Tag archieven: France

Blackest Rainbow Psychedelica

Het Engelse Blackest Rainbow staat eigenlijk altijd wel garant voor albums van hoge kwaliteit. Dit ondanks het feit dat het label met enige regelmaat een nieuwe stapel neerzet, soms ook met verrassende namen die niet eerder onder deze vlag verschenen. Kort geleden mocht ik Vagabond van Golden Cup en Dune Church van Central Living in mijn collectie verwelkomen, twee platen die ik graag in de schijnwerpers zet.

Golden Cup was oorspronkelijk een duo, gevormd door Luca Massolin (hij runt het 8mm label) en Maurizio Abate. Op de opvolger van het geweldige Sogno Elettrico zijn daar Mathieu Tilly en Jeremie Sauvage bijgekomen, die we nog kennen van de Franse droneband France, dat eerder muziek uitbracht op 8mm. Het maakt de psychedelische jams meteen een stuk levendiger. De openingstrack alleen al is een kwartier durende trip die langzaam opzwelt, met percussie gespeeld door een drummer in complete trance, en een elektrische gitaar en mandoline die samen indrukwekkende hypnotiserende drones neerzetten. Op de andere zijde gaat het er iets rustiger aan toe; een fluit en subtiele elektronica zijn nu de sfeerbepalers, voordat het afsluitende nummer een krachtige draaikolk vormt van zweverige, exotische psychedelica.

Een nieuwe naam aan het front is Central Living, doch zullen de twee leden wel wat belletjes doen rinkelen. Manuel Padding kennen we van het SilverGhosts label, het Haagse Helbaard en zijn DIY elektronica die doorgaans onder het alias City Hands ten gehore wordt gebracht. Steve Gunn zou eigenlijk helemaal geen introductie behoeven, maar om wat geheugens op te frissen: de recente plaat (recensie hier) met John Truscinski zet de American Primitivism-adept op de hoogste trede van hedendaagse gitaristen. Een even verrassende als veelbelovende combinatie dus.

Dune Church, het debuutalbum van Central Living, bestaat uit twee lange nummers, waarop Steve Gunn het voortouw neemt met zijn expressieve gitaarspel. Zijn getokkel is vrij abstract, herinneringen oproepend aan de band waarin hij eerder actief was, GHQ. Dat geeft Manuel Padding de ruimte om het geluid verder aan te kleden met langzaam vervormende lagen elektronica. Soms heeft dit psychedelische effecten op de achtergrond tot gevolg, op andere momenten zijn de zware drones juist hetgeen waar de gitaar op leunt. Nergens zitten de twee elkaar in de weg echter, zodat je – zoals verwacht – van een geslaagde samenwerking mag spreken.

Deze twee releases zijn dus allerminst een uitzondering op die genoemde kwaliteit dat Blackest Rainbow doorgaans biedt. Waar Blackest Rainbow echter ook om bekend staat, zijn de gelimiteerde oplagen, dus wees er snel bij! Overigens worden de lp’s voor het eerst ook geleverd met downloadcodes. Uitermate prettig voor de mobiele luisteraar.

April 2012

April 2012 zal de boeken ingaan als de koudste sinds 1997, en als maand waarin woorden als Kunduzcoalitie en Wandelgangakkoord werden uitgevonden. Gelukkig was er genoeg nieuwe muziek voorhanden om ons daar van af te leiden. Ik noemde eerder deze maand al Dylan Ettinger, Will Guthrie, Franco Falsini, FRKWYS Vol. 9 en de compilatie Eight Trails, One Path.

Als er één artiest is die zo op laatstgenoemde verzamelaar had gepast, is het James Blackshaw wel. Hij heeft met het album Love Is The Plan, The Plan Is Death echter wel wat meer te bieden dan slechts een compilatietrack. Op de ep Holly was al enigszins te horen dat hij in zijn ontwikkeling niet bleef steken in het naspelen van John Fahey en co., maar dat ook impressionisme, klassiek en romantiek onderdeel uitmaken van zijn stijl. Op dit achtste album gaat hij daarin nog verder, de piano een prominente rol gevend, waardoor zijn prachtige gitaarspel soms verdrinkt in de overdreven poëtische sfeer. Met als dieptepunt het nummer waarop Geneviève Beaulieu de vocalen voor haar rekening neemt. Desalniettemin de moeite waard, want Blackshaw blijft een begeesterd gitarist.

Album van de maand is notabene een heruitgave. 1-800-GREED van Girlseeker werd  in 2011 dermate amateuristisch op cassette gezet, dat er weinig overbleef van de mongoloïde pop waar de Deense band datzelfde jaar mee doorbrak. De geremasterde tracks klinken op vinyl ineens een stuk beter, zodat je niet meer tussen de ruis hoeft te zoeken naar de uit de maat springende zang en de enorm effectieve keyboarddeuntjes. De plaat is een gezamenlijke release van tien labels, waaronder het Gentse KRAAK. De Belgen brengen tegelijkertijd ook een cassette op de markt met een liveregistratie van het weergaloze optreden van France op het KRAAK festival in 2011. Of je er nu bij was of niet, deze unieke droneband moet je gehoord hebben.

En nu we het dan toch over drones hebben, halen we Mana-Yood-Sushai van Bong er gelijk bij. De massieve gitaarklanken klonken nog nooit zo helder, waardoor het doommetal geluid opeens aardig de diepte ingaat. Wel een misser dat dit album voorlopig nog niet op vinyl uitkomt, of zou dat zijn omdat de twee enorm lange nummers er niet op passen? Voor de liefhebbers van het zwarte goud is ORO: Opus Primun van Ufomammut wellicht een prima – net iets steviger en directer – alternatief.

