Tag archieven: Tilburg

Incubate festival 2012

Maandag is het zover: dan gaat Incubate editie 2012 van start. Het festival dat Tilburg helemaal doet opleven is nog meer dan voorgaande jaren een allesomvattend evenement, met kunst, film, theater, debat en muziek. Je kan natuurlijk niet overal verstand van hebben, dus concentreer ik mij komende week op dat laatste. Een overzicht van de door mij uitgestippelde route, op de woensdag, zaterdag en zondag.

Op woensdag 12 september ben ik twee uur lang niet weg te slaan uit de Paradox. Daar staat als het goed is het drumstel klaar van de Australische percussionist Will Guthrie. Zijn plaat Sticks, Stones & Breaking Bones (recensie hier) uit dit voorjaar behoort nog steeds tot mijn favorieten van 2012, en ik twijfel er eigenlijk niet aan dat hij zijn improvisatiekunst en fabuleuze techniek ook live kan waarmaken. Wie live misschien nog wel beter is dan op plaat is Bill Orcutt. De voormalig gitarist van Harry Pussy is vandaag de dag in topvorm op zijn akoestische gitaar, waar dikwijls bewust een aantal snaren van ontbreken. Verwacht geen mooie melodieën, maar kapotte blues en raggende improvisatie ondersteund met vaag gemompel.

De zaterdag staat bij mij in het teken van Denemarken en noise. De platenlabels Sacred Bones en Posh Isolation zorgen dan namelijk vanaf voor een vermakelijke lineup in de Stage01, onderdeel van de 013. Om te beginnen met Vår (voormalig War), een project van Loke Rahbek en Elias Rønnenfelt. Eerstgenoemde runt het Posh Isolation label en is zanger van Sexdrome, terwijl Rønnenfelt speelt bij Iceage. De muziek van Vår is derhalve een te verwachten combinatie van house en punkmuziek. En toch denk ik dat deze band een publiek achterlaat dat zich nog eens achter de oren krabt.

Girlseeker is nog steeds de coolste band op aarde, en behoeft geen introductie meer. Zeker niet nadat de wanhopige Denen Incubate vorig jaar al liet kennis maken met hun gedementeerde pop. De zaal wordt nadien ingeruild voor de Pauluskerk, want daar spelen achtereenvolgens Twinsistermoon en Cian Nugent. De kerk is uitstekend geschikt voor akoestische optredens, en de spookfolk van Mehdi Amaziane (ook lid van Natural Snow Buildings) en het fingerpicking van Nugent past daar prima.

Terug naar de 013. Daar doet Elias Rønnenfelt nogmaals een optreden, nu als frontman van punkact Iceage. Dat optreden wordt – afgaande op eerdere – kort, rommelig maar fucking intens. ‘s Avonds staat er met Consumer Electronics en Con-Dom ongecompliceerde, keiharde noise op het programma, maar stiekem hoop ik ook nog even een stukje mee te pikken van Joe Speedboat, het nieuwe Dead Moon-achtige rammelpunk project met onder andere Edgar Wappenhalter en Wim Lecluyse (Morc Records) in de gelederen.

Overtuigd van zijn laatste plaat (recensie hier) ga ik met hoge verwachtingen naar het optreden van Diamond Terrifier kijken, de zondagmiddag. Noise, ambient en improvisatie met een saxofoon. Een half uur later komen we met Amen Dunes in wat rustiger, zij hij nog steeds behoorlijk psychedelisch, vaarwater. Het is te hopen dat ik bij het navolgende Ancient Ocean de kater van gisteren te boven ben, want dit valt in het genre “dromerige minimalistische drones”. Wakker worden doe ik beter bij The Men, heerlijk catchy noiserock met een punkrandje. Ook weer van het Sacred Bones label trouwens. In het vorige bericht op mrbungle.nl is al te lezen dat ik graag naar de drones van Expo ’70 luister, en dat zal live, aan het einde van de zondag, niet anders zijn.

Tot zover een overzicht van mijn planning komende week. Hang me er niet aan op, want er is natuurlijk nog veel meer te zien dan in deze bekrompen agenda wordt genoemd. Mis het leukste festival van Nederland niet!

KRAAK @IncubateTilburg

Toch maar even een snelle vooruitblik op Incubate, dat volgende week maandag in Tilburg losbarst, en misschien wel het leukste festival in Nederland genoemd mag worden. Die dag ga ik uiteraard The War On Drugs (recensie van het laatste album hier) bekijken, maar er is in die hele week zoveel meer te beleven dat ik mij voor dit stukje tekst op de zaterdag zal concentreren.

Op die bewuste 17 september zal het Belgische KRAAK de line-up van NS16 complex cureren. Afgezien van Gerard Herman (hier mijn mening over zijn debuutplaat Fêta Justice) allesbehalve een promoshow voor het label, eerder een boeiende en onverwachte selectie van onontdekte en onvoorspelbare artiesten.

Ook van Gerard Herman weet niemand wat we kunnen gaan verwachten. Het zou zomaar eens kunnen ontaarden in een enorme bak noise, lekker zo vlak voor etenstijd. Of in zelfverzonnen geluiden, al dan niet gemaakt met behulp van zijn fietswiel. Hoe dan ook zijn we dan als het goed is al opgewarmd door Terracota Gate. Weinig is bekend van dit soloproject, maar volgens de website moeten we rekenen op een combinatie van casiosamples, ambient en eighties filmmuziek, afgespeeld alsof we in een slow motion delirium zijn aanbeland. Spannend!

