Tag archieven: pop

The Whitest Boy Alive – Rules

Nog niet zo lang geleden zag ik mezelf als The Whitest Boy Alive. Ik hield me vooral bezig met nerdachtige activiteiten waaronder aan computers sleutelen, vertoonde mijn persoon alleen ’s nachts buiten wanneer ik de kroeg uit kwam, at eenzaam hamburgers en pizza’s en droeg bij voorkeur zwarte kleren, in de hoop dat niemand mij zag. Vakanties naar de zon interesseerden mij niets. Tijdens een kortstondig bezoek aan Berlijn een paar jaar geleden was mijn verbazing dan ook groot toen ik in de Duitse Bijenkorf KaDeWe op de muziekafdeling een album aantrof van The Whitest Boy Alive. De CD was verzegeld met plastic doch ik was zo benieuwd of er een foto van mij in het boekje te zien was, dat ik besloot het schijfje bij de kassa af te rekenen.

Geen foto’s in het uitklapboekje, gelukkig. Het bleek om een project te gaan van de Noorse muzikant Erlend Øye (spreek uit: Ojee!) en zijn Duitse vriendjes. Blijkbaar waren er in thuisstad Bergen teveel bebaarde singer-songwriters en black metal muzikanten en kon Erlend daar niemand vinden die met hem een disco- en electropopband wilde starten. Hij heeft het naar verluid nog gevraagd aan de leden van Turbonegro, maar die hadden geen tijd vanwege de promotie van hun toen laatste single Wipe It Til It Bleeds. In het wel vooruitstrevende Berlijn kwam hij Marcin Öz (bas) en Sebastian Maschat (drums) tegen en het debuutalbum Dreams was een feit. Op de combinatie van dromerige indiepop en voorzichtige electrodeuntjes durfde zelfs nerds de heupjes licht te wiegen, en The Whitest Boy Alive overstijgt daarom al snel het succes van Erlend’s andere folkpop band, Kings Of Convenience.

Tijden veranderen. The Whitest Boy Alive vond inspiratie voor nieuwe muziek in het snikhete Mexico en Daniel Nentwig kwam erbij als toetsenist. Toen ik kleurrijk gekleed en een frisse salade etend in de brandende hitte op Lowlands 2007 de groep aanschouwde, bleek ze het publiek uistekend te vermaken met een meer dansbaar geluid. Dat is ook de richting die The Whitest Boy Alive voor ogen had. Er ligt meer interactie tussen drums en basgitaar wat de ritmiek ten goede komt, en dat neigt naar de dansvloer. Aan de andere kant heeft de band gekozen voor oprechtere klanken, zonder elektronische effecten of overdubs. Een hoofdrol is hierin weggelegd voor de Rhodes piano en de vintage Crumar synthesizer.

Eigenlijk is er geen reet veranderd. Het nieuwe album Rules klinkt precies als de vorige. Makkelijke, soezerige popmuziek met gitaar, bas, drums en synthesizer. En natuurlijk de bekende warme, melancholische stem van Erlend. Ook is de plaat weer afgemixt in Villa Qrella, in mijn collectie op meerdere albums prettig aanwezig, maar wel wederom met eenzelfde productie. Ik had verwacht dat ze de electro-kant opgingen zoals ze op hun eerste single Inflation klonken. Nee hoor. Geen vernieuwing, een eerder kunstje herhaald; het lijkt te goedkoop. Zo ook de teksten van Erlend. Met “a rollercoaster ride of emotions” durft Lee Towers zelfs vandaag de dag niet meer mee aan te komen.

Menig lezer zal bij de vorige alinea al aan voelen komen dat er een negatieve conclusie volgt. Niets is minder waar. De melodieën liggen comfortabel in de oorschelp, de zang is nergens irritant en het ritme is aanstekelijk. Rules is daarom, net als zijn voorganger, een perfecte popplaat die veel verschillende luisteraars zal bekoren. Folk, indie, electro, pop; net als bij eten werkt het in de muziek zelden door gewoon alle lekkere ingrediënten bij elkaar te gooien om tot een summum te komen. The Whitest Boy Alive is daarop een uitzondering. Het luistert heerlijk weg en is bovendien überhip. Rules is de veiligste aankoop van het jaar, en dat terwijl de houdbaarheidsdatum van Dreams nog niet eens is overschreden.

Animal Collective – Merriweather Post Pavilion

Is een toegankelijke studioplaat van Animal Collective een (optische) illusie? Getuige de hoes van Merriweather Post Pavilion zou je het haast gaan geloven. De hersenen kunnen het contrast tussen vorm en kleur niet helemaal goed verwerken en de cover lijkt daarom te bewegen. De kinderlijke muzikale kronkels van de heren in Animal Collective hebben in het verleden ook al voor menig hersenbreker gezorgd. De stuiterende combinatie van freak-folk, surf-pop, tribal-fusion, noise, techno, dub en psychedelica is soms wat moeilijk te behappen. Deze pioniers in compositie leven echter – ondanks dat het misschien wel zo klinkt – niet op willekeurige jams en improvisatie, maar op goeddoordachte experimenten. Deze experimenten leiden bij Animal Collective steeds meer naar de weg van relativering en samenhang.

