Tag archieven: gitaar

Juli 2011

Juli is voor velen een vakantiemaand, een maand om terug te blikken op het afgelopen half jaar. Traditioneel is het ook vrij rustig met nieuwe albums in deze tijd van het jaar. Omdat mijn vakantie iets vroeger plaatsvond, had ik gelukkig nog genoeg in te halen. Juni bracht tal van leuke releases, waarvan ik er enkele al heb genoemd: Noveller, John Maus, Woods, Biosphere, Matt “MV” Valentine, Jürgen Müller en – de man die de mondhoeken omhoog doet krullen – Gerard Herman, onder andere.

De maand juli was inderdaad een stuk stiller, maar kende wel een aantal releases waar ik lang naar uit heb gekeken. Washed Out, Pure X, Fennesz en de immer productieve Richard Youngs (waarover in augustus meer) kwamen allen met nieuwe muziek, die qua kwaliteit zich kunnen meten met de beste platen van het jaar tot nu toe. Zo’n opsomming is uiteraard aan constante veranderingen onderhevig, dus zal ik deze hier niet opnoemen. Bij Rate Your Music is mijn persoonlijke tussenstand te raadplegen.

Maakt dat alle andere albums overbodig? Niet bepaald. Ik kijk om te beginnen even de richting op van Underwater Peoples Records, dat iedere maand wel weer wat leuks te bieden heeft. Bijvoorbeeld het debuutalbum van La Big Vic, dat bij vlagen klinkt als een moderne Talk Talk, terechtgekomen in een bizarre, psychedelische trip. Op hetzelfde label vinden we een re-release terug van On Air, één van de vele albums van James/Jim Ferraro. Repeterende, gare punkjams door de noisefilter, alsof langzaam maar zeker een spijker in je hersenen wordt geslagen. Ik kan even geen andere omschrijving bedenken.

La Big Vic – Heyo (Silver Morning)

Diezelfde Ferraro vinden we weer terug op FRKWYS Vol. 7 (mijn mening over deel 6 lees je hier), dat als samenwerking tussen Oneohtrix Point Never en oudgediende David Borden te boek staat. Warme ambient c.q. elektronica met invloeden uit de kosmische musik. Wie ook gretig gebruikt maakt van vintage synthesizers is Xander Harris. De horrorliefhebber uit Austin weet op de cassette ep Contamination wederom pikzwarte electro te vermengen met sciencefiction beelden uit vervlogen tijden.

Rock n’ roll kan een stuk smeriger, moet Mike Polizze van Purling Hiss hebben gedacht. Op de 12” Lounge Lizards (uitgebracht door Mexican Summer) razen piepende en schurende gitaren door een met vettige ruis vervuild landschap, in de rug gesteund door een agressieve doch nonchalante en pretentieloze voordracht. Zoiets kan ook gezegd worden van het gelijknamige album van Super Reverb, het shoegaze project van Jürgen De Blonde (Köhn) en Michael Beckett (Kpt Michigan). De altijd moeilijke tweede heeft een minder aansprekende titel dan voorganger Avant Garde Is The French Word For Shit, maar is minstens zo vuig – de huilende luisteraar in een zelden schoongemaakt hoekje jagend.

De muziek van Autre Ne Veut – een anonieme einzelgänger – is wat lastiger te omschrijven. De ep Body valt onmiskenbaar onder de noemer “popmuziek” (mede dankzij het nasale soulstemmetje), maar de ondergrond ligt op de breuklijn van dizzy electro, duistere dubstep, gemoedelijke ambient en vage exotica. Klinkt niet als iets anders, en daar houd ik van. Zo ook met Circuit Des YeuxPortrait, alweer de derde lp van de jonge Haley Fohr (21). Bluesy gitaarakkoorden en enkele elektronische effecten vormen de spartaanse begeleiding van haar bijzondere, zwaarmoedige stem, die soms aan Zola Jesus doet denken. Een unieke plaat die je gehoord moet hebben.

