Tag archieven: noise

Cameron Jamie, Cary Loren & Dennis Tyfus – Cannibal

Ik maakte voor het eerst kennis met Cameron Jamie toen enkele van zijn korte films werden getoond in mijn woonplaats Middelburg, alweer meer dan tien jaar geleden. The Melvins verzorgden toen een oorverdovende soundtrack bij onder andere Kranky Klaus en BB (ik schreef hier een terugblik op die avond). Door te focussen op bepaalde sociale groepen en culturele aspecten die je als outsider zou kunnen bestempelen, kon hij rekenen op lovende kritieken uit het alternatieve circuit. Zijn latere werk lijkt zich te richten op sculptuur- en tekenkunst, waarbij zijn semi-abstracte inkttekeningen positief opvallen.

Cary Loren begon in de vroege jaren zeventig met het publiceren van zijn eigen magazines en richtte niet veel later met onder andere zangeres Niagara en Mike Kelley het ”anti-rock” collectief Destroy All Monsters op. Dat Destroy All Monsters – geïnspireerd door onder andere Sun Ra, Warhol, psychedelica, Flaming Creatures, monsterfilms en futurisme – bij het eerste optreden Black Sabbath’s Iron Man naspeelde met een stofzuiger en een koffiekan en al na tien minuten werd weggestuurd zegt eigenlijk alles over het eigenzinnige karakter van deze noiserock band. Zonder echt een album te hebben uitgebracht (Thurston Moore’s label zorgde nog wel voor een compilatie) viel de groep langzaam uit elkaar. Cary Loren woont vandaag de dag nog steeds in Detroit en heeft daar zijn eigen winkel met boeken en visuele kunst.

Dennis Tyfus is Vom Grill, een soloact waarvan regelmatig uiterst eigenaardige albums verschijnen, niet zelden keelzang, grunts en een hoop lawaai bevattend. Dennis Tyfus is ook illustrator, visueel artiest, radiomaker en concertorganisator in Antwerpen. Maar vooral is hij bekend van zijn inmiddels al vijftien jaar jonge label Ultra Eczema. Daarop ziet zonder uitzondering bijzondere muziek het levenslicht, vaak van artiesten uit de bruisende creatieve scene van Antwerpen. De uitgebreide catalogus van Ultra Eczema bevat onder andere magazines, poeziëvoordrachten op vinyl, lp’s met titels als Mag Ik Eens Even in Uw Broek Pissen, Dreaming Of Being A Tampon en I Hate Music!!!!!!!!, t-shirts, bierglazen, een tattoo en een zaalvoetbalteam.

Wat deze drie heren allemaal met elkaar te maken hebben? In ieder geval de lp Cannibal, dat recent verscheen bij Primary Information. Deze non-profit organisatie publiceert vooral boeken (van Genesis P-Orridge onder andere) maar baarde ook al opzien met een plaat van Rhys Chatham. Het debuut van het bovengenoemde trio lijkt ook prima tussen de kunstzinnige uitgaven van het label te passen.

Dat Cameron Jamie’s werk Tonal Collision de cover van dit album siert kan geven toeval zijn. Cannibal is een botsing van stijlen, een verwarrende dialoog tussen drie energieke artiesten die zich graag op de voorgrond laten horen. Met ruisende elektronica en noise, een harmonica, mondharp, onorthodoxe zangtechnieken, psychedelische rockpartijen, vreemde poëzie en samples die uit obscure films of van goedkope rommelmarktplaten lijken te komen ben je als luisteraar al snel de weg kwijt, om vervolgens gebiologeerd te raken van het onbekende muzikale landschap waar je doorheen reist.

Het drietal vreet elkaar echter niet op. De agressie op Cannibal bestaat in de radicale manier van het mengen van stijlen, de wil om de boel te laten exploderen, de neiging om uit te barsten in een chaos en de spanning die ontstaat wanneer de artiesten elkaar aangelijnd laten om dit slechts in beperkte mate te laten gebeuren. De vaak bizarre soundscapes op deze plaat zijn daardoor meer een avontuurlijke trip dan een onbeluisterbaar experiment en zodoende zou ik het helemaal niet erg vinden wanneer deze drie generaties kunstenaars in de toekomst weer samen komen.

