Tag archieven: gitaar

Bill Orcutt & Chris Corsano – The Raw And The Cooked

Opeens was daar vanuit het niets The Raw And The Cooked, een samenwerking tussen gitarist Bill Orcutt en drummer Chris Corsano. Deze gedroomde combinatie liet vorig jaar op het podium het noordoostkust van de Verenigde Staten al kennismaken met hun agressieve kruisbestuiving van twee elementaire instrumenten. Met deze plaat op Orcutt’s label Palilalia kunnen vijfhonderd anderen dat nu ook.

Ten einde het furieuze slagwerk van freestyle drummer Corsano gewicht te kunnen bieden, wijkt Orcutt enigszins af van zijn solowerken die hij de laatste paar jaar heeft uitgebracht. De inmiddels herkenbare akoestische gitaar, waarvan altijd bewust een paar snaren ontbraken, is ingewisseld voor een elektrische. Dat maakt dat de door mij zeer geliefde bluesy doorstart van zijn carrière – na halverwege jaren negentig menigeen de stuipen op het lijf te hebben gejaagd als lid van noiserock act Harry Pussy – een sprong achterwaarts maakt, angstaanjagend dichtbij het geluid van zijn oude band.

Gelukkig zijn de onderdelen die Orcutt en Corsano zo hoog in mijn jaarlijstje van 2012 deden belanden, nog steeds aanwezig: het duo blinkt uit op hun eigen instrument wat betreft intensiteit en improvisatievermogen. De complexiteit lijkt op het eerste gehoor erger dan het is. In feite doen de heren meer met minder, want zeg nu zelf, wie anders weet er met slechts een gitaar en een drumstel een dermate ongenadig geluid neer te zetten?

Het is overigens niet alleen maar gebrul; er zijn sporadische rustpuntjes waarop niet alleen de artiesten even gas terug nemen om spanning op te bouwen, ook de luisteraar heeft een even de tijd om het gehoor te laten rusten, afhankelijk van de tijd die men neemt om de plaat om te draaien. Toch ontaard ook kant B uiteindelijk in een helse chaos waar de energie met enorme vonken van af spat.

Als The Raw And The Cooked een kookboek was, dan wellicht eentje gelieerd aan één van de beste restaurants ter wereld. Een fusion van twee Amerikaanse meesterkoks, die beide kwaliteit en creativiteit nimmer uit het oog verliezen. Ik zou het dan ook zonder meer terecht vinden wanneer Bill Orcutt en Chris Corsano een vermelding kregen tussen het meest smakelijke van het jaar 2013.

Wixel – Revox Tapes

Wim Maesschalck speelde onder andere bij Guernica en hij runt Slaapwel Records, dat eerder releases uitbracht van onder andere Peter Broderick, Greg Haines, Machinefabriek en Jasper TX, perfect om bij weg te doezelen. Zijn project Wixel sluit daar perfect bij aan. De productie ervan leek even te zijn stilgevallen, maar naar nu blijkt heeft hij de afgelopen tijd met een oude tape recorder lopen spelen, met positief resultaat.

De release Revox Tapes verwijst uiteraard naar de door Wim gebruikte Revox B77, een prachtige reel-to-reel bandrecorder van Zwitserse makelij, die verscheen in 1979. Nadat deze was gerepareerd en schoongemaakt begon hij te experimenteren met opnames, met in het achterhoofd muziek dat speciaal voor dit apparaat zou worden gecomponeerd. Totdat het ding in brand vloog. Gelukkig wist Wim deze tegenslag om te buigen in voorspoed, door een aanzienlijk deel van het al opgenomen materiaal te redden en samen te voegen tot negen tracks.

