Tag archieven: Kraak

Razen – Remote Hologram

Voor het Belgische duo Razen wordt dit jaar niet alleen het meest productieve tot nu toe, ze staan ook voor een doorbraak in de hedendaagse minimalistische drone muziek. Zoals de split lp met Sheldon Siegel, enkele tapes en het vorig jaar besproken Rope House Temper nog relatief onder de radar bleven, zo zal de gloednieuwe dubbel lp Remote Hologram van Brecht Ameel en Kim Delcour boven alles in de eigentijdse avant-garde uitsteken, een nieuw ijkpunt vormend voor de moderne deep listening.

Remote Hologram bestaat uit twee delen die elk een lp in beslag nemen. In het eerste deel wordt het tweetal in hun live improvisatie bijgestaan door David Poltrock, wiens naam ook verbonden is aan de studio waar de drie nummers werden opgenomen. Hij bespeelt één van de oudste elektronische instrumenten: de Ondes-Martenot, een soort klavier dat geluidsgolven genereert door te variëren met frequenties in een elektronenbuis. Samengebracht met oeroude instrumenten als de Hindoestaanse santoor, de bombus en schalmei ontstaat er een ruimtelijke verbroedering tussen Middeleeuwse tradities en retro-moderniteit, gekanaliseerd in ethnische psychedelica en bezwerend minimalisme.

In het tweede luik Rust Constellations focust Razen zich op meer uitgedachte composities, die – veelvuldig gebruikmakend van een orgel – meteen doen denken aan enkele muzikale werken van Hermann Nitsch. De aanhoudende rituele klanken verbergen een gewelddadige intensiteit, slechts in toom gehouden door de erfenis van de grootmeesters van weleer. Het weerhoudt de luisteraar er nauwelijks van om in een diepe trance te geraken, enkele scherpe noten en bewegingen ten spijt. Deze tweede lp werd onder andere opgenomen in een kerk met behulp van een vintage calibrator voor trillingen, en met Paul Garriau (ook al aanwezig op het voorgaande Rope House Temper) die de draailier bespeelt.

Op een plaat waar de modulaire synthesizer evenveel aanzien geniet als de barokfluit, hebben de multi-instrumentalisten Ameel en Delcour hun huidige topvorm bereikt. Dit dubbelspel op vinyl is een bijna tachtig minuten durend hoogtepunt van akoestische drone, oprechte improvisatie en esoterische muziek van toen en nu. Remote Hologram verschijnt 15 november op het KRAAK label in een editie van driehonderd exemplaren.

Razen is dit jaar nog live te aanschouwen:
24 oktober – Netwerk, Aalst
15 november – Eastern Daze Festival, Gent
23 november – Oude Kerk, Sint-Agatha-Berchem
5 december – Les Ateliers Claus, Brussel

Beyt Al Tapes – Desenrascar

Niels Latomme schuimt al een tijdje rond in de Belgische muziekwereld. Na eerst bij Netwerk – het centrum voor hedendaagse kunst in Aalst – werkzaam te zijn geweest nam hij nog niet zo lang geleden het stokje over als verantwoordelijke voor het door mij altijd maar bejubelde KRAAK label. Onderdeel van zijn frisse wind is onder andere de radioshow De Neus Van God op Radio Panik, dat iedere keer weer een onorthodoxe selectie biedt van muziek van nu en vroeger, interviews en hilarisch interessante gesprekken. Ik heb inmiddels ook al wat cassettes van Niels’ eigen label Beyt Al Tapes in de kast staan, een naam waaronder hij ook optredens organiseert en zijn eigen muziek uitbrengt. Het wordt dus zo onderhand tijd dat er op mrbungle.nl eens aandacht wordt besteed aan zijn werk.

(Foto: Mark Rietveld)

Het recente Desenrascar is zover ik weet het eerste wapenfeit van Beyt Al Tapes dat op een ander label uit komt. Pauwel de Buck – nog al zo’n muzikant uit België die we in de gaten moeten blijven houden – heeft met deze tape de eerste release van zijn label Meat Based Leftovers in handen. Het verhaal erachter is dat Beyt Al gedurende in trip in het relaxte Portugal – waar hij deze opnames maakte – terugkeerde tot een  bewustzijn als dat van een kind; een staat van vrijheid als ook die van nutteloosheid. Alle gedachten blijven onbestemd, zoals hij in de notities die bij deze tape worden geleverd beschrijft.

