Tag archieven: Japan

De terugkeer van Junzo Suzuki

De Japanse gitarist Junzo Suzuki (onder andere actief in Overhang Party, 20 Guilders en Miminokoto) bracht vorig jaar als soloartiest twee albums uit en toerde daarna intensief door Europa en de Verenigde Staten. Dit jaar doet hij dat kunstje gewoon nog eens over. Het tijdelijk verlaten van zijn thuisstad Tokio levert hem blijkbaar genoeg inspiratie op om opnieuw twee zeer verschillende en creatieve albums neer te zetten. Het maakt hem één van de meest interessante artiesten op dit moment uit het land van de rijzende zon.

Junzo-Suzuki-660x335

Sings II: Sings Ballads of Contemporary Sadness, Point of Views and General Love and Depression is een titel die weinig tot de verbeelding overlaat. De plaat op Nod And Smile Records bevat rustige blues en acidfolksongs met fluisterende vocalen. Liedjes zoals Jandek deze vroeger weleens maakte, met een vreemde Japanse twist. Ook duiken er af en toe langzaam golvende elektrische gitaren op, die voor de nodige spanning zorgen.

Suzuki laat horen dat hij na het live album Sings nog steeds een begenadigd songwriter en gitaarspeler is, die meer kan dan alleen de snaren tot zware drones vervormen. Daarbij  wordt weliswaar bij een aantal nummers nog de hulp ingeroepen van LSD March– /  Fushitsusha drummer Takahashi Ikuro en Acid Mothers Temple-gitarist Kawabata Makoto, maar de mooiste melancholische en depressieve herfstballads ontstaan met Junzo Suzuki alleen met zijn gitaar en stem.

De Japanner heeft echter twee kanten: op Portrait Of Madeleine Elster – een cd op Utech Records – duikt hij weer de boze donkerte in die hij vorig jaar op ons los liet met Ode To A Blue Ghost en Eight-Sided Infinity. De elektrische gitaren gaan in de openingstrack in de overdrive qua feedback en repetitie, en door subtiel te variëren en te improviseren wordt het muzieklandschap hier vooral gevormd door hypnotiserende, psychedelische drones die behoorlijk wat gewicht in de weegschaal leggen.

Toch duikt ook zijn gevoelige kant ook weer op, tijdens het echoënde getokkel in het titelnummer en in het vergelijkbare La Notte, al valt deze laatstgenoemde uit de toon vanwege het percussiewerk van opnieuw Takahashi Ikuro, iets wat verder nergens opvalt. Deze twee nummers zijn echter meer intermezzo’s als we puur kijken naar de lengte; met de makkelijk het kwartier passerende afsluiter Dance Of The Inhabitants Of The Invisible Tower In The Ring Of Holly Mountain is het wachten op de uitbarsting van gitaargeweld waar hij om bekend staat.

Die uitbarsting blijft enigszins achterwege. In plaats daarvan gaat Junzo Suzuki voor een dreigend en filmisch stuk dat wellicht de ontknoping van Hitchcock’s Vertigo (waar de albumtitel naar verwijst) van een modern muzikaal randje voorziet, waarbij zelfs het gebruik van een harmonica niet wordt geschuwd. Naarmate deze zwevende drones naar het einde toewerken wordt duidelijk dat Junzo Suzuki ondanks zijn herkenbare stijl wederom verrassend uit de hoek weet te komen, en in 2013 weer twee prachtige albums heeft gemaakt.

Xinlisupreme – 4 Bombs

Vorig jaar april mijmerde ik nog over de toen al bijna tien jaar oude muziek van Xinlisupreme. Ik haalde toen het stof van een oude recensie die ik in het verleden typte voor Musique Machine. Noodgedwongen, want het leek er sterk op dat we nooit meer iets zouden horen van het Japanse duo. Nog eens even de bezoekstatistieken nagekeken en ja hoor, een aantal hits vanuit het Verre Oosten. Zouden ze het gelezen hebben? Onwaarschijnlijk. En toch ligt er nu zomaar uit het niets een gloednieuwe EP met vijf nummers voor mijn neus.

4 Bombs is inderdaad het vervolg op het debuut Tomorrow Never Comes en de EP Murder License, met vijf nieuwe nummers die in het afgelopen jaar zijn opgenomen. Waarom dit zo lang heeft geduurd, zullen we denk ik nooit te weten komen. Yasumi Okano and Takayuki Shouji in het Engels een interview afnemen is namelijk nog steeds een nachtmerrie, of zorgt in ieder geval voor onnavolgbare hilariteit, zoals dit gesprek met Only Angels Have Wings.

