Tag archieven: Grouper

Jaarlijst 2014: #15 – #11

11. Grouper – Ruins
Liz Harris kondigde aan dat dit haar laatste plaat zou zijn onder de naam Grouper, maar ze neemt afscheid op een manier die niemand had verwacht. In een jaar waarin ze woede en emoties uit het verleden verwerkte, nam ze deze nummers op met niet veel meer dan een piano, een 4-track recorder en haar stem. De melancholie en het meditatieve zijn absoluut gebleven, maar de vaak ondoorzichtige en echoënde gitaarambient heeft plaatsgemaakt voor zeer persoonlijke en eerlijke pianosongs. Dat er op Ruins kikkers, regen en het piepen van een magnetron te horen is, geeft aan dat Harris op zoek is gegaan naar de ultieme puurheid in haar muziek. Dat dit het resultaat is, lijkt bij bijna iedereen goed te vallen.

grouper

12. Valerio Tricoli – Miseri Lares
Ik ken Valerio Tricoli vooral vanwege zijn samenwerkingen met Antoine Chessex en Thomas Ankersmit, en dat is niet zo vreemd als je bedenkt dat zijn laatste soloalbum van zeven jaar terug is. Dat hij in die tijd aan dit meesterwerk bezig is geweest is aan alles te merken. Miseri Lares duurt bijna tachtig minuten en gedurende de gehele speeltijd weet Tricoli te boeien met langdurige experimenten vanuit de studio, waar hij het bronmateriaal (waaronder stemgeluiden) tot op het bot heeft ontleed en weer opnieuw heeft gearrangeerd. Het resultaat is een uiterst donkere en beklemmende soundtrack voor een niet-bestaande film die iedere verbeelding tart. Miseri Lares mag gezien worden als een moderne klassieker in minimale elektro-akoestische compositie en moderne musique concrète. Essentieel dus, in iedere experimentele platenkast.

13. Steve Gunn – Way Out Weather
Steve Gunn doet een herhalingsoefening ten opzichte van het vorig jaar verschenen Time Off; om exact diezelfde reden is hij net als in 2013 in deze opsomming terug te vinden. Het is een dooddoener in ieder recensie, maar hij en zijn band hebben de stijl van Americana, countryrock en folkblues verder verfijnd en is daarmee nog toegankelijker geworden. Stoïcijns houdt Gunn de melodie in zijn stem getemperd, zo ook de arrangementen. Op Drifter en Milly’s Garden doet hij net alsof hij uit de bocht gaat vliegen, maar Shadow Bros klinkt dan weer bijna als een slaapliedje. Er is eigenlijk geen verrassing, experiment of een schokkende uitspatting op te vinden. Het is gewoon steengoed.

14. Donato Epiro – Fiume Nero
In zijn rol van één helft van het psychedelische rock duo Cannibal Movie kun je de Italiaan Donato Epiro gemakkelijk bepaalde invloeden toedichten. Namen van tot de verbeelding sprekende regisseurs in de wat meer obscure genres als Ruggero Deodato en Lucio Fulci komen dan snel in gedachten op. De nog relatief jonge componist probeert eenzelfde broeierige, donkere en dodelijke sfeer mee te geven aan zijn muziek, dat elementen uit de drone, ambient, elektronica, psychedelica, exotische geluiden, occulte percussiemuziek en met een beetje fantasie soundtracks van Westerns probeert te combineren. Die op papier rommelige mengeling werkt op lp verrassend goed; de nummers bieden voldoende variatie en weten ook echt die donkere sfeer kenmerkend voor Italiaanse (horror)films vast te houden.

15. Miaux – Dive
Vorig jaar maakte de in Antwerpen woonachtige Mia Prce de mooiste single van het jaar, 2014 is het jaar waarin haar prachtige debuutalbum Dive het levenslicht zag. Ze bezit een fabelachtig talent voor eenvoudige melodieën op het keyboard, kinderlijk naïef en volledig op gevoel, zo lijkt het. En soms wint het ongekunstelde van het experimentele, want de liedjes van Miaux zonder woorden zijn even minimalistisch als expressief. Dive is een plaat om volledig bij weg te dromen; één die je verdriet versterkt door het melancholieke spel maar gelijktijdig als een warme deken is. Dive is op deze site eerder de hemel in geprezen, en wel hier (en daar is ook een nummer te beluisteren).

Oktober 2012

Wijnmaand oktober was ondanks een warme week vooral een maand met veel neerslag, perfect om binnen te hangen met nieuwe muziek. Daar was geen gebrek aan. Naast de eerder besproken C S Yeh, Nathan Bowles, Xinlisupreme, Rhodri Davies en U.S. Girls kreeg ik het allemaal niet aangetypt; je houdt dus nog wat te goed in november. Maar ik sluit de maand natuurlijk niet af zonder nog wat korte opmerkingen over releases die afgelopen weken indruk op mij hebben gemaakt.

Een nieuwkomer die ik ook in de toekomst absoluut in de gaten ga houden is het Gentse duo Maan. De tape Khomeini 99 op het Smeltkop label is er eentje met een hoog spontaniteitgehalte. Door te improviseren met gitaar, bas, blokfluit, percussie, blaasinstrumenten en noisy elektronica ontstaat er een frisse mengeling van drones en improvisatiemuziek, waarbij zelfs met een black metal-achtige zang wordt geschermd.