De voorloper van Merriweather Post Pavilion, Strawberry Jam, heb ik mogelijk te weinig aandacht gegeven en vond ik daarom teveel carnaval. Person Pitch, het soloalbum van zanger Noah “Panda Bear” Lemox heb ik in 2006 niet op zijn grote waarde weten te schatten. Bij de EP Water Curses van vorig jaar ging het al beter. Vooral het titelnummer is een sterk staaltje van hoe ontembare muzikale creativiteit toch in de vorm van een smakelijke popsong gegoten kan worden. Het was de eerste keer dat ik bij de eerste luisterbeurt meteen opveerde bij Animal Collective. Bij het naar een concertzaal voor tienerbandjes in Maryland vernoemde Merriweather Post Pavilion zet de band een stap verder naar het toegankelijke, de popmuziek. Ik veer nu niet alleen op, ik spring een gat in de lucht.

Op het moment dat opener In The Flowers na een rustige opbouw explodeert met veel orgelachtige op en neer deinende melodieën en een harde, loodzware wobble baslijn die rechtstreeks uit de dubstep lijkt te komen, schrikt de luisteraar wakker. Animal Collective doet geen concessies bij de start. In plaats daarvan dreunt een kolossale 4/4 beat alsof de boerderij met de bandleden een DJ collectief is die techno hoog in het vaandel heeft staan. De duo zang is naast een feest der herkenning voor de geoefende AC-liefhebber, de kers op de taart.

De bek valt spreekwoordelijk open bij My Girls. De pulserende sciencefiction geluidjes lopen als een rode draad door dit nummer. Als na één minuut en 25 seconden de prachtige zang van Panda Bear naadloos lijkt over te gaan in zachte percussie, wordt de grootsheid van dit prijsnummer duidelijk. Ongeveer halverwege verandert de toon van de zang zonder de coherentie te verliezen, mede dankzij de genoemde keyboards die het hele nummer lijken te zeggen dat we hier te maken hebben met een elektronische versie van de Beach Boys. De handclaps die volgen, zijn zo enorm besmettelijk dat je niet anders kan dan hetzelfde doen. De kakofonie lijkt in de handen van Animal Collective beheersbaar.

Alweer een hoogtepunt met het met synths volgepropte Summertime Clothes. Een groots opgezet, maar op een simpele 4/4 basdrum drijvende overweldigende track. Onmogelijk dat je hierbij stil blijft zitten. Hier wordt duidelijk dat de productie van het album tot in de puntjes is uitgewerkt. Elk geluidje, bliepje, lagen met elektronische geluiden zijn in volmaakte harmonie met de zanglijnen. Toch is Merriweather Post Pavilion geen overgeproduceerde en gladgestreken commerciële bedoeling. Daarvoor is ten eerste het muzikale tapijt te divers. Ten tweede ben ik sowieso een liefhebber van uitgewerkte studioproducties in plaats van rauwe live opnamen. Ik ben van mening dat de productie, live (concept) opnamen ernaast leggend, hier toch echt een toegevoegde waarde is.

Het nummer Bluish is het schoolvoorbeeld van een gevoelig liefdesliedje met de Beach Boys-achtige, in elkaar overvloeiende stemmen van Avey Tare (David Portner) en de eerder genoemde Panda Bear. Het energieke en opgewekte gaat er hier even af, om plaats te maken voor rust en schoonheid. Ook deze kant van de band is geslaagd. Tevens weten ze hun gezicht en daarmee originaliteit te behouden door zorgvuldig gecamoufleerde psychedelische effecten te gebruiken.

De afsluiter Brothersport is dichter bij techno dan dat Animal Collective ooit is geweest, zonder dat ze meteen als de Chemical Brothers klinken. De samba-shakers en de opzwepende uitheemse ritmes in combinatie met orgeltjes en Caribische reggea-achtige samenzang in een perfect refrein maken dat je voor dat je het weet een tropische dans aan het uitvoeren bent in je woonkamer. Grizzly Bear linkte deze track reeds eerder op hun website als hun nieuwe favoriete Animal Collective nummer, tot woede van platenmaatschappij Domino. De leden van Grizzly Bear hebben wellicht gelijk. Vooral de memorabele zangmelodie zal de luisteraar bekoren. Zo hoor je een album af te sluiten, met vuurwerk.

Zonder hun kenmerken te verliezen heeft Animal Collective een stijgende lijn te pakken in hun releases. Een lijn die naar grote hoogten lijkt te leiden. Merriweather Post Pavilion beschouw ik als een meesterwerk in de moderne popmuziek. En de perfecte soundtrack voor Artis. Of voor de nieuwe reclame van het Wereld Natuur Fonds. Veel beter dan Queen. Doneer nu aan Animal Collective!

