Tag archieven: Grouper

April 2011

1. Grouper – A I A
Het beste album van deze topmaand is toch wel het langverwachte vervolg op Dragging A Dead Deer Up A Hill van Grouper. Twee albums eigenlijk, die garant staan voor ellenlang dromerig luisterplezier. Maar dat typte ik natuurlijk hier al.

2. Julian Lynch – Terra
Zie ook het vorige bericht op deze site. Een heerlijk ontspannen plaat die niet té slow is en ook een hoop uitdaging bevat. Ik was het eigenlijk al, maar na Terra kun je mij definitief als “fanboy” classificeren.

3. Panda Bear – Tomboy
Animal Collective, wie kent ze nog? Bandlid Noah Lennox heeft rond zijn soloalbum een hype gecreëerd die Merriweather Post Pavillion doet vergeten. Door zorgvuldig geplaatste singles waren de verwachtingen halverwege april dermate hooggespannen dat Tomboy met meeste besproken onderwerp op internet werd, meer nog dan de Royal Wedding. Misschien wel terecht, want het vorige album Person Pitch wordt ruimschoots overtroffen: knap gemaakte popmuziek met als kern lichtvoetige elektronica zoals we die van Animal Collective kennen. Lennox’ stem (Beach Boys, anyone?) is de mooiste en zuiverste van de groep en daarom een genot om naar te luisteren. Waar Panda Bear wel verschilt met de hype van twee jaar terug is in de dansbare ritmes die duidelijk op een lager pitje staan. Tomboy is daarom wat minder energiek, meer ontspannen en natuurlijker. En in tegenstelling van hoe de meerderheid er over lijkt te denken, vind ik het orgeltje in de gelijknamige single wél een welkome toevoeging.

Panda Bear – Last Night At The Jetty

En verder…
Er is vast wel een religie die in april 2011 de Apocalyps heeft voorspeld. Onze vriend Bill Callahan heeft er in ieder geval een soundtrack bij gemaakt, getuige de titel van zijn vijftiende album. De man met misschien wel de mooiste stem in het country / folk genre verrast geen moment maar doet zijn gebruikelijke ding. En dat alleen levert al een hele mooie plaat op. Ook mooi is The Driver van de in Brussel wonende kunstenares Félicia Atkinson, op Hibernate Records. De cd versie, gelimiteerd tot vijftig exemplaren, is verpakt in een poezelig tasje met ansichtkaart, en bevat ook nog eens prachtige, fluisterende ambient. Meer goede ambient kwam afgelopen maand van Bohren & Der Club Of Gore (met jazzy elementen, korte recensie hier) en bijvoorbeeld Hauschka. Deze laatstgenoemde brengt met zijn achtste album Salon Des Amateurs minimal techno door klassieke instrumenten wel erg dichtbij. Mocht je lichte muziek zoeken doch ook met enige vocale kwaliteit dan is Viscera van Jenny Hval een dikke aanrader.

Toch wat meer stevige gitaarmuziek gewenst? Mij beviel Mazes van Moon Duo uitstekend. Broeierige, spacy en hypnotiserende shoegaze met een orgel. Zeker niet minder duizelingwekkend is het album People van Skeleton$. Met jazzy ritmes stuitert de poprock van de vijfkoppige formatie uit Brooklyn namelijk alle kanten op. Het gelijknamige album van Family Portrait valt weliswaar ook onder de noemer “rock” maar is een stuk relaxter. Spontane en psychedelische lo-fi uit het hoekje van Ducktails en co. Voor nog meer psychedelica kan je gerust de 12” ep You’re In It Now van Pure X bestellen. De vier beste nummers van deze band tot nu toe zijn hier verzameld door Acéphale, in aanloop van het eerste volledige album. Koninginnedag hebben we ook weer achter de rug, daarom ook nog een Nederlandse tintje: Knalpot heeft in april de ep Sauce afgerond en deze is te downloaden via bandcamp (voor niets, als u wilt). Bliepjesrock galore!

