Tag archieven: rock

The Flaming Lips & Lightning Bolt

Ik vind The Flaming Lips een leuke band. Ik vind Lightning Bolt een nog leukere band. Dus toen Wayne Coyne van eerstgenoemde aankondigde dat de twee gingen samenwerken, kneep ik eens even goed in mijn arm. Is het echt waar? Jawel, diezelfde Coyne toonde op twitter de hoes die de 12” zou moeten omsluiten. Waar en wanneer die fysieke editie is te krijgen is nog niet bekend, maar alle vier de nummers zijn al wel op het internet te streamen, en er is zelfs al een videoclip van I Want To Get High But I Don’t Want Brain Damage opgedoken.

Na wat meer toegankelijke albums in de eerste helft van het vorige decennium, hebben The Flaming Lips de gekte vandaag de dag weer helemaal terug gevonden. Een compleet Dark Side Of The Moon cover album, samenwerkingen met onder andere Neon Indian en Prefuse 73, muziek op usb sticks verpakt in een gummischedel en in een foetus van gelatine, een twaalfdelige symfonie voor mobiele telefoons, et cetera. Voor 2011 hebben ze beloofd iedere maand iets nieuws te laten horen; vooralsnog zijn ze goed op weg. Op de A-zijde van deze 12”, The Flaming Lips With Lightning Bolt, laat de band hun toch wel kenmerkende psychedelische rock de vrij loop, een avontuurlijker geluid creërend, balancerend op het randje van gek en geniaal.

De noiserock van het duo Lightning Bolt staat doorgaans garant voor een prettige gehoorbeschadiging. Op de B-kant (Lightning Bolt With The Flaming Lips) laten ze inderdaad de oren flink wapperen, de gitaren als een handvol gruis tegen de pars petrosa gedrukt. NASA’s Final Acid Bath klinkt inderdaad als een boze afscheidsbrief, waar The Flaming Lips dan nog een drupje melancholie willen laten doorklinken. Het destructieve geluid van Lightning Bolt voert gelukkig wel de boventoon, het ene psychedelische patroon onbesuisd in de andere laten overlopend.

Dit zal zeker niet het laatste wapenfeit van The Flaming Lips zijn dit jaar. Ik hoop dat dit ook zal gelden voor Lightning Bolt. Voor nu vermaak ik mij prima met deze vier explosies van ongeremde zotheid.

Juli 2011

Juli is voor velen een vakantiemaand, een maand om terug te blikken op het afgelopen half jaar. Traditioneel is het ook vrij rustig met nieuwe albums in deze tijd van het jaar. Omdat mijn vakantie iets vroeger plaatsvond, had ik gelukkig nog genoeg in te halen. Juni bracht tal van leuke releases, waarvan ik er enkele al heb genoemd: Noveller, John Maus, Woods, Biosphere, Matt “MV” Valentine, Jürgen Müller en – de man die de mondhoeken omhoog doet krullen – Gerard Herman, onder andere.

De maand juli was inderdaad een stuk stiller, maar kende wel een aantal releases waar ik lang naar uit heb gekeken. Washed Out, Pure X, Fennesz en de immer productieve Richard Youngs (waarover in augustus meer) kwamen allen met nieuwe muziek, die qua kwaliteit zich kunnen meten met de beste platen van het jaar tot nu toe. Zo’n opsomming is uiteraard aan constante veranderingen onderhevig, dus zal ik deze hier niet opnoemen. Bij Rate Your Music is mijn persoonlijke tussenstand te raadplegen.

Maakt dat alle andere albums overbodig? Niet bepaald. Ik kijk om te beginnen even de richting op van Underwater Peoples Records, dat iedere maand wel weer wat leuks te bieden heeft. Bijvoorbeeld het debuutalbum van La Big Vic, dat bij vlagen klinkt als een moderne Talk Talk, terechtgekomen in een bizarre, psychedelische trip. Op hetzelfde label vinden we een re-release terug van On Air, één van de vele albums van James/Jim Ferraro. Repeterende, gare punkjams door de noisefilter, alsof langzaam maar zeker een spijker in je hersenen wordt geslagen. Ik kan even geen andere omschrijving bedenken.

La Big Vic – Heyo (Silver Morning)

Diezelfde Ferraro vinden we weer terug op FRKWYS Vol. 7 (mijn mening over deel 6 lees je hier), dat als samenwerking tussen Oneohtrix Point Never en oudgediende David Borden te boek staat. Warme ambient c.q. elektronica met invloeden uit de kosmische musik. Wie ook gretig gebruikt maakt van vintage synthesizers is Xander Harris. De horrorliefhebber uit Austin weet op de cassette ep Contamination wederom pikzwarte electro te vermengen met sciencefiction beelden uit vervlogen tijden.

Rock n’ roll kan een stuk smeriger, moet Mike Polizze van Purling Hiss hebben gedacht. Op de 12” Lounge Lizards (uitgebracht door Mexican Summer) razen piepende en schurende gitaren door een met vettige ruis vervuild landschap, in de rug gesteund door een agressieve doch nonchalante en pretentieloze voordracht. Zoiets kan ook gezegd worden van het gelijknamige album van Super Reverb, het shoegaze project van Jürgen De Blonde (Köhn) en Michael Beckett (Kpt Michigan). De altijd moeilijke tweede heeft een minder aansprekende titel dan voorganger Avant Garde Is The French Word For Shit, maar is minstens zo vuig – de huilende luisteraar in een zelden schoongemaakt hoekje jagend.

