Tag archieven: jazz

2x Richard Youngs

Nee, dit is geen beknopte samenvatting van mijn eerdere bericht, in augustus vorig jaar. Richard Youngs is écht een artiest die meerdere platen per jaar kan uitbrengen en daarnaast telkens weer iets bijzonders weet te creëren, bijzonder genoeg om er opnieuw over te typen. Core To The Brave en Amaranthine zijn mijn laatste aanwinsten met Youngs’ naam erop.

Core To The Brave komt uit bij Root Strata en valt vrijwel direct op door zijn agressiviteit. Zware bassen, gitaarloops voorzien van veel distortion en uit de maat springende beats brengen de luisteraar volledig uit balans. En dan is daar die onmiskenbare stem die iedereen weer met beide benen op de grond zet. Zoals altijd weet Youngs zijn voordracht feilloos op de goede momenten in te passen, een vooraf onmogelijk geachte symbiose vormend. Toch staat Core To The Brave ver af van zijn relatief brave folk-achtige of electro-pop albums, waar hij zijn status voor een groot deel aan heeft te danken. De doommetal van We Are The Messengers of het venijnige Forever Hills Of Everyday zetten de luidsprekers op scherp. Een meesterlijk bruut album.

Met Amaranthine bewijst Richard Youngs dat je kunt blijven vernieuwen en tegelijkertijd je eigen stijl kunt behouden. Deze lp op Mie Music omschrijven als een percussie-gedreven free jazz plaat met de stem in plaats van een gierende sax, komt misschien nog het meest in de buurt. Opnieuw wordt er veel gevraagd van de luisteraar. De drums vormen weliswaar de fundering, meedogenloze gitaarfeedback en een zes minuten durende solo op de skakuhachi zijn zomaar elementen die kunnen opduiken in de vier nummers die Amaranthine telt. State I’m In (California) is een nummer dat herinneringen oproept aan martial neo-folk uit de jaren negentig, dat fans van het eerste uur zeker zal aanspreken. Toch is Amaranthine bovenal een album waarop Richard Youngs zijn eigen grenzen van de avant-garde verlegt, zonder identiteit te verliezen.

Twee platen zo vroeg in het jaar geeft goede moed voor de Richard Youngs-verzamelaar. Afvragen of de volgende ook weer de moeite waard zal zijn, is niet aan de orde. Dat bewijst hij al een jaar of twintig.

Julian Lynch – Terra

Normaal gesproken blijf ik niet zo lang bij eenzelfde muziek hangen. De houdbaarheidsdatum van het gemiddelde album dat voortijdig op internet verschijnt, loopt meestal af tot drie dagen na de release. Er zijn natuurlijk uitzonderingen. De titel van dit stuk doet waarschijnlijk al enkele vermoedens rijzen dat Julian Lynch er één van is. En inderdaad, zijn tweede plaat Mare “schiep hoge verwachting voor de opvolger”, zoals ik in december typte. Lynch is een blijvertje, getuige de kwaliteit van Terra, zijn derde.

Dat Terra ook weer prima bevalt, heeft in ieder geval niet te maken met progressie of vernieuwing ten opzichte van zijn voorganger. Opnieuw wordt er schijnbaar achteloos gespeeld met folk, pop, americana, psychedelische jams en zelfs new age totdat er als vanzelf een hangmatsfeer ontstaat. Misschien wel diezelfde hangmatsfeer die we bij zijn jeugdvriend Matt Mondanile van Ducktails tegenkomen. Maar waar Ducktails zich schuldig maakt aan stonede surfmuziekclichés (no offence) gaat Julian Lynch een stap verder. Met toevoeging van een klarinet, saxofoon, harmonica, piano, synthesizer en verschillende percussie-instrumenten is het geluid van Terra een stuk gevarieerder. Dit overigens zonder dat dit ten koste gaat van het lome en ontspannen gevoel, in de niet-instrumentale nummers mede mogelijk gemaakt door zijn vaak onverstaanbare zang.

