Zoekresultaten voor: kraak festival

KRAAK festival 2017: preview

Zelf ben ik nog duizelig van de line-up, de moshpits, speciaalbiertjes en de trappenhuizen van vorig jaar, maar ondertussen staat de 19e editie van het jaarlijkse KRAAK festival alweer voor de deur. Tijd voor de traditionele vooruitblik. Of misschien eerst een korte terugblik: in 2016 keerde het circus na zes jaar Aalst terug naar Brussel in de Beursschouwburg, en werd tegelijkertijd uitgebreid naar drie dagen in plaats van één. In het eerste weekend van maart wordt dit recept herhaald, dus ik kan mij wederom opmaken voor een uitgebreide muzikale en lichamelijke beproeving.

De vrijdag schuif ik direct aan, want de openingsdag geldt niet als opwarmronde gezien de artiesten die er op het programma zijn te vinden. Het uit Toulouse afkomstige duo Nibul heb ik een paar maanden terug kunnen aanschouwen op het Eastern Daze festival en daar waren ze één van de hoogtepunten. Een vreemde combinatie van percussie, sax en elektronica ontaard in een boerderij-versie van opzwepende traditionele dronefolk. Mocht je het nu afvragen, het is geen uitzondering dat er voor het KRAAK festival diverse nieuwe genrebenamingen moeten worden uitgevonden. Bij Johns Lunds worden de termen minimalisme, klassieke muziek, improvisatie en freejazz van stal gehaald. Met zijn verschillende soorten saxofoons heeft de Deen al een scala aan platen uitgebracht waar hij het beste van genoemde genres hermaakt in wat een serie bizarre ademhalingsoefeningen lijkt na te bootsen.

Op zijn meest recente soloalbum Nadir grossiert Steven Warwick – graag geziene gast op het gerenommeerde PAN-label en lid van Birds Of Delay – in geniale elektronische samplepop cq huiskamerhouse, alsof DJ Shadow naar een duistere futuristische wereld is gekatapulteerd. Ik ben de laatste tijd volledig verslaafd aan zijn platen, dus ook benieuwd wat hij er live van gaat bakken. De verwachtingen bij de voorstelling van Roman Hiele en Lieven Martens zijn minstens zo hooggespannen. De Antwerpenaren zijn immers verantwoordelijk voor een paar van de mooiste Belgische releases van de afgelopen paar jaar. De energieke onbevangenheid van Hiele en de exotische composities van Martens moeten samen voor vuurwerk gaan zorgen. Afsluiters zijn de Portugezen Von Calhau!, die vanachter de draaitafels zorgen dat de avond niet met een sisser afloopt.

De zaterdag verliep 12 maanden terug enigszins chaotisch. Niet helemaal vertrouwd met de zalen en routes in de Beursschouwburg kwam ik menigmaal in een andere ruimte (meestal: het café) terecht dan ik eigenlijk van te voren had bedacht. Mijn enige goede voornemen voor dit jaar is in Brussel beter mijn best doen om zo min mogelijk van de optredens en het filmprogramma (waar zouden we zijn zonder Floris Vanhoof?) te missen. Hoog op mijn verlanglijstje staat de uitvoering van Zweeds geluidskunstenaar Johannes Bergmark. Met zijn lichaam in een soort ruimtepak, hangend aan pianosnaren boven het podium, zoekt hij de verborgen klanken op in alledaagse attributen. Dat wordt ongetwijfeld een onwerkelijk schouwspel.

Wanneer we dan toch buiten gebaande muzikale paden treden, dan kan meteen Festoen genoemd worden. Ik weet niet wat ik kan verwachten; de omschrijving meldt dat deze twee dames uit Gent staan voor een bevreemdende theatervoorstelling waar lichaamsbeweging centraal staat. Weer eens wat anders dan een moshpit. De metalliefhebbers onder ons hoeven gelukkig niet te wanhopen. Het Finse Pymathon combineert de vuilste, smerigste, meest ruwe black metal met noise. Elementen uit de improvisatie staan een goed ritmegevoel voor het zwaaien van de haardos misschien in de weg, maar daar heb ik de gemiddelde Anton Lavey-adept nooit over horen klagen.