De muziek van Autre Ne Veut – een anonieme einzelgänger – is wat lastiger te omschrijven. De ep Body valt onmiskenbaar onder de noemer “popmuziek” (mede dankzij het nasale soulstemmetje), maar de ondergrond ligt op de breuklijn van dizzy electro, duistere dubstep, gemoedelijke ambient en vage exotica. Klinkt niet als iets anders, en daar houd ik van. Zo ook met Circuit Des YeuxPortrait, alweer de derde lp van de jonge Haley Fohr (21). Bluesy gitaarakkoorden en enkele elektronische effecten vormen de spartaanse begeleiding van haar bijzondere, zwaarmoedige stem, die soms aan Zola Jesus doet denken. Een unieke plaat die je gehoord moet hebben.

Klassieke recensies: Xinlisupreme

Eens in de zoveel tijd duikt het opeens weer op in mijn playlist: Xinlisupreme. Deze mysterieuze Japanse groep sloeg negen jaar geleden in als een atoombom, had nog een stuiptrekking in 2005 maar loste de torenhoge beloften evenwel niet in. Natuurlijk dé manier om je band als legendarisch te laten bestempelen. Dat is misschien wat overdreven, maar toch, releases als Tomorrow Never Comes en Murder License zijn voor een flinke dosis energierijke noiserock nog altijd welkom in de cd speler. Een goede reden om middels deze recensie uit 2002 de band nog eens onder de aandacht te brengen. De originele tekst is terug te vinden bij Musique Machine.

Na het succesvolle Tomorrow Never Comes heeft het Japanse Xinlisupreme alweer een prachtige release samengesteld, dit maal in de vorm van een EP met zeven nummers, genaamd Murder License. Met titels als I.T.D.O.O.M., Count Down en daarnaast een verscheurde Amerikaanse vlag op een achtergrond van uitgesmeerd bloed op de cover, kan men zich wellicht indenken waar de Japanners hun inspiratie vandaan halen. Toch zijn “geweld” en “kracht” niet de enige trefwoorden die de muziek van Xinlisupreme omschrijven, voor zover dat al mogelijk is. De groep uit Oita (in het zuidwesten van Japan) heeft het vermogen om deze woorden te combineren met “teder”, “bevreemdend” en “spiritueel”. Als er zoiets bestaat als pop noise, dan zal Xinlisupreme het wel hebben uitgevonden. Aan de ene kant is Murder License compleet onluisterbaar, aan de andere kant wil je er op dansen…

Het titelnummer begint met zware percussie en noisy feedback in de achtergrond, maar net als op de vorige release duikt er even later een warrige keyboardmelodie op, zonder dat de harde en intense sfeer verloren gaat. Een gek klinkende en onverstaanbare stem vult deze track verder op. Het woord “noise” is zeker van toepassing voor het volgende nummer I Drew A Picture Of My Eyes. Loodzware en oor splijtende geluiden worden ondersteund door dito percussie, redelijk rustig eindigend met een piano verdrinkend in Merzbow-klanken. Front Of You rockt als een Mötorhead cover; dansbare beats verstrooid over onbeschrijfelijke geluiden en opnieuw een mysterieuze stem die hier en daar opduikt.

De vierde track Sakae is meer in de stijl van de traditionele Japanse noise, waar sommigen bekend mee zullen zijn. Repeterend lawaai, loops en gitaarfeedback in nog geen drie minuten gepropt; deze zal hoog eindigen in de top 10 van meest intense songs ooit. Dat is niet het geval met I.T.D.O.O.M., een spookachtig ambient stuk met een maximum aan sfeer. Zou de huidige idm-scene wat minder star zijn, dan zou het lange Count Down hier een hoop punten scoren. De beats zijn bijna dansbaar, Autechre-achtige bliepjes doen de rest. Maar noise wordt niet vergeten, en dat maakt dit niet voor iedereen geschikt. Murder License eindigt met Nameless Song, niet te verwarren met het nummer met dezelfde naam op het volledige album; deze verschilt wel degelijk. De kalme piano staat in schril contrast met de andere nummers op de schijf, maar het geeft even lucht en tijd om na te denken over het voorgaande.

De band lijkt niet om promotie van hun muziek te geven. Geen remixen, live optredens of foto’s… De interviews die ze geven ontaarden in hilarische conversaties dankzij de eigenzinnige antwoorden en de onwil om in duidelijk Engelse taal te communiceren. Onlangs wezen ze een live show met Andrew Weatherall in Tokio af, met 1,200 potentiële bezoekers. In plaats daarvan werkten ze aan nieuwe nummers; drie nieuwe singles en een tweede album zijn klaar om uitgebracht te worden in de nabije toekomst.

Ondanks het feit dat deze EP slechts zeven nummers en dertig minuten muziek bevat, overstijgt Murder License het volledige album Tomorrow Never Comes met gemak. Zeker op het gebied van productie is de EP een stuk beter, maar daarnaast is ook goed te horen dat de jongens hun capaciteiten in het schrijven van muziek hebben ontwikkeld. De originaliteit en het vreemde van Xinlisupreme is bewonderenswaardig en verfrissend voor iedereen die graag de abstracte muren van de experimentele muziek verkend. Of moeten we dit “kunst” noemen? Kunst dat nu misschien als controversieel wordt gezien, maar later als een historische mijlpaal. Uit op 7 oktober 2002 bij FatCat.