Moon Duo – Mazes

Pure X – Back Where I Began

Grouper – A I A

Ik kan mij even geen release bedenken waar ik meer naar uitgekeken heb dan A I A van Grouper, het solokunststukje van Liz Harris. Nu is dat niet zo gek natuurlijk; de vorige die als een echt album te bestempelen is, dateert alweer van 2008. Dragging A Dead Dear Up A Hill is nog steeds een genot om naar te luisteren, iets wat het verlangen naar een opvolger tot groteske proporties drijft. Welnu, die opvolger ligt nu voor me. Niet één, maar twee lp’s staren mij aan. Als twee zwarte gaten waarvan niet te ontsnappen valt, aangesterkt door de hoezen met korrelige beeltenissen van iets wat uit het heelal zou kunnen komen. Zwaartekracht of niet, alleen al de fascinatie van deze verschijnselen oefenen een enorme aantrekkingskracht uit.

A I A dus. Het staat symbool voor de twee albums die los kunnen worden gezien (en gehoord) en tevens onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden. Alien Observer het eerste aan de beurt. De titel maakt al veel duidelijk: we zijn op een ruimtereis, de Moon Is Sharp, doch het is hier eenzaam en misantropische gedachten steken de kop op. Gelukkig zijn we dicht bij de hemel, althans, zo laat Liz Harris het klinken. Al in de openingstrack lijken er geen g-krachten te bestaan en zweven we over vederlichte drones, die gezelschap krijgen van een bijna onhoorbare engelenstem, diep van binnen dark wave ademend.

Je zou kunnen spreken van singer-songwriter muziek, zeker wanneer we luisteren naar de titeltrack van de misschien wel onbedoelde eerste lp van de set. Zo’n mooi en vredelievend liedje (ja, een echt liedje) kwam nog niet voor in haar discografie. Zou ze verder geen koortsopwekkende en afstandelijke sfeer neer zetten, dan zou het vinyl waarschijnlijk nog sneller gaan dan het recordtempo waarin deze nu is verkocht (er schijnt al een herdruk aan te komen in de zomer, verder zal je het moeten doen met de digitale versie).

Grouper – Alien Observer

Alien Observer gaat verrassend nagenoeg op dezelfde voet verder, met soms hoorbare teksten en structuren die aan folky dreampop doen denken. Bij het aanraken van de gitaar en Wurlitzer wordt er wel ruim gebruik gemaakt van echoënde effecten en vervormingen (wat van de droom misschien wel een trip maakt), “space” creërend voor een ontdekkingsreis die bij iedere luisterbeurt nieuwe indrukken prijsgeeft. Indrukken waarbij soms lastig beelden zijn te vormen, want de muziek van Grouper blijft uitermate abstract. We worden nog wel even uit balans gebracht door de introductie van een muziekdoos in Mary, On The Wall, daarna zweven we weer rustig verder.

Nummer twee van het geperste duo, Dream Loss, klinkt op één of andere manier gemener, en zo ziet de buitenkant er ook uit. Als deze twee albums bij elkaar horen dan dringen we met het ruimteschip uit Alien Observer nu vijandig gebied binnen, voelbaar door de afstand die er geschept wordt tussen muzikant en luisteraar. Dragging The Streets valt dan nog wel mee; daarna doemen er meer noisy drones op die zich aangenaam laten vermengen met diepe ambient klanken en onaardse, spookachtige zang. Dat alles blijft op subtiele wijze gebracht worden; goed en kwaad in harmonie zoals dat alleen in sciencefiction kan.

Dream Loss is duidelijk killer, donkerder en monotoner dan Alien Observer, maar nestelt zich daarom wel dieper in het brein. Moeten we de twee wel met elkaar vergelijken? Volgens Grouper zelf – tevens verantwoordelijk voor artwork en geheel zonder platenlabel – zijn het echt individuele albums. Dan wel een twee-eiige tweeling die niet zonder elkaar kan, want de ultieme belevenis bereik je door ze achtereenvolgens te luisteren. Als een echo in de lege ruimte vullen ze elkaar aan, verrijken de slow motion droomwereld waarin je belandt en verlengen deze bovendien met veertig minuten.

Hoe ambitieus A I A ook mag zijn, Liz Harris lijkt geen enkele moeite te hebben om de hoge verwachtingen in te lossen. De veer in de reet krijgt ze niet omdat haar stijl een indrukwekkende ontwikkeling heeft doorgemaakt; wel voor dat ze het karakteristieke geluid van Dragging A Dead Dear Up A Hill in stand weet te houden en naar ongekende hoogte weet te stuwen. Vooralsnog dé kandidaat om bovenaan te eindigen in mijn persoonlijke lijst waarin de beste albums van dit jaar staan.