Tag archieven: Jonas Reinhardt

April 2013

Een hoop goede nieuwe releases afgelopen maand. Ik noemde al het Belgische Maan en het aan Sun City Girls verwante The Invisible Hands, en een aantal tapes die het Hare Akedod label het afgelopen jaar heeft uitgebracht. Verder stond april in het teken van Sonic Protest (met een weergaloze show van The Dead C in het geheugen gegrift) en kregen we traditiegetrouw een bombardement van overbodige releases te verwerken op Record Store Day.

Plaat van de maand is zonder twijfel die van het Australische Exhaustion. De destructieve noiserock ‘n roll gespeeld op het debuutalbum Future Eaters blaast mij volledig omver. Een stoïcijnse baslijn en motorik ritmes lopen als een rode draad door de zeven nummers, terwijl een gitaar – opgejaagd door effecten en distortion – paniekerig doch uitgeput probeert te ontsnappen uit deze dichtgetimmerde kamer. De echoënde vocalen doen er nog een schepje bovenop wat betreft het negeren van structuur.

Ook tamelijk geniaal is White Shadows On The South Seas van de al lang meelopende Britse gitarist Mike Cooper. Dit album, dat uitkomt bij Room40, is min of meer de opvolger van Rayon Hula, wederom geïnspireerd door de kleine eilanden in de Grote Oceaan. De tropische blues met slide gitaar, aangekleed met field recordings van de plaatselijke fauna, kitscherige lounge en tape loops is alles wat je zoekt in moderne exotica, en weet de luisteraar ook daadwerkelijk te verplaatsen naar Polynesië of Hawaï.

Je ontkwam er niet aan afgelopen maand: Record Store Day. Het is nog een hele klus om tussen de vele nutteloze (her)uitgaven de platen er uit te vissen die er wel toe doen. Eén daarvan was Golden Gunn, een samenwerking tussen gitarist Steve Gunn en Hiss Golden Messenger. De kosmische folkrock krijgt een bluesrandje en is misschien een beetje veilig, maar luistert uitermate lekker weg, mede dankzij het vloeiende spel van de twee heren.

Op diezelfde dag, doch niet speciaal voor RSD, verscheen ook The Godward Way van Daniel Higgs (Lungfish, The Skull Defekts). De vrijblijvende sessie in de Latitudes-serie, in de studio van Southern Records, heeft slechts één nummer opgeleverd. Gelukkig duurt deze ruim 23 minuten. Higgs brengt ons met zijn gezang en semi-religieuze voordracht terug naar het prehistorische Mesopotamië, toen de nietigheid van het menselijk bestaan een stuk duidelijker was dan nu. Zijn bezwerende stem wordt bijgestaan door repeterend banjospel en harmonium. Na die 23 minuten wordt duidelijk dat The Godward Way een bijzonder en intrigerend nummer is geworden.

Verder kwamen nog voorbij in april: Ashtray Navigations met Cloud Come Cadaver (gitaarnoise met een slicer pedaal), The Cosmic Dead’s Inner Sanctum (Hawkwind op steroïden), Celestial Explosion van Don Bikoff (à la John Fahey, maar dan meer space), In Zaire met het album White Sun Black Sun (hallucinerende tribal trancerock), The Astral Body Electric van Herbcraft (laid-back psychedelica) en tenslotte het inter-galactische  synthesizerkunstje Mask Of The Maker van Jonas Reinhardt.

November 2011

Veel zinnigs heb ik niet getypt in de afgelopen maand, mede door tijdgebrek en/of omdat ik niet genoeg tekst kon verzinnen voor een afzonderlijke release. Dus, je kunt gerust stellen dat de wel besproken nieuwe (France & Orfanado) hoogtepunten waren in november. Het is toch al een rustige periode, omdat labels nu veelal geen of weinig albums meer uitbrengen uit angst dat deze de jaarlijsten niet meer halen. Maar de hele maand niets, daar kan natuurlijk geen sprake van zijn.

