Zoekresultaten voor:

Franco Falsini – Cold Nose

Halverwege de jaren zeventig nam Franco Falsini – lid van de Italiaanse progrock groep Sensation’s Fix – zijn solo album genaamd Cold Nose op. Het was een soundtrack voor een film, die uiteindelijk nooit het publiek bereikte. De plaat gelukkig wel, en bijna dertig jaar na de originele release blijkt deze één van de mooiste parels van de Italiaanse progressieve rock uit die tijd.

Falsini was met zijn techniek de tijd ver vooruit. Zijn spel is uniek en klinkt vandaag de dag nog steeds modern. De drie stukken zijn een schoolvoorbeeld voor spacy krautrock, zuiver als kristal, en subtiele ambient, zweverig maar ook intens door de golvende EMS en Minimoog synthesizer klanken. Aan het einde van deze bijna veertig minuten durende caleidoscopische trip neemt hij verrassend de microfoon ter hand, om de luisteraar vervolgens zachtjes in slaap te zingen.

Tijdens de opnames maakte Falsini gebruik van een mechanisme van de Bio-Electronic Meditation Society, dat zijn hersenactiviteit in kaart bracht. Alleen wanneer hij alfa- (geassocieerd met ontspanning) en thetagolven (creativiteit, inspiratie, beeldend denken) produceerde, nam hij muziek op. Of dit van invloed is geweest zullen we waarschijnlijk nooit weten, maar het prachtige en rustgevende resultaat spreekt eigenlijk voor zich. Terecht dus, dat het Spectrum Spools label deze klassieker vorige maand opnieuw heeft uitgegeven.

FRKWYS Vol.9

De FRKWYS serie van het label RVNG International heeft een aantal bijzondere combinaties opgeleverd. Door relatief nieuwe artiesten uit de experimentele scene te koppelen aan meer gelouterde en ervaren muzikanten van een eerdere generatie, ontstaat er dikwijls een bevreemdende mix van verleden en heden. Vorig jaar besprak ik al aflevering nummer zes en sindsdien is de reeks alleen maar interessanter en avontuurlijker geworden. Het nieuwste hoogtepunt is deel negen, genaamd Icon Give Thank. De plaat maakt de onwaarschijnlijke combinatie tussen Sun Araw, vriend en producer M. Geddes Gengras en de vermaarde Jamaicaanse dub groep The Congos werkelijkheid.

De in Los Angeles woonachtige Cameron Stallones (nog geen 30 jaar oud) laat sinds een jaar of vier met enige regelmaat zijn borrelende psychedelische drones op de wereld los. Onder de naam Sun Araw bouwt hij vervormende lagen synthesizers en lazy gitaarklanken, dermate veel massa met zich meedragend dat het ruimte-tijd-continuüm bij wijze van spreken zou kunnen buigen. Wat Sun Araw anders laat smaken dan de gemiddelde drone-artiest is de positieve vibe die zijn sound kenmerkt, bijna new age- en surfachtig. Die stemming is de enige reden die ik vooralsnog kan bedenken waarom Stallones zich tien dagen lang bij The Congos zou gaan aansluiten.

The Congos, bestaande uit “Congo Ashanti” Roydel Johnson, Cedric “Bongo” Myton, Watty Burnett en Kenroy “Tallash” Fyffe, maakten in 1977 onder leiding van de legendarische producer Lee “Scratch” Perry Heart Of The Congos, een album dat gerust als een mijlpaal in de dub- en reggaemuziek gezien kan worden. Met een verre van traditioneel geluid en bijzondere zanglijnen staat dit album meer dan dertig jaar na dato nog steeds als een huis, en heeft het in de tussentijd een hoop inspiratie gevormd voor andere muzikanten. Speciaal voor het FRKWYS project kwamen de vier inmiddels pensioengerechtigde heren weer bij elkaar in hun compound nabij Kingston.

In Jamaica is het gemiddeld 28 graden, het hele jaar door. Zo ook in januari 2011, toen Cameron Stallones en M. Geddes Gengras neerstreken in het broeierige St. Catherine. Van zweten was echter geen sprake. The Congos leerde hen – ondanks de leeftijds- en cultuurverschillen – al snel het ontspannen Jamaicaanse leven aan. Ze aten, rookten, relaxten en sliepen er samen, en tussendoor werd er op het gemakje muziek gemaakt in de studio. Wat eigenlijk niet meer dan één van de kamers in het complex is.

