop. Bovendien zijn de drie mannen met indrukwekkende gezichtsbeharing een genot om op het podium zien staan. Zoveel speelvreugde  zweept zonder moeite het publiek op.

Omdat er nog steeds geen nachttreinen naar Zeeland rijden, moest ons gezelschap de afsluitende bands aan zich voorbij laten gaan. Maar ook zonder deze is FabrIQ met recht een “Festival Of Intrusive Quality”. Goed, op de terugweg naar Middelburg liep het misschien een beetje uit de hand. Het fabeltje dat festivalbier niet werkt is dan ook weer uit de wereld. Dank aan Nous die alle gezelligheid van zondag op de gevoelige plaat vastlegde.

Kraak festival 2010

Op 6 maart is het weer zover: het jaarlijks terugkerende Kraak festival. Voor de 12e editie wijkt het bescheiden feestje voor de avant-garde muziekliefhebber uit naar Aalst, in de plaats van Brussel. Ondanks deze verandering van locatie, weerhouden logistieke problemen mij opnieuw aanwezig te zijn. De beweegreden om er dan toch een stukje over te typen is het feit dat er in het programma altijd weer een paar juweeltjes te ontdekken zijn. Zo doken tijdens het doorspitten van de line-up in 2009 zomaar Wavves en Köhn vanuit het niets mijn hitlijsten binnen. En dan heb ik het nog niet eens over de almachtige Kurt Vile, die sinds deze blogpost nog steeds niet onttroond is als mijn favoriete artiest van het moment.

Het Kraak platenlabel, waaromheen dit festival wordt gebrouwd, staat bekend om zijn eigenzinnige keuzes in artiesten en acts. Het zal menigeen dan ook niet verbazen dat het programmaboekje er een tikkeltje anders uitziet dan het schema van Pinkpop. De eerste editie van dit decennium haalt onder andere fluxusavantgarde, etnofieldrecordings, improv, new age, avant-pop en no-fi punk naar het beloofde land voor de experimentele muziekliefhebber. Als vanouds is er een combinatie van nog te ontrafelen hypes en gevestigde geniesoldaten.

In de twaalf uur dat het festival duurt, komt onder andere het Noord-Engelse Bong voorbij. Een goed gekozen naam, want luisteren naar de doom van dit viertal levert je geheid een trip op. Dreigende uitgesponnen drones à la Sunn O))) worden aangevuld met trage drums en Indiase instrumenten zoals een sitar en een shahi baaja. Je moet het maar verzinnen. Voor betoverende psychedelica is men op 6 maart sowieso aan het goede adres, mits natuurlijk aankloppend bij Netwerk. Het duo Peaking Lights is daar ook weer bewijs van. Een rommelige maar bezwerende combinatie van kraut, potten- en pannennoise en jaren zeventig lsd-muziek.

Voor wat minder zware kost kan men bij Lieven Martens terecht. Onder de naam Dolphins Into The Future leidt deze Belg de luisteraar ver omhoog naar verlichtende new age collages, dat ondanks deze omschrijving een stuk meer magisch klinkt dan de gemiddelde Kruitvat cd. Te ontspannen? Dan is Voice Of The Seven Thunders wellicht iets. De psychacidrock van Rick Tomlinson grijpt veel terug naar de jaren zeventig, maar heeft ook diverse wereldse invloeden. Alsof Comets On Fire in een Turks theehuis staat te spelen.

De vervormde etnische fieldrecordings van Harappian Night Recordings heeft afgezegd voor het festival, maar vervanger Donato Epiro doet er met zijn rituele folkdoom niet voor onder. Als een door de wereld reizende medicijnman strooit deze Italiaan met middeltjes waarvan je nog nooit hebt gehoord. Enigszins vergelijkbare folk, doch meer rustiek en lieflijk, komt van het vanuit Amsterdam opererende collectief The Wolf, Death & The Acorn. Het is de soort van folk dat klinkt bij een geestenverdrijvend ritueel in een donker bos. Nog meer folk, maar nu met een hoger popgehalte, komt van The Doozer. Deze beste man heeft op het gehoor net iets te goed naar het drugsgebruik van zijn landgenoot Syd Barrett gekeken, maar verder staat een doorbraak hem nergens in de weg.

Punk? Punk! Noteer maar vast, de geflipte wijven van Pens behoort tot het beste wat melodische no-fi versie van dit genre op dit moment te bieden heeft. Voor diegenen die wat meer decennia hebben meegemaakt, zal The Homosexuals bekend in de oren klinken. Deze postpunkterrorband uit de late jaren zeventig is als herboren en zal live een onvergetelijke indruk achterlaten. Dat brengt ons meteen bij een aantal oudgedienden, waaronder Strapping Fieldhands. Wie dacht dat men in 2003 verlost was van deze compromisloze no-wave indieband, heeft het laatste van de groep uit Philadelphia nog niet gezien. Dan hebben we nog Bill Orcutt, een punknoisepionier (zie Harry Pussy) die nu experimenteert met een krakkemikkig akoestisch gitaar en keelgeluiden.

De Japanse Yoshi Wada loopt ook al wat langer mee en hoewel punk niet zijn terrein is, zijn de muziekinstallaties en composities van zijn hand grote doe-het-zelf-mentaliteit en is de man wars van trends. Verwacht geïmproviseerde, minimale drone-achtige ambient. Speciaal voor dit festival componeerde hij een nieuw stuk. Morphogenesis gaat nog een stap verder wat improvisatie betreft. Deze groep muzikanten, gestart begin jaren tachtig, maakt veelal met zelfgemaakte instrumenten onnavolgbare elektroakoestische klanken, als een geraffineerde muzikale reis zonder einddoel. Misschien komen we op die trip nog wel Bugskull tegen. Deze Amerikaan knipt en plakt op een pure, lo-fi manier tapeloops, samples en ambientgitaarpop aan elkaar.

Ondanks dat hij moest afzeggen voor dit festival, wil ik Marc Richter a.k.a. Black To Comm toch nog even noemen. Zijn recente Alphabet 1968 LP is namelijk een briljante mengelmoes van allerlei spontane geluiden, die laagje voor laagje op elkaar zijn gezet met als resultaat een samenhangend, neoklassiek, minimaal elektronica album. Mocht de bezoeker het even allemaal niet meer weten, dan kan deze zich nog vergapen aan diverse films van onder meer de UNiversal Articulate Interdimensional Understanding of Science -groepering.

Tickets, carpool en couchsurfing via de site. Ach, gaf het Kraak label maar eens een keer een dikke fuif bij mij om de hoek…