Ook op muzikaal gebied zijn de heren gelukkig weinig veranderd. Nog steeds zijn melodieuze liefdesliedjes en rock hun manier om de boodschap over te brengen, maar neem deze omschrijving gerust met drie pakken zout. 4 Bombs is schokkend extreem vanwege de noise die als prikkeldraad om de songs heen gewikkeld is. Herkenbare structuren en gemurmel in het Japans worden kleine stukjes in een puzzel van de hoogste moeilijkheidsgraad. Xinlisupreme is als een obsceen trio van My Bloody Valentine, Merzbow en Venetian Snares.

Japan is een land van extremiteiten en rariteiten, maar ook een land van popmuziek. De combinatie ervan is Xinlisupreme’s handtekening. Zou het mogelijk zijn de ondoordringbare laag van distortion eruit te filteren, dan blijven er kinderlijke deuntjes over, getuige Soprano Meditation. Simpel pianospel wordt hier ondersteund door bonkende, artificiële percussie, in een poging de luisteraar naast doof ook nog aan het dansen te krijgen. Het lukt ze nog bijna ook.

Ik moet concluderen dat 4 Bombs niet meer diezelfde overweldigende indruk achter laat als het debuutalbum deed, tien jaar geleden. Dat schuiven we maar op de tijdgeest en mijn persoonlijke smaak van toen. Zonder vergelijkingen te maken is Xinlisupreme namelijk terug van nooit weggeweest: met een luide knal.

Majutsu No Niwa – Volume V

Iedere zichzelf respecterende platenzaak zou een aparte afdeling moeten hebben voor Japanse psychrock, met in de verkoopbakken in ieder geval alle releases van Overhang Party en – na het overlijden van de act in 2007 – reïncarnatie Majutsu No Niwa. Van leegstand kan dan in ieder geval geen sprake zijn, want de band waarvan de naam zoiets betekent als “magische tuin” is inmiddels alweer aan het vijfde album toe. Een dubbelluik nog wel, uitgebracht op twee afzonderlijke cd’s.

De heren Rinji Fukuoka, Wataru Kawai en Shigeki Morohashi hebben de reputatie één van de hardste rockbands van Japan te vormen. Vooral live schijnen de muren van gitaarfeedback garant te staan voor een gehoorbeschadiging. Die energie werd al eens vastgelegd op het album Sylvania 7027 Live, van vorig jaar. Volume V, het resultaat van zorgvuldige studio opnames, neemt duidelijk een andere weg.

Op Part I: The Visionaries’ Sand Zone zijn de melodieuze en melancholische riffs duidelijk in de spotlight gezet. Die slepende stukken worden slechts mondjesmaat afgewisseld met de stijl waar Majutsu No Niwa meer bekend om staat: metershoge gitaarmuren doordrenkt met distortion, die je met een bovenmodaal volume gemakkelijk omverwerpen. De heldere productie laat juist horen dat de muziek van dit Japanse drietal op punk is geschoeid, waar Fukuoka met zijn dreinende zang er dikwijls een acid ballad van maakt. Daardoor kan ik niet anders de conclusie trekken dat – afgezien van het stompende Falling – Majutsu No Niwa hier een stuk minder gewelddadig klinkt dan op vorige releases.

Met Part II: With à qui avec Gabriel gaat de band nog een stap verder. À qui avec Gabriel is een jonge Japanse accordeonspeelster en zangeres, wiens debuutalbum werd uitgebracht op John Zorn’s Tzadik label. Met dromerige, romantische klanken duwt zij dit tweede deel nog meer richting melancholie en rust. Het tempo ligt laag en de gitaar heeft verre van een hoofdrol te vertolken. Het zijn vooral de huilende zang en accordeon die er een folk plaat van maken. Maar het komt natuurlijk wel uit Japan. De geografische oorsprong maakt dat deze release ook gewoon weer tussen de psychedelica hoort te staan, naast allerlei andere bevreemdende uitgaven.

Het is even wennen het talent van Majutsu No Niwa om uitstekende liedjes te schrijven zo duidelijk op de voorgrond te horen. Uiteindelijk blijkt dat allerminst een slecht gegeven te zijn. De band doet concessies op het gebied van pure kracht en lawaai, en weet dit ruim te compenseren met hun eigenzinnige sound. Volume V is daardoor opnieuw een gedenkwaardig moment in de discografie van de Japanners.

Volume V wordt gezamenlijk uitgebracht door There en Musik Atlach.