Al snel wordt duidelijk dat dit geen cassette is waarvan er dertien in een dozijn gaan. Met een niet zelden verhoogd stemmetje horen we verknipte teksten, bizarre poëzie dat als puzzelstukjes uiteen ligt. Op verontrustende en getroebleerde wijze geven de opduikende woorden en halve zinnen een gevoel van onbalans, en toch weten gemanipuleerde field recordings en lo-fi tape collages de ogenschijnlijk scherpe bochten die er genomen worden een ontspannen natuurlijke draai te geven. Gebiologeerd door het gezegde en de zonderlinge geluiden waarmee het gepaard gaat, blijf ik een half uur aan het cassettedeck gekluisterd.

Desenrascar biedt een kijkje in de excentrieke gedachtenwereld van de maker, en is daarmee wellicht een zeer persoonlijk document. Toch blijkt maar weer eens dat juist dit soort zeer individuele uitgaven mij het meest kunnen bekoren. Het is immers uniek, bijzonder en op een bepaalde manier openhartig. De vlezige restjes van Beyt Al Tapes zijn daarom alleszins voedzaam. Hij bewijst hiermee wederom zijn creativiteit en doet mij meteen uitkijken naar de volgende release, een split tape tussen Beyt Al en Simon Marius van Maan!

Kraak festival 2014: preview

Kraak festival 2014

Over drie weken is het weer zover: dan barst in het anders nooit van levensvreugde overlopende Belgische stadje Aalst het carnavalsfeest los. Het al dan niet toevallig ermee samenvallende KRAAK festival is een reden voor mij om ieder jaar naar deze gebeurtenis uit te kijken. Voor de zesde achtereenvolgende keer kan ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en typ ik op mrbungle.nl een uitgebreide vooruitblik op het festival, dat op 1 maart 2014 plaatsvindt in het centrum voor hedendaagse kunst, Netwerk.

Met kreten als “radical taste in radical music” en “de-professionalization is the core of avant-garde” zwaait het KRAAK label al jaren de scepter in een bonte verzameling tot de verbeelding sprekende niches dat onder andere van de mainstream en zelfs underground verwilderde genres heeft opgeleverd als “off-stream avant-garde”, “deconstructed pop music”, “trancendentale post-industriële mushroom dance” en “brain melting outsider bossa funk”. Het festival – dit jaar de 16e editie alweer – is er om die diversiteit en uniciteit te vieren, om muzikale grenzen volledig te laten verdwijnen en om de bezoeker (die hiervoor slechts een schamele € 20 kwijt is) een gehele dag te laten verdwalen in een labyrint van verbazingwekkende stijlen, waarin zelfs de meest doorgewinterde muziekliefhebbers nog wel iets nieuws weten te ontdekken.

Zoals gewoonlijk is er geen headliner maar biedt het programma een gebalanceerde verdeling tussen oud en nieuw, (semi-)legendarisch en verfrissend jong. Rashad Becker hangt daar een beetje tussenin: hoewel hij een bescheiden legende is vanwege zijn werk bij vinylfabriek Dubplates & Mastering in Berlijn, mag je hem wat betreft zijn eigen muziek misschien wel een debutant noemen. Zijn eerste album kwam namelijk vorig jaar pas uit bij het PAN label, een plaat waarop duidelijk te horen is dat in zijn het dagelijks leven de frequenties zich om de oren vliegen. Subtiel gelaagde en uit de gebaande paden geplaatste microtonale elektronica is wat we waarschijnlijk kunnen verwachten van het optreden.

Voor meer ondansbare elektronische muziek kunnen we op het KRAAK festival ook bij Léo Küpper terecht. In tegenstelling tot Rashad Becker verscheen het eerste werk van deze pionier al ruim veertig jaar geleden. Volgend jaar wordt Küpper tachtig. Zijn muziek is echter springlevend en kan gerust in één adem genoemd worden met vele andere retro-elektronica albums die de laatste paar jaar opnieuw op vinyl werden uitgebracht. Dat hij zijn creativiteit niet is verloren bewees hij overigens twee jaar geleden nog met zijn Digital Voices album.

Niet zelden geven de optredens op het festival een prettig gevoel van ongemak, waarbij performances soms uit het serieuze vlak dreigen te vallen en een schaterlach maar moeilijk te onderdrukken blijkt. Gelukkig is er ook geen etiquette dus kan iedereen de ongetwijfeld bijzondere voorstelling van Enzo Minarelli op zijn eigen manier ervaren. De Italiaan combineert een bizarre poëzievoordracht met elektronische achtergrondgeluiden, mimespel en theater. Hij gaat op zeker een paar wenkbrauwen doen fronsen.

Antti Tolvi eindigde met zijn Pianoketo album nog op de vijfde plaats in mijn jaarlijstje. Of hij nu ook weer met een bijna uiteengevallen piano aan de slag gaat, is onduidelijk. Hij heeft een historie in de freejazz scene met zijn saxofoon, maar ook in de Indische muziek en elektronica. De Fin zou zomaar eens voor een grote verrassing kunnen zorgen. Dat is vermoedelijk anders bij het optreden van Ramleh. De Britse groep draait al sinds de jaren tachtig gewillig aan de power-electronics en noiseknoppen en zorgen na afloop voor tot stof vergane trommelvliezen. Geen surprise dus, wel een prima wake-up-call voor als de Duvels tol gaan eisen.

Ik heb beide tapes van het Rotterdamse Sweat Tongue in mijn bezit, en deze zijn in het afgelopen half jaar al snel favorieten geworden in huize mrbungle.nl. Dat hun muziek de term “poop rock” meekrijgt, spreekt boekdelen. De gitaarnoise van het trio kraakt, piept, huilt en blaast je in no time omver. Het aanbod uit Nederland houdt hiermee op, maar we hebben nog wel twee Antwerpese acts op het programma: Varkenshond en The Joyous Cosmology. Beide acts grossieren in kosmische jamsessies, eerstgenoemde veelal met percussie, de ander gaat meer richting Sun Ra-achtige space jazz.

Nu we het toch over jazz en improvisatie hebben, is de stap klein naar nog een oudgediende op het programma van het KRAAK festival: Jerome Cooper. Deze eigenlijk vrij onbekende freejazz drummer werkte onder meer met Art Ensemble Of Chicago, Frank Wright, Cecil Taylor en vele andere meer bekende jazzartiesten. Dat zijn spirituele en geïmproviseerde drumkunst (dat afgewisseld wordt met geestverruimende synthcomposities) tot op heden niet meer waardering heeft geoogst is mij een raadsel.

Met twee bands kunnen we voorzichtig spreken van een Portugese delegatie in Aalst. Ik ben alleen bekend met de laatste plaat Magneto Luminoso Condutor Sombra van het duo Calhau!, maar hun samenvoeging van kunstzinnige elektronica en krankzinnige vocalen heeft mij sinds vorig jaar in hun greep. Daarnaast bedient de andere act Putas Bêbadas zich met slecht geproduceerde punknoise, of compleet lui uitgevoerde psychedelica-‘n-roll. Een heerlijk chaotische rock party, daar gaat hun optreden hopelijk in uitmonden. Ik zie voor mij dat bij dat laatste de drie lieftallige meisjes van Olimpia Splendid ook aansluiten. Niet gehinderd door enige vorm van techniek maken ze rommelige gitaarmuziek waar zowel de eindeloze Finse winter als zomer in doorschijnt. The Velvet Underground is niet ver weg.

olimpia splendid

Heb ik de hele line-up dan gehad? Nee, nog een tweetal namen uit de Verenigde Staten prijken op het affiche. Form A Log specialiseert zich in beschimmelde techno, een lo-fi orgie van dreunende tapecollages; er op dansen resulteert in een trip naar een ander sterrenstelsel. De tweede is er één waar ik erg naar uitkijk. Mike Gangloff heeft als viool-, gong- en banjospeler zijn sporen dik verdiend bij het legendarische Pelt, The Black Twig Pickers, in een duo met Steve Gunn en solo. De afgelopen twee jaar is hij een aantal keren terug te vinden geweest op deze site. Hij zal in Netwerk optreden met zijn vrouw Cara, wat ongetwijfeld een inspirerend optreden gaat worden.

Verder kun je in de altijd ontspannen en gezellige sfeer je nog vergapen aan een aantal tentoonstellingen en/of de euro’s stukslaan op de platenbeurs. Conclusie: ik geloof niet dat er argumenten bestaan die verhinderen af te reizen naar de carnavalshoofdstad van Oost-Vlaanderen. In de nieuwe krant van KRAAK, The Avant Guardian, kun je meer lezen over de artiesten op de aankomende editie van het festival. Alle andere info is hier terug te vinden. Zie je op 1 maart!