Tag archieven: jazz

Squarepusher – Numbers Lucent

Hoppa! De zondagkater wordt in één vlaag van levensvreugde weggeblazen door dit laatste souvenirtje van Tom Jenkinson. In navolging van de vorig jaar uitgebrachte Just A Souvenir, brengt Squarepusher een exquisite nageboorte in de vorm van de EP Numbers Lucent. Was Just A Souvenir een tochtje in de Fata Morgana van de Efteling, dan is Numbers Lucent de draaikolk die je nietsvermoedend tegenkomt in de wildwaterbaan van de Piranha.

Breakcore, het buitenechtelijke kindje van rave en drum ’n bass, je moet er van houden. De hersenkwabben worden gehusseld in de schedel, je voeten raken in de knoop wanneer je erop probeert te dansen, de maag keert zich om van de harde bassen. Deze 25 minuten durende wekker van Squarepusher borduurt verder op de ingeslagen weg van het hoogstaande volledige album: veel funky en jazzy ritmes, gestuurd met de sublieme beheersing van Tom op de bass. Just A Souvenir heeft echt een vredig jazzgevoel, voor zover dat kan bij stuiterende IDM / breakcore. In dat laatste is Numbers Lucent echt anders. Dit keer wordt terug gegrepen naar een karakteristiek jaren 90 ravegeluid met harde agressieve beats.

De opener Zounds Perspex strooit gretig met Hammondorgeltjes, heerlijk pakkende acid melodietjes en op en neer deinende jungle beats. Het tweede nummer Paradise Garage heeft ook weer orgels als basis, maar wordt hier aangevuld door een enorm funky baslijn en dito breakbeats, evenals spacy deuntjes. Een schot in de roos. De opvolger Heliacal Torch doet de temperatuur, zoals de naam al impliceert, stijgen met meer bruutheid. De melodie is hier echter vrij zwak, wat het nummer geen echte smoel geeft. Star Time 1 is onmiskenbaar een verwijzing naar de openingstrack op Just A Souvenir, daar Star Time 2 geheten. De funk (met hoofdletter F) keert terug en de melodie is lieflijk en zacht. Natuurlijk blijven de als een stroboscoop flikkerende beats je hersencellen teisteren. Op de laatste twee nummers trekt Jenkinson alle registers open wat betreft nu-skool rave. Sommige mensen omschrijven The Klaxons als new rave. Dat die dansende kinderpunk niets met rave te maken heeft, en Squarepusher wel, dat mogen hopelijk duidelijk zijn. Zo niet, dan laat de vijfde track Arterial Fantasy, die de speakers doet bewegen van de snoeiharde basdrums, je voor even in de waan van de jaren 90. Fel, driftig en toch melodieus. De afsluiter met de geweldige titel Illegal Dustbin laat de decibelmeters verder doorslaan naar rood. Een mash-up van gabber, metal en drum ’n bass holt je oorschelpen van voor tot achter uit.

Tom Jenkinson bewijst maar weer eens wat een begenadigd producer hij is. Zijn kunsten op de bassgitaar zijn ongekend voor een artiest in de elektronische muziek. Numbers Lucent overstijgt zijn grote broer misschien niet qua muzikaliteit, maar wel qua belevenis. Wat een energie!

Bohren Und Der Club Of Gore – Dolores

Toegegeven, artiesten die namen dragen die mooi zouden staan in mijn CD-kast, hebben bij mij bij voorbaat al een streepje voor. Of wekken in ieder geval meer interesse op. Kiss The Anus Of A Black Cat is daar een voorbeeld van, en ook Miasma & The Carousel Of Headless Horses. Bohren Und Der Club Of Gore is eveneens een naam die direct mijn aandacht kreeg. Weliswaar heeft het zijn oorsprong in een qua drankgebruik uit de hand gelopen feestje, maar heeft toch een ogenschijnlijke diepere betekenis. Het boren en gore doet mij in de eerste instantie denken aan de debuutfilm van Abel Ferrera, Driller Killer. De band heeft echter ook verklaard sterk beïnvloed te zijn door de Nederlandse instrumentale band Gore, en daar ook zijn naam op te hebben gebaseerd. Niet onbelangrijk, weet deze band naast de naam ook nog eens een originele soort muziek neer te zetten.

