Tag archieven: pop

Jaarlijst 2009: #5

Vorig jaar haalde Black Mountain’s geweldige gemoderniseerde jaren zeventig psychrock album In The Future nét niet mijn jaarlijst. Te grillig, en te weinig uitschieters voor een plekje tussen de tien beste platen, denk ik nu nog steeds. Ook het spontaan opgerichte bandje Lightning Dust van bandleden Amber Webber en Joshua Wells, met kale lo-fi woestijnfolk, wist mij in het verleden niet te overtuigen. Op nieuw werk van Black Mountain moeten we waarschijnlijk nog even wachten, maar laatstgenoemde act heeft dit jaar wel de discografie aangevuld met het tweede album Infinite Light.

Het is als een goede Côte de Beaune; een paar jaar gerijpt, en meteen een volle body en een fruitigere smaak. De productie op Infinite Light is aanzienlijk verbeterd ten opzichte van het debuutalbum, waardoor het talent van het duo om prachtige dromerige pop te combineren met minimale folk uitstekend wordt belicht. De psychedelica uit de moederband wordt niet vergeten. Al meteen bij opener Antonia Jane valt de lome half nasale, half snikkende stem van Amber op naast de groteske pianoklanken en het orgeltje op de achtergrond.

Dat Lightning Dust geen band is uit de vorige eeuw maken ze al snel duidelijk in het tweede nummer I Knew. Een dof dreunende drumcomputer maakt van het nummer – een van de weinige met echt een beetje flowerpower – een energieke opsteker voor optredens. Want voor de rest moet Lightning Dust zich met intelligent schrijver- en muzikantschap bewijzen dat het allerminst stoffig is. Het overgrote deel van het album is tamelijk monotoon en rustig. Monotoon, rustig, en briljant.

Een albumtitel zegt duizend woorden; de muziek is als een eenzame zonnestraal die eeuwig je geest verlicht. Amber en Joshua hebben een gevoel voor authenticiteit wat betreft de folk en neoklassieke strijkarrangementen, maar ze hebben vooral ook een neus voor aanstekelijke songs. Nergens raken de nummers ontspoort, doch overal grenzen ze aan ongelooflijke schoonheid. Enya zal haar oude platen ritueel in haar Ierse openhaard verbranden, mocht ze ooit de goddelijke conclusie van Never Seen horen.

Het sombere Wondering What Everyone Knows is door de overduidelijke aanwezige drums een uitschieter onder uitschieters. Afsluiter Take It Home doet daar nog een schepje bovenop: de melancholische strijkinstrumenten leiden naar een emotioneel hoogtepunt. Hemelser dan de poort, heiliger dan Petrus, deugdzamer dan de Bijbel. Infinite Light van Lightning Dust is een paradijselijke luisterervaring.

#5. Lightning Dust – Infinite Light (Jagjaguar)
#6. Fever Ray – Fever Ray (Rabid)
#7. Kurt Vile – Childish Prodigy (Matador)
#8. Au Revoir Simone – Still Night, Still Light (Moshi Moshi)
#9. Fuck Buttons – Tarot Sport (ATP)
#10. A Place To Bury Strangers – Exploding Head (Mute)

Jaarlijst 2009: #8

Er speelden ruim tweehonderd artiesten op het door mij bezochte Dour Festival, afgelopen zomer. Ik heb er drie gezien. Eén daarvan vatte voor mij het ultieme zomergevoel perfect samen: de dames van Au Revoir Simone. Hoewel je het liefste ergens op een zonnige heide naar hun muziek zou willen luisteren, had het het gek genoeg ook effect in een donkere tent, voornamelijk gevuld met mensen onder invloed van allerhande genotsmiddelen.

Orgeltjes, simpele elektronische drums en engelachtige samenzang. Meer heb je niet nodig om een plaat te maken die zo hartverwarmend is dat de best verhuurde romkom er bij in het niet valt. Alleen wanneer Heather D’Angelo, Erika Forster en Annie Hart zusjes waren geweest, was ik helemaal gesmolten.

Het trio heeft er twee albums voor moeten oefenen, om tot een album te komen waarop elk nummer een genot is om naar te luisteren. Still Night, Still Light bevat geen enkel minpuntje. De melodieën zijn warm, de zang zacht, de percussie wekt vingerknippen op. Misschien ook wel een beetje teveel Efteling muziek, maar vindt niet iedereen de Efteling stiekem leuk?

Folk muziek kan je het niet echt meer noemen. Still Night, Still Light heeft niets traditioneels. Het heeft evenwel hetzelfde effect als muzikanten in een hippiecommune. Vlinders in je hoofd. Veel meer heb ik aan mijn eerdere recensie niet toe te voegen.

#8. Au Revoir Simone – Still Night, Still Light (Moshi Moshi)
#9. Fuck Buttons – Tarot Sport (ATP)
#10. A Place To Bury Strangers – Exploding Head (Mute)

Kurt Vile – Childish Prodigy

Nietsvermoedend luisterde ik vorig jaar naar het album Wagonwheel Blues van The War On Drugs. Een bandnaam met een sarcastische ondertoon, een albumtitel die zich met de realiteit meten kon. Een puike plaat was het, vol denderende lo-fi Americana met een vleugje blues en My Bloody Valentine. De wisselvalligheid van het album bleek de houdbaarheid echter aan te tasten. De cd belandde doodgewoon in de kast bij de letter “W”, tussen De Strijdlust Van Het Zwijn van de band Wapenspraak en Drinkgelag (Vlaamse blackmetal) en Flush Tank Terrorists van het Water Closet Ensemble.

