Tag archieven: rock

Psychic Ills – Hazed Dream

Het Sacred Bones label timmert de laatste maanden behoorlijk aan de weg. Zelf vind ik de nieuwe Zola Jesus nogal tegenvallen, maar van een kleine doorbraak naar een groter publiek is hier toch wel sprake. Iets daarvoor bracht het label uit New York Through Donkey Jaw van Amen Dunes uit, een heerlijke plaat vol zweverige, folky psychedelica. In datzelfde genre kan het allemaal nog wat waziger & geestverruimend, zo bewijst Hazed Dream van Psychic Ills. Inderdaad, op Sacred Bones Records.

De titel impliceert in dit geval veel. Hazed Dream klinkt dromerig en mistig, als een langgerekte soundtrack voor Easy Rider. Zeker het element van nonchalant rockende Americana muziek roept beelden op aan stoffige en verlaten Highways. Spacy orgeltjes en droning synths zorgen voor nog meer paddo effecten. Toch is dit album een stuk minder slaperig dan het ambientale debuut Dins en opvolger Early Violence, wellicht een resultaat van de split met bandlid Jimy Sei Tang. De band, vandaag de dag bestaande uit Elizabeth Hart (bas), Brian Tamborello (drum) en Tres Warren (gitaar, zang en synthesizer), kiest duidelijk voor een songgerichte aanpak. Nummers als Mind Daze, Mexican Wedding en Ring Finger zijn dan ook catchy genoeg om niet bij in slaap te vallen.

Psychic Ills – Mind Daze by sacredbones

Het langzaam voorbij kabbelende Hazed Dream is uitstekend geschikt om algehele luiheid te beoefenen: consistent, relaxed, en zonder opsmuk live op plaat gezet. In feite hoef je de volle 41 minuten maar één keer jezelf uit de hangpositie te halen: om het vinyl om te draaien.

Augustus 2011

Nog zo’n maand waarin de platenlabels op vakantie lijken te zijn. Hoewel, ik heb in augustus toch aardig wat leuke releases in mijn collectie mogen verwelkomen. Ik had het al over Maria Minerva, Wooden Shjips, The War On Drugs en Ganglians. Zonder uitzondering platen die ik hoogstwaarschijnlijk volgend jaar ook nog met plezier zal opzetten. Maar er was meer.

Amen Dunes – Christopher

Halverwege augustus kwam Amen Dunes met Through Monkey Jaw op de proppen, het derde wapenfeit van dit soloproject van Damon McMahon. Voor wie van psychedelica houdt, een dikke aanrader. Folky gitaarakkoorden zijn flink aangedikt met feedback, echo en ruis, maar wie goed luistert hoort liedjes die voor popmuziek zouden kunnen doorgaan. De zeurderige en nagenoeg onverstaanbare zang van McMahon steekt evenwel een stokje voor de hitparade. En anders doet de meer dan tien minuten durende chaotische afsluiter Tomorrow Never Knows dat wel.

Nog meer psychedelica? Ja, die muzieksoort ligt bij mij goed op dit moment. De dubbel lp Ancient Romans van Sun Araw weegt als een bouwsteen van het Colosseum en ligt met zijn tachtig minuten repeterende drones en elektronica ook tamelijk zwaar op de maag. Maar om eens flink te trippen is dit groots opgezette werk van Cameron Stallones uitstekende geschikt. Mede dankzij de wisselwerking tussen gitaarjams, percussie, noise, spaarzame vocalen en spacy effecten blijft dit boeien.

Er kwamen ook nog wat releases boven drijven die ik eerder dit jaar over het hoofd heb gezien. Zo ben ik zeer te spreken over de manier waarop Jozef van Wissem de luit bespeeld in minimale composities in barokstijl, vol palindromen en complexe structuren, te horen op The Joy That Never Ends. Eveneens een solowerk, en ook met “oude” muziek als inspiratie is The Golden Hour van Marisa Anderson. Improvisaties op delta blues, Appalachian folk, country en gospel met enkel gitaar en lapsteel, in één dag live opgenomen. Authentieker kun je het niet krijgen. Ook bij Up-Tight is het menens. Dit Japanse trio maakt in de eerste instantie gewelddadige psychrock maar schroomt niet om dit te vermengen met een bizarre ballade. Zonder meer een plaat die je naar hogere sferen brengt.

En de hebbedingetjes van de maand? Wellicht de split 7” met Woods en Kurt Vile, die alleen op hun gezamenlijke tour verkrijgbaar was en exclusieve nummers bevat. Of de gelimiteerde single van Grouper, speciaal gemaakt voor het kunstencentrum Ballroom Marfa in Texas. Helemaal in de lijn van haar laatste dubbel album A|A exploreert Liz Harris hierop wederom de duistere kant van de gitaardrones en elektronica. Augustus was zo slecht nog niet.

Wooden Shjips – West

De infantiele manier waarop de titel van het album op de hoes wordt uitgebeeld, zullen we dit viertal uit – goh – San Francisco maar vergeven. De heren van Wooden Shjips houden het nu eenmaal graag simpel. Op West valt dan ook slechts een stabiele, licht stijgende lijn te bespeuren ten opzichte van de twee voorgaande albums. Albums waarop een fuzzy, noisy gitaargeluid, groovende psychedelische stoner en een eentonig drammend Hammondorgel centraal staan.

Op dit derde volwaardige album heeft Wooden Shjips voor het eerst in het bestaan in een studio en met een producer gewerkt. Gelukkig is er van het smerige, krakende geluid veel overeind gebleven. Alsof de gitaren zich met veel geweld een weg moeten banen door de met Woodstockmodder verstopte luidsprekers. Wel komen door de professionele productie de invloeden beter naar voren. Denk aan Spacemen 3, misschien zelfs The Velvet Underground of The Doors (wat betreft vocalen, vooral). Inderdaad, vervlogen tijden en drugs spelen al dan niet bewust een prominente rol in de muziek van Wooden Shjips.

Rock is eigenlijk maar een rare benaming voor een muziekgenre, maar hier ontkomen we er niet aan. Wooden Shjips speelt het. Een compromisloze en lazy versie, in het hier en nu, met een eeuwigdurende knipoog richting de sixties. En het klinkt geweldig! West ligt vanaf aanstaande maandag in de winkels (behalve in Engeland).