Tag archieven: percussie

Cut Hands – Black Mamba

William Bennett is terug met een vervolg op zijn absoluut verpletterende Afro Noise album, dat het vorig jaar nog schopte tot de zevende plek in mijn jaarlijst. Met een nieuw album vernoemd naar één van de meest giftige slangen in Afrika, de Dendroaspis Polylepis, kunnen we ons weer opmaken voor een uiterst agressief voodooritueel. Gewapend met inheemse percussie instrumenten, bewerkt met elektronica, gaat Cut Hands op jacht naar een verse trofee.

Black Mamba begint in ieder geval goed: een ijzingwekkende monoloog van Mimsy DeBlois (die ook al het artwork verzorgt) – afkomstig van het twee uur durende stuk Extralinguistic Sequencing – leidt het album in. Het navolgende titelnummer kenden we al van de gelijknamige single op Blackest Ever Black, zij het in een iets andere uitvoering. Metalen tribal drums, bellen en Haïtiaanse polyritmiek worden in een nietsontziend tempo afgevuurd, nemen bezit van de geest en dwingen vanwege de intensiteit de luisteraar tot muzikale claustrofobie.

Wat opvalt ten opzichte van het debuut, is dat de productie meer lagen heeft gekregen. Het geluid is minder vuil en meer klinisch en elektronisch, het beeld versterkend dat hier helemaal geen boze Afrikanen aan te pas zijn gekomen (wat we natuurlijk allang wisten van de live optredens). Opeens is duidelijk hoorbaar dat Cut Hands eigenlijk simplistische ritmes over elkaar legt, en deze steeds op dezelfde manier op- en afbouwt. Het venijn duikt af en toe op in een milliseconde power electronics, doch het schokeffect dat Bennett in een nog niet eens zo ver verleden feilloos aan zijn muziek wist te koppelen, blijft ditmaal achterwege.

Ook nieuw: de gestoorde ritmische nummers worden op Black Mamba bijna zonder uitzondering afgewisseld door sinistere ambient en drone, waarbij de percussie veelal naar de achtergrond wordt verwezen, of in ieder geval in een lagere versnelling opereert. Cut Hands doet in deze rustige tracks vooral denken aan een neutrale versie van Muslimgauze. Een track als Krokodilo (soundtrack voor een documentaire over het gebruik van de gelijknamige drug in Rusland) is prachtig en mysterieus, maar blijft verstoken van de kwaadaardigheid die nu juist Cut Hands bovengemiddelde waarderingen opleverde.

Ik hou een beetje een dubbel gevoel over aan Black Mamba. William Bennett heeft terecht beseft dat hij met een exacte herhaling van Afro Noise krediet zou gaan verspelen. Het succes van dat album heeft hem echter in een hoek geplaatst waar het lastig vandaan te kruipen is. Dat hij die beproeving aangaat valt misschien te prijzen; dat Black Mamba uiteindelijk een slap aftreksel blijkt te zijn, niet.

Mike Khoury & Ben Hall – It’s Not A Fear Of Falling, It’s A Fear Of Landing

Violist Mike Khoury en percussionist Ben Hall komen elkaar regelmatig tegen (onder meer bij Graveyards), maar nog nooit was hun samenwerking zo intens als op dit album. It’s Not A Fear Of Falling, It’s A Fear Of Landing is één van de meest wilde freejazz platen van dit jaar, en als we af zouden gaan op de hoeveelheid energie die het afgeeft, ook meteen één van de beste.

Khoury – eigenaar van de Entropy en Detroit Improvisation platenlabels – is van Palestijnse afkomst, en dat is terug te horen in zijn spel. Melodieën uit het Midden-Oosten zijn herkenbaar tussen de constant trillende snaren van zijn viool. Desalniettemin is het vooral Oost-Europa en de klezmertraditie die in de gedachten opdoemt. Zijn spel draagt die typische melancholiek, afgespeeld in sneltreinvaart.  Fingerpicking op het snaarinstrument wordt afgewisseld met compacte, wilde bewegingen van de strijkstok, en onverwachte korte pauzes. Een grensoverschrijdend stukje improvisatie.