Aan de andere kant van het muzikale spectrum vinden we Ánde Somby. Zijn plaat Yoiking With The Winged Ones – waarop hij de aloude vocale muziek van de Sami laat echoën in de fjorden van de Noorse Lofoten eilanden – belandde net buiten de top tien in mijn jaarlijst. De stijl is even extreem als natuurlijk. Ietsje lager in de jaarlijst (doch nog steeds heel erg goed) stond Annelies Monseré met haar vierde album Debris. Het is alweer de stem die betovert, fluisterzacht en met gevoel voor de Britse folktraditie, begeleid door een vertraagde somberheid uit kale keyboard-, melodica-, cello- en pianoklanken. Mijn voorspelling is dat dit een erg goed optreden gaat worden. Een andere dame op het podium van het KRAAK festival is Beatriz Ferreyra. Met haar tachtigste verjaardag in aantocht is ze van een heel andere leeftijd. Het is een bekend kenmerk van het KRAAK festival, dat altijd zoekt naar een balans tussen figuren die de weg allang hebben gevonden en karakters die geen idee hebben welke kant ze überhaupt op willen gaan. Desalniettemin moet gezegd worden dat deze kranige pensionado nog altijd op zoek is naar nieuwe geluiden sinds ze een halve eeuw geleden assistent van Pierre Schaeffer mocht zijn in de befaamde GRM-studios. Elektro-akoestisch, kosmisch en musique concrète zijn de hashtags hier.

Een absolute must-see is Frank “gangsta folk” Hurricane. Deze unieke, zelden zwijgende verhalenverteller schut een aardig potje psychedelische folk uit de mouwen en die combinatie drijft  menig genre-tagging fanaticus tot wanhoop. Sinds de afmelding van Lil B in 2011 waren we niet meer zo dichtbij rap op het KRAAK festival. Eveneens solo brengt beeldend kunstenaar en componist Henry Andersen een bezoek aan de beursschouwburg in zijn hometown Brussel. Of de tekst op de festival website enig beeld vormt van zijn performance en de debuut plaat op het KRAAK label later dit jaar, is vooralsnog een verrassing.

De zaterdag is lang niet klaar; bekende muziek- en kunstkenners zoals Dennis Tyfus, Gerard Herman en Spencer Clarke spelen voor discjockey, al dan niet bewust opererend onder schuilnamen. Op het podium brengt de chaotische Franse act Zad Kokar & Les Combi Beyaz – compleet met gekke kostuums – springerige en schreeuwerige no wave, wiens energie compleet opgezogen wordt door de eigen lo-fi attitude. Bij het Amerikaanse duo Inhalants houdt men net zo min van een opgepoetst geluid. De ruwe techno is doordrenkt met ruis, tegendraadse ritmes en analoge synthesizers. In diezelfde electronicahoek vinden we last but not least Moleglove. Wie kent het Berlijnse Column One nog? De heren van dit legendarisch collectief gaan onder de nieuwe naam voor een abstract, geïsoleerd en puur geluid dat gezien de reputatie climax van de dag moet worden.

Waar de zondag vorig jaar één show omvatte, kunnen we nu spreken van een aanzienlijk uitgebreider programma. De  relatief rustige stijl op de afsluitende dag is perfect geschikt om weer een beetje tot bezinning te komen. Brecht Ameel bijvoorbeeld, kennen we van Razen en Br’lâaB; hij speelt op gitaar en mandoline een voorproefje van zijn aanstaande solo lp. Het Franse Accident Du Travail zal het inmiddels in trance verkerende publiek verder in vervoering brengen met langgerekte geluiden uit de ondes martenot en harmonium. Ik hoop daarbij hun lp Très Précieux Sang te scoren want die valt in het genre moderne droneklassieker. Geheel exclusief en buitengewoon speciaal is de aanwezigheid van Brunhild Meyer, de vrouw van componist Luc Ferrari. Wellicht altijd in de schaduw van, produceerde ze zelf bijzonder verfijnde tapecollages, dikwijls met geluiden uit de archieven van haar man als basis. Zeker de moeite waard dus om het volle weekeinde uit te zitten.

Tickets, previews, interviews en alle info kun je terug vinden op de KRAAK festival website.

KRAAK festival 2016: preview

kraak festival 2016

Ik mis café De Scheepvaart nu al. De iconische, nooit verzakende stamgasten met hun onverstaanbare moppen (ach, Roland is niet meer), de immer vriendelijke madam achter de bar met de foto’s van al haar 14 voormalige echtgenoten uitgestald, de ondraaglijke spanning tijdens het golfbiljart, de honderden heksenpoppen aan het plafond, prachtige posters aan de muur en de uitmuntende muziekkeuze. Het was de perfecte uitvalsbasis voor het KRAAK festival in Aalst.