Sommige platen hebben door het artwork echt een meerwaarde. Zo ook de 12” The Prime Revealer van Jonas Reinhardt: beide zijden van het vinyl zijn op kunstige wijze gegraveerd. Doordat de ene kant op 33 toeren wordt afgespeeld en de andere op 45 toeren is het draaien ervan een plezante bezigheid. Ook qua sound trouwens, want de Amerikaanse band trekt gerust de lijn door van het eerder besproken en tamelijk geniale Music For The Tactile Dome: spacy vintage synthesizer werk (denk aan Jarre, Schulze) met kraut drones. Enige nadeel: deze duurt bij elkaar maar elf minuten.

Gelukkig zijn er in hetzelfde genre nog wat meer minuten mee te pakken. Een mooi voorbeeld is Fictions van Le Révélateur, waar een voormalig gitarist van Godspeed You! Black Emperor en Fly Pan Am achter schuilgaat. New age composities vermengen zich langzaam met ambient en dikke synthtapijten. Fictions is uitgebracht op het label van Steve Hauschildt (Emeralds), die zelf ook met een aardige soloplaat aan kwam zetten. Op Tragedy & Geometry, verwijzend naar Griekse mythologie, combineert hij veelal abstracte klanken uit de ambient, elektronica en kosmische  kraut. Aangenaam betoverend.

Wie vorig jaar voor heel wat betovering zorgde, was Brian Pyle (o.a. Starving Weirdos) met zijn soloproject Ensemble Economique. Psychical op het Not Not Fun label klonk als een futuristisch voodoo ritueel en had ik achteraf gezien doodleuk in m’n top 10 geplaatst van 2010. De nieuwe plaat heet Crossing The Pass, By Torchlight. Duidelijk minder overweldigend en agressief dan de voorganger, maar zeker niet minder goed. Pikzwarte synthesizers en rituele percussie vullen deze lp.

Over Maria Minerva typte ik in augustus al, toen om haar album Cabaret Cixous aan te prijzen. Nu heeft ze alweer een vervolg klaar in de vorm van een half uur durende ep: Sacred & Profane Love. Nog romantischer en vooral nog meer gericht op beats duikt de excentrieke Estse producer wederom in de wereld van cheesy ‘90s muziek, met house, disco en rave in de hoofdrol. Het levert alweer de derde bijzonder frisse release dit jaar op die haar naam draagt.

Wat ik ook nog het vermelden waard vind is Replica van Oneohtrix Point Never (knappe elektronische collages) en Chris Watson met zijn El Tren Fantasma (ambient met field recordings van zijn avontuurlijke treinreis door Mexico). Toch was november er vooral om nog ongehoorde albums van eerder dit jaar eens uitvoerig te beluisteren. Die laat ik hier achterwege. Terugblikken op het gehele jaar 2011 doen we immers in december.

Mei 2011

Album van de maand
Het is lastig kiezen in een maand met veel goede nieuwe releases, maar zonder echte uitschieters. En dat terwijl ik een aantal belangrijke nog eens goed in de oren moet proppen. Toch bombardeer ik met veel plezier Baroque Primitiva van Alvarius B. tot plaat van de maand mei. En dat is best vreemd voor een album dat in maart uitkwam. Alvarius B. (Alan Bishop) is zelf ook wel een beetje vreemd, zoals hier al was te lezen. De cd versie van deze psychedelische singer-songwriter muziek met exotische invloeden volgde in mei, vandaar.

Alvarius B. – You Only Live Twice

Podiumplaatsen
Jonas Reinhardt, in ieder geval, met het album Music For The Tactile Dome. Een fantastisch staaltje krautrock-for-headphones, die je geheid naar hogere sferen leidt. Mocht je daar meer over willen lezen dan kan dat hier. Wie misschien ook wel een plek op het podium verdient deze maand, is Six Organs Of Admittance met Maria Kapel. Dat is dan vooral in combinatie met het prachtige optreden in de Ursulinenkapel in Tilburg, waar Ben Chasny datzelfde album presenteerde. Dat zou wel inhouden dat Zombi’s Escape Velocity (recensie hier) buiten de beste drie platen van mei valt. Zo ook de eertijds bejubelde Psychedelic Horseshit, Wet Hair, Idiot Glee en de split 10” van Annelies Monseré en Richard Youngs.