The Joyous Cosmology is next, een veelzijdig & langharig collectief from outer space (ofwel Antwerpen) dat de term “freaken” graag hoog houdt wanneer er instrumenten in het spel zijn. Door de drums, synthesizers, saxofoon, gitaar en divers ander speelgoed de vrije loop te laten tilt men de improvisatie naar een hoger niveau, evenals de geest van de toeschouwer.

Diezelfde toeschouwer heeft een half uur om neer te dalen voordat Girlseeker aan de set begint. De coolste band uit Kopenhagen van dit moment is opgericht met maar één doel: tjiks scoren. Na een mislukte poging een Alan Vega-coverband te zijn, concentreert Girlseeker zich nu op gitaarpop ondersteunt door debiele riedeltjes op keyboards en monotone zang, alsof alle nerds uit Havo3 een bandje zijn begonnen. De drummer hebben ze volgens een interview in Ruis Magazine de groep uitgegooid “omdat hij constant kwaad was”, dus dames: Girlseeker is een vrolijke band! Inderdaad, als we de mierzoete 7” Love Fuel op Insula Music opzetten, verschijnt er als vanzelf een glimlach op onze gezichten.

Een warm klimaat, dat is na deze zomer zonder meer welkom. Vanaf een uur of acht gaat het er heet aan toe in de NS16, wanneer Seth Kasselman (L.A.) zijn project Warm Climate opstart, voor het eerst live in Europa. Warm Climate mixt psychedelica, drones, dub, pop, jazz en zelfs glamrock tot een broeierige cocktail van improvisatiemuziek, waarin de bijzondere stem en het spel op de klarinet afkomstig van de frontman niet zelden een hoofdrol opeist.

De afsluiting van Kraak in Residence is behoorlijk cineastisch, met de vertoning van een film van de jonge Japanner Makino Takashi. Maar ook Floris Vanhoof – met minstens zo’n exotisch geboorteland – kan overweg met film, zo zagen we al op het KRAAK festival eerder dit jaar. De Gentenaar is met zijn freestyle gebouwde synthesizers en hergebruikte instrumenten al net zo onvoorspelbaar als de eerder genoemde artiesten. Iets met “be there or be square” dan maar?

Brabantse kapel

Eén van die dingen die het Tilburgse Incubate festival uniek maakt is het Glocal project. Door diverse artiesten kennis te laten maken met de Brabantse cultuur, omgeving en geschiedenis ontstaat een unieke vermenging van muziek (ofwel andere kunst) en authentiek provincialisme. De kracht hiervan schuilt ook in het feit dat het festival aansprekende namen uit de alternatieve muziek weet te strikken, zodat niet-Brabanders zoals ik graag een uitstapje ervoor maken.

Gisteravond bleek Google Maps een waardeloze hulpbron om de Ursulinenkapel in Tilburg te vinden. Achter een appartementenblok ligt een hofje verborgen, zodat de kleine kerk nagenoeg onzichtbaar blijft achter waar de vijfde stad van Nederland ook om bekend staat: beton. Maar eenmaal binnen waant men zich in een gemoedelijk, nietig dorpje waar iedereen elkaar kent. Het haardvuur brandt en de Vedett laat zich uitstekend smaken.

Dit jaar is Peter Broderick te gast bij Glocal. Hij bivakkeert tien dagen in het boerse landschap van Brabant, en doet hier inspiratie op voor wat ongetwijfeld mooie muziek gaat opleveren. Hij is ook de “special guest” van vanavond en zal het voorprogramma verzorgen, waarbij hij op zang wordt bijgestaan door de lieftallige Laura. De laatste paar releases van Broderick concentreerden zich vooral op de neoklassieke muziek, met de piano in de hoofdrol. Hij heeft echter ook weleens een echte singer-songwriter plaat gemaakt, Home. De aanwezige instrumenten (gitaar, viool, looppedaal) halen de sfeer van laatstgenoemde weer een beetje naar boven, en doen smachten naar een opvolger. De Amerikaan speelt maar vijf liedjes (waaronder één nieuwe), wat het stil te krijgen van de kapel tot een schijnbaar eenvoudige missie maakt.

Vorig jaar was Ben Chasny (Six Organs Of Admittance) eenzelfde rol als Broderick toebedeeld. Geïnspireerd door de kleine kapellen in Brabant nam hij een concept album op, die hij vooralsnog alleen live in de Pauluskerk liet horen. Six Organs Of Admittance-label van het eerste uur – Pavilion Records – brengt de registratie daarvan nu uit op vinyl, plus twee nummers die in zijn thuisland zijn opgenomen. Daar hoort uiteraard een volwaardige presentatie bij, op een passende locatie. De Ursulinenkapel is daarom niet alleen uniek; het haalt ook de ambiance naar voren die Ben Chasny in gedachten moet hebben gehad bij het maken van dit album, Maria Kapel.

De productieve Amerikaan begint met drie nummers van deze nieuwe plaat, die na het optreden voor het eerst verkrijgbaar is. Hij moet zich even later verontschuldigen dat hij er niet meer speelt. Maria Kapel blijkt live een technisch hoogstandje en een veelvergende uitdaging. Een gevarieerde set is het gevolg. Terwijl het daglicht steeds minder door de glas-in-loodramen dringt, zijn we getuige van een prachtig intiem concert, met de free folk die we zo graag horen. Chasny mag dan alleen zijn met zijn gitaar vanavond, hij zal zich gesteund voelen door het publiek. Dat laat zijn waardering blijken door ademloos te genieten van zijn spel, en te belonen met luid applaus. Hij haalt daarom nog een “oldie” van stal als toegift. Prachtige avond, en één van de beste optredens die ik dit jaar zag.

Filmpjes door Koen Gijsbers.