Tag archieven: folk

Misophone – Be Glad You Are Only Human

Eén van de meest verachte, verfoeide, ergernisopwekkende en veelgehate attracties van de Middelburgse binnenstad is wel het draaiorgel. Elke zaterdag tilt het apparaat en zijn infantiele exploitanten je precies weer over de irritatiegrens, waarbij dagjesmensen en vrolijke zaterdagmiddagshoppers je al bij de paspoortcontrole hadden gebracht. Groeperingen werden opgericht, posters opgehangen, bomaanslagen gepland, zelfs hulp van Al-Qaida werd ingeroepen (Osama bleek telefonisch wat moeilijk bereikbaar), maar vandaag de dag rijdt het klereding nog altijd dezelfde rondjes. Je kunt er de klok op gelijk zetten dat wanneer je op zaterdagochtend rond 11:00 door de Langeviele slalomt – op naar de kaasboer – de dubieuze klanken de uitsteeksels op je hoofd reeds van ver af doen verschrompelen. Japanners, Koreanen, kinderen en andere huisdieren vinden het allemaal prachtig. Sinterklaas- en kersttijd maken de keuze voor de voorgeprogrammeerde deuntjes makkelijk, maar in andere seizoenen rolt er net zo makkelijk een draaiorgelversie van The Editors uit, of Madonna.

Wat waarschijnlijk nooit uit het draaiorgel zal komen is het duo Misophone uit het immer herfstige Carlisle, een van de weinige steden ter wereld die vernoemd is naar de voormalige zangeres van The Go-Go’s. De heren M.A. Welsh en S. Herbert vormen het tweetal en hun namen zijn al even mysterieus als hun discografie. De bio vertelt dat ze al dertien albums hebben opgenomen in vijf jaar tijd, waarvan het grootste gedeelte is weggegeven aan vrienden en kennissen. De klassieke componist Herbert zou meer dan twintig verschillende instrumenten kunnen bespelen en Walsh is schrijver en dichter, maar kan ook zingen, de banjo bespelen en dierengeluiden maken. Hoe serieus moeten we dit allemaal nemen? Het eerste album dat op een label is verschenen, net een jaar geleden, doet voorkomen dat het bovengenoemde allemaal menens is. Schrik niet van de lange titel, wilde je ‘m nog op je verlanglijst voor Sinterklaas zetten: Where Has It All Gone, The Beautiful Music Of Our Grandparents? It Died With Them, That’s Where It Went. Dit album werd op Kning Disk uit Göteborg uitgebracht en trok eigenlijk pas mijn aandacht op het moment dat er een release van Machinefabriek op hetzelfde label verscheen. Een bescheiden internethype zorgde ervoor dat het gelimiteerde album moeilijk verkrijgbaar werd. Dat is meestal een goed teken. Zojuist hebben ze een nieuw album uitgebracht, genaamd Be Glad You Are Only Human.

Waarom al dat geouwehoer over dat draaiorgel? Het orgel is een belangrijk element in de muziek van Misophone; de parafernalia van de band, zogezegd. Het lastig om de muziek van Misophone te omschrijven. Het is vooral indie met een vleugje folk, wel dermate goed in het gehoor liggend dat je van pop zou kunnen spreken. Het verrassende element van Misophone zit hem dus in het gebruik van orgelklanken en invloeden uit de wereldmuziek, vooral de Balkan. De orgelmelodieën vliegen om je oren en kunnen zomaar voor een slechte trip zorgen, waarbij jezelf waant in een Hongaars gipsycircus met Pipo de Clown & Mamaloe als ceremoniemeesters. Of het carrouselpaleis in de Efteling waar je eindeloos op een paardje in rondjes wordt gedraaid. Prik je daar doorheen, dan komt er toch wel erg prettige muziek naar voren. Be Glad You Are Only Human klinkt net als de voorganger vrolijk doch draagt de muziek ook een zekere melancholie, zeker in de teksten. De muziek van Misophone heeft ook absoluut de sfeer van vervlogen tijden, dat ook in artwork terugkomt. Ik moet vooral denken aan de tijd van Jules Verne.