Wixel wordt ook weleens de Belgische Machinefabriek genoemd. Hoewel zijn geluid evenzo leunt op lichtvoetige elektronica en abstracte gitaargolven, vind ik dat zijn composities gemakkelijk op eigen benen kunnen staan. Net zoals de releases op zijn label is de muziek van Wixel dromerig zonder slaapverwekkend te zijn. Revox Tapes volgt een oneindig pad (nou ja, drie kwartier) van kalmte en schoonheid, aangestuurd door ambient met langzaam echoënde akkoorden, een sporadisch opduikend klokkenspel en Fennesz-achtige filters. In het afsluitende Melancholische Waltz horen we ook nog een piano terug.

Het softe geruis en licht gekraak, die alleen tijdens momenten van relatieve stilte de aandacht trekken, zijn de aangename erfenis van de oude bandrecorder. De korreligheid van een videoband uit het verleden, weemoed en melancholie: Wixel weet het op Revox Tapes te vangen in negen nummers. Het kan ook haast niet anders of deze worden uitgebracht op cassette (de aloude bandrecorder is nog niet aan de retrohype toe). Dit medium moet het weliswaar afleggen tegen cd en vinyl qua geluidskwaliteit, maar compenseert dit met het meedragen van de warmte van de originele tapes.

Het best wel verse Nederlandse Jordskred (Wixel is de derde uitgave) is het label achter deze prachtig vormgegeven release: het professionele artwork versterkt nog eens het nostalgische gevoel van de muziek. Eén van de honderd exemplaren bemachtigen doe je hier.

Jon Collin – High Peak Selections

Het Britse Winebox Press label staat garant voor bijzondere releases op cassette. Niet per se vanwege de muziek of de extreem gelimiteerde edities, maar vooral vanwege de verpakkingen. Zonder uitzondering worden achtergelaten houten meubels (stoelen, banken, kasten, lades, ladders, etcetera) in stukken gezaagd om vervolgens als kunstig omhulsel te dienen voor de tape. De man achter dit label is Jon Collin, actief zowel solo als in Vampire Blues, Serfs en Whole Voyald Infinite Light. High Peak Selections is de derde release op z’n eigen label met zichzelf als soloartiest.

Wat direct opvalt is dat we ditmaal een normale lp in handen hebben. Het is daarmee de eerste uitgave op vinyl van het label. Om de Royal Mail te sparen is er deze keer ook geen deur of iets dergelijks als hoes gebruikt. Een doodnormale plaat dus, in ieder geval voor het zicht. De titel doet vermoeden dat we hier met een soort compilatie van doen hebben, die het beste van zijn trilogie van High Peak cassettes (waarvan er twee nog moeten uitkomen) verzameld.

Jon Collin improviseert met de akoestische gitaar. Naast het bekende getokkel bespeelt hij het instrument voor een groot gedeelte met een slide, wat voor prachtige melodieuze bluesdrones zorgt. De richting is onvoorspelbaar, maar vanwege het rustieke karakter kan men de tijd nemen om de psychedelische kronkels op zich te laten inwerken. Percussie, afgezien van wat klappen op de klankast, of zang zijn niet aanwezig. High Peak Selections schuurt daarmee tegen het abstracte aan, doch laat genoeg tastbaars over om memorabel te zijn.

De hoes vertelt een verhaal dicht bij de natuur, in een bebost en heuvelachtig landschap. Het geluid is evenzo ruimtelijk; de slaapkamer-opnamekwaliteit met gehoest en zelfs een boormachine in de verte ertussendoor, doen daar niets aan af. De vele openingen tussen de echoënde snaren laten de High Peak Selections ademen als de vele bomen die op de voorkant staan afgebeeld. Of dat ook meteen een relatie heeft met de meubels die als Jon Collin’s favoriete recyclingproduct gelden, durf ik niet te zeggen. Het bijna zeven minuten durende Furniture Makers Moan spreekt voor zich.

Ik heb hoge verwachtingen van een hopelijk nog te verschijnen album van Vampire Blues, maar tot die tijd kan ik mij uitstekend vermaken met deze inspirerende plaat van bandlid Jon Collin. De 250 handgenummerde exemplaren kun je (nu nog) krijgen via Norman Records, Rough Trade of bij Winebox zelf.