Zoals het leven van de mislukte kunstenaar in Driller Killer een dramatische wending neemt, zo draagt het drama de slowjazz van Bohren Und Der Club Of Gore. Een duistere soort jazz; niet wat menigeen bij het woord zou voorstellen. Je hoort invloeden van oude Noorse black metal terug (maar dan zonder de metal), en in geen enkele recensie heeft de referentie aan Twin Peaks en de componist, Angelo Badalamenti, geschitterd in afwezigheid. De vervreemdende factor in David Lynch zijn films, evenals zijn zwarte humor en stilistische esthetiek, zijn zonder meer ook van toepassing bij Bohren Und Der Club Of Gore. De daaruit volgende doomy sfeer van de muziek maakt het allesbehalve verwonderlijk dat de band in het voorprogramma heeft gespeeld van Sunn O))) en Earth.

Het nieuwste – 7e – album Dolores is geen uitzondering op hun verworven sound. De Duitsers hebben, om maar met clichés te blijven strooien in dit stukje tekst, hun geluid “verfijnd”. De rustige maar beladen nummers hebben zeker qua lengte een wat toegankelijker gezicht gekregen, en de kristalheldere productie is zoals je mag verwachten een stuk beter dan pakweg hun debuut Gore Motel. Wat betreft instrumentatie is er weinig veranderd. Ik had graag wat meer de zwoele saxofoon teruggehoord, zoals die op het album Sunset Mission zo prominent aanwezig was, samen met de Fender Rhodes. Nu keert deze slechts in drie stukken terug: in Unkerich, Still Am Tresen en het prachtige afsluitende Welten. Gelukkig maakt de vibrafoon, één van mijn favoriete instrumenten in de nieuwerwetse jazzmuziek, veel goed gedurende het kleine uurtje dat Dolores de gehoorgangen passeert.

Ondanks het feit dat het lijkt alsof dit nieuwe album meer uit “singles” bestaat en een stap richting popmuziek neemt, kan ik mij nauwelijks voorstellen dat de afzonderlijke stukken, hoe afwisselend ook, niet zijn bedoeld als één groot geheel. Het is moeilijk op de stereo in de woonkamer alle nummers zonder aandacht te verliezen te beluisteren vanwege het minimale karakter van de muziek. Daarvoor zijn er teveel factoren die afleiden. Neem je echter afzondering en je koptelefoon mee, dan werken de warme, ambientale geluidsmuren, sporadisch opgeleefd door een percussieaanslag, ontspannende gedachten in de hand. Heerlijk om bij weg te dromen en een diaserie met melancholische foto’s van vroeger in je hoofd te laten afspelen.

Zonder de arrangementen uit de jazz zou Bohren Und Der Club Of Gore meer een doom band zijn met ambient invloeden. Juist die aanvulling maakt dat er veel melodie in de muziek te vinden is, zonder dat het mysterie in de uitstraling van de band verloren gaat, en dan niet op een Sigur Rós-manier. Dat is wat Bohren en zijn Gorevriendjes zo uniek maakt. Ze weten het treurspel uit oude jazzclubs in een modern jasje te steken en dat verdiend lof.

Toegegeven, in ben BUDCOG pas gaan luisteren omdat de naam mij intrigeerde. Als de naam dat niet doet en de muziek het nog niet heeft gedaan, dan hebben onze Oosterburen nog een aantal verkooptrucjes achter de hand. Hun optredens in het pikkedonker, met alleen een 10-watt lampje op de leden gericht, zijn indrukwekkend te noemen. De band is ook verantwoordelijke voor alle grafische elementen die bij de release komt kijken, zoals het artwork van het album, tekeningen en foto’s. Op die manier hebben ze een magisch stukje kunst geproduceerd, waarvan alle stukjes, in beeld en geluid, in elkaar passen. Dolores zal mooi staan in mijn CD-kast.