Fennesz – Seven Stars

Tien jaar geleden is het alweer, dat Endless Summer van all-time favourite Christian Fennesz het levenslicht zag. Het album wordt door velen gezien als een mijlpaal in de glitchy elektronica, vooral omdat het doorgaans kille geluid van computers opeens ook heel warm bleek te kunnen klinken. Een zomers popalbum met een jaren zeventig vibe, gecreëerd in een moderne, digitale wereld. Het album opende ogen, maar werd slechts geëvenaard door zijn eigen werk, met name door Venice.

Inmiddels zijn we dus alweer wat jaartjes verder. Het laatste eigenhandige wapenfeit van de Oostenrijker dateert van 2008, en goede beachy en/of surfelektronica vinden we tegenwoordig steeds vaker terug in de schappen van hippe labels. Gelukkig maakt Fennesz met de 10” ep Seven Stars meteen duidelijk dat de tijd zijn talent alles behalve heeft ingehaald.

Een nummer als Liminal ligt onmiskenbaar in de lijn van Venice, met dat gevoelige en meeslepende gitaarspel, gemanipuleerd op de laptop en aangekleed met subtiel gekraak, tot zachte soundscapes omgevormde feedback en dromerige echo’s. July en Shift zijn wel duidelijk wat donkerder van aard; hier zoekt hij eerder het kille heelal op in plaats van het vrolijke strand. Ver weg van zijn herkenbare geluid geraakt hij echter niet. Wat wel nieuw is zijn de drums in het titelnummer. Dat was wel even schrikken, Fennesz met drums. Het subtiele spel van Steven Hess geeft een licht jazzy element mee aan het nummer, zonder de diepgaande structuren van de gitaar te verstoren. De schrik voorbij, blijkt het een uitstekend gelukt probeersel.

Na bijna drie jaar wachten mag de korte speelduur van Seven Stars een minpuntje heten. Dat kunnen liefhebbers enigszins compenseren door het vinyl in de Touch shop te bestellen, waardoor je er nog een remix van Shift bij krijgt. Verder zullen we ons voorlopig moeten troosten met het feit dat deze zomer nog de derde samenwerking met Ryuichi Sakamoto in de schappen moet liggen, genaamd Flumina. Ik verwacht minstens zoveel pracht als op deze ep.

Fennesz – seven stars (album preview)

Noveller – Glacial Glow

Sarah Lipstate uit Brooklyn nam in 2009 de naam Noveller aan om haar muziek uit te brengen, nadat ze de indierockers van Parts & Labor had verlaten. Sindsdien behoort ze tot mijn favoriete solomuzikanten. Vanwege haar bevallige verschijning, maar vooral vanwege haar fraaie en weidse gitaarmanipulaties die nu al aan het vierde album toe zijn.

Luisteren naar Glacial Glow in vergelijking met haar vorige albums maakt al snel duidelijk dat juffrouw Lipstate een rustigere kant op drijft. Liet Red Rainbows de oren nog flink wapperen met ruisende noise en feedback, op Desert Fires uit 2010 werden structuren al belangrijker. Die lijn wordt verder doorgetrokken; de donkere filmische sferen worden vandaag de dag met minder geweld gebracht. Dat kan ik alleen maar als een vooruitgang bestempelen.

Het werkt voor de gitaar bevrijdend, nu er hoorbaar minder pedalen worden gebruikt. De melodieën zijn speelser en duiker dieper in de spreekwoordelijke oceaan waar de duisternis wacht. Minder zweverig en meer to the point dan bijvoorbeeld het laatste album van Grouper, maar ook veelzijdiger. De pulserende baslijn in Blue bijvoorbeeld, geven de drones iets buitenaards mee, terwijl Waxwing eerder leunt op klassieke akkoorden. Glacial Glow gaat meerdere kanten op, doch keert altijd terug naar de abstracte gitaarklanken met een gezonde dosis reverb, die parallelle beelden oproepen. Min of meer audiovisueel dus, wat niet gek is gezien het feit dat Sarah Lipstate ook regelmatig (korte) films maakt en daarvoor prijzen mag ontvangen.

Met Glacial Glow laat Noveller een behoorlijke progressie horen, waarmee ze zich aan de top nestelt van een genre dat specialiseert in dromerige gitaarexperimenten. Aanschaffen dus, bij haar eigen label Saffron Recordings of op vinyl bij Weird Forest.