Kosmisch & psychedelisch
Ik blijf het leuk vinden, muziek die je het idee geeft op een ruimtereis te zijn, of dan in ieder geval gewichtloos zwevend, ergens tussen hemel en aarde. Of in een iets minder vage omschrijving: psychedelische, aangenaam hallucinerende “hippiemuziek”, dat veelal zijn inspiratie zoekt in vintage instrumenten, wazige producties en/of de krautrock.

• Hobo CubesTimeless/Mindless (Abstracte synthesizermuziek, dat zich het beste classificeert als ambient zonder het rustgevende element).
• Sand CirclesMidnight Crimes (Lekker semidansbare keyboarddeuntjes, waarbij gepoogd wordt een brug te slaan tussen jaren 80 electro en Zweedse popmuziek).
• Weyes BloodThe Outside Room (Langgerekte folk drones, een verfrommelde productie en onbestemde zang; kortom, weer een pareltje van het Not Not Fun label).
• MV & EECountry Stash (Typisch Amerikaanse folk, aangekleed met vage klanken uit elektronische en Oosterse instrumenten).
• The Cosmic DeadThe Cosmic Dead (Doom from outer space; loodzware en moddervette metaldrones zorgen voor een ongemakkelijke trip van anderhalf uur).
• Beter Traag Dan Nooit compilatie (Het allerbeste en ook aller-vaagste uit de Belgische underground; twee uur lang de gekste muziek en de gekste bandnamen).

Sand Circles – Infinity Pool

Best of the rest
De metal storm van twee weken terug is weer een beetje gaan liggen in huize mrbungle. Dat maakt overigens niet dat ik die kwaadaardige albums van Shining en Liturgy niet meer kan waarderen, integendeel zelfs. Er wordt in hetzelfde huis gewoon veel geschakeld tussen verschillende muziekstijlen. Zo was er binnen de elektronische muziek ook genoeg te beleven:

• Africa Hitech93 Million Miles (Samenwerking tussen Mark Pritchard en Steve Spacek, die hiermee een zeer dansbaar album neerzetten waar pikzwarte roots centraal staan).
• Ezekiel HonigFolding In On Itself (Héél lichte ambient techno, waarbij je de beats slechts zachtjes hoort knisperen boven het vuurtje van warme klanken en field recordings).
• Jasper TXThe Black Sun Transmissions (Donkere Scandinavische drones en ambient met veelal echte instrumenten zoals cello en trombone).
• Wil BoltonMelt (Eén zacht ambient nummer van 21 minuten, gemaakt met een speelgoed keyboard en wat elektronische hulpmiddelen, en gratis te downloaden).
• Field RotationAnd Tomorrow I Will Sleep (Heerlijke slaapmuziek door middel van langzame en diepe drones, op het altijd fijne Hibernate label).
• Venetian SnaresCubist Reggae (Geen breakcore dit keer, maar verknipte reggae tracks die overspoeld worden met duistere en bevreemdende effecten).
• AustraFeel It Break (Combinatie van new wave, hippe electropop en een snufje indie, vergelijkingen oproepend van The Knife of een opgefokte Fever Ray).

Laten liggen
In elk geval drie (!) nieuwe albums van Boris. De Japanse welteverstaan, de Nederlandse Boris mag je niet eens aan denken. Ik typte trouwens ook nog het negatieve deel over Tao Of The Dead van …And You Will Know Us By The Trail Of Death bij de Subjectivisten. Mocht je die onverhoopt toch gekocht hebben, dan biedt Markplaats misschien uitkomst.

Op naar het einde van de eerste helft.