De man achter Sun Araw had al wel wat schetsen klaarliggen, maar was van plan redelijk onbevangen met de opnames aan de slag te gaan. Dat er vervolgens niet eens een drumstel aanwezig bleek te zijn, zette het creatieve proces meteen in gang. Een metalen oliedrum en wat rond liggende traditionele percussie instrumenten brachten uitkomst. Stallones’ en Gengras’ elektronische klanken vormden het geraamte waaraan The Congos een vier-stemmige harmonie toevoegden.

The Congos geven iets door uit het verleden. Toch FRKWYS Vol.9 is geen echt dub of reggae album, evenmin als Heart Of The Congos dat eigenlijk was. De prikkelende, fantasierijke productie  geeft de unieke tenor, falset en bariton stemmen de volledige ruimte om op speelse wijze het elektronische doch organische geluid in te vullen. Dat levert naast de hit Happy Song ook een loom relaxnummer (Sunshine), een donkerder en melancholisch nummer (Food, Clothing And Shelter) en experimentele meezingers (Jungle) op. Invocation is een persoonlijke favoriet, met spacy synthesizers die een vreemd contrast vormen met de zanglijnen. Afsluiter Thanks And Praise is met zijn akoestische gitaargeluid dan weer een echte “feelgood song”.

Het maakt van FRKWYS Vol.9 één van de meest verfrissende albums van het moment. De plaat wordt overigens vergezeld door de dvd Icon Eye met bijna een uur aan materiaal dat geschoten is tijdens de trip aan Jamaica, en die maakt de aanschaf van een fysieke editie meer dan de moeite waard.

Pretty Lightning – There Are Witches In The Woods

Het Finse Fonal platenlabel van Sami Sänpäkkilä staat bekend om releases van artiesten exclusief uit eigen land, die vaak een rare mix bevatten van experimentele elektronica, Scandinavische mystiek en folkpop. Releases van onder andere Kemialliset Ystävät, Islaja, Paavoharju, Eleanoora Rosenholm en Tuusanuuskat koop ik vanwege dat feit blind. Wanneer iemand zou beweren dat hetzelfde label een plaat ging uitbrengen van een bluesband uit Zuid-Duitsland, zou ik m’n iPhone al paraat hebben voordat diegene was uitgepraat. Om dit persoon vervolgens eens flink uit te kafferen vanwege de vertoonde onkunde…

Pretty Lightning is de naam waaronder jeugdvrienden Christian Berghoff en Sebastian Haas, beide ook actief in Datashock, sinds 2007 muziek maken. De heren komen uit Saarbrücken, en brengen 28 maart hun debuutplaat uit bij Fonal. Een verassende zet dus van het label, doch niet helemaal onbegrijpelijk. Het drum/gitaar duo weet namelijk een gezonde dosis kraut psychedelica en freakfolk-passages aan de swampy bluesrock toe te voegen. Sommige catchy riffs mag je gerust poppy noemen, nog eens een overeenkomst met enkele Fonal acts. Maar een excuus is eigenlijk niet nodig, want There Are Witches In The Woods is gewoon een heerlijke plaat.

Bij een line-up van enkel gitaar en drums en de term bluesrock opgestempeld, worden er al snel vergelijkingen gemaakt. Pretty Lightning is inderdaad niet de meest originele band, maar hun mix van stijlen geeft ze wel iets eigens. Er wordt ruw gerockt alsof ze in een hardrockcafé staan te spelen (Blazing Bright, The Wizard), afgewisseld met meer meeslepende, geestverruimende drone passages waarbij bands als Sleepy Sun en Wooden Shjips boven komen drijven. Vooral See No Evil valt op, een nummer waarbij de zang als belangrijkste instrument geldt.

Pretty Lightning heeft met There Are Witches In The Woods een debuutalbum van allure neergezet, dat wat mij betreft qua kwaliteit prima bij Fonal past. Het blijft daar een beetje de vreemde eend in de bijt, maar dat heeft dan vooral met hun afkomst te maken. Geen probleem, als je bedenkt dat voor hetzelfde geld Zuid-Duitsland in dit geval in de Mississippi delta had kunnen liggen.