Tag archieven: nerd

Dan Deacon – Bromst

Wanneer je muziekrecensies leest dan zijn er twee typen te onderscheiden. Type één is de korte, bondige, in één alinea alles vertellende conclusie. Geen details, geen maffe omschrijvingen of referenties; lees, begrijp of niet en klaar ben je. Type twee is een tot in de puntjes uitwerkt diepgaand artikel, waarin elke kleinigheid niet onbesproken blijft. De geschiedenis van de artiest wordt vanaf de luierjaren tussendoor nog even uit de doeken gedaan en de twintig belangrijkste inspiratiebronnen, vergelijkingen en navolgers worden opgesomd. Je hoeft het album niet meer eens te luisteren, want na het lezen van de recensie weet je precies hoe die klinkt.

Datzelfde kan natuurlijk ook met muziek. Simpele, korte liedjes doen het vaak goed bij het massapubliek. Niet leuk? Volgende nummer. Aan de andere kant hebben we artiesten die niet tevreden zijn totdat hun kunststukje helemaal is volgepropt met details en uitgewerkt tot een compositie die na twintig luisterbeurten nog steeds een ontdekkingsreis voor de oren vormen. In die laatste categorie valt übernerd Dan Deacon. Niet leuk? Jawel, al na de eerste luisterbeurt!

Het nieuwe album van Dan Deacon, afgestudeerd op elektro-akoestiek en compositie van computermuziek, draagt de naam Bromst. Ga er maar even voor zitten want zodra het eerste nummer Build Voice wordt ingezet suizen duizenden samples en geluiden je om de schelpen alsof je in de centrifuge ligt samen met alle tekenfilmpjes van Disney. Woody Woodpecker hadden we al gehad op het vorige album Spiderman Of The Rings en hoewel het nu lastiger is om er precies een vinger op te leggen, heeft Bromst eveneens een hoog tekenfilmgehalte. De benaming “muppettechno” heb ik al zien waaien op het internet. Op het moment dat in het derde nummer Padding Ghost de omhoog gepitchte vocalen een dikke laag orgelklanken en uitheemse percussie komen vergezellen, is de kans inderdaad groot dat de luisteraar zich op een LSD-party van die creaties van Jim Henson waant. Stel je eens voor dat je in de wachtkamer van de tandarts zit met naast je een ADHDer die de hele nacht ervoor heliumballonnen heeft lopen inademen. Niet leuk? Jawel, al na de eerste luisterbeurt!

De kracht van Dan Deacon schuilt in dat zijn ogenschijnlijke 8-bit producties in werkelijkheid goed doordachte popliedjes zijn, met veel gevoel voor melancholie. Snookered doet bijvoorbeeld sterk denken aan het gevoel dat Saturdays = Youth van M83 oproept. Geen enkel nummer klinkt als een warboel van geluidjes, hoewel je dat bij de veelgelaagde muziek en de snelheid waarmee dit gebracht wordt, wel zou vermoeden. Een op hol geslagen xylofoon, gesamplede oriëntale drumpatronen, versnelde gitaarloopjes, knetterende synthesizers, achteruit afgespeelde vocalen, piano’s, trompetten, smurfenkoortjes en nog een heel scala aan klanken van onbekende origine maken van Bromst een album met een buitengewoon palet. Niettemin weet zelfs Woof Woof met – je raad het al – hondengeblaf de irritatiegrens niet te overschrijden.

Dat de getalenteerde Dan Deacon geen maat weet te houden qua instrumentatie en gebruik van samples doet niets af aan het luisterplezier van Bromst. Zijn gevoel voor muziek maakt van de electro artpunk gekte een samenhangend geheel. Bromst is daarin uniek, en daarnaast energiek, origineel en ingenieus. Kan je gerust de loftrompet over afsteken.