6x Richard Youngs

Het is hier een tijdje stil geweest. Dat komt natuurlijk omdat ik het veel te druk had met het beluisteren van alle zes albums die Richard Youngs, de constant zich opnieuw uitvindende Schotse muzikant, de afgelopen maanden heeft uitgebracht. Wie in het verleden ook al eens op mrbungle.nl heeft lopen klikken weet dat het een inmiddels jaarlijks terugkerend ritueel is geworden (hier 3x Richard Youngs en hier 2x Richard Youngs). Maar is zes verschillende albums in zo’n korte tijd niet een beetje teveel van het goede?

Het middel waarmee Youngs overproductie, verveling en/of herhaling – welk gevoel je dan ook zou kunnen krijgen bij een dermate grote output – tegengaat, is diversiteit en vernieuwing. Neem nu Summer Through My Mind, zijn eerste album op Ba Da Bing Records. Deze wordt aangekondigd als zijn eerste en misschien wel enige country album, en daar zit zeker een kern van waarheid in. Met banjo en harmonica gaat hij meer nog dan in zijn al wat oudere folk-achtige albums richting Americana, met voorzichtig akoestisch getokkel en diepe teksten. Echte gevoelige liedjes ja, de zoveelste stijlwijziging in zijn oeuvre die onbevreesd tegemoet wordt getreden en op een manier wordt gebracht zodat hij zelf herkenbaar blijft.

Even daarvoor verscheen op het label van Andrew Paine (een graag geziene gast op albums van Youngs) Barbed Wire Explosion In The Kingdom of Atlantis, wederom een plaat die vriend en vijand verrast. Blijkbaar was Richard Youngs is zijn jeugd een grote fan van de d-beat en à la Discharge rammelt hij zich op een agressieve manier door twaalf nummers heen, met een hulp van een drumcomputer die dat typerende ritme aangeeft. Ook wat betreft de teksten kruipt Youngs in de huid van een oude hardcore punker, met als hoogtepunten het stoïcijnse More Fucking Stuff of Feeling No Feeling. Hoewel deze 12” (op 45 toeren) het kwartier nog niet haalt blaast het je volledig van je sokken.

Het album Calmont Breakdown, uitgebracht op cd bij Fourth Dimension Records, doet dat misschien ook wel maar op een andere manier. Het is vooral het verrassende element dat je hier aan de luidspreker gekluisterd houdt. Met gelaagde avant-garde elektronica neemt hij opnieuw een afslag naar het onbekende, waar anderen rechtdoor zouden blijven rijden. Tot en met de bijna twintig minuten durende afsluiter blijft hij boeien, dan weer met gitaar en willekeurige loops en samples, dan weer met zijn stem of met pianospel. Hoewel we niet kunnen spreken van subtiliteit is Calmont Breakdown een uitgave die bij iedere liefhebber van Richard Young’s werk in de kast zou moeten staan.

Ook niet te missen is Regions Of The Old School, Youngs’ eerste solo dubbel lp in zijn carrière, op de mensheid losgelaten door Mie Music. Met vijf nummers en meer dan zeventig minuten is dit een zware zit, en in het openingsnummer Insomniac Takeover waarschuwt hij ons al een kwartier lang voor another sleepless night. De boosaardige industrial met wanhopige zang  zijn echter geen voorbereiding voor wat volgt; de sfeer wordt vriendelijker en zelfs zijn vrouw Madeleine Hynes mag meezingen op Celeste, een nummer dat gedragen wordt door het geruststellende gezoem van klankschalen. Maar Richard Youngs dankt zijn faam mede aan veranderlijkheid, en zodoende sluit hij dit album af met een Skullflower-achtige gitaarnoisestorm, waarover hij een romantische mantra uitstort.