Nu moet ik naar de grote stad, want na zes jaar keert KRAAK terug naar Brussel. En hoe. Liefst drie dagen worden er uitgetrokken om op twee locaties weer de meest uitlopende genres in de off-stream muziek te presenteren. Als je denkt dat je alles wat ooit op een podium heeft gestaan al gezien hebt, dan zet de line-up je zoals gewoonlijk met beide benen op de grond. Met wiebelende knieschijven welteverstaan; een blik werpen op de namen op het programma en je voelt je een ontdekkingsreiziger wiens lot al is bezegeld. Het is ploegen op de rotsen, maar ik ga toch een muzikaal beeld proberen te vormen van wat ons in het laatste weekend van februari te wachten staat.

Het KRAAK festival trapt dit jaar af op vrijdag 26 februari in de Beursschouwburg in Brussel. De avond belooft alles behalve een opwarmertje te worden. Wat te denken van het Volmacht-duo: best-of-Antwerp Floris Vanhoof (synth en film) en Dennis Tyfus (Ultra Eczema) gaan de grenzen verkennen tussen power electronics en slapstick, en gezien de reputatie van de twee moeten we dit niet lichtzinnig opvatten. Het Deense Timeless Reality laat op diezelfde avond zijn compromisloze garagerock horen, terwijl we van Che Chen expressieve gitaarriffs kunnen verwachten. Hoogtepunt op vrijdag is misschien wel de samenwerking tussen bekende Vlamingen Bart “Sloow Tapes” de Paepe en Timo “Af Ursin” van Luijk als Ilta Hämärä. Psychedelica en improvisatie is de enige stempel die ik er op dit moment op durf te plakken, maar een afdruk zal dit optreden zeker achterlaten.

Het uit Newcastle afkomstige Yeah You doet een soort kaalgestripte electro-versie van het oudere werk van U.S. Girls, wat op het eerste gehoor een behoorlijk verfrissend geluid oplevert voor Noord-Engeland-begrippen. Dit zijn het soort nieuwe artiesten die je nergens anders tegenkomt, en waar je lang over zult napraten. De benaming DJ Kerm mag men letterlijk nemen; het Gentse cassettelabel achter de draaitafels zal vrijdag proberen iedereen al headbangend de dansvloer op te krijgen alvorens het publiek de korte nacht in gaat (met hopelijk de Kerm-tape van Godfried-Willem Raes gloednieuw in de broekzak).

De zaterdag wordt een drukke dag in de Beursschouwburg met een bont internationaal gezelschap. Zo kunnen we onder andere twee acts uit Polen verwelkomen: de Slavische folklore van Księżyc en het minder bekende duo Widt, dat met hun gelijknamige audiovisuele concept bizarre opera vocalen met psychedelische beelden combineert. Thuisland België is uiteraard ruim vertegenwoordigt. Shetahr – de vaandeldrager van de Brusselse crapwave (of trashpop, noem het wat je wilt) – zal ongetwijfeld doelbewust wat publiek wegjagen, terwijl liefhebbers van bliepjes en brommende beats aanhaken bij Carrageenan aka Matthieu Levet. Ik kijk echter het meest uit naar het optreden van Viper Pit. Leden van Bear Bones Lay Low en Weird Dust slaan de handen ineen om onder deze naam op én voor het podium een Satanische chaos te creëren met het soort crust punk dat wijlen Anton LaVey nog niet in huis zou durven te halen.

Bezoekers zonder gehoorbeschadiging gaan tijdens Guttersnipe wellicht een rookpauze inlassen, ik zoek een plekje aan het podium voor een vurige set van gitaar-drum noise. Uit hetzelfde Yorkshire komt Mark Fell, een favoriet van de lange termijn sinds hij met SND tikkende minimalistische IDM-techno voortbracht. Hij presenteert op het KRAAK festival de installatie Skydancers. Om nogmaals de veelzijdigheid aan te duiden vinden we die dag aan de andere kant van het muzikale spectrum Au Bout De Mon Sang. Volgens de aankondiging hebben ze met potten, pannen en een banjo de onwaarschijnlijke verbinding tussen trash metal en ragtime muziek gevonden. Bewonderaars van vreemde samensmeltingen kunnen tevens hun hart ophalen bij de afstandelijke noise en Catalaanse poëzie van Coàgul.