The Whitest Boy Alive – Rules

Nog niet zo lang geleden zag ik mezelf als The Whitest Boy Alive. Ik hield me vooral bezig met nerdachtige activiteiten waaronder aan computers sleutelen, vertoonde mijn persoon alleen ’s nachts buiten wanneer ik de kroeg uit kwam, at eenzaam hamburgers en pizza’s en droeg bij voorkeur zwarte kleren, in de hoop dat niemand mij zag. Vakanties naar de zon interesseerden mij niets. Tijdens een kortstondig bezoek aan Berlijn een paar jaar geleden was mijn verbazing dan ook groot toen ik in de Duitse Bijenkorf KaDeWe op de muziekafdeling een album aantrof van The Whitest Boy Alive. De CD was verzegeld met plastic doch ik was zo benieuwd of er een foto van mij in het boekje te zien was, dat ik besloot het schijfje bij de kassa af te rekenen.

Geen foto’s in het uitklapboekje, gelukkig. Het bleek om een project te gaan van de Noorse muzikant Erlend Øye (spreek uit: Ojee!) en zijn Duitse vriendjes. Blijkbaar waren er in thuisstad Bergen teveel bebaarde singer-songwriters en black metal muzikanten en kon Erlend daar niemand vinden die met hem een disco- en electropopband wilde starten. Hij heeft het naar verluid nog gevraagd aan de leden van Turbonegro, maar die hadden geen tijd vanwege de promotie van hun toen laatste single Wipe It Til It Bleeds. In het wel vooruitstrevende Berlijn kwam hij Marcin Öz (bas) en Sebastian Maschat (drums) tegen en het debuutalbum Dreams was een feit. Op de combinatie van dromerige indiepop en voorzichtige electrodeuntjes durfde zelfs nerds de heupjes licht te wiegen, en The Whitest Boy Alive overstijgt daarom al snel het succes van Erlend’s andere folkpop band, Kings Of Convenience.

Tijden veranderen. The Whitest Boy Alive vond inspiratie voor nieuwe muziek in het snikhete Mexico en Daniel Nentwig kwam erbij als toetsenist. Toen ik kleurrijk gekleed en een frisse salade etend in de brandende hitte op Lowlands 2007 de groep aanschouwde, bleek ze het publiek uistekend te vermaken met een meer dansbaar geluid. Dat is ook de richting die The Whitest Boy Alive voor ogen had. Er ligt meer interactie tussen drums en basgitaar wat de ritmiek ten goede komt, en dat neigt naar de dansvloer. Aan de andere kant heeft de band gekozen voor oprechtere klanken, zonder elektronische effecten of overdubs. Een hoofdrol is hierin weggelegd voor de Rhodes piano en de vintage Crumar synthesizer.

Eigenlijk is er geen reet veranderd. Het nieuwe album Rules klinkt precies als de vorige. Makkelijke, soezerige popmuziek met gitaar, bas, drums en synthesizer. En natuurlijk de bekende warme, melancholische stem van Erlend. Ook is de plaat weer afgemixt in Villa Qrella, in mijn collectie op meerdere albums prettig aanwezig, maar wel wederom met eenzelfde productie. Ik had verwacht dat ze de electro-kant opgingen zoals ze op hun eerste single Inflation klonken. Nee hoor. Geen vernieuwing, een eerder kunstje herhaald; het lijkt te goedkoop. Zo ook de teksten van Erlend. Met “a rollercoaster ride of emotions” durft Lee Towers zelfs vandaag de dag niet meer mee aan te komen.

Menig lezer zal bij de vorige alinea al aan voelen komen dat er een negatieve conclusie volgt. Niets is minder waar. De melodieën liggen comfortabel in de oorschelp, de zang is nergens irritant en het ritme is aanstekelijk. Rules is daarom, net als zijn voorganger, een perfecte popplaat die veel verschillende luisteraars zal bekoren. Folk, indie, electro, pop; net als bij eten werkt het in de muziek zelden door gewoon alle lekkere ingrediënten bij elkaar te gooien om tot een summum te komen. The Whitest Boy Alive is daarop een uitzondering. Het luistert heerlijk weg en is bovendien überhip. Rules is de veiligste aankoop van het jaar, en dat terwijl de houdbaarheidsdatum van Dreams nog niet eens is overschreden.