Omdat het album weinig opzwepend begint, duurde het even voordat ik Be Glad You Are Only Human net zo ging waarderen als de voorloper. Na een aantal luisterbeurten dringt de bewondering voor de creativiteit van de makers het gevoel dat je naar circusmuziek aan het luisteren bent, weg. Het wel swingende Spisske Nova Ves – verwijzend naar een district in Slovenië – trok mij het eerste over de streep. Ook het prachtige Grey Clouds is een aanrader. Referenties als Beirut, Sufjan Stevens en A Hawk And A Hacksaw zijn voorwaar niet de minste te noemen; Misophone is de internethype onderhand ontgroeid en heeft een waardig opvolger van hun voorganger geproduceerd. Ze bewijzen met hun nieuwe album opnieuw dat orgelmuziek niet meteen in een gesticht thuishoort. Over de types die het draaiorgel in Middelburg “draaiende houden” kan ik een heel boek schrijven, maar dan doe dan ik misschien wel een andere keer. Wat je wel gemakkelijk kan aanzien voor werk van die half-tamme bedelaars, is de video van Misophone’s I Sleep Like The Dead. Ik hou het maar bij de muziek.

Deer Tick – War Elephant reissue

Vandaag, 11 november 2008, markeert de dag dat War Elephant van Deer Tick opnieuw wordt uitgebracht door Partisan Records. En dat is voor mij een gedenkwaardigere dag dan die zogenaamde historische presidentsverkiezing van een week geleden. Hebben de Verenigde Staten ooit een écht goede president gehad? Daar kun je lang over discussiëren, maar dat laat ik over aan politieke blogs en Peter R. de fokking Vries (die bemoeit zich toch overal mee). Heeft Deer Tick ooit een slecht nummer gemaakt? Daar wil ik best eens over debatteren.

September vorig jaar bracht het label van Jana Hunter genaamd Feow! het debuutalbum uit van de toen 21-jarige John McCauley in een gelimiteerde oplage. Pas later begon de reputatie van dit plaatje op het internet te groeien en trok het mijn aandacht. Dan kwam overigens niet door de recensie op Pitchforkmedia.com… Natuurlijk, weer te laat voor mijn jaarlijst. Anders had het Beirut gemakkelijk verslagen en bovenaan geëindigd. Het album in de originele editie aanschaffen bleek een onmogelijke opgave. Niet vanuit Amerika, en Europa kon je al helemaal vergeten; Azië heb ik niet eens geprobeerd. Om moedeloos van te worden. Je kunt je vast voorstellen in wat voor depressie ik was geraakt als we niet in een tijdperk leefden waarin illegale peer-to-peer netwerken de moderne mens de mogelijkheid biedt om aan de meest obscure muziek te komen. Maar ik ben wat dat betreft nogal nineties, en ik wil een tastbare Compact Disc. “Hoera!” was mijn allereerste reactie toen ik in augustus vernam dat dit nieuwerwetse meesterwerk herboren ging worden. Heb ik meteen een goede smoes om een album van meer dan een jaar oud in de spotlights te zetten.

Partisan Records uit Brooklyn, NY heeft de band, of eigenlijk een soloproject met wat bandleden, opgepikt en vonden dat het tijd was om het imago wat op te vijzelen. Tjiks met bikini’s en tieten, grote wapens, snorren en baarden, stoere cowboylaarzen, sigaretten en een woestijnsetting. Dat lijkt er meer op. De nieuwe hoes lijkt ook fans van de Bikini Bandits (ook legendarisch!) te willen aantrekken. War Elephant zal toch een beetje een mannenalbum blijven… Toch heeft War Elephant liefdevolle, misschien zelfs wel romantische trekjes (weliswaar op een hartbrekende western-country-manier). De band had op sommige momenten ook “Dear Tick” kunnen heten, maar had de naam vast zijn uitwerking gemist. Het moet wel een beetje als een ontbering klinken; de ziekte van Lyme is geen pretje heb ik begrepen dus dat komt goed uit.