En dan ben je net over de helft, want in ieder geval staan ons zaterdag nog het Amerikaanse 75 Dollar Bill en Three Legged Race te wachten. Eerstgenoemde tweetal speelt het soort avant-garde blues dat liefhebbers van experimenteel fingerpicking wel zal aanspreken, de andere act is een soloproject van Robert Beatty (Hair Police) waarmee hij door middel van spooky synthesizers en schrapende industrial sferen uit de luidsprekers probeert te persen die het beste omschreven kunnen worden als stoned en surrealistisch. Oudgediende Lino Capra Vaccina komt zaterdag ook om te hoek kijken, een exclusief concert in Europa. Zijn composities met vele verschillende percussie-instrumenten en keelzang zijn het tegenovergestelde van chaos; de Italiaan verzon eind jaren 70 een eigenzinnige versie van het minimalisme en new age. Mark Harwood verzon in zijn plaats het geweldige Penultimate Press, en laat hopelijk in zijn dj-set het beste van het label horen.

Op zondag 28 februari zijn we getuige van een bijzondere afsluiter. De 77-jarige Oostenrijks kunstenaar Hermann Nitsch (bekend van zijn Orgien-Mysterien-Theater, waar schilderkunst, theater, muziek, dans en rituele slachtingen samenkomen) zal in de Begijnhofkerk het orgel bespelen. Minimalisme tot de laatste toets, doch dermate indringend dat de oren zelfs na de overdaad van de dagen ervoor gespitst blijven. Ik pak in elk geval mijn plaat met de live registratie op het Incubate festival – een bloederig bezoek aan Brabant – er weer eens bij ter voorbereiding.

Donald Trump noemde de Belgische hoofdstad recentelijk een hellhole. Ik vind het de meest levendige en gevarieerde stad van België. Met het KRAAK festival op Brusselse grond wordt er op muzikaal gebied nog eens een schepje bovenop gedaan. Tickets en info op de KRAAK festival website.

KRAAK festival 2015: preview

Het is een jaarlijks terugkerend gebeuren waarbij alle andere bij in het niet vallen: het door het Belgische KRAAK label georganiseerde festival in het in het centrum voor hedendaagse kunst, Netwerk. Het programma is ook dit jaar weer zonder uitzondering een excentrieke en nooit vervelende puzzeltocht waarbij zowel geroutineerde luisteraars als de groentjes op het gebied van avant-garde en outsidermuziek als winnaars uit de bus komen. Deze zeventiende editie heeft het in zich uit te groeien tot een persoonlijke favoriet, want een aantal acts die op 7 maart aanstaande present zullen zijn, werden afgelopen jaar op mrbungle.nl reeds flink bejubeld.

kraak festival 2015

In november organiseerde KRAAK het gloednieuwe en succesvolle volksfeest Eastern Daze; als er één artiest is die hier perfect bij aansluit, is het Lachen Akil wel. Net als de afsluiters toen – The Master Musicians Of Jajouka – specialiseert De Marokkaan zich in traditionele berbermuziek. Met zang en een zelfgemaakte lothar (een soort luit) zijn de liedjes eenvoudig, maar als we afgaan op bijvoorbeeld zijn split lp met het jazzy Louis Minus XVI Duo kunnen we een alleraardigst optreden verwachten.

Via datzelfde Eastern Daze komen we ook alweer vlot uit bij Razen. De band die nog maar kort geleden met hun interpretatie van moderne deep listening de plaat van jaar neerzette, zal op het festival Bryan Lewis Saunders bijstaan. Deze befaamde spoken-word artiest is vooral bekend van zijn serie zelfportretten Under The Influence, telkens gemaakt onder invloed van een andere drug. Hoewel nog niet direct duidelijk is hoe deze Vlaams-Amerikaanse combinatie er uit gaat zien dan wel klinken, kunnen we er gerust van uit gaan dat enige geestverruimende effecten zullen optreden.