Maar dan Ben Hall. Hij lijkt nog meer haast te hebben met het afwerken van dit half uurtje. Zonder medelijden richt hij een waar slachtveld aan op het drumstel: geen seconde wordt onbenut gelaten de vellen en bekkens met een ongelofelijke kracht en snelheid te mishandelen. Hoewel het in de eerste instantie klinkt alsof er lukraak een aanval wordt geopend op het instrument, speelt Hall met een weldoordachte tactiek, met militaire precisie uitgevoerd. Zijn oneindige salvo’s zijn strak als een mitrailleur, zodat hij een groot aandeel opeist in de intensiteit van het album.

Deze ongenadige lp zou bij iedere liefhebber van improvisatiemuziek en volledig vrije jazz in huis moeten staan, en kan wellicht ook liefhebbers van etnische klanken bekoren. It’s Not A Fear Of Falling, It’s A Fear Of Landing komt uit bij 8mm Records in een handgenummerde editie van 125 exemplaren.

Foto door Jan Pillaert.

Will Guthrie – Sticks, Stones & Breaking Bones

Sla zijn discografie er maar eens op na: de Australische Will Guthrie ging van jazzdrummer naar DIY-elektronica, werkte met vele en zeer verschillende artiesten samen, speelde overal ter wereld en lijkt zich nu te settelen in Nantes en met geïmproviseerde percussie. Het bewijs hiervoor wordt geleverd in de vorm van Sticks, Stones & Breaking Bones, zijn nieuwste soloalbum.

Er zijn drie stukken van bij elkaar iets meer dan veertig minuten, maar als je denkt dat er rustig wordt opgebouwd heb je het behoorlijk mis. Sticks ontpopt zich al snel als een neurotische demonstratie van alle klanken die Guthrie uit zijn percussie instrumenten kan toveren. Er zit wel een soort drive in, waardoor het nummer sneller is afgelopen dan je zou verwachten. Stones begint met elektronisch aandoende klanken, die langzaam naar het geluid van een cimbaal toewerken. Na een minuut of tien slaat de gekte echter weer toe en zien we weer alle hoeken van het drumstel. Je zou er zenuwachtig van worden.

Maar de momenten waarop je gefocust bent op de techniek, dat kleine ogenblik waarop je alle details op en neer hoort gaan, de flow en ritmiek als in een slowmotion, zijn subliem. De radartjes in het hoofd staan heel even stil, de chaos en intensiteit overdenkend, terwijl de plaat gewoon doordraait. Op die manier is Sticks, Stones & Breaking Bones – ondanks al zijn eenvormige complexiteit – prima luisterbaar. Laat het repeterende slagwerk als rustgevende ambient over je heen komen en beschouw die gekoesterde seconden van bewustwording  als toeval, telkens weer op een ander punt.

Met afsluiter Breaking Bones neemt Will Guthrie nog wel even moeite de luisteraar angst aan te jagen. In een niet te stoppen rechtlijnig dreunend ritme van zestien minuten haalt de drummer hier alles uit zijn lichaam. Hier is een beest aan het werk (Chewbacca wordt nog genoemd in de linernotes, tussen andere personen die hem inspireren). Het interessante aan dit enorm brute en nietsontziende nummer is dat Guthrie zijn uithoudingsvermogen de variaties op het thema laat bepalen. Naarmate de minuten verstrijken krijgt hij het fysiek steeds zwaarder om het tempo en speelwijze vol te houden, waardoor er “foutjes” ontstaan. De steekjes die hij hier laat vallen zorgen er evenwel voor dat ook dit derde stuk blijft boeien.

Stick, Stones & Breaking Bones is vanzelfsprekend geen album dat de mainstream bereikt. Liefhebbers van improvisatiedrummers als Chris Corsano, of de onlangs gerecenseerde Kris Vanderstraeten zijn potentiële doelgroepen. Die kunnen het 180 grams vinyl (500 stuks) of de cd (1000 stuks) krijgen via Antboy, Lespourricords, Gaffer Records of Electric Junk. Alleen al de prachtige albumhoes is de aanschaf waard.