Pikkedonker is het waar de muziek van The Cosmic Dead vandaan komt. Op de nieuwe cassette The Exalted King nemen de heren uit Glasgow je mee op een ruimtereis met groovende spacerock en monstrueuze doomdrones. Wanneer we de nieuwe plaat van Junzo Suzuki opzetten, belanden we weliswaar door een oorverdovende jam weer met beide voeten op de grond, maar een beetje duister blijft het wel. Zelfs als Suzuki overgaat op hypnotiserende bluesakkoorden. Eight-Sided Infinity is derhalve een waardig vervolg op de hier besproken Ode To A Blue Ghost, dat eerder dit jaar opnieuw uitkwam.

Acts waar we qua kwaliteit altijd op kunnen rekenen zijn Natural Snow Buildings en de hieruit ontsproten soloprojecten Isengrind en Twinsistermoon. Laatstgenoemde heeft er weer een release bij: Bogyrealm Vessels op Handmade Birds, uitgebracht in een gelimiteerde DVD box. Mehdi Ameziane wisselt weer als vanouds tussen ambient drones en psychedelische folk muziek, waarbij vooral de instrumentale stukken een prachtige indruk achterlaten. Datzelfde kan gezegd worden van Seven Pines van Daniel Bachman, alweer de derde solorelease dit jaar van deze jonge Amerikaan. Hij tekende de hoes voor Jack Rose’s postume album Luck In The Valley en daarmee kunnen we zijn muziek ook meteen in een hoekje plaatsen: virtuoze fingerpicking op de gitaar, met invloeden uit de drone en traditionele folkmuziek.

Wie tevens goed met de gitaar overweg kan is Tom Carter. De medeoprichter van Charalambides heeft onder de naam Sarin Smoke zijn derde samenwerking met Yellow SwansPete Swanson uit. Psychedelisch gitaarwerk vormt op Vent een bijzondere symbiose met ruisende noise. De opnames stammen overigens uit de tijd voordat Carter een zware longontsteking opliep, en de opbrengst gaat dan ook noodgedwongen naar het fonds dat geld bijeen brengt om zijn ziekenhuisrekeningen te kunnen betalen. Net als deze prachtige compilatie op Feathered Coyote Records.

Ter afsluiting nog een paar heruitgaven die de moeite waard zijn: Covering The Windows And Walls van Grouper verscheen deze maand opnieuw op vinyl via haar eigen label Yellow Electric. Dit album uit 2007 laat haar kenmerkende geluid met gitaarambient en fluisterende drones al goed horen. Sleep van diezelfde artieste is een fragment van haar extreem gelimiteerde en erg minimale ambient cdr release Violent Replacement, uitgebracht op 12” vinyl door het Canadese magazine Fillip. Zoals gewoonlijk is hier haastige spoed geboden, wil je niet veroordeeld zijn tot exorbitante prijzen op Discogs.com. Dat kun je ook nog weleens hebben met oude platen van Sensations’ Fix, de legendarische progrockband uit de buurt van Florence. RVNG Intl. heeft met Music Is Painting In The Air een heerlijke compilatie samengesteld met nummers uit 1974 tot 1977, opnieuw gemastered door het brein achter de psychedelische en toen zeer vooruitstrevende muziek, Franco Falsini.

Zo komen we de herfst wel door.

Mirrorring – Foreign Body

Ik had ‘m niet zien aankomen, en toch is het een logische samenwerking: Mirrorring, een combinatie van Grouper en Tiny Vipers. Liz Harris maakt onder eerstgenoemde naam ambientachtige soundscapes met gitaar en Wurlitzer, langzaam strepen trekkend door een dromerig, spookachtig geluidlandschap. Jesy Fortino, opererend als Tiny Vipers, bereikt eenzelfde melancholische stemming met haar kaalgestripte en trage akoestische folk, waarbij haar gefluister soms het enige is dat je uit de trance haalt. Ze vonden elkaar een aantal jaren geleden bij een optreden en sindsdien hebben de twee dames gewerkt aan het debuutalbum Foreign Body.

De plaat begint vertrouwd; Fell Sound biedt topzware ambient klanken en zweverige zang, net als op het laatste werk van Grouper, het dubbelluik A I A. Fortino horen we pas in het tweede nummer duidelijk terug, een typisch droevig singer-songwriter nummer. Daar is de bijdrage van Harris juist weer onduidelijk. Ze hebben Foreign Body dan wel samen opgenomen, maar tot nu toe klinkt het als een ordinair split album.

Gelukkig raken de verschillende stijlen verderop wat meer verstrengeld. Zachtjes getokkel wordt aangevuld met echoënde effecten en zang, of de rustig kabbelende abstracte drones krijgen verdere invulling met een meer verstaanbare stem. Het is een beetje om en om, maar toch kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat Grouper een grotere vinger in de pap heeft gehad dan Tiny Vipers. En dat is jammer. Ik heb beide artiesten hoog zitten; dat de bijdrage van Fortino hier enigszins wordt ondergesneeuwd maakt dat Mirrorring zeker niet meer is dan de som der delen. Desondanks bevat Foreign Body prachtige meeslepende muziek die in niemand’s platenkast zou misstaan.

Overigens reist Grouper gedurende de maand maart door Europa voor haar Violent Replacement tournee, waarbij ze ook Utrecht (22 maart, onderdeel van Rumor) en Brussel (24 maart) aandoet. Het is een uitgelezen kans om de gelijknamige cdr aan te schaffen, waarop twee lange minimalistische collages te horen zijn. Jesy Fortino is duidelijk minder productief: het mooie Life On Earth dateert alweer van 2009. Het ziet ernaar uit dat haar fans het voorlopig met Mirrorring moeten doen. Een goede reden om weer eens bij het Kranky label te shoppen.