Voor zijn allereerste Amerikaanse tour (kort maar krachtig) stelde Ba Da Bing Records ook nog No Retreat In Comfort samen, een prachtige verzameling onuitgebrachte nummers die het beste van Youngs laten horen. Het grijpt soms terug naar de eerdere albums, met akoestische nummers als Empty Man, maar laat ook de DIY elektronica horen dat zijn muziek vaak prettig oncomfortabel maakt. Het is bijna ondenkbaar dat deze compilatie met inspirerende nummers schijnbaar werd genegeerd door een welbekend label, zo gaat het verhaal. Hij nam deze nummers overigens op in niet meer dan een week, mijns inziens genoeg om het Amerikaanse publiek zijn hele discografie aan te laten schaffen.

Tenslotte wil ik South Voyager nog noemen, de eerste release van het Spaanse Atonal Industries. Met deze prachtig uitgevoerde lp met handgemaakte hoes kunnen we even helemaal tot rust komen. Met subtiele bliepjes en zacht gekraak begeleid hij zijn stem, die ons als vanzelf in een meditatieve toestand zingt. Tevens horen we een shakuhachi (Japanse fluit) voorbij komen, het zen-gehalte nog eens opwaarderend. Het is alweer het zesde album dit jaar van Youngs, en typerend voor hem klinkt geen enkele hetzelfde.

Zoals hij in dit interview met Ad Hoc verklaart ontstond de naam van Richard Youngs’ label No Fans Records mede omdat hij aanvoelde dat het moeilijk is om een toegewijde liefhebber te zijn van zijn werk. Dat kan ik beamen. Niet vanwege zijn soms moeilijke muziek, maar omdat het ieder jaar weer een hele opgave is alles van de beste man in huis te halen. Ook in 2013 gooit hij zijn reputatie geenszins te grabbel. Nee, zes albums in een jaar is niet teveel van het goede. Alleen begint zijn onvoorspelbaarheid wel wat voorspelbaar te worden…

Bill Orcutt & Chris Corsano – The Raw And The Cooked

Opeens was daar vanuit het niets The Raw And The Cooked, een samenwerking tussen gitarist Bill Orcutt en drummer Chris Corsano. Deze gedroomde combinatie liet vorig jaar op het podium het noordoostkust van de Verenigde Staten al kennismaken met hun agressieve kruisbestuiving van twee elementaire instrumenten. Met deze plaat op Orcutt’s label Palilalia kunnen vijfhonderd anderen dat nu ook.

Ten einde het furieuze slagwerk van freestyle drummer Corsano gewicht te kunnen bieden, wijkt Orcutt enigszins af van zijn solowerken die hij de laatste paar jaar heeft uitgebracht. De inmiddels herkenbare akoestische gitaar, waarvan altijd bewust een paar snaren ontbraken, is ingewisseld voor een elektrische. Dat maakt dat de door mij zeer geliefde bluesy doorstart van zijn carrière – na halverwege jaren negentig menigeen de stuipen op het lijf te hebben gejaagd als lid van noiserock act Harry Pussy – een sprong achterwaarts maakt, angstaanjagend dichtbij het geluid van zijn oude band.

Gelukkig zijn de onderdelen die Orcutt en Corsano zo hoog in mijn jaarlijstje van 2012 deden belanden, nog steeds aanwezig: het duo blinkt uit op hun eigen instrument wat betreft intensiteit en improvisatievermogen. De complexiteit lijkt op het eerste gehoor erger dan het is. In feite doen de heren meer met minder, want zeg nu zelf, wie anders weet er met slechts een gitaar en een drumstel een dermate ongenadig geluid neer te zetten?

Het is overigens niet alleen maar gebrul; er zijn sporadische rustpuntjes waarop niet alleen de artiesten even gas terug nemen om spanning op te bouwen, ook de luisteraar heeft een even de tijd om het gehoor te laten rusten, afhankelijk van de tijd die men neemt om de plaat om te draaien. Toch ontaard ook kant B uiteindelijk in een helse chaos waar de energie met enorme vonken van af spat.

Als The Raw And The Cooked een kookboek was, dan wellicht eentje gelieerd aan één van de beste restaurants ter wereld. Een fusion van twee Amerikaanse meesterkoks, die beide kwaliteit en creativiteit nimmer uit het oog verliezen. Ik zou het dan ook zonder meer terecht vinden wanneer Bill Orcutt en Chris Corsano een vermelding kregen tussen het meest smakelijke van het jaar 2013.