Tag archieven: hemel

Hemels

Julianna Barwick’s pastorale zang heb ik al eens eerder de hemel in geprezen, nota bene in een duo recensie met de satanische folkact Hellvete. Ik heb een goed excuus om de Bijbelse factor van dit tweetal opnieuw naar voren te halen: het nieuwe album The Magic Place, uitgebracht door Asthmatic Kitty Records (het label van Sufjan Stevens). Barwick borduurt op dezelfde weg voort als haar vorige releases: zang dat rechtstreeks uit een kerkkoor lijkt te komen; gesampeld en geloopt en als legoblokken opgestapeld totdat er een toren van Babel ontstaat. Je raakt er als vanzelf van in de wolken, de prachtige en bijzondere hoge a capella tonen die de Amerikaanse produceert. Hoogtepunten zijn het titelnummer, Vow en het opzwepende Prizewinning. Uiteraard ontbreekt enige ontroering ook niet bij het horen van Flown, geïnspireerd en opgedragen aan een recentelijk gestorvene in haar vriendenkring. The Magic Place – dat vandaag uitkomt – mag je met een gerust hart een magisch album noemen.

Julianna Barwick – The Magic Place

Heaven & Hell

Recentelijk mocht ik de EP Florine van Julianna Barwick aan mijn collectie toevoegen. Spijt heb ik daar allerminst van. Julianna Barwick komt uit Brooklyn en is opgegroeid met de Christelijke kerk en de daarbij behorende a capella zang, iets wat als een rode draad door haar muziek loopt. Barwick laat op goddelijke wijze haar prachtige stem en allerhande elektronische instrumenten (zoals looppedalen, piano en keyboard) samensmelten tot een paradijselijk geheel. De muziek werd al eens omschreven als “de troetelbeertjes die de liefde bedrijven”.

Op Florine, door Barwick zelf uitgebracht, is de basis simpel: men neme een handjevol historisch klinkende zanglijnen en vervormt deze tot hypnotiserende doch georganiseerde kluwen van canto, nevelige ambient bijklanken er roept titels als Sunlight, Heaven erbij. Simpele dingen zijn vaak het meest effectief. Als geen ander weet Julianna Barwick de schoonheid van de wereld muzikaal te vertalen. De herhalende vocalen wekken een beleving op die je ver boven het aardse brengt. Veel dichter bij de hemel kun je niet komen.

Recentelijk mocht ik de LP De Gek van Hellvete aan mijn collectie toevoegen.  Spijt heb ik daar allerminst van. Hellvete komt uit België en is opgegroeid met het Vlaamse Funeral Folk collectief en het daarbij behorende Silvester Anfang, iets wat als een rode draad door zijn muziek loopt. Hellvete laat op satanische wijze zijn duister getokkel en allerhande traditionele instrumenten (zoals banjo, fluit en charango) samensmelten tot een monsterlijk geheel. De muziek werd al eens omschreven als “Beëlzebub en Succubus die sodomie bedrijven”.

Op De Gek, door het Kraak label uitgebracht, is de basis simpel: men neme een handjevol historisch klinkende folk en vervormt deze tot hypnotiserende doch georganiseerde kluwen van drones, nevelige ambient bijklanken en roept titels als Vleermuisarmen erbij. Simpele dingen zijn vaak het meest effectief. Als geen ander weet Hellvete de lelijkheid van de wereld muzikaal te vertalen. De herhalende drones wekken een beleving op die je ver onder het aardse brengt. Veel dichter bij de hel kun je niet komen.

Jaarlijst 2009: #5

Vorig jaar haalde Black Mountain’s geweldige gemoderniseerde jaren zeventig psychrock album In The Future nét niet mijn jaarlijst. Te grillig, en te weinig uitschieters voor een plekje tussen de tien beste platen, denk ik nu nog steeds. Ook het spontaan opgerichte bandje Lightning Dust van bandleden Amber Webber en Joshua Wells, met kale lo-fi woestijnfolk, wist mij in het verleden niet te overtuigen. Op nieuw werk van Black Mountain moeten we waarschijnlijk nog even wachten, maar laatstgenoemde act heeft dit jaar wel de discografie aangevuld met het tweede album Infinite Light.

Het is als een goede Côte de Beaune; een paar jaar gerijpt, en meteen een volle body en een fruitigere smaak. De productie op Infinite Light is aanzienlijk verbeterd ten opzichte van het debuutalbum, waardoor het talent van het duo om prachtige dromerige pop te combineren met minimale folk uitstekend wordt belicht. De psychedelica uit de moederband wordt niet vergeten. Al meteen bij opener Antonia Jane valt de lome half nasale, half snikkende stem van Amber op naast de groteske pianoklanken en het orgeltje op de achtergrond.

Dat Lightning Dust geen band is uit de vorige eeuw maken ze al snel duidelijk in het tweede nummer I Knew. Een dof dreunende drumcomputer maakt van het nummer – een van de weinige met echt een beetje flowerpower – een energieke opsteker voor optredens. Want voor de rest moet Lightning Dust zich met intelligent schrijver- en muzikantschap bewijzen dat het allerminst stoffig is. Het overgrote deel van het album is tamelijk monotoon en rustig. Monotoon, rustig, en briljant.

Een albumtitel zegt duizend woorden; de muziek is als een eenzame zonnestraal die eeuwig je geest verlicht. Amber en Joshua hebben een gevoel voor authenticiteit wat betreft de folk en neoklassieke strijkarrangementen, maar ze hebben vooral ook een neus voor aanstekelijke songs. Nergens raken de nummers ontspoort, doch overal grenzen ze aan ongelooflijke schoonheid. Enya zal haar oude platen ritueel in haar Ierse openhaard verbranden, mocht ze ooit de goddelijke conclusie van Never Seen horen.

Het sombere Wondering What Everyone Knows is door de overduidelijke aanwezige drums een uitschieter onder uitschieters. Afsluiter Take It Home doet daar nog een schepje bovenop: de melancholische strijkinstrumenten leiden naar een emotioneel hoogtepunt. Hemelser dan de poort, heiliger dan Petrus, deugdzamer dan de Bijbel. Infinite Light van Lightning Dust is een paradijselijke luisterervaring.

#5. Lightning Dust – Infinite Light (Jagjaguar)
#6. Fever Ray – Fever Ray (Rabid)
#7. Kurt Vile – Childish Prodigy (Matador)
#8. Au Revoir Simone – Still Night, Still Light (Moshi Moshi)
#9. Fuck Buttons – Tarot Sport (ATP)
#10. A Place To Bury Strangers – Exploding Head (Mute)