Julian Lynch – Terra

Als bijna afgestudeerde doctor in ethnomusicologie maakt Lynch optimaal gebruik van de diversiteit in de muzikale tradities, bijna de gehele aarde overdekkend (ik ga er voor het gemak even van uit dat de titel van het album verwijst naar het Latijnse woord “terra”). Hij schemert met Oosterse invloeden, Indiase ritmes, Afro-Amerikaanse jazz en Europese drones en ambient. Je zou bijna zeggen dat 26-jarige de hele wereld al moet hebben gezien, maar de waarheid is iets minder exotisch. Ridgewood en Madison worden in de gemiddelde reisgids ongetwijfeld niet benoemd als meest inspirerende steden. Toch weet Lynch de omgeving waarin hij verkeerd prachtig muzikaal te vertalen: het keurige, gemoedelijke en kleine Ridgewood tegenover de kleurrijke doch afstandelijke grote stad Madison. Het is misschien een rare vergelijking, maar zo luistert dit album ook: als het beste van twee werelden.

Klopt, het is nog geen drie dagen geleden dat Terra uitkwam bij Underwater Peoples. Is een potentiële hoge notering in de jaarlijst daarom een voorbarige conclusie? Ik denk het niet. Dit derde album van Julian Lynch is één van de meest ontspannen albums die ik de afgelopen tijd heb gehoord, terwijl het toch een intense, originele en enerverende luisterervaring is. In juni gaan we maar eens kijken of hij dat ook live kan waarmaken.

Beileid

Het zijn meer jazzgeoriënteerde muzikanten, het viertal Bohren & Der Club Of Gore. Toch misstaan ze niet op een festival met stevige muziek als Roadburn. Op de editie van 2011 waren ze niet te vinden, in de vier jaren ervoor liefst drie keer. Dat heeft niet alleen te maken met de naam van de groep, maar vooral met de sfeer die ze neerzetten op hun albums. Zeker op het podium, wanneer de Duitsers miniem worden verlicht, roept de ultra-trage muziek meer associaties op met doom metal dan met jazzmuziek.

De kleinere releases meegeteld, is Bohren & Der Club Of Gore inmiddels aan haar negende toe. Beileid – met oprechte deelneming – is een mini album met niet meer dan drie nummers, die samen wel tegen de veertig minuten klokken. Opener Zombies Never Die (Blues) maakt meteen duidelijk dat de muziek niet erg veel is geëvolueerd door de jaren heen. De loodzware ambient komt als vanouds uit de basgitaar en het orgel. Die donkere sound wordt verder opgeleukt door een vibrafoon, zij het met mate. Pas na een minuut of drie duikt de saxofoon op, de hypnose doorbrekend. In het tempo van een gletsjer kabbelen de instrumentale klanken voort, te allen tijde minimalistisch blijvend doch met een krachtige boodschap.

Opvallend is het tweede nummer, Catch My Heart. Het is een cover van de uit Düsseldorf afkomstige heavy metal band Warlock (“true as steel”), geplukt van het album Hellbound uit 1985. Voor het eerst in de geschiedenis van Bohren & Der Club Of Gore is er een zanger bijgehaald, en meteen niet de minste. Mike Patton stuurde openlijk aan op een samenwerking met één van zijn favoriete bands, en hij heeft zijn zin gekregen. Hij is ook de enige die in dit nummer enig respect toont voor het origineel. De band zelf rekt het vijf minuten durende nummer op tot ruim dertien, en laat alle mogelijke metal invloeden varen. Dat doet overigens niets af aan de onheilspellende stemming, die ook in de kwartier durende afsluiting eenvoudig vastgehouden wordt. Beileid biedt geen spannende koerswijzigingen, maar is een fraai vervolg op Dolores (recensie hier) en meer dan dat is ook niet nodig.

Bohren & Der Club of Gore – Zombies Never Die (Blues) by PIASGermany