Tag archieven: pop

The Doozer – Keep It Together

Aan het einde van deze maand komt het altijd geweldige Woodsist met wat de doorbraak van The Doozer gaat worden. Simon Doozer uit Cambridge wordt daarmee de eerste Britse artiest die een release krijgt bij de jongens van Woods, maar hij gaat zich er zeker thuis voelen. Keep It Together past namelijk perfect in het rijtje van eerdere releases met een sticker van dit label, die niet zelden een combinatie vormen van psychedelische folk en charmante pop.

In 2010 kregen we al een hint met het album Great Explorers, waarop dit soloproject uitstekende skills liet horen op het gebied van sixties psych en luie left field pop. In de tussentijd wist hij een hele rits aan muzikanten om zich heen te verzamelen, waardoor er maar liefst elf andere tussen de credits van dit nieuwe album staan. Het wat ruizige, analoge instrumentarium is ingeruild voor een band met gitaar, bas, piano, drums, strijkers en zelfs een tuba gekocht van het Leger des Heils. Gelukkig is er niet veel veranderd. Het lo-fi sfeertje is gebleven en de liedjes eenvoudig, wat het pop-gehalte aanzienlijk opkrikt.

Wat van The Doozer een vrij unieke artiest maakt is dat onmiskenbare Britse accent, naïef simpele teksten theatraal zingend als een stonede Jens Lekman. De laagdrempelige, shabby sfeer van zijn oudere werk wordt daarmee in stand gehouden, terwijl het vollere geluid van Keep It Together de warmte en romantiek ten goede komen. Luister bijvoorbeeld maar eens naar Fold Up Chair, een onweerstaanbaar zomerse song, gemaakt om mee te neuriën.

Keep It Together verschijnt 31 januari digitaal en op vinyl, en is onder andere te bestellen in de pas vernieuwde webshop van Woodsist. En ja, dat is Simon Doozer zelf op de albumhoes.

Punk uit de Lage Landen

Ik kan niet zeggen dat punk een genre is dat vaak op mijn platenspeler ligt. Dat betekent niet dat ik er niet van kan genieten. Zeker wanneer illustere namen als Adolf Butler en Ping Pong Tactics voorbij komen en deze bands ook nog eens uit oorden blijken te komen niet ver fietsen hiervandaan, zijn mijn oren gespitst. In de maand december van vorig jaar brachten beiden hun debuutalbum uit.

Adolf Butler tast op subtiele wijze de grenzen van de goede smaak af met de vlag van Holland op de lp hoes, Zuid-Holland afgebeeld als belangrijkste rebellenprovincie van Nederland en patriottisch oranje dat regelmatig de kop op steekt. Alvast een flinke schop onder de reet, een uitstekende voorbereiding voor de twaalf tracks waarmee het album Holland mee is gevuld.

Het viertal neemt invloeden uit de punk en combineert deze met smerige doch groovende noiserock, waarbij alle clichés overboord gaan. Het geluid is heavy en meeslepend, maar er wordt vooral geprobeerd er een teringzooi van te maken. Dat lukt maar half, want de muziek van Adolf Butler klinkt gewoon vet en heerlijk compromisloos. Zelfs een belachelijke versie van Madball’s It’s My Life (ik moest het origineel er even bij zoeken) weet de irritatiegrens niet te overschrijden. Overigens komt de lp met een lyrics sheet, maar hecht daar niet teveel waarde aan. Holland wordt uitgebracht door Motorwolf Records, in een editie van driehonderd exemplaren.

De drie sympathieke heren van Ping Pong Tactics komen uit Lembeke. Het zonnige klimaat daar hebben van de gebroeders Huyghe en drummer Dries Dauwe pure melodiefreaks gemaakt, die hun kwajongensstreken echter nog niet verloren zijn. Dit is punk zoals pop hoort te klinken. Of andersom. In ieder geval staat het debuutalbum zonder titel bol van de aanstekelijke liedjes. Luister maar eens naar het magische Magic, France of de hit Pocahontas, de laatste terecht gebruikt voor een videoclip.

Het sterke punt van Ping Pong Tactics is, naast het talent lekkere deuntjes te schrijven, hun mix van stijlen. Punk, no wave, new wave, lo-fi, indie- en noiserock, en natuurlijk gewoon pop zijn met een beetje fantasie in één of meer van de acht nummers terug te horen. Gelukkig staat het kaalgeplukte, rommelige geluid een knieval naar de commercie in de weg. En anders doet de op-het-randje-van-vals liggende zang van Bert Huyghe dat wel. De hoofdmoot blijft tenslotte wel punk. De lp is te bestellen bij Smoke And Dust.

Jaarlijst 2011: #1

1. John Maus – We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves
In juni probeerde ik al iedereen te overtuigen van John Maus’ kwaliteiten. Hij staat ook in mijn jaarlijst bij de beste hits en liveoptredens, dus een hoge notering kon gewoon niet uitblijven. Maar nummer één is erg hoog voor een plaat die de meesten onder het kopje “eighties cheesy new wave synth music” zullen opbergen. Eigenlijk is het zo verrassend niet; Ariel Pink’s Haunted Graffiti eindigde vorig jaar op de hoogste positie en nu de voormalige toetsenist van diezelfde band. Is mijn smaak zo weinig veranderd? Ja en nee. In 2011 is de liefde voor improviserende muzikanten definitief doorgebroken, doch blijf ik een sucker voor popmuziek, met een voorliefde voor de jaren tachtig. Het zal wel met mijn jeugd en opvoeding te maken hebben. Ik geniet er met volle teugen van.