Ik had het al eerder in dit stukje over politiek. Ik weet niet hoe het op Rhode Island zit, maar ik zie wederom een goede reden om het rookverbod dat ons land sinds juli teistert, af te schaffen. De stem van McCauley klinkt lekker rokerig en is hét selling point van War Elephant. Wanneer je naar McCauley luistert denk je ook met een doorgewinterde alcoholist te maken te hebben. Raspend als schuurpapier en afgeleefd als een mijnwerker speelt hij grillig maar met gevoel voor humor met woorden, zingend alsof één van Highwaymen weer is opgestaan uit de dood. Zijn jonge leeftijd wordt nergens verraden.

Toch is War Elephant niet geheel een traditioneel country album te noemen. Of geheel niet, beter gezegd. Het album opent in een energieke folk ’n roll stijl, waarbij de vrolijke en simpele melodieën een grote rol opeisen. Bij het eerste nummer Ashamed krijg je na een minuut of twee de neiging om te gaan dansen wanneer de drum wordt ingezet. Helaas duurt het nummer maar twee minuten en vijftien seconden… De absolute hit Art Isn’t Real (City Of Sin) swingt vlak erna de pan uit met een meesterlijk aanstekelijke melodie, mandolines en nog veel meer. In het derde nummer, ook sterk, komen de indie-rock invloeden naar voren. Misschien ook wel een beetje blues. In vergelijking met de eerdere nummers komt dit hard en rauw over. Grunge. Kurt Cobain’s briljante muzikale depressiviteit is hier zeker van invloed geweest. Het weglaten van complexiteit en de compactheid van de songs (14 in 48 minuten) benadrukken de kwaliteit van het liedjesschrijven van McCauley. Was Nirvana hier ook niet goed in?

Dat Deer Tick ook gevoelig kan zijn schreef ik net al. Het rustige Nevada en Baltimore Blues No 1 ademen liefde. Vooral in de vorm van spijt, lust en verlangen. These Old Shoes vertelt het verhaal van vier verschillende transportmiddelen die tevergeefs worden aangewend om zijn liefde te bereiken. De snare/bassdrum combinatie in een versnelling neemt de elektrische pianoloopjes en simpele gitaarakkoorden mee naar een deprimerend hoogtepunt. McCauley heeft geen medelijden met zichzelf. Hij speelt open kaart met zijn gevoelens en die zijn over het algemeen niet vrolijk. Wél zijn ze persoonlijk en dat schept een gezonde afstand. Even wordt er opgeveerd bij het vrolijk opzwepende en enorm swingende Spend The Night. Het tot minimale zware basakkoorden gestripte, langzame Christ Jesus is daar weer het tegenovergestelde van. Het afsluitende What Kind Of Fool Am I? is een vreemde eend in de bijt. Frank Sinatra wil ik het niet noemen, maar de plotselinge jaren 50 melodie is een verrassing en kan de luisteraar zomaar op het verkeerde been zetten.

Gelijkend Hannibal verovert Deer Tick langzaam maar zeker de alternatieve moderne country muziek. War Elephant is net zo aanstekelijk als The Shins maar je zult het nooit in de Albert Heijn horen. Gelukkig, hoewel sommige consumenten de muziek misschien wel weer aanleiding vinden om de wijnvoorraad eens op te toppen. De effectieve instrumentatie van de bandleden, de woeste aantrekkelijkheid van McCauley’s stem en zijn intelligente teksten dan wel woordgebruik maken War Elephant tot een moderne klassieker in het genre. Dat laatst genoemde genre kan nog veel kanten op, ook. Noem het folk, country, indierock of western-grunge; de hokjesgeest is hier wellicht wat moeilijk toepasbaar. De teksten vertellen dat McCauley’s hart al eerder is gebroken, maar dat heeft dan in ieder geval één geniaal album opgeleverd. En met die tjiks in bikini om hem heen zal het wel de goede kant op gaan…