Nog meer naargeestige gitaarmuziek vinden we op het afscheidsalbum van Fear Falls Burning, genaamd Disorder Of Roots. Antwerpenaar Dirk Serries gaat nog eenmaal op zoek naar de essentie van abstracte gitaardrones, en maakt er een langgerekt en imposant gelaagd verhaal van. Ook Machinefabriek waagt zich op de 3” cdr Elastiek aan drones, één lange welteverstaan. Normaal gesproken is de muziek van Rutger Zuydervelt wel wat beweeglijker; dit aangename uitstapje doet men focussen op de minieme details.

Voor minimalisme kunnen we ook bij En terecht. Dit duo, bestaande uit Maxwell Croy (runt het Root Strata label) en James Devane, heeft zojuist het tweede album Already Gone uitgebracht. Dromerige, spacy ambient vermengd met organische en akoestische geluiden, alsof Fennesz (check ook die In Hell lp) er een keyboardspeler erbij heeft gekregen. Bij het Bersarin Quartett gaat het er iets bombastischer aan toe. Dit soloproject van Thomas Bucker nestelt zich met II in het neo-klassieke en ambient genre, met referenties als Bohren Und Der Club Of Gore (zonder de jazz) en Ulver’s Perdition City. Bij vlagen erg mooi.

Het verlangen naar warme, exotische bestemmingen wordt met dit typische Nederlandse weer bijna ondraaglijk. Misschien dat de Turkse componist Erdem Helvacioğlu met Timeless Waves daar wat aan kan doen. Het is de stereoversie van een 47 kanaals / 53 speakers installatie, tentoongesteld op een plein in Istanbul. De zes stukken – variërend van noisy geritsel tot geïmproviseerd drummen en vrolijk gitaarspel – reflecteren zes menselijke emoties: angst, liefde, woede, verdriet, verbazing en vreugde. Nee, voor de echte exotica moeten we dit keer naar Afrika. De compilatie African Electronic Music 1975-1982 verzamelt geweldig pionierswerk van de uit Kameroen afkomstige Francis Bebey. Nu nog bijpassende temperaturen.

France – Pau

Ergens tussen het Rhônedal en het Centraal Massief ligt Le Puy-en-Velay, een heus pelgrimsoord waar gelovigen zich verzamelen om naar Santiago de Compostella te vertrekken. Het is ook de verzamelplaats voor de drie Fransen Jeremie Sauvage, Mathieu Tilly en Yann Gourdon, vanuit waar ze hun geloof in drone-, rock- en noisemuziek op eigenzinnige wijze over de wereld dreigen te verspreiden. Met de eenvoudige doch unieke opstelling met drums, basgitaar en versterkte draailier (“hurly-gurdy”) weet de band een bijzonder geluid neer te zetten dat onherroepelijk de luisteraar in een trance brengt. Het drietal noemt zichzelf France, de meest ongooglebare bandnaam ooit.

Ik kan mij het optreden van France op het KRAAK festival, in maart dit jaar, nog goed herinneren. Niet alleen omdat het de openingsact was, en de geest op dat tijdstip dus nog helder. Het was vooral omdat de band een memorabel optreden neerzette waarbij menig toeschouwer omver mee werd geblazen, en in ieder geval mij na een half uur compleet verbaasd en met piepende oren achterliet. Het is lastig voor een band datzelfde gevoel naar plaat te vertalen, maar met Pau komt France aardig in de buurt.

Pau is uiteraard vernoemd naar de plaats waar de twee nummers op deze lp zijn opgenomen, op 4 maart 2009 om precies te zijn. De datum zal menigeen een worst zijn; France lijkt namelijk altijd hetzelfde nummer te spelen. Het kinderlijk eenvoudige spel op het drumstel en de met één snaar uitgeruste basgitaar is compleet inspiratieloos, maar het eentonige vormt de ruggengraat voor wat het geluid van France kenmerkt: de draailier, klinkend als een monsterlijke droneriff op repeat. Het bespelen van de vielle à roue zorgt voor minimale transformaties in het klankgeluid, zodat de hypnose die deze band teweeg brengt in geen geval een diepe slaap wordt. Releases van France kenmerkten zich voorheen door ietwat platgeslagen liveopnames. Met Pau – wat ik gerust de meest professionele uitgave tot nu toe kan noemen – worden de tonale alteraties eindelijk eens fatsoenlijk uitvergroot. Zonder dat de power van zo’n liveoptreden verloren gaat, overigens.

De indrukwekkende lp op 8mm, waarvan de 200 exemplaren reeds zo goed als uitverkocht zijn, is zonder meer de moeite van het aanschaffen waard. Een gezeefdrukte hoes die kracht uitstraalt en hallucinaties opwekt, een net zo prachtige binnenhoes, en alles handgemaakt. Het loont echter ook om eens naar de digitale versie op Bandcamp te loeren, want die biedt een bonus track van bijna vijftig minuten. Het is de registratie van het live optreden in La Centrifugeuse, de dag na de opnames voor de lp. Nog meer dan op de studionummers toont France hier zijn kunnen: Yann Gourdon gaat door tot uitputting hem ervan weerhoudt de draailier nog langer te bespelen. Kracht, opoffering, passie, verlichting. Tijd dus, voor een bedevaart naar Le Puy-en-Velay.