Dat is nu wel anders. In een houten kistje gemaakt van de laatste oerboom op Madagaskar, ingelegd met rood fluweel uit Genua, wordt deze release vandaag de dag door mij bewaard. Achter kogelvrij glas, uiteraard, en op een plek waar ik binnenshuis veel tijd doorbreng. De reden van deze belachelijke manier van verafgoding? Wagonwheel Blues is het eerste wapenfeit die mijn geluidsdragers heeft bezocht waarop de inmiddels almachtige Kurt Vile zijn kunsten vertoont. Dat ik zijn andere werken, al dan niet solo, nooit eerder had opgemerkt, heb ik volledig aan mezelf te wijten. De ogen gericht op al het nieuws uit Brooklyn, maar in “Philly” waren ze pas echt aan het pionieren.

Kurt Vile. Die naam had je vorig jaar al moeten onthouden. Zijn verzameling van slaapkamerproducties op Constant Hitmaker, zijn eerste echte album, was simpelweg de beste plaat van vorig jaar. Het zag er allemaal maar goedkoop uit, maar de titel spreekt niets minder dan de waarheid. De eenvoud van zijn gitaarspel, zijn nonchalante stem en de klanken van goedkope software voor artificiële drums en elektronische effecten; het leverde een popplaat op die qua psychedelica zich makkelijk kon meten met de jaren zeventig. Ook de opvolger God Is Saying This To You (op vinyl) – waarop de echoënde John Fahey-klanken verder werden uitgekleed – was een voltreffer. Om maar niet te spreken over zijn EP The Hunchback met zijn muzikale vrinden The Violators achter zich als een moderne Stooges, maar dan uit Pennsylvania. Het leverde hem een platendeal op met het relatief grote Matador Records, dat op de beste man dook als een wraakzuchtige stierendoder.

Een stap naar een groter platenlabel is gevaarlijk en niet zelden artiesten fataal geworden, in muzikaal opzicht. Eromheen draaien heeft geen zin: Kurt Vile is duidelijk opgewonden van zijn nieuwe “werkgever”. Childish Prodigy is uitbundiger, rijker in geluid, minder melancholisch en ook minder spacey. Nu was ik al overtuigd dat de voorgaande werken van Kurt Vile zo aanstekelijk waren als echte popmuziek, maar anderen overtuigen is andere koek. Met dit nieuwe album kom ik wellicht verder dan alleen lui die het gedoogbeleid op het gebied van softdrugs in Nederland een heel erg warm hart toedragen.

Dat Kurt Vile een man van recyclen is, blijkt behalve uit zijn vintage klinkende muziek ook uit z’n regelmatige hergebruik van melodieën, riffs, klanken en teksten. Childish Prodigy is daar geen uitzondering op, met een nieuwe versie van Hunchback als overduidelijk bewijs. Voor even ben ik dan maar even een milieuman; Kurt Vile recyclet dan tenminste schier briljante dingen. De rauwe depressieve shoegaze rock die dit nummer herbergt, heeft nu een levendig randje gekregen. De bescheiden vreugdekreten die weerklinken zijn hier mede debet aan.

Childish Prodigy biedt meer dan dat en zijn voorgangers. Het is dan ook het meest afwisselende album geworden tot nu toe. Wat te denken van de krautpowerpop (mét sax) op het dreunende Freak Train? De heropleving van Oasis op de bewerking van het Dim Stars nummer Monkey? Morbide psychedelische blues met een overstuurde mondharmonica op Inside Looking Out? Kurt Vile wedt niet op één paard.

Sommigen mensen zijn groot geworden met pindakaas, Kurt Vile is groot geworden met John Fahey. Als een moderne variant erop, tokkelt hij op repeterende en stoïcijnse wijze zich naar hoogten waar gebrek aan zuurstof waanideeën oplevert. Meer dan wat ruisende effecten en sporadisch gebrabbel zijn niet nodig om een maximaal effect op te leveren. Lo-fi geproduceerd, zoals de trend het betaamt. Juist die elementen mis ik teveel op dit nieuwe album. Dat lukt nog goed op Blackberry Song en Heart Attack, maar de psychedelica gaat deels verloren in de meerdere lagen die de betere productie met zich meebrengt.

Nog voordat dit album uitkwam, vond ik Childish Prodigy het beste album van het jaar. Nu ik het enigszins heb laten bezinken, vind ik dat niet meer. Vooral omdat niet meer de mate van magie heeft dat Constant Hitmaker wel had. Of dat aan zijn nog steeds stijgende populariteit ligt, betwijfel ik; zo commercieel is dit album nu ook weer niet. Doch er is geen twijfel mogelijk over de afstand die Kurt Vile neemt van zijn slaapkameropnames, en daarmee ook afstand neemt van mij. Het voelt bijna als liefdesverdriet. Als verraad. Om een 9,9 te geven in plaats van een 10.

The Silent Barn: Kurt Vile // Part One from Ray Concepcioñ on Vimeo.