Machinefabriek – Drawn & Rusland

Eens even tellen… Een stuk of zestig? Dat is dan tot op de dag van vandaag, volgende week kunnen er zomaar weer wat bijgekomen zijn. Ik kan trots melden dat ik er bijna zestig heb, waarvan een twintigtal origineel. Ik heb het over de muzikale output van Rutger Zuydervelt, buiten intimi bekend onder de naam Machinefabriek. Hij oogst nog steeds veel bewondering vanwege zijn vaak prachtig vormgegeven, handgemaakte, in beperkte oplagen uitgebrachte 3” cdtjes, met vaak niet meer dan 20 minuten muziek. In de nog prille carrière overheerste de noise en distortion in het elektronisch non-laptop gepriegel, (dat classificeert zijn muziek het beste) maar melodie is in de loop van de tijd steeds meer een rol gaan spelen. Beweeglijk, poëtisch en lieflijk zijn woorden die zwaar, dreigend en duister hebben ingehaald. Het is goed mogelijk dat dit mede is veroorzaakt door een frequente samenwerking met diverse artiesten, zoals Leo Fabriek, Aaron Martin en Soccer Committee. Met deze laatstgenoemde is nog niet zo lang geleden het korte album Drawn uitgekomen, daar vlak voor een solo 3” genaamd Rusland; een goede reden om weer eens een duik te nemen in de wereld van Machinefabriek.

Rusland bewijst maar weer eens dat de opleiding tot grafisch ontwerper van de maker, de releases iets extras geven. Een prachtig vormgegeven 5-panelig fotoboekje, niet groter dan 10 centimeter, met aan beide zijden mooie kiekjes waarvan je zou willen dat je ze zelf had gemaakt. De Russische cultuur, architectuur en literatuur fascineren ook mij. Machinefabriek was daar in september 2008 voor een aantal optredens in het kader van het Dutch Punch 4 festival, en opnames daarvan zijn nu op dit schijfje verschenen. Rusland is nochtans niet een doodgewone live EP. Rutger heeft zijn optredens in Moskou, Sint Petersburg, Nizhny Novgorod en Yaroslavl thuis bewerkt tot een collage van deze shows.

Rusland begint met een industrieel zwaar geluid, als een aankomende metro in een druk station in Moskou. Pratende mensen en een omroepster lijken een volgend stuk in te leiden, die bestaat uit echoënde, schijnbaar willekeurige tonen, die zwevend boven een heel lichte drone door je oren waaien. Allemaal erg subtiel en stilletjes kabbelt dit zo een paar minuten voort. De klanken worden steeds minder willekeurig en vormen langzaam maar zeker een korte, samenhangende melodie die steeds wordt herhaald totdat deze langzaam wegzakt. De stilte neemt nu de overhand; een licht ambientaal stuk waar zo nu en dan “field recordings” uit Rusland opduiken. De drone zwelt kort aan in het begin van het stuk, maar pas na tien minuten gaat het volume echt omhoog. Een climax van een noisy maar verre van agressief geluid dreigt en verdwijnt even zo snel als het gekomen is. Het wordt overschreeuwd door industriële geluiden, wat opnieuw een wegrijdende metro lijkt te zijn. Mysterieus als Rusland kan zijn, is ook het vervolg. Krakende samples uit het Russische straatbeeld gegrepen, escorteren hoge pianonoten tot er een ommekeer klinkt. Een zware, logge toon als van een gong wijst de weg naar het einde. Stilte, piano, geroezemoes, nauwelijks hoorbaar. Een stoffige opname van een Russische zangeres zorgt even later voor de afsluiting van dit ruim 19 minuten durend en meeslepende stuk.

Kopers van het Rusland cdtje kunnen door middel van een link een gratis bonustrack binnenhalen. Deze liveopname genaamd Vrijhaven is van 11 oktober, wat maar weer eens bewijst dat muziek uitbrengen in eigen beheer het geheel meer dan actueel houdt. Het optreden in de Nieuwe Kerk in Den Haag begint rustig en somber met tonen die mij doen denken aan klokkengeluid, ondersteund met lichte kraakjes, gevolgd door repeterend maar zachtjes geratel. De opbouwende spanning maakt na een minuut of 8 (het stuk duurt in totaal bijna 25 minuten) plaats voor wat vriendelijkere tonen, en het tempo vertraagt. Afgezien van een enkele noisy opzwelling drijft het nummer lichtvoetig door, hier en daar aangevuld door delicate bliepjes en genuanceerd gekraak. Pas na ruim 13 minuten schroeft een pulserende drone het volume en intensiteit op. Vervormingen maken het geheel weer grimmig als in het begin. Het zou Machinefabriek niet zijn als we niet weer fijnzinnig zouden eindigen. De arbitraire melodie van vóór de drone-uitspatting wordt weer opgepikt en leidt tot een ambientachtig slot. Ik ben absoluut geen liefhebbers van live-opnamen maar op Rusland is hier dan ook niets van te merken. Deze mooie uitgave geeft op zeer vermakelijke wijze weer waar de muziek van Machinefabriek voor staat. Solo dan welteverstaan.

Mariska Baars uit Leiden is Soccer Committee. Soccer Committee is het mooie kleine meisje van de Nederlandse folk muziek. Zo eentje die iedereen vertedert. Eenvoudig maar gevoelig streelt zij zachtjes te snaren van haar gitaar en begeleidt deze met haar tedere maar ook melancholische stem. Je zou verwachten dat deze muziek ontstaat op een afgelegen commune in Georgia, maar nee, gewoon in het dichtbevolkte Nederland. De samenwerking op de 3” plaatjes Zeeg, Clay en Thole zijn blijkbaar goed bevallen. Drawn heeft echter een andere aanpak. De voorgaande uitgaven bevatten namelijk één kleine collage van geluiden geproduceerd door het duo; nu hebben we te maken met een tiental nummers circa 25 minuten. Echte liedjes! Een leek zal er anders over denken. Natuurlijk vergt appreciatie voor de toonkunsten van Machinefabriek enige oefening. Maar als ik er één release moet uitpikken die ook de toegankelijkheid tentoonspreid, dan is Drawn het wel.

Ik ben erg benieuwd naar hoe de opnames van dit album zijn verlopen. Het lijkt er sterk op dat Mariska de nummers eerst heeft ingezongen dan wel gespeeld waarna Rutger de geluiden heeft bewerkt. De opener High Pitched Drone I krijgt al snel een bevreemdend elektronisch sausje en zet de toon voor de rest. Subtiele glitches, bliepjes, haperingen, echo’s, drones en vervormingen tillen het fragiele geraamte van een folksong naar een hoger, futuristisch plan zonder kil te klinken. Het klinkt juist heel organisch en melodieus. De stem van Mariska draagt natuur en rust en is nergens overheersend. Het is alsof de tijd even stilstaat. De liedjes doen dan ook voorkomen dat ze veel langer duren dan gemiddeld twee minuten. Het prachtige, hemelse Thole I lijkt niet op de eerder uitgebrachte samenwerking Thole, maar sluit daar wel mooi op aan. Het hoogtepunt volgt kort erop met Di-o-day, een echt folk nummer waar juist Mariska een stempel op het nummer weet te drukken. Een sample van een trompet gespeeld door Franz Hautzinger maakt de melancholie compleet.

Je hebt snel de neiging om te zeggen “alweer een Machinefabriek?”. Kwantiteit gaat namelijk dikwijls ten koste van kwaliteit. Het werk van Rutger is echter een uitzondering. Of hij nou zijn CDtjes in schuurpapier of origami verpakt, de klanken die worden voortgebracht zijn van een constant hoog niveau. “Machinefabriek maakt gruizige muziek” stond er ooit op een poster die ik van Rutger kreeg. Behalve dat je de juiste betekenis van gruizig kan afvragen, vind ik dat er andere woorden meer van toepassing zijn, zeker met betrekking tot zijn latere werk. Bevallig, sierlijk, fijnbesnaard, dynamisch en rustgevend bijvoorbeeld.

Mijn zucht naar luisterbare popliedjes maken dat ik Drawn, uitgebracht door Digital Recordings en gelimiteerd tot 500 exemplaren, meteen bestempel als zijn beste collaboratie tot nu toe. Drawn is een juweeltje dat liefhebbers niet mogen laten liggen. Rusland is meer een prettige aanvulling op zijn alsmaar groeiende discografie. De laatstgenoemde is rechtstreeks bij de maker te bestellen voor 8 euro, maar hier is nog meer haast geboden: gelimiteerd tot 200 stuks!