Jaarlijst 2008: #3

De Fleet Foxes zijn in heel veel jaarlijsten ver bovenin te vinden. Met heeft het over de Pet Sounds van het nieuwe millennium, en da’s niet niks. Het is dan ook een prachtig, warm, harmonieus album vol aanstekelijke liedjes. Eigenlijk doen ze precies waar muziek maken om draait, zonder dat er gezichtsverlies geleden wordt vanwege té commerciële bedoelingen. Waarom dan niet op de hoogste positie?

Het eerder genoemde, misschien wel invloedrijkste album in de hedendaagse popmuziek stond in 1966 ook niet op nummer 1 in de meeste jaaroverzichten. 1966 was ook het jaar van Revolver van The Beatles, en Blonde on Blonde van Bob Dylan. Dat Pet Sounds daar niet boven stond, had volgens Brian Wilson vooral te maken met de slechte promotie van Capitol. Vanuit een ander oogpunt kun je ook afvragen of albums in die klasse gewoon meer tijd nodig hebben om uit te groeien tot het beste album aller tijden. In 1966 wist niemand hoe de moderne muziek zich zou gaan ontwikkelen. Nu weten we dat ook niet. En wat dat betreft is de positie van Fleet Foxes niet anders in 2008.

Het is allemaal erg hard gegaan met de Fleet Foxes. De schoolvrienden Robin Pecknold en Skyler Skjelset uit Seattle begonnen een band en namen met een aantal extra muzikanten een demo op in 2006 dankzij producer Phil Ek. In 2007 werd er begonnen met de opnamen van een volledig album. De populariteit van de band op internet begon inmiddels naar eenzame hoogten te stijgen. Dat hadden de Beach Boys nog niet in 1966… Dat resulteerde in een contract bij het eveneens – hoe kan het ook anders – in Seattle residerende Sub Pop, bekend geworden dankzij Nirvana. Dankzij de vele nummers die ze in die tijd hadden geschreven, kwam er in het voorjaar van 2008 al een EP uit, genaamd Sun Giant. Deze vijf nummers alleen al deed menig muziekjournalist van z’n stoel vallen. Luister maar eens naar het briljante Mykonos. Speel op een paar grote festivals, breng een volledig album uit dat nóg beter is dan de EP en het feest is compleet.

De sterke punten van Pet Sounds zijn de eenvoud en de samenzang, en Fleet Foxes weten deze perfect te combineren. Zelf noemen ze het “baroque pop”, en de combinatie van folk-rock, jaren 60 west-coast pop en Americana  is zo rijk als die omschrijving lijkt te willen zeggen. De vaak akoestische muziek wordt verder ondersteund door bescheiden ritmiek vanaf het drumstel (overigens sinds kort bespeeld door Josh Tillman, ook als solist een aanrader!). Dat doet de schijn ophouden dat de muziek van de Fleet Foxes simpel is. Maar net als bij Pet Sounds zijn de onderlagen complex. De bij vlagen vijfkoppige samenzang, niet zelden acapella, is in perfecte harmonie en doet verder denken aan Crosby, Stills & Nash, The Byrds en Love. Het schilderij van Pieter Breughel uit 1559 genaamd De Blauwe Huik ofwel De Spreekwoorden, waarop 78 spreekwoorden en uitdrukkingen zijn uitgebeeld, siert de cover en symboliseert zowel de variatie als de cohesie.

Nu lijkt deze recensie – voor de mensen die Fleet Foxes nog niet gehoord hebben – alsof de band uit Seattle klakkeloos de Beach Boys nadoen. Hoewel de invloeden goed zijn terug te horen, hebben de Fleet Foxes toch iets unieks. Ten eerste zijn de Fleet Foxes verre van een surf band; de oorsprong zit meer in het platteland, het boerse. Dat maakt ook de sfeer wellicht wat meer neerslachtig, hoewel de jongens uit Californië toch ook aardig depressieve nummers konden schrijven, vooral tekstueel. Brian Wilson was 24 toen Pet Sounds geschreven werd, en liedjesschrijver en zanger Robin Pecknold scheelt niet veel. Misschien loop ik te hard van stapel. Misschien is dit een album dat men dertig jaar later probeert te coveren.

Ik zei al dat deze band aardig de hemel in word geprezen door alle grote magazines. Die zijn altijd goed in een hype te creëren om vervolgens het tweede album de grond in te boren. Ik denk niet dat dit met de Fleet Foxes gaat gebeuren. Dit album is er één gemaakt om trends te overleven. Dit is een album die ik, hoop ik dan althans, nog regelmatig opzet. En het belooft wat voor een volgend werk. Een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken, namelijk.

#03. Fleet Foxes – Fleet Foxes (Sub Pop / Bella Union)
#04. Jacob Golden – Revenge Songs (Echo)
#05. The Tallest Man On Earth – Shallow Grave (Gravitation)
#06. Kiss The Anus Of A Black Cat – The Nebulous Dreams (Conspiracy)
#07. Bowerbirds – Hymns For A Dark Horse (Dead Oceans)
#08. Bon Iver – For Emma, Forever Ago (Jagjaguar)
#09. Mrs Jynx – The Standoffish Cat (Planet Mu)
#10. Frightened Rabbit – The Midnight Organ Fight (FatCat Records)