Daar houdt de bijdrage uit Vlaanderen gelukkig nog niet op; Mathieu Serruys zal in Aalst zijn kunsten met reel-to-reel tape opnames en vintage synthesizers laten horen. Als het in de buurt komt van zijn prachtige debuutplaat On Germaine Dulac (2014) dan worden we ongetwijfeld meegezogen in zijn beeldende wereld van donkere drones. In hetzelfde genre, maar dan lichtvoetiger, vinden we de Amerikaanse Madalyn Merkey. Zij maakte vorig jaar met Valley Girl een wonderlijke soundtrack voor de landschappen en agricultuur van Oakland, op een bijna academische manier gebruikmakend van elementen uit de sci-fi, new age en synth exotica.

Eind 2014 bombardeerde ik zeer enthousiast Grå Våg Gamlestaden tot het beste debuut sinds 2013, en nog steeds is het luisteren van deze lp alsof alle blije grootstedelingen een genadeloos harde trap in het gezicht geplaatst krijgen. Het Zweedse duo Neutral is met hun combinatie van no wave, tape experimenten, gitaarnoise en industrial verantwoordelijk voor deze schop. Eentje die ze hopelijk ook in Aalst zullen uitdelen.

Bijkomen kan men wellicht bij de lome dub electronica van Sea Urchin. De cassette Solar Hype Dance op Stenze Quo is een verademing vanwege de frisse doch ook mysterieuze manier waarop genres worden samengevoegd. De occulte mix van de Egyptische Leila Hassan en de Italiaanse Francesco Cavaliere was in ieder geval nog niet zo lang geleden een dikke aanrader. Nieuw-Zeelander Pat Kraus is alweer een favoriet aangestipt op de kalender van de voorgaande jaargang. Zijn nog verse Interior Castle is een prima introductie in de wereld van zelfgemaakte synthesizers, primitieve drums, orgels en bamboefluiten. Kraus staat voor een compleet verwarrende luisterervaring waar barok, futurisme en gesloopte popmuziek hand in hand gaan.

Ondanks allerlei verwijzingen naar releases van vorig jaar is die ene zaterdag in maart allesbehalve een gelopen koers. Sterker, het is dé plek om nieuwe dingen te ontdekken. Zo zijn Vex Ruffin en zijn onafscheidelijke SP 303 sampler bij mij vooralsnog onder de radar gebleven. Onterecht misschien wel, want zijn minimalistische new wave met punk- en hip-hop invloeden biedt welkome afwisseling op het programma. Dat is ook het geval bij het Portugese duo Yong Yong. Het thuisland hebben ze al veroverd met hun abstracte lo-fi hip-hop, dat prettige gelijkenissen toont met het werk van Hype Williams / Dean Blunt.

Geen KRAAK festival zonder oudgedienden, zo leert ook deze editie ons. Ver achter het IJzeren Gordijn is Rodion Ladislau Roșca en zijn band Rodion G.A. recentelijk uit de vergeetput opgevist, waar hij sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw bivakkeerde. In die tijd ging de Roemeen vanuit zijn schuurtje met geavanceerde apparatuur en dito opnamemethodes werken aan zijn visie op de toekomstmuziek. Zijn meesterwerk Behind The Curtain sloeg een buitenaardse brug tussen krautrock, synthprog en krakende psychedelische disco en staat vandaag de dag nog steeds als een huis. We geven voor het gemak Nicolae Ceaușescu de schuld voor het feit dat hij veertig jaar geleden geen doorbraak beleefde.

young marble giants

De grote publiekstrekker – voor zover daar al sprake van kan zijn – is toch wel Young Marble Giants. Colossal Youth – het enige album van het drietal uit Cardiff – was in 1980 een toevluchtsoord voor sereniteit tijdens de grote post-punk en new wave golf. Ook in 2015 hebben de kaal gestripte en uiterst sobere songs met slechts gitaar, bas, drumeffecten en een occasioneel orgeltje een zeer behaaglijke uitwerking. Dat kunnen we natuurlijk grotendeels op het conto schrijven van zangeres Alison Statton, die zweverig en broos haar stem laat vertellen dat de emoties van toen eigenlijk niet zoveel verschillen van die van nu. Ik ben zeer benieuwd of Young Marble Giants het onweerstaanbare charisma van hun plaat meer dan drie decennia later ook live nog over weten te brengen.

“More tbc” zegt de Facebook-pagina van dit feestje, maar het lijkt me dat het bovengenoemde al genoeg reden is om op 7 maart naar Aalst af te reizen. En anders kun je altijd nog naar de expo Orkest! of de collectie aanvullen op de platenbeurs. Tickets en